Gelukkig had hij dit keer geen op- of aanmerkingen op haar strijkwerk. Stiekem slaakte ze een zucht van verlichting. Hij kon nogal moeilijk zijn, een pietlut zelfs maar vanavond was er geen tijd of hij had andere dingen aan zijn hoofd.
Zwijgend deed hij haar make-up. Ze voelde zijn emotie in de manier waarop hij kwast en penseel over haar gezicht liet gaan.
Ditmaal geen liefkozing, geen streling maar een onderhuidse agressie, een beheerste onbeheerstheid gevoed door – hoopte ze – rauw verlangen naar de slavin wier gezicht hij opmaakte. Ze was blij dat ze haar ogen gesloten moest houden. Soms was het beter dingen niet te zien.
Een tikje op haar billen ten teken dat hij klaar was en zij haar ogen mocht openen. Hij wees op het bevlekte, stinkende jurkje dat ze nog geen tien minuten geleden uit had getrokken en haar bh. Opende haar slaapkamerdeur en kwam even later naar buiten met hoge open sandaaltjes en een mutsje waarvan het doel haar niet uitgelegd hoefde te worden.
Ze slikte toen ze zichzelf aangekleed in de spiegel zag. God, wat voelde zij zich naakt zonder keten. Met keten zou het makkelijker zijn geweest, veiliger. Ze miste het houvast dat staal op haar lichaam haar bood, de ondersteuning ook. Zonder dat – hoe kon ze doen wat ze moest doen?
Meer tijd om stil te staan bij wat er komen ging had ze echter niet. Hij stond in de kamerdeur met de telefoon aan zijn oor en wenkte dat ze binnen moest komen, dat ze haar jurk omhoog moest tillen om hem te tonen dat ze er geen slipje onder aanhad.
Hij legde de telefoon neer en liep naar haar toe, trok een scheur in de hals van de jurk, klemde zijn hand om haar kaak, kuste haar hard op de mond, beet in haar oor en kreunde: ‘maak me trots, Kate. Verdwijn nu voor ik me niet langer kan bedwingen.’
[.../236 schakels - 5.]
Kate
