Blij!

Wat maakt mij zo bijzonder dat mensen aan mij vragen: 'weet jij waarom die is weggepest van het forum?' - alsof de persoon die onverwacht dat forum de rug toekeerde eerst haar zegen aan mij heeft gevraagd.

Wat maakt dat mensen - wanneer ik hen complimenteer met hun schrijven - zeggen: 'van jou een compliment, dat heeft betekenis voor mij'. Die vragen bij een afscheid: 'denk je nog een keertje aan mij als je aan het bingoën bent'? Die bij mij informeren naar het welzijn van een ander.

Mensen die mij niet kennen, die ik niet ken, die slechts wat regels van mij lazen of ik van hen maar mij danken voor mijn aanwezigheid.

Zoals toen op die ene verjaardag, toen ik de horeca gelegenheid verliet, werd bedankt dat ik er was geweest omdat ik iets uitstraalde - zonder woorden, zonder scherm, gewoon "in het wild". Het was een zeldzaam serene avond, dat wel :-).

En ik, die mijzelf zo onbijzonder vind, moet mezelf opnieuw tegen het licht houden. Misschien ben je niet zo saai en grijs en zonder inhoud. Misschien ben je zelfs begerenswaardig.

Ik? Ik de non? Die met dat dorre grijze haar. Zonder make-up en acht kilogram te zwaar waardoor die mantelpakjes allang niet meer passen? De high heels verbannen naar bovenop die garderobekast die nooit meer open hoeft.

Vrouw die zich geen vrouw voelt, geen stroom voelt, geen spanning. Maar toen een vrouw zei, gebood: 'erken dat' - zo onverwacht toegesproken op dat forum - toen stroomde het weer even. Zo'n gebod van twee woorden, geschreven door een vrouw, gesproken door een man.

Men vroeg naar het zinnetje dat je het geilste maakt. Geilste zin? Welnee! Geilste modus. Een onpersoonlijk toespreken, neutraal maar beladen met verwachting. Vol verwachting klopt mijn hart. 

Verwachting? Mehoela! Ja, die ja. Angstig klopt mijn hart, mijn keel is droog en slikken maakt een schurend geluid. De ketens, koud en hard en zwaar, voorkomen niet dat ik tol op mijn benen. 

Hij draait om me heen als het touw om de tol. Voorwerp van minachting en smaad. Een buitenstaander anders kun je zo niet voelen. Wie wil zo voelen? Je bent gek om zo te voelen.

Niet zo gek blijkbaar want mensen schuiven je naar voren en zeggen: 'dank je wel. Dank je wel dat je er bent.' Maar er is niets te danken. Er is niets om mij voor te danken. Ik ben wie ik ben. Ik doe wat ik doe want ik ben  nog niet klaar. Nog niet klaar met de SM. 

Het is nog niet goed tussen mij en de materie, de gevoelens en de hoop.

Maar kijk, daar ben ik dan aan't schrijven. Woord voor woord. Zin na zin. 

Dit is wat ik zou moeten doen. Dit en niet dat forum voeden. Dit omdat het is wat ik wil en kan en moet. Omdat het antwoorden geeft en vragen oproept meer dan in het forum zoals het nu is en gaat. Omdat ik nergens zo bijzonder ben dan in mijn schrijven.

Ik weet waarom ik zo bijzonder ben dat mensen die mij niet kennen, die ik niet ken, die slechts wat regels van mij lazen of ik van hen, mij danken voor mijn aanwezigheid. Het is de kracht van mijn woorden op het scherm. Het is mijn schrijven en ik ben blij. Zo blij dat ik weer aan het schrijven ben. 

God wat ben ik blij!


Kate
10 juli 2011



Foto verantwoording:

Schoenendozen: http://liveinliveout.com/tag/clear-shoe-boxes/
 
Zweeptol: http://lcsn-2009-sopo2.pbworks.com/w/page/6895690/Pagina%20met%20vraag%20van%20SOPO2-12%20en%20ruimte%20voor%20de%20antwoorden