Dress Red Day

Vandaag was, is het "Dress Red Day". Het is een internationaal appèl om meer aandacht te geven aan en onderzoek te doen naar hart- en vaatziekten bij vrouwen.

Eerlijk gezegd, ik vraag me af - we mogen dan anders gebouwd zijn dan mannen - wat is er zo anders aan het hart en de vaten van vrouwen dan van mannen? Ik kon het zo gauw niet vinden op de diverse sites.

Laten we hopen dat dit slechts een reden is om mensen geld uit hun zakken te kloppen. Ik mag er niet aan denken dat het echt zo is dat vrouwen op medisch gebied in de 21e eeuw nog steeds achtergesteld zijn. Dat kan niet waar zijn...!!!

Ik weet niet wat ik er verstandig en intelligent meer over kan zeggen want geld ophalen voor onderzoek speciaal voor vrouwen stelt onderzoek naar hart- en vaatziekten bij mannen weer achter - en dat kan niet de bedoeling zijn.

Maar goed, voor meer informatie en donaties gaat u naar de sites van de Hartstichting.

Kate
29 september 2010




De prachtige foto komt van: http://www.philmug.ph/forum/showthread.php?p=798204
De fotograaf was Dave Deluria; de bondage werd aangelegd door Bo Roxas; het model was fijdi.

Millennium Trilogie: het eindoordeel

Ik ken mensen, die de "Millennium Trilogie" ademloos uitgelezen hebben. Ze konden het boek niet wegleggen en waren zwaar onder de indruk van het verhaal, de verhalen die Stieg Larsson vertelt. 

De boeken werden me van verschillende kanten aanbevolen, niet in de laatste plaats - zo denk ik nu - omdat er over SM geschreven wordt. Nou ja, dat vonden die lezers die mij hun advies gaven dan. Ik zie dat anders.

Ja, er wordt over SM gesproken, over sadistische spelletjes maar het zijn slechts hulpmiddelen om de hoofdpersonage te stigmatiseren, in een kwaad daglicht te stellen en bijna te "cartoniseren" (is dat een woord?).

Het maakt niet uit. Seksualiteit is een makkelijk middel om iemand te demoniseren. Hoe doorzichtig. Zelfs waar gepoogd wordt om een personage met complexe karakteristieken neer te zetten is het te makkelijk, te plat.

Na ruim 2,5 maand worstelen met Larsson heb ik gisteravond deel 3: "The Girl who Kicked the Hornets' Nest" uitgelezen. Het viel niet mee. Het beeld dat ik in mijn eerdere blog al schetste is niet veranderd.

Larsson is beslist een middelmatige schrijver die niet kan schrappen in eigen werk. Hele pagina's kon ik omslaan omdat ik niet geïnteresseerd ben in de werking of geschiedenis van de Zweedse geheime dienst.

Ik raakte continue verstrikt in namen als Ekstrøm en Edklinth, Holm en Holmberg, Malin en Malm - wie zijn het in hemelsnaam? Al die namen, al die teams van vijf of zes mensen die je uit elkaar moet houden. Mij lukte het niet.

Wat was het toch makkelijk vroeger. Je had Poiroit, De Kock (oeps: De Cock), Sherlock Holmes met hun assistent. Je had een handvol verdachten. Klaar. En als u nu zegt: de "Millennium Trilogie" is geen detective dan heeft u ongetwijfeld gelijk.

Als u zegt: deze roman is meer, behandelt meer dan een simpele moordzaak - dan heeft u gelijk. Maar wat is het dan? Een karakterstudie, "Jane Eyre" anno 2010 in drie delen? Een aanklacht tegen vrouwenhandel? Een verhandeling over de Zweedse geheime dienst? Een queeste naar liefde en geborgenheid?

Wat mij betreft gaan de boeken over sterke vrouwen. Meervoud ja. Salander, de hoofdpersoon is niet de enige. Bijna op elke pagina komen vrouwen voor die onverwachte en opvallende en goed uitpakkende keuzes maken. Het maakt niet uit of zij dochter zijn, C.E.O., agente, media tycoon, advocate of verpleegster.

Geen van de vrouwen is "fout". Bijna alle mannen zijn crimineel, zwak of misleid. De enige uitzondering hierop is de arts die Salander opereert. Blomkvist, de mannelijke hoofdpersoon, is uitzonderlijk want minder eendimensionaal neergezet. Minder zelfs dan Salander en dat maakt hem voor mij interessanter.

Nu ik alle drie de boeken achter de rug heb, denk ik dat ik deel 1 toch nog het boeiendst vond. Dat stond, op de terugkerende karakters na, ook los of in elk geval verder verwijderd van de verhaallijnen in de delen 2 en 3.

De moord in deel 2 liet mij koud. Wellicht omdat de karakters pas in deel 2 werden geïntroduceerd. Het leek wel alsof Larsson aan het eind van deel 1 niet van plan was geweest meerdere delen te schrijven en de nieuwe collega van Blomkvist daarom nog niet had laten figureren in de voorloper. Dat lijkt echter in tegenspraak met het feit dat hij 10 delen gepland had.

Larsson stierf halverwege het schrijven van deel 4. Ondanks mijn gevecht met de boeken zou ik het leuk vinden te weten waar dat deel over gaat. Er zijn nog wel een paar losse draadjes die verder uitgewerkt zouden kunnen worden. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de zuster van Salander. Waar is zij? Wie is zij?

Op de een of andere manier denk ik niet dat dat de richting is die Larsson gekozen zou hebben voor zijn volgende boek. Wellicht zullen we het ooit weten wanneer de erven hun gevecht om de rechten van de nalatenschap hebben uitgevochten.

Michael Nyqvist (Blomkvist)
en Noomi Rapace (Salander)

Ondertussen houdt de hype rond de boeken aan.

Nadat er in Zweden in 2009 een succesvolle filmadaptatie op de markt is gekomen, worden de boeken nu door Sony met Amerikaanse acteurs nogmaals verfilmd. Bijzonder, toch?

Daniel Craig en
Rooney Mara

Voormalig James Bond (of is hij het nog steeds?) Daniel Craig speelt Blomkvist en een zo te zien erg lieftallige Rooney Mara (wie?) is gekozen als Salander. Zij zullen in de film spreken met een Zweeds accent, zo las ik. Tja...

Al met al is de voor mij meest intrigerende vraag rondom de "Millennium Trilogie" waarom ik hem überhaupt heb uitgelezen. Zoveel boeken gooi ik aan de kant en ook hier heb ik dat meermaals gedaan maar steeds opnieuw ging ik verder.

Misschien is dat de kracht van het boek, van de schrijver: dat hij toch een verhaal te vertellen heeft dat blijkbaar intrigerend genoeg is het uit te lezen, ondanks een middelmatige schrijfstijl, ondanks een overvloed aan karakters, ondanks de voorspelbaarheid van het plot - ja, echt wel!

Daarom wellicht werd het een kaskraker ongetwijfeld geholpen door mythevorming na het overlijden van Larsson en het gevecht om zijn nalatenschap. Vanwege onderwerpen als SM, vrouwenhandel, identiteit en de Geheime dienst. Vanwege mond-tot-mond reclame.

Nooit is een boek me zo warm, van zoveel kanten aanbevolen dan "The Millennium Trilogy". Heel bijzonder want ik miste tijdens het lezen herkenning, ik miste bewondering voor de hoofdpersonen, de setting of de schrijver. Ik miste van alles en las door. Nu ben ik blij dat het uit is. Ik ben toe aan iets anders.

Hier voor me ligt een oude bekende: Elizabeth Gage's "Pandora's Box" - een heel dik "romannetje". Het verhaal over de liefde tussen man en vrouw ondanks grote obstakels: verschillen in achtergrond, familieverwachtingen, de andere vrouw en die ene hoogst mogelijke carrière waarvoor alles moet wijken.

Het is het verhaal van een vrouw en haar liefde. Dat herken ik. Over een onmogelijke liefde. Over liefde die alles overwint. Gek hè, dat ik dat boek, "een romannetje" beter kan pruimen dan de drie boeken van meneer Larsson.

En ik denk ook dat ik nu eindelijk weet waarom. Ik mis liefde, passie, een ziel in de "Millennium Trilogie". Nergens raken het leed en de queeste van de personages me, nergens word ik op gevoelsniveau aangesproken.

Het gaat bij Larsson om handelingen, om processen en ik wil lezen, voelen over emoties. Ik wil lezen over "het goede", niet over "het kwade" dat al te herkenbaar is (dat dan weer wel). Ik wil lezen over liefde omdat ik zelf zo aan liefde toe ben...

Kate
26 september 2010


De foto's van onder naar boven:

1. De kaft van "The Girl who Kicked the Hornets' Nest" komt van:
http://www.legendarydevils.com/english/2303049-stieg-larsson-girl-who-kicked-hornets-nest.html 

2. De foto van  Michael Nyqvist en Noomi Rapace vond ik op:
http://www.gnesta.se/nyhetsarkiv/pressmeddelanden/gnestablirhedestadifilmatiseringen

3. De foto van Daniel Craig en Rooney Mara stond hier:
http://www.quercusbooks.co.uk/category/news/

4. De kaft van "Pandora's Box" is van: 
http://www.alibris.com/booksearch?qisbn=9780552136440&qwork=4968794

Sambal van het landgoed

Het was tijd, hoog tijd, de Spaanse pepers van mijn landgoed te verwerken maar ik wist niet hoe. Ik had nog drie potten chili jam in de koelkast en ik wilde iets anders. Sambal lag voor de hand maar welk recept? Duizenden recepten, vaak overgenomen van een andere site, met prachtige namen. 

Ik las de ingrediëntenlijsten: veel kemirienoten en tja, die van mij kwamen nog uit het huis vóór het voorgaande huis en daarmee uit de vorige eeuw. Weggooien die handel! Appie over de brug heeft weinig en dus ook geen kemirienoten. Zucht. Verder zoeken op het internet. 

Ik stond klaar bij het fornuis en ontdekte dat de knoflook op was. Het schoot allemaal niet op. Mijn volgende boodschappenlijstje bevatte naast knoflook ook citroengras want ook dat wordt veel gebruikt. Wonderbaarlijk genoeg vond ik het "vers" in het koelvak.

spaanse peper, ui, gember,
knoflook en citroengras

Goela djawa heb ik maar direct vervangen door rietsuiker dat ergens onderin het schap met zakken vol te vinden was. En zo haalde ik in huis waarvan ik dacht dat ik het nodig zou kunnen hebben voor het geval ik weer inspiratie en kooklust zou krijgen.

Die was er vanmiddag. Opnieuw kroop ik achter de computer. Dit keer op zoek naar sambalrecepten zonder kemirienoten. Amandelachtig, zo werd de smaak van de noten omschreven. Amandelen heb ik nooit in huis en de verse hazelnoten waren net allemaal op maar ik had wel een flesje sesamolie... :=).

Dit is mijn recept van wat ik heel saai "sambal van het landgoed" noem:

scheutje olie - ik had alleen olijfolie
sesamolie - niet te veel
1 grote ui - kleingesneden
3 knoflookteentjes - geperst
6 Spaanse pepers - ontdaan van zaden en vliezen en klein gesneden
4 laurierblaadjes - niet te groot, niet te klein
1 serehstengel - dwars doorgesneden en toen gehalveerd
2 cm verse gember - geschild en in tweeën gesneden
0,5 theelepel djahé
1 theelepel djintan
1 theelepel ketoembar
1 theelepel laos
stukje trassi - opgelost in een borrelglas heet water
0,5 glas water
1 eetlepel ketjap manis
8 eetlepels rietsuiker
scheutje citroensap
snufje zout

Doe de olie in een wok - het zal ongetwijfeld ook in een andere pan lukken. Mijn wok is non-stick en ik gebruik hem voor alles: van soep tot stoofschotel en natuurlijk voor roerbakgerechten.

Olie in pan warm, niet heet, laten worden en ui zachtjes glazig laten worden. Knoflook toevoegen en de Spaanse peper. Na een paar minuten alle kruiden en specerijen toevoegen. 

Ondertussen de trassi oplossen en als het geheel in de pan wat droog lijkt te worden het trassi-water toevoegen. Opnieuw na enig pruttelen en indien het mengsel te droog lijkt, water en ketjap toevoegen alsmede suiker, citroensap en zout.

Na nog wat op het vuur - dat hangt af van de gewenste dikte - het mengsel in de foodprocessor en even goed "blitzen". Daarna alles nog even terug in de pan op een laag vuur doorpruttelen.  

Zorg dat er goed ontsmette glazen potjes klaarstaan op een vochtige handdoek. Vul de potjes, draai de deksel erop en zet ze omgedraaid op de handdoek - minimaal vijf minuten maar ik wacht even tot alles afgekoeld is.

Ik ben niet zo geduldig en ook niet een heel georganiseerde foodblogger maar toen ik de sambal in de potjes had en op de klok keek waren er 50 minuten, misschien een klein uur verstreken sinds ik begon.

sambal van het landgoed

Oh en de sambal, wat ik ervan proefde, was heerlijk zoet met een kruidige smaak en heel erg scherp zelfs zonder de zaadjes maar misschien ben ik gewoon een mietje :=).

Ik vulde een heel klein en een groter potje en ik heb geen idee, voor u me dat gaat vragen, hoelang het houdbaar is. Vanavond eet ik overigens witlof met ham en kaas dus de sambal blijft dicht.

En, er liggen nog tien rode pepers te wachten op meer kooklust en de chili planten zitten vol met groene pepers waar ik ook iets mee wil doen. Dit is nog niet het einde dus van het chili avontuur.

Kate
24 september 2010

Tegen de winterdepressie

vanaf de drempel van de deur

Het lijkt erop of de herfst al begonnen is, regen en wind teisteren mijn gemoedstoestand maar vanaf de balkondeur en ook als ik vanaf het plekje waar de pc staat naar rechts kijk door het glas van die deur dan is het uitzicht spectaculair en opbeurend (uplifting klinkt toch echt veel beter!).

Het duurde lang voor de zinnia's gingen bloeien maar wat was het het wachten waard! Prachtig hoge oranje, zuurstok roze en lichtrode bloemen. Ik geniet er elke dag van en de bloei is nog niet ten einde.

zinnia's voor, viooltjes en

hebe links, cyclamen rechts

In een hangbakje aan de trellis - het klimrek tegen het balkonrek - heb ik paarse hebe en viooltjes in drie kleurcombinaties geplant. Op de foto kun je links nog net zo'n wit-paars viooltje zien. Ik heb ze ook in het geel-paars en donkerrood. 

Rechts - ik kan ze net zien vanaf mijn pc tafel - hangt een bakje cyclamen. Gekocht vanwege de knal roze-rode kleur. Daarmee hoop ik de winterdepressie buiten te houden en mocht dat niet werken dan heb ik er in elk geval zo vanaf het eind van de zomer al heel veel plezier aan beleefd.

Vanavond at ik de eerste zuurkool van het seizoen. Heerlijk! Koud weer heeft ook zijn voordelen :-) en morgen is het, als het waar is, weer een paar dagen lekker weer. Ik ga bloembollen planten: sneeuwklokjes die in januari bloeien. Gele en witte krokussen die in februari voor zon moeten zorgen en rode, paarse en witte anemonen die in maart kleur gaan brengen.

Zo neem ik mijn maatregelen. Het is nog niet zo lang geleden dat ik voor mezelf bepaalde dat ik mij in het grijze natte seizoen minder prettig voel - ik vergat dat telkens weer als het lente was geworden. Ik weet niet of wat ik voel onder de term winterdepressie valt maar het bekt wel aardig die term. 

Maar goed, sinds ik weet dat donkerte mij beroert - nu ik dat weet - kan ik er iets tegen doen. Ik had nooit eerder een balkon en ik heb geen idee of het werkt maar gezien de vreugde die ik al maanden beleef aan mijn landgoed zou het me niet verbazen als ik ook in de winter me lekkerder voel met of door mijn plantjes.  

Kate
20 september 2010

Meer kneuterigheid dan ketens

Het is misschien vreemd dat ik op dit blog dat toch echt is opgetuigd om mijn verhalen, mijn verhalen over SM in eigen beheer te kunnen plaatsen zonder inmenging, redactie of censuur van anderen, nog maar vijf verhalen heb geplaatst. 

Vreemd dat ik liever blog over mijn moestuintje - zo veelvuldig dat ik die verslagjes maar een eigen plek heb gegeven. Dat ik liever deel over de mooie programma's die ik zie of zag - meest op de BBC, gisteren weer gesmuld van Gardner's World en daarna Digging for Britain over de archeologische zoektocht naar de tijd van de Tudors en Shakespeare, nu Last night of the Proms. 

Kneuterig, veilig, makkelijk misschien maar het is wat me meer raakt, meer plezier brengt dan die vier letters in BDSM. Eerlijk gezegd, ik ben al zolang zo geïrriteerd als ik lees wat zogenaamde "geestverwanten", "lotgenoten", "gelijkgestemden" schrijven, zeggen, denken over dat wat ik te romantisch, te verlangend, te snobistisch als bijna heilig ervaar.

Tenslotte, het gaat wel om pijn - in wat voor vorm dan ook - als aanstichter van ontlading. Ik hoop dat ik het begrip sadomasochisme, tegenwoordig verbreed tot BDSM, zo niet al te zeer - hmmm wat is het woord - omlaag trek? 

Met pijn moet je omzichtig omgaan. De reactie op het toebrengen of ervaren van pijn is onvoorspelbaar, kan nooit voor lief worden genomen, dient met alle egards te worden behandeld.

Het is niet iets dat je zomaar toelaat, toestaat. Als zomaar iemand mij slaat dan sla ik zondermeer terug - liefst harder, gemener. Niet voor mij de les van de andere wang. Nee. Oog om oog en liefst een tand eruit mocht iemand mij mishandelen of anderszins aanraken met kwade bedoelingen.

Als ik mij al laat slaan, vernederen, kwetsen, testen dan is dat in een situatie waar ik de ander ken - voor zover je ooit iemand kent ongeacht hoelang je hem of haar al ziet, waar die ander weet wie ik ben en waar ik voor sta - opnieuw, voor zover die ander dat kan verstaan, begrijpen en gebruiken op de wijze waarop ik dat bedoelde, en nadat ik expliciet toestemming heb gegeven voor zo'n handelswijze, spel, sessie, relatie - geef het beestje eens een naam.

Toestemming, vooraf gegeven, bij het volle bewustzijn - indien nodig aan de hand van vragen, regels, uitleg, voorwaarden en veiligheidsmaatregelen is wat het verschil maakt tussen BDSM en mishandeling. Moet ik nog toevoegen dat die toestemming vrijwillig dient te worden verkregen en dat er gedurende het hele "proces" verantwoordelijk te werk dient te worden gegaan? Nee toch?

Ik ben een serieus mens. Te serieus. Te streng. Ik vind dat er te lichtzinnig met BDSM wordt omgesprongen en dat irriteert en verontrust me in hoge mate. BDSM is meer dan wat klappen met de zweep waarna we links- of rechtsom, van onder of boven, van voor of achter grenzeloos kunnen en moeten seksen als bekroning of verhulling van het ontvangen of uitdelen van de pijn die eraan vooraf ging.

Steeds als ik weer zo'n verhaal lees van een vrouw die de bekroning van haar onderdanigheid weergeeft als: 'being allowed to sleep in my Master's bed with His dick in my mouth' moet ik de neiging keihard te gaan gillen onderdrukken. Alleen al het feit dat zijn authoriteit bevestigd moet worden en wordt door het gebruik van titels en hoofdletters zegt mij genoeg. En als dat SM is... dan ben ik het niet!

Die frustratie is er niet een van vandaag op gisteren overigens. Al tijden distantieer ik mij van de grote gemene deler die BDSM ziet als een geil spelletje. Eigenlijk, hoe minder ik er over nadenk, hoe beter het is want er komt een tijd - misschien is die er al - dat ik me niet meer slechts irriteer aan maar me afwend van al die mensen die BDSM speels en leuk met elkaar beleven.

In dat licht bezien is het logisch dat het schrijven van nieuwe verhalen er niet van komt. Natuurlijk, ik heb andere prioriteiten, verantwoordelijkheden die me geen rust en tijd gunnen om een schrijfflow te vinden en daar uren, dagen, nachten in te verblijven. Ik kan niet meer "sudderen" in mijn gevoel, in wat mij raakt, het schrijnende, het geile, het diepe en mooie. 

Maar ook, ik kan niet, wil niet blijven schrijven over het smachten en wachten. Niet weer dat van: hij laat haar wachten tot ze mag komen en dan laat hij haar meer wachten tot het hem behaagt haar te ontvangen en dan de onvermijdelijke happy end in ketens, lepeltje lepeltje - waarna ze weer weg moet en het wachten opnieuw begint. Damn that! 

SM is zoveel meer. Een verbindtenis tussen Man en vrouw, het zou zoveel meer moeten zijn. Maar wat dan? En hoe ga ik dat mooi en spannend en intrigerend en schrijnend neerschrijven zonder dat het clichés oplevert die slechts het beeld versterken dat ik zo wil bestrijden. Ha! Alsof ik überhaupt kan schrijven. Kon ik het maar, al was het maar de tiende versie van hetzelfde verhaal - mijn verhaal.

Het verhaal van wachten en smachten, van verlangen, onvervuld verlangen - dat is mijn SM. Self inflicted torture. Beter, verder strekkend dan de realiteit die zo vaak blijft steken op het niveau van oeverloos pijpen, kledingadviesje hier, dinerkeuze daar, stijlvolle hoerigheid (pardon?!?) en 'trek even je slipje uit voor je de vergadering ingaat'. Daar, over de realiteit van wat men als SM ziet, wil ik niet schrijven en over de leugen van het verlangen kan ik het niet.

Gedesillusioneerd. Ja, dat is wat ik ben. Bitter, kwaad, verdrietig en zonder hoop. Hoe kan ik, die ooit op de barricade stond voor normaliseren van de beeldvorming rondom BDSM, ooit nog oprecht schrijven over liefde in ketens, over hardheid die niet zonder liefde kan worden beoefend, over 'ze leven nog lang en gelukkig', over dat sprookje dat voor mij niet lijkt te zijn weggelegd en waar ik niet meer in geloof?

in Runescape

Liever spendeer ik mijn "vrije" uren aan Runescape, mijn favoriete game - ik gaf mijn "mannetje" (dat een vrouwtje is) gisteren een uitgebreide makeover. Het was zo leuk! Ze is zo leuk in haar nieuwe kleertjes en met dat kekke kapsel... 

Liever dan me onder de mensen te begeven dwaal ik over het landgoed, d.w.z. wurm ik mij langs mijn kistjes met kolen en worteltjes, camera in de hand, genietend van wat als piepkleine zaadjes begon en over een tijdje op mijn bord beland.

Het gekke is, terwijl ik dit opschrijf is er iets aan het veranderen. Vraag me niet wat. Ik voel verandering. Vraag me niet hoe of waarheen. Ik ga het niet forceren, zelfs niet definiëren. Ik voel me anders. That's all.

Men zegt dat wij en het leven als water zijn. Het water kabbelt voort, gaat zijn weg en je kunt er weinig aan doen: het gaat zoals het gaat maar stilstand is er niet, nooit. Je drijft altijd verder - ik weet niet of ik kan geloven dat dat in de "voortbestemde" richting is.

Misschien ga ik wel weer schrijven - misschien op dezelfde manier, hetzelfde verhaal in andere bewoordingen - misschien anders, een ander verhaal. Ik zal ook echt wel weer een verhaal plaatsen, hier. Ik heb er genoeg op de plank liggen en ze zijn mooi. Zo heftig... Dat ik zo kan schrijven. Zo heb geschreven en gevoeld. Onwerkelijk!

Ik heb altijd geschreven, dat zal ik altijd blijven doen. Vaak waren het SM verhaaltjes, scenes of scenario's. Hoe ik me ook voel of voelde, dat zal echt niet veranderen. Vandaar dat ik de titel van mijn blog nog maar niet verander. Ketens en kneuterigheid - het is hoe het is: momenteel meer kneuterigheid dan ketens. Zo is het en het is niet anders.

Kate
11 september 2010

Zomerzotheid anno 2010

Zo, nou het was een vreemde zomer: eerst te heet, toen te nat en tja uhm dientengevolge (mooi woord maar niet goed in de context :-) - er waren dus een heleboel zaken om je over op te winden, vooral hier in het Amsterdamse. 

Ik heb er niet over geblogd, hoewel dat wel had gekund en zet er - voor de geschiedvorming - hier even in willekeurige volgorde een paar op een rij die me nu zo te binnen schieten, er waren er vast meer.

Geldersekade oude situatie

1. Amsterdam. De Geldersekade werd heringericht. De rijrichting veranderde en tegelijkertijd werd de rijweg versmald en het fietspad dusdanig verbreed dat het nu breder is dan de strook waar auto's mogen rijden. 

Ook op de brug waar een kleine gracht uitkomt op de Geldersekade kunnen twee auto's elkaar niet passeren. Toeristen in kleine autootjes rijden nu nog vaker dan tevoren per abuis het fietspad op want tja, dat een fietspad breder is dan de rijweg kun je aan niemand uitleggen. Goed gedaan Stadsdeel!

2. De inefficiëntie van de zorg. Daar zijn meerdere voorbeelden van te geven. Mijn vader draagt incontinentie onderbroeken en opeens arriveerde er binnen tien dagen twee grote volle dozen met nieuw incontinentie materiaal. De woning van mijn vader was bijkans te klein voor zoveel voorraad want er was al een kast al of nog volgestouwd met niet aangebroken pakken en waar laat je twee volle dozen?

incontinentie materiaal

Ik heb ze maar uitgepakt en de pakken uit het zicht onder het bed gelegd - het is tenslotte geen pakhuis, de woning, lees: kamer van mijn vader - en de steeds wisselende verzorging per briefje laten weten dat we nu wel even genoeg ondergoed hebben.

Misschien had ik dat beter niet kunnen doen want er zijn ook periodes geweest dat er papieren onderbroeken van andere bewoners moesten worden geleend omdat de voorraad bij mijn vader op was en niemand dat blijkbaar tijdig had voorzien.

3. Amsterdam: speelplaats van toeristen en buitenlui. Ook deze zomer was de stad weer vergeven van toeristen die allemaal als "echte" Amsterdammers door het rood lopen (maar met minder gevoel voor wanneer dat kan), die denken dat fietspaden voetpaden zijn en allemaal willen weten waar het Anne Frank Huis is. 

toeristen of fietsen

En erger nog, al die toeristen die nog nooit gefietst hebben of niet vaak en die niet weten hoe zij moeten aangeven dat ze linksaf willen, krijgen fietsen mee. Brrrrr. Gelukkig zijn ze van veraf al herkenbaar op hun fel rood of geel gekleurde fietsen. Dat scheelt - iets. Regeren is tenslotte vooruitzien, meestal dan...

4. De inefficiëntie van de zorg. Weken nadat ik een MRI scan had moeten laten maken van mijn nek, was ik terug in de scanner, dit keer voor het maken van een MRI van mijn schouder. Met een DVD vol foto's op zak stapte ik naar buiten. Helaas moest ik tien dagen wachten voor ik met de orthopeed de resultaten kon bespreken. Die resultaten waren niet eensluidend. 

MRI scan apparaat

De MRI is nu opgestuurd naar 'de beste' röntgenoloog. Deze heeft twee weken nodig om de boel te bekijken. Wij wachten af. Gelukkig heb ik geen werkgever die mij voor elk dokters-, specialist- of fysiobezoek, voor het maken van iedere röntgenfoto, echo of MRI vrij hoeft te geven.

Van 2 juli t/m 2 september was ik twaalf keer op pad voor mijn nek en schouder tijdens werktijden, en tussen elke afspraak zaten dagen zo niet weken van wachten.

Wat zei u? Hoorde ik u over glasvezelnetwerk, videoconferenties, e-mail? Verzuchtte u - net als ik - dat schouder en nek samen bezien moeten worden en niet apart? Dream on baby! 'Nee, dat is niet mogelijk, mevrouw.' Ach nee, het is ook nog maar pas 2010.

bij de informateur

5. En natuurlijk, last but not least: de formatie. Er zijn verkiezingen geweest. De uitslag was complex maar duidelijk. Partijen wierpen barricades, breekpunten en piketpaaltjes op en groeven valkuilen voor de ander - het leek wel de stad Amsterdam. 

Ruim acht jaar na de dood op Pim Fortuyn is men nog steeds niet in staat om over de schaduw van het persoonlijk verlangen naar het pluche heen te springen en te doen wat men moet doen: zakelijk, nuchter en zonder stomme doorzichtige spelletjes en schuifeldansjes in de coulissen.

De Majesteit, ook niet zonder agenda, vaardigt keer op keer haar Onderkoning en andere vazallen - of moet ik zeggen: fossielen? - af om orde op zaken te stellen, de boel te regelen - maar de boel laat zich niet regelen.

De formatie pruttelt voort gedreven door eigen belangetjes en na diverse nachtjes slapen, slaande deuren, harde woorden en inzichten die te laat komen om de boel via de Koninklijke Weg naar het voorbestemde einde te brengen. Snel en efficiënt zoals dat zou moeten, zeker in deze tijd. Het is vermakelijk en verontrustend om mee te maken.

Gefascineerd volg ik het Haagse Drama dat, hoewel vrij vertaald de scripts van Shakespeare en de oude Grieken volgt, geen lessen lijkt te trekken uit het verleden en vooralsnog ook geen visie lijkt te hebben op de toekomst. En dat is jammer. Het kiessysteem alsmede de wijze waarop dit land en ook deze stad worden bestuurd en aan hun besturen geraken zijn immers verouderd en voldoen niet meer aan de eisen van deze tijd.

Een revolutie dat is wat dit land nodig heeft - maar wie is hiervoor te porren? Wie durft de schijnveiligheid van 'je weet wat je hebt' of 'slechter kan het nooit worden' achter zich te laten? Welke politicus, bestuurder, Koning durft het aan te breken met de 19de eeuw?


Kate
9 september 2010

pepernoten, pepernoten

p.s. en dan nog dit: ik heb geen kinderen maar eind augustus is echt, echt, echt veel te vroeg om het sinterklaas snoepgoed alweer in de schappen te zien liggen. Het is net zo dom als de opening van het Kerstseizoen in de U.K. als het nog volop zomer is (of hoort te zijn). Het is je reinste flauwekul! Ik heb niets tegen commercie maar come on, moet dat nu zo vroeg?

1) 'Op de Geldersekade wordt in feite alleen de rijweg op 3.50 meter gebracht en de daardoor gewonnen ruimte aan het tweerichtingen fietspad toegevoegd; dat wordt iets breder, namelijk 4.00 meter (...)' 
Bovenstaand citaat is van: http://www.centrum.amsterdam.nl/projecten/alle_projecten_0/@330763/geldersekade_st/
Foto: http://www.amsterdaminsite.nl/nieuwm.nl/J1103401.HTM

2) Foto: http://www.careserviceeurope.nl/Incontinentie.htm

3) Foto: http://www.amsterdam.nl/persberichten/@277866/toerisme_naar/

4) Foto: http://www.diagnostischcentrum.com/onderzoeken/mri_onderzoek/

5) Foto: http://www.telegraaf.nl/binnenland/7586321/__Drie_maanden_kabinetsformatie__.html

p.s.) Foto: http://ontopic.ning.com/xn/detail/2850474:Comment:5169 (site not found)

Happy birthday Freddie Mercury

Every song that you make
Is a whisper in my ear

Kate

5 september 2010

Foto gevonden op: http://joehasselvander.blogspot.com/2009/01/queen-sheetkeeckers-return-of-rock.html

Citaat: "You Take My Breath Away" van het album "A Day At The Races", lyrics and music Freddie Mercury, 1976.