Hij zag haar, gebaarde haar binnen te komen en stil te zijn. Dat hij nu niet wegliep naar de woonkamer was een groot teken van vertrouwen. Bedrijfsspionage was nogal een punt van zorg in zijn beroepsveld. Iedereen kon lekken naar de concurrentie. Ook zij. Zij niet.
Hij wees op het bed. Hij wees op het beddengoed op de grond. Kate begreep wat hij wilde. Het dekbed en de zwarte deken vouwde ze op en legde het op een stapel op zijn kist aan het voeteneinde van het bed. Het kussen ging er bovenop.
Ze noemden het de kist maar het was eigenlijk een hutkoffer die ze jaren geleden op de Noordermarkt hadden gekocht en die door middel van een groot hangslot nieuwsgierige ogen en handen buitensloot.
Het bed lag nog opengeslagen van het moment dat hij op was gestaan. Linnen lakens. Kate voorzag vele uren strijkwerk maar mooi waren ze wel. De man had smaak. Een van die fijne eigenschappen waarom ze hem waardeerde.
Hij sliep aan de raamkant en vanaf die kant van het bed dwaalde haar oog naar de manshoge spiegel rechts van de slaapkamerdeur waar vroeger de smalle tafel had gestaan. Voor de spiegel stond het krukje van wat ooit haar kaptafel was geweest. Ze keek omhoog. Er zaten haken, ogen, bouten in het plafond. Die hadden er nooit gezeten.
Vlug richtte ze haar aandacht weer op het bed. Ze schudde het kussen op en trok het laken en de deken strak zoals ze had afgekeken van een van de kamermeisjes in een van de vijfsterrenhotels waar zij met Mark had geslapen, gegeten, genoten. Mooie tijden had ze gekend. Haar maag rommelde.
Achter haar klonk Marks stem. Het gesprek was nog niet voorbij. Hij lachte. Hij was leuk aan de telefoon. Ze keek voor zich. Links van de kamerdeur hing een poster. Die was haar eerder niet opgevallen.
[.../236 schakels - 24.]
Kate
