Andere keren informeerde hij haar pas na afloop dat iets niet meer zou voorkomen. Ze hadden heerlijk gegeten en gedronken in haar favoriete restaurant. Zij had de locatie en het menu mogen bepalen, de dag en de tijd. Ze hadden gepraat en gelachen. Hij had met haar geflirt en zij, zorgeloos, had naar hartelust meegedaan. Later, op straat had ze hem omhelsd, gekust, bedankt.
‘Het was een avond om nooit te vergeten.’
‘Dat is maar goed ook’, had hij geantwoord, ‘want dit was de laatste maal dat wij samen in een restaurant hebben gegeten.’
‘Wat bedoel je? Hoezo? Waarom? Vond je het niet leuk dan?’
‘Jawel, ik heb genoten maar na vanavond doen wij dit niet meer. Samen dineren in een restaurant is over. Voorbij. Ik zal je nooit meer mee uit eten nemen.’
‘Ik begrijp het niet.’
Hij zweeg en liep door.
Kate rende achter hem aan, trok hem aan zijn arm. ‘Mark, je maakt een geintje, hè?’
Hij schudde haar van zich af, opende het rechterportier van de auto zoals hij altijd deed, reikte haar de gordel aan en wachtte tot Kate de riem dicht had gegespt.
‘Nee, dit is geen grapje. Het spijt me maar dit was je laatste dinertje met mij in het openbaar.’ Hij sloot zachtjes de autodeur en liep naar zijn kant van de wagen.
Hij kwam er niet meer op terug. Zij ook niet. Niets leek veranderd. Soms dacht ze dat ze het hele voorval gedroomd had. Hij was niet anders dan anders. Deed zich niet anders voor. Ze bespeurde boosheid noch teleurstelling in hem. Straf had ze niet verdiend. Dat bestond ook niet – nog niet. Er was simpelweg geen reden haar zoiets leuks te ontzeggen.
[.../236 schakels - 26.]
Kate
