Ik wist nog niets: niet over vertrouwen dat beschaamd wordt noch over gulzigheid en lafheid zo min als over liefde en vriendschap, onbaatzuchtigheid en voor elkaar door het vuur gaan.
Zorgeloos schreef ik over kruizen en zwepen, over pijn en over iemand - een geliefde - die er was ondanks alles. Barre omstandigheden moet je niet alleen doormaken blijkbaar want ik verzon mij een zielsverwant, lotgenoot, man.
Een man die met mij deelde de ontberingen, vernederingen, de ellende. Een man die een thuis bood waar geen huis was, die mij warmde als een deken ontbrak en zijn rantsoen met mij deelde. Armen om me heen, houvast en troost.
Als volwassene zoek ik wat ik als kind heb opgetekend. Liefde. Onvoorwaardelijke liefde. Vele jaren later zou een psychologe tegen me zeggen dat dat de meest kinderlijke vorm van liefde is en daar kon ik toch niet serieus in geloven?
Na dat eerste verkennende consult ben ik maar niet meer teruggegaan want ergens, diep van binnen, geloof ik - of wil ik geloven - in onbaatzuchtige liefde zonder voorwaarden, door dik en dun, in gezondheid en ziekte, voor immer en immer en immer, amen.
Ik wil geloven in het sprookje en dat bestaat in mijn geval niet uit gesponnen suiker maar uit ijzerwerk en roestvrijstaal. Ik droom over ketens van liefde zonder slot of sleutel. Dromen. De firma list en bedrog is ook bij mij aan de deur geweest.
Je denkt - nee, ik dacht: dat komt ervan, eigen schuld, dikke bult. Had je je maar een paar geraniums moeten wensen, een postzegel verzameling en een ambtenaar.
Maar nee, jij moest zo nodig schrijven over arbeid, honger, emotionele chantage, verdriet. Jij fantaseerde over liefde, over een man, een echte man: creatief, intelligent en sterk. Sterker dan jij.
'Je lat ligt zo hoog, daar kan toch geen man tegenop', mannen zeiden het én vrouwen. Ik trok me terug uit de wereld van mensen en meningen. Al die mensen, ik geloofde ze niet, ik geloof er geen jota van dat ik nooit zal vinden wat ik me als kind heb voorgesteld.
Ergens moet iemand zijn die zoekt naar wat ik te bieden heb en in wiens armen ik kan verdwijnen, in tranen van smart of geluk, een rots, een liefde, de mijne. Iedereen heeft recht op dat geluk. Ik niet minder dan de ander.
Kort geleden ontmoette ik op het C.S. een vrouw. Een onderdanige vrouw. Leuk mens. We stapten in dezelfde trein en spraken over liefde, over mannen, over seks. We namen nog een koffie en deelden ons verhaal.
Zij vertelde over Rob. Rob? Waar woonde hij? Wat deed hij voor werk? Kadeng! Duizenden Robbies in de stad maar wij waren intiem geweest met dezelfde. Ik eerder dan zij. Zij langer dan ik. Zij heeft om hem gehuild. Ik om een ander. Iedere traan is er een te veel.
Met minder dan een handvol mannen heb ik ooit het bed gedeeld in Nederland. De werkelijkheid is vreemder dan fictie. Het is bizar zomaar een vrouw te ontmoeten die een van deze vijf mannen ook bemind heeft. Toch was ik niet eens echt verbaasd.
De BDSM wereld is klein, incestueus, promiscue en vergeven van de leugens en het bedrog. Ik weet niet of ik exclusiviteit en duurzame liefde zal kunnen vinden in die troebele vijver die mij is toebedeeld. Maar waar anders moet ik het vinden, dat waar ik als meisje onbevangen over schreef?
Ik hoop - nee, ik verwacht dat ik op een dag wakker zal worden en dat mijn meisjesdroom dan is omgezet naar een volwassen werkelijkheid, mooier, hoopgevender, spannender dan alle zinnen die ik er ooit over heb geschreven.
De man zal geen verzamelaar zijn van vrouwen, onroerend goed, auto's of paarden. Ik zal nooit bang hoeven zijn een vrouw te ontmoeten - of man - die meer over hem weet dan ik.
Hij zal van mij houden zoals ik ben en ik zal hem respecteren en vertrouwen en liefhebben. Ik zal hem schenken dat wat mij heilig is: mijn ziel, mijn hart, mijn woorden en ik zal zijn wie ik was als kind: zorgeloos en onbevreesd.
Kate
14 september 2011
De foto komt van de site van Corbis: Stock Photo ID 42-17219755; fotograaf: Mina Chapman
http://www.corbisimages.com/stock-photo/royalty-free/42-17219755/girl-writing-in-diary?popup=1
