Vreemd dat ik liever blog over mijn moestuintje - zo veelvuldig dat ik die verslagjes maar een eigen plek heb gegeven. Dat ik liever deel over de mooie programma's die ik zie of zag - meest op de BBC, gisteren weer gesmuld van Gardner's World en daarna Digging for Britain over de archeologische zoektocht naar de tijd van de Tudors en Shakespeare, nu Last night of the Proms.
Kneuterig, veilig, makkelijk misschien maar het is wat me meer raakt, meer plezier brengt dan die vier letters in BDSM. Eerlijk gezegd, ik ben al zolang zo geïrriteerd als ik lees wat zogenaamde "geestverwanten", "lotgenoten", "gelijkgestemden" schrijven, zeggen, denken over dat wat ik te romantisch, te verlangend, te snobistisch als bijna heilig ervaar.
Tenslotte, het gaat wel om pijn - in wat voor vorm dan ook - als aanstichter van ontlading. Ik hoop dat ik het begrip sadomasochisme, tegenwoordig verbreed tot BDSM, zo niet al te zeer - hmmm wat is het woord - omlaag trek?
Met pijn moet je omzichtig omgaan. De reactie op het toebrengen of ervaren van pijn is onvoorspelbaar, kan nooit voor lief worden genomen, dient met alle egards te worden behandeld.
Het is niet iets dat je zomaar toelaat, toestaat. Als zomaar iemand mij slaat dan sla ik zondermeer terug - liefst harder, gemener. Niet voor mij de les van de andere wang. Nee. Oog om oog en liefst een tand eruit mocht iemand mij mishandelen of anderszins aanraken met kwade bedoelingen.
Als ik mij al laat slaan, vernederen, kwetsen, testen dan is dat in een situatie waar ik de ander ken - voor zover je ooit iemand kent ongeacht hoelang je hem of haar al ziet, waar die ander weet wie ik ben en waar ik voor sta - opnieuw, voor zover die ander dat kan verstaan, begrijpen en gebruiken op de wijze waarop ik dat bedoelde, en nadat ik expliciet toestemming heb gegeven voor zo'n handelswijze, spel, sessie, relatie - geef het beestje eens een naam.
Toestemming, vooraf gegeven, bij het volle bewustzijn - indien nodig aan de hand van vragen, regels, uitleg, voorwaarden en veiligheidsmaatregelen is wat het verschil maakt tussen BDSM en mishandeling. Moet ik nog toevoegen dat die toestemming vrijwillig dient te worden verkregen en dat er gedurende het hele "proces" verantwoordelijk te werk dient te worden gegaan? Nee toch?
Ik ben een serieus mens. Te serieus. Te streng. Ik vind dat er te lichtzinnig met BDSM wordt omgesprongen en dat irriteert en verontrust me in hoge mate. BDSM is meer dan wat klappen met de zweep waarna we links- of rechtsom, van onder of boven, van voor of achter grenzeloos kunnen en moeten seksen als bekroning of verhulling van het ontvangen of uitdelen van de pijn die eraan vooraf ging.
Steeds als ik weer zo'n verhaal lees van een vrouw die de bekroning van haar onderdanigheid weergeeft als: 'being allowed to sleep in my Master's bed with His dick in my mouth' moet ik de neiging keihard te gaan gillen onderdrukken. Alleen al het feit dat zijn authoriteit bevestigd moet worden en wordt door het gebruik van titels en hoofdletters zegt mij genoeg. En als dat SM is... dan ben ik het niet!
Die frustratie is er niet een van vandaag op gisteren overigens. Al tijden distantieer ik mij van de grote gemene deler die BDSM ziet als een geil spelletje. Eigenlijk, hoe minder ik er over nadenk, hoe beter het is want er komt een tijd - misschien is die er al - dat ik me niet meer slechts irriteer aan maar me afwend van al die mensen die BDSM speels en leuk met elkaar beleven.
In dat licht bezien is het logisch dat het schrijven van nieuwe verhalen er niet van komt. Natuurlijk, ik heb andere prioriteiten, verantwoordelijkheden die me geen rust en tijd gunnen om een schrijfflow te vinden en daar uren, dagen, nachten in te verblijven. Ik kan niet meer "sudderen" in mijn gevoel, in wat mij raakt, het schrijnende, het geile, het diepe en mooie.
Maar ook, ik kan niet, wil niet blijven schrijven over het smachten en wachten. Niet weer dat van: hij laat haar wachten tot ze mag komen en dan laat hij haar meer wachten tot het hem behaagt haar te ontvangen en dan de onvermijdelijke happy end in ketens, lepeltje lepeltje - waarna ze weer weg moet en het wachten opnieuw begint. Damn that!
SM is zoveel meer. Een verbindtenis tussen Man en vrouw, het zou zoveel meer moeten zijn. Maar wat dan? En hoe ga ik dat mooi en spannend en intrigerend en schrijnend neerschrijven zonder dat het clichés oplevert die slechts het beeld versterken dat ik zo wil bestrijden. Ha! Alsof ik überhaupt kan schrijven. Kon ik het maar, al was het maar de tiende versie van hetzelfde verhaal - mijn verhaal.
Het verhaal van wachten en smachten, van verlangen, onvervuld verlangen - dat is mijn SM. Self inflicted torture. Beter, verder strekkend dan de realiteit die zo vaak blijft steken op het niveau van oeverloos pijpen, kledingadviesje hier, dinerkeuze daar, stijlvolle hoerigheid (pardon?!?) en 'trek even je slipje uit voor je de vergadering ingaat'. Daar, over de realiteit van wat men als SM ziet, wil ik niet schrijven en over de leugen van het verlangen kan ik het niet.
Gedesillusioneerd. Ja, dat is wat ik ben. Bitter, kwaad, verdrietig en zonder hoop. Hoe kan ik, die ooit op de barricade stond voor normaliseren van de beeldvorming rondom BDSM, ooit nog oprecht schrijven over liefde in ketens, over hardheid die niet zonder liefde kan worden beoefend, over 'ze leven nog lang en gelukkig', over dat sprookje dat voor mij niet lijkt te zijn weggelegd en waar ik niet meer in geloof?
 |
| in Runescape |
Liever dan me onder de mensen te begeven dwaal ik over het landgoed, d.w.z. wurm ik mij langs mijn kistjes met kolen en worteltjes, camera in de hand, genietend van wat als piepkleine zaadjes begon en over een tijdje op mijn bord beland.
Het gekke is, terwijl ik dit opschrijf is er iets aan het veranderen. Vraag me niet wat. Ik voel verandering. Vraag me niet hoe of waarheen. Ik ga het niet forceren, zelfs niet definiëren. Ik voel me anders. That's all.
Men zegt dat wij en het leven als water zijn. Het water kabbelt voort, gaat zijn weg en je kunt er weinig aan doen: het gaat zoals het gaat maar stilstand is er niet, nooit. Je drijft altijd verder - ik weet niet of ik kan geloven dat dat in de "voortbestemde" richting is.
Misschien ga ik wel weer schrijven - misschien op dezelfde manier, hetzelfde verhaal in andere bewoordingen - misschien anders, een ander verhaal. Ik zal ook echt wel weer een verhaal plaatsen, hier. Ik heb er genoeg op de plank liggen en ze zijn mooi. Zo heftig... Dat ik zo kan schrijven. Zo heb geschreven en gevoeld. Onwerkelijk!
Ik heb altijd geschreven, dat zal ik altijd blijven doen. Vaak waren het SM verhaaltjes, scenes of scenario's. Hoe ik me ook voel of voelde, dat zal echt niet veranderen. Vandaar dat ik de titel van mijn blog nog maar niet verander. Ketens en kneuterigheid - het is hoe het is: momenteel meer kneuterigheid dan ketens. Zo is het en het is niet anders.
Kate
11 september 2010
