Ze was bijna jarig en dan zou het gebeuren. Dan zou hij toegeven dat het allemaal één groot misverstand was geweest en dat er niets fijner was dan zo samen genieten in een mooie ambiance met heerlijke gerechten op het bord en een goed glas wijn ernaast. Zo zou het zijn. Ze wist het zeker.
Het gebeurde niet. Ze waren zeer regelmatig uit eten gegaan: diner, lunch, souper zelfs als het zo uitkwam. Ze gingen niet meer. Haar verjaardag kwam en ging voorbij zonder dineetje buitenshuis. Hij gaf haar een digitale fotolijst met daarin een foto van hen beiden, gemaakt tijdens het laatste restaurantbezoek.
‘Begrijp je, Kate, waarom je dit van mij krijgt?’
Onzeker had zij hem aangekeken. Haar hoofd gebogen. Trillende onderlip. Tranen die ze niet kon tegen houden. Ze brak.
‘Het wordt tijd dat je beseft dat nooit meer, ook echt nooit meer betekent.’
‘Begrijp je wat ik zeg, Kate?’
Ze knikte.
‘Ik wil het je horen zeggen.’
Ze gehoorzaamde. Sprak uit in woorden de realiteit zoals die er lag. Dat hij haar nooit meer mee uit eten zou nemen. Hij en zij nooit meer samen tafelen in een restaurant. Ze erkende dat zij de waarheid niet had willen weten. Hem daarmee niet serieus had genomen.
Ze betuigde spijt. Hij aanvaardde haar excuses maar vanaf dat moment was ontkennen onmogelijk, moest ze de werkelijkheid wel accepteren. Nooit meer samen naar een restaurant. Daarmee begon de pijn.
[.../236 schakels - 27.]
Kate
