Toen ik terugkwam van boodschappen doen, lag er een bos bloemen in cellofaan op het trottoir vóór mijn huis. Poëtisch schuin neergevlijd. Een teken met bedoeling. De stelen naar mij toe, mijn hand al onderweg. Ik raapte ze op. Ik keek om me heen. Wat is er hier te betreuren? Vandaag of deze week? Een liefde die voorbij is?
Het is juni. Weer breekt de zomer aan alsof er niets gebeurd is of veranderd en dat is er ook niet. Jij bent alleen en ik ben het ook. Natuurlijk weet ik ook wel dat die bloemen daar niet zijn neergelegd voor mij. Natuurlijk heeft iemand ze verloren. Misschien zijn ze van een kinderwagen gevallen, of uit een tas.
We hadden die eerste zomer beiden pioenrozen staan. Nu, na afloop, staan er opnieuw rode pioenrozen op mijn werktafel. Vijf donkerrode pioenrozen. Eén voor elk jaar. Een tak met bloempjes als “sterretjes” in het midden. Simpel en effectief is het zo een vol fonkelend boeket in plaats van een schamel bosje. Ik vind een kaartje diep weggestopt in de oksels van de tak: ‘Ik denk nog vaak aan je’. Rillingen.
Bij het vinden van een bos bloemen blijft het vast niet. Stel, je krijgt vervolgens een uitnodiging om een besloten feest tijdens The Amsterdam Fashionweek bij te wonen. Mode, een branche waar je niemand kent – niemand behalve Mark en hij zou je zeker niet uitnodigen. Het was over tussen ons. Dat was het beste, nietwaar? De kwesties tussen ons leken immers onoplosbaar.
De frustratie die bij mij telkens weer de kop opstak als Mark zijn aandacht verlegde naar werk en kids en ex, en daarbij mij en ons en zichzelf vergat, werd in de loop der jaren alleen maar erger. We moesten wel concluderen dat je niet dominant, geliefde, vriend en meer kunt zijn als je een topfunctie bekleedt in de internationale modewereld en daarnaast het co-ouderschap hebt over je vier kinderen.
Maanden kon ik niet schrijven. ‘Doe het gewoon’, schreef Mark toen ik me er in een van mijn vele mailtjes over beklaagde dat hij er met mijn talent vandoor was gegaan. Ik voegde het toe aan mijn to do lijstje. Gewoon doen: schrijven, energie vinden, mezelf liefhebben as if there's no tomorrow, schoenen kopen, Mark loslaten – so simple and so fucking hard!
‘Doe het gewoon.’
Ik deed niets. Ik huilde en huilde tot er geen tranen over waren. Ik leefde op witte bonen in tomatensaus die ik onopgewarmd oplepelde uit het blik. Ik nam de telefoon niet meer aan en kwam nauwelijks nog buiten. De man met de hamer had mij volledig in zijn greep. Toen werd het juni.
vrijdag 28 mei 2010
zondag 23 mei 2010
Een schrijfproces - 9. een verhaal (3)
Digging deep, my dear
1. Digging deep - 1.3
In de grauwe ochtend, uitgeput kijk ik opzij. Omhoog, omlaag. Een rustig ademhalen. Haar borsten gaan op en neer. Ik pak de keten zoals ik dat iedere ochtend doe. Een ruk. Wakker, tollend van de slaap, geen oriëntatie, niet weten waar ze is en wie ik ben.
'Weet jij niet wie ik ben?'
Weer een jenk aan die keten. Tranen, nu al. Sleutel in slot, klik, open, klik dicht.
'Stop met dat gejank!'
Snikken. Nog erger. Pets! Handpalm tegen wang. Koud tegen warm. Hard tegen zacht. Lange uithalen. Het irriteert. Understatement. Nu haar tepels en mijn riet.
'Handen weg!'
Links, rechts, rechts, links. Meetellen hoeft ze niet, dit is geen kleuterschool.
Klemmen op haar rode tepels. Kettinkje die ze verbindt. Kitsch, cliché. Nee, toch maar niet. Trekken, trekken, los. That was easy. Haar hoofd net zo rood als haar tepels. Haar ogen. Groot. Wijd. Open. Scherm van pixels vol angst, wanhoop, en ergens aan de rand nauwelijks zichtbaar - of is het slechts mijn verbeelding? – geilheid.
Wat doet het met je? Ik zie wat het met je doet. Een bal van kleuren die uiteen spat in pixels: rood, purper, zwart. De pixels worden tranen, de tranen ijskristallen, het ijs stilte. Muren van stilte. Hoe kom ik hier uit? Hoe kom ik hier weg. Hoe kom ik terug van hier naar die grauwe ochtend na die nacht.
Die nacht waarin je mij op het altaar legde. Holle rug, omgekeerde heuvel, draden die naar pilaren lopen, gevangen als in een web van ketens. Koud. Warm. Zweten. Kaarsen. Orgelmuziek. Bach. En jouw stem die de lucht deed trillen, mijn ziel deed trillen, mij meevoerde naar "Il Paradisum". Te sterven. ‘To die, to sleep: // To sleep, perchance to dream’. ‘No more’.
Pijn. Wanhoop. Veroordeling - van haarzelf ten eerste maar ook van hem. Woede. Wat hij met haar deed. Wat zij toeliet. Erger dan een kras in haar arm, de innerlijke zelfpijniging. Het zwelgen. Maar oh zo lekker. Zij wacht op een sein. In een winkel vol zoete verleidelijkheden, bittere chocolade zo bitter dat je tong ervan omkrult en je voorhoofd fronst.
Is dit wat je wilt? Vind je het echt wel lekker? Is chocolade onderhevig aan bederf, aan bitterheid dat het hier en nu zal doen vergeten of maken tot een soep van verschillen en ontkenningen die wonden achterlaat - onzichtbaar voor de buitenwereld, of toch niet - en muren van ijs? Sindsdien een ijsprinses voor velen, misschien wel voor allen. Hoe kom je een liefde als deze te boven?
1. Digging deep - 1.3
In de grauwe ochtend, uitgeput kijk ik opzij. Omhoog, omlaag. Een rustig ademhalen. Haar borsten gaan op en neer. Ik pak de keten zoals ik dat iedere ochtend doe. Een ruk. Wakker, tollend van de slaap, geen oriëntatie, niet weten waar ze is en wie ik ben.
'Weet jij niet wie ik ben?'
Weer een jenk aan die keten. Tranen, nu al. Sleutel in slot, klik, open, klik dicht.
'Stop met dat gejank!'
Snikken. Nog erger. Pets! Handpalm tegen wang. Koud tegen warm. Hard tegen zacht. Lange uithalen. Het irriteert. Understatement. Nu haar tepels en mijn riet.
'Handen weg!'
Links, rechts, rechts, links. Meetellen hoeft ze niet, dit is geen kleuterschool.
Klemmen op haar rode tepels. Kettinkje die ze verbindt. Kitsch, cliché. Nee, toch maar niet. Trekken, trekken, los. That was easy. Haar hoofd net zo rood als haar tepels. Haar ogen. Groot. Wijd. Open. Scherm van pixels vol angst, wanhoop, en ergens aan de rand nauwelijks zichtbaar - of is het slechts mijn verbeelding? – geilheid.
Wat doet het met je? Ik zie wat het met je doet. Een bal van kleuren die uiteen spat in pixels: rood, purper, zwart. De pixels worden tranen, de tranen ijskristallen, het ijs stilte. Muren van stilte. Hoe kom ik hier uit? Hoe kom ik hier weg. Hoe kom ik terug van hier naar die grauwe ochtend na die nacht.
Die nacht waarin je mij op het altaar legde. Holle rug, omgekeerde heuvel, draden die naar pilaren lopen, gevangen als in een web van ketens. Koud. Warm. Zweten. Kaarsen. Orgelmuziek. Bach. En jouw stem die de lucht deed trillen, mijn ziel deed trillen, mij meevoerde naar "Il Paradisum". Te sterven. ‘To die, to sleep: // To sleep, perchance to dream’. ‘No more’.
Pijn. Wanhoop. Veroordeling - van haarzelf ten eerste maar ook van hem. Woede. Wat hij met haar deed. Wat zij toeliet. Erger dan een kras in haar arm, de innerlijke zelfpijniging. Het zwelgen. Maar oh zo lekker. Zij wacht op een sein. In een winkel vol zoete verleidelijkheden, bittere chocolade zo bitter dat je tong ervan omkrult en je voorhoofd fronst.
Is dit wat je wilt? Vind je het echt wel lekker? Is chocolade onderhevig aan bederf, aan bitterheid dat het hier en nu zal doen vergeten of maken tot een soep van verschillen en ontkenningen die wonden achterlaat - onzichtbaar voor de buitenwereld, of toch niet - en muren van ijs? Sindsdien een ijsprinses voor velen, misschien wel voor allen. Hoe kom je een liefde als deze te boven?
donderdag 20 mei 2010
Een schrijfproces - 9. een verhaal (2)
Digging deep, my dear
1. Digging deep - 1.2
Mijn zoektocht naar een Man. Ik was jonger doch oud genoeg om beter te weten. Maar ja… Je bent slavin en je wilt wat.
'Willen? Jij? Heb jij wat te willen dan? Dacht het niet.'
Dacht het wel! Na ruim veertig jaar had ik recht op een relatie in ongelijkheid. Waar vind je iemand? Hoe vind je iemand? Of kun je beter gevonden worden? Vind me dan, als je kan. Hallo. Hallo!!! Hallooohoooo, ik zit hier.
Ik zit hier, onder die steen. Bang? Ik? Nee! Ik liet de veilige donkerte achter me en kroop het zonlicht in. Ik begon mijn zoektocht naar een Man. Ik vond hem. Halleluja. Ik voelde en wist dat ik hem wellicht mogelijkerwijze gevonden had. Een Man, betrouwbaar en te vertrouwen, nuchter, positiever dan ik. Een mooie tegenpool met een, naar ik dacht, soort van gelijk wereldbeeld. Ha. Ha. Ha. Mag ik even lachen…?!?
Lachen om niet te huilen. Huilen heb ik immers al genoeg gedaan en niet omdat hij zo’n wrede man was. Dat was hij zeer en ik zou willen dat gewilde wreedheid de reden van mijn janken was geweest. Misschien wilde ik wel ongewenste wreedheid. Wellicht wilde ik onbewust of onuitspreekbaar niet politiek correct sadisme over me uitgestort krijgen. In bakken graag - bescheidenheid brengt je nergens.
Het Geheim, "The Secret", commerciële hocus pocus, petje af, leert: wees niet bescheiden. Vraag alles wat je wilt in de overtreffende trap. Het Universum, die grootheid waarop men alles afwentelt, zal je wensen verhoren als een verzoekplaten-programma: u vraagt en wij draaien. Ik koos zijn nummer.
Koetjes, kalfjes.
'Waarom belde je eigenlijk?'
'Wil je me domineren?'
'Nee!'
Klik.
Tuut tuut tuut.
Tranen.
Tranen in de overtreffende trap. Het verdriet is bodemloos en eindeloos en troosteloos en nog een handvol bijvoeglijke naamlozen. Een bron van inspiratie, van woede, fundament onder dikkere muren, hogere barricades, koudere ijspegels. Bevroren verlangen - geen gebrek aan durf maar angst om toe te geven. Het gemis is groot en ook weer niet. Ik ben sterk.
1. Digging deep - 1.2
Mijn zoektocht naar een Man. Ik was jonger doch oud genoeg om beter te weten. Maar ja… Je bent slavin en je wilt wat.
'Willen? Jij? Heb jij wat te willen dan? Dacht het niet.'
Dacht het wel! Na ruim veertig jaar had ik recht op een relatie in ongelijkheid. Waar vind je iemand? Hoe vind je iemand? Of kun je beter gevonden worden? Vind me dan, als je kan. Hallo. Hallo!!! Hallooohoooo, ik zit hier.
Ik zit hier, onder die steen. Bang? Ik? Nee! Ik liet de veilige donkerte achter me en kroop het zonlicht in. Ik begon mijn zoektocht naar een Man. Ik vond hem. Halleluja. Ik voelde en wist dat ik hem wellicht mogelijkerwijze gevonden had. Een Man, betrouwbaar en te vertrouwen, nuchter, positiever dan ik. Een mooie tegenpool met een, naar ik dacht, soort van gelijk wereldbeeld. Ha. Ha. Ha. Mag ik even lachen…?!?
Lachen om niet te huilen. Huilen heb ik immers al genoeg gedaan en niet omdat hij zo’n wrede man was. Dat was hij zeer en ik zou willen dat gewilde wreedheid de reden van mijn janken was geweest. Misschien wilde ik wel ongewenste wreedheid. Wellicht wilde ik onbewust of onuitspreekbaar niet politiek correct sadisme over me uitgestort krijgen. In bakken graag - bescheidenheid brengt je nergens.
Het Geheim, "The Secret", commerciële hocus pocus, petje af, leert: wees niet bescheiden. Vraag alles wat je wilt in de overtreffende trap. Het Universum, die grootheid waarop men alles afwentelt, zal je wensen verhoren als een verzoekplaten-programma: u vraagt en wij draaien. Ik koos zijn nummer.
Koetjes, kalfjes.
'Waarom belde je eigenlijk?'
'Wil je me domineren?'
'Nee!'
Klik.
Tuut tuut tuut.
Tranen.
Tranen in de overtreffende trap. Het verdriet is bodemloos en eindeloos en troosteloos en nog een handvol bijvoeglijke naamlozen. Een bron van inspiratie, van woede, fundament onder dikkere muren, hogere barricades, koudere ijspegels. Bevroren verlangen - geen gebrek aan durf maar angst om toe te geven. Het gemis is groot en ook weer niet. Ik ben sterk.
zondag 16 mei 2010
Een schrijfproces - 9. een verhaal (1)
Digging deep, my dear
1. Digging deep - 1.1
Herinnering: beeld van het verleden dat nooit meer terugkomt en in de gloed van de avond opkleurt en zich beter voordoet dan het is of was.
'Je bent mooi in ketens. Jij hoort in ketens. Ik zal je slaan. Iedere nacht dat je bij me bent, zul je van mij zijn. Denk goed na want wat je me nu geeft is onomkeerbaar.'
Diep van binnen, en al welhaast langer dan ik bewust leef – nee, dat doe ik niet, dat bewust leven dus. Dan maar zo: sinds ik het kleutervet verbrand heb, weet ik dat ik een slavin ben. Daar is niets mis mee. De problemen beginnen zodra je denkt dat je, omwille van het vervullen van een zielsopdracht, of gewoon door een uitermate groot verlangen naar "iets", een Man gaat zoeken.
De problemen beginnen zodra mensen zich met jouw gevoel, met jouw idee van slavernij gaan bemoeien. Meningen vol waardeoordelen en "goede" raad. Mannen met valse beloftes en errug grote pikken of lange tenen, kinderen, exen, jobs en andere excuses om zich achter te verschuilen want stel je voor dat je vindt wat je zocht.
Zo ben ook ik door de jungle gedaan in mijn zoektocht naar een Man. Naïef, me niet bewust van sluipschutters en tasjesdieven. Niet wetend dat mensen er met jouw hoop vandoor gaan en er niets voor teruggeven.
'Geven? Ik? Aan jou? Dominanten geven niet, die nemen slechts. Wen er maar aan meisje.'
'Ik ben geen meisje!'
'Jammer voor je. Dat ben je wel. Een klein bang meisje in de grote boze SMensenwereld en ik ga jou redden.'
'Oh ja?'
'Ja! Wees maar niet bang.'
'Bang? Ik?'
Er is genoeg reden je te wapenen voor je op reis gaat. Nitwits en andere malloten, mannetjes met dubbele agenda’s c.q. identiteiten, dolers en dwalers, ik kwam ze allemaal tegen. Allemaal waren ze overtuigd van hun gelijk, van hun dominantie, van hun integriteit.
'Meisje, jij moet nog veel leren. Meisje, jouw werkelijkheid is niet de mijne en de mijne is beter, rijker, voller, mooier. Lekker puh!'
Tjonge...
1. Digging deep - 1.1
Herinnering: beeld van het verleden dat nooit meer terugkomt en in de gloed van de avond opkleurt en zich beter voordoet dan het is of was.
'Je bent mooi in ketens. Jij hoort in ketens. Ik zal je slaan. Iedere nacht dat je bij me bent, zul je van mij zijn. Denk goed na want wat je me nu geeft is onomkeerbaar.'
Diep van binnen, en al welhaast langer dan ik bewust leef – nee, dat doe ik niet, dat bewust leven dus. Dan maar zo: sinds ik het kleutervet verbrand heb, weet ik dat ik een slavin ben. Daar is niets mis mee. De problemen beginnen zodra je denkt dat je, omwille van het vervullen van een zielsopdracht, of gewoon door een uitermate groot verlangen naar "iets", een Man gaat zoeken.
De problemen beginnen zodra mensen zich met jouw gevoel, met jouw idee van slavernij gaan bemoeien. Meningen vol waardeoordelen en "goede" raad. Mannen met valse beloftes en errug grote pikken of lange tenen, kinderen, exen, jobs en andere excuses om zich achter te verschuilen want stel je voor dat je vindt wat je zocht.
Zo ben ook ik door de jungle gedaan in mijn zoektocht naar een Man. Naïef, me niet bewust van sluipschutters en tasjesdieven. Niet wetend dat mensen er met jouw hoop vandoor gaan en er niets voor teruggeven.
'Geven? Ik? Aan jou? Dominanten geven niet, die nemen slechts. Wen er maar aan meisje.'
'Ik ben geen meisje!'
'Jammer voor je. Dat ben je wel. Een klein bang meisje in de grote boze SMensenwereld en ik ga jou redden.'
'Oh ja?'
'Ja! Wees maar niet bang.'
'Bang? Ik?'
Er is genoeg reden je te wapenen voor je op reis gaat. Nitwits en andere malloten, mannetjes met dubbele agenda’s c.q. identiteiten, dolers en dwalers, ik kwam ze allemaal tegen. Allemaal waren ze overtuigd van hun gelijk, van hun dominantie, van hun integriteit.
'Meisje, jij moet nog veel leren. Meisje, jouw werkelijkheid is niet de mijne en de mijne is beter, rijker, voller, mooier. Lekker puh!'
Tjonge...
donderdag 13 mei 2010
Say cheese: you're fired!
Het lijkt erop dat de BBC een makkelijke weg naar kijkcijfers heeft gevonden: maak junior-versies van aloude succesformules.
Eerder deze week is Junior Masterchef begonnen en gisteravond keek ik met belangstelling uit naar Junior Apprentice: vijf meisjes en vijf jongens van 16 en 17 strijden zes weken lang om een beurs van £25.000 en de titel Junior Apprentice.
Ik zal maar meteen bekennen dat ik met gemengde gevoelens voor de tv ging zitten. Ik heb niet zoveel met kinderen en irriteer me vaak mateloos aan wat onderhand meer dan een kids-georiënteerde samenleving genoemd mag worden.
Geen groter onderwerp dan de kinderen en kleinkinderen en als je ze niet hebt dan heb je maar een leeg leven. Zucht. Ik heb ze niet, nee.
En nee, het is niet leuk of grappig of ontroerend of verkoop-stimulerend steeds maar babies, kleuters en andere grut te 'beleven' in elke reclame campagne, bij ieder tv-programma, tijdens elk gesprek met gescheiden mannen die het nergens anders over kunnen hebben tijdens dates, ervoor en erna!
Maar terug naar het onderwerp... Eerlijk gezegd deze trend van kinderen die in volwassen tv-concepten doen wat al seizoenen lang succesvol is: vechten, strijden, het doorstaan van afvalrondes en vooral mediageniek overkomen in de hoop op bekendheid en pixels in blaadjes of tabloids of op het wereldwijde web, bezorgt mij rillingen.
Het doet 19e eeuws aan. Ook toen werden kinderen in volwassen kleren gefotografeerd en, erger nog, ook toen werd van ze verwacht te presteren als volwassenen in bezigheden die - zo erkennen we tegenwoordig - niet geschikt waren voor kinderen. Kinderarbeid noemen we dat.
Nu ligt het voor The Apprentice natuurlijk iets genuanceerder dan dat. De kids hebben zichzelf, mag ik hopen, aangemeld en kostuums worden in de U.K. vanaf jonge leeftijd gedragen op school. Een aantal van de kandidaten runnen al fulltime of parttime hun eigen bedrijf en, zo las ik, er waren mentoren aanwezig in het huis waar de kids verbleven tijdens de opnames.
Afwachtend, misschien zelfs afstandelijk, zag ik hoe Lord Sugar zich nadrukkelijk niet voorstelde als: ‘Hi, I’m Lord Sugar, but you can call me Al’. Nee, dat zou ook helemaal niet passen bij de man die de vorige 5 seizoenen nog Sir Alan was en elke aflevering iemand wegstuurt met de fameuze woorden: 'you're fired'.
Gek genoeg smolt mijn scepsis al vrij snel. Lord Sugar was niet extra-soft, kirde geen babytaal richting de youngsters, maar was gewoon wie hij is. De kids - wat lijken sommigen jong en wat doen anderen volwassen - krijgen een opdracht zoals altijd en aan het eind van de week wordt er iemand naar huis gestuurd: 'you're fired'.
Ditmaal moesten de kandidaten - volgens mij is een soortgelijke opdracht al eens eerder voorbij gekomen - kaas verkopen op een van de Londense markten met als doel zoveel mogelijk winst te maken.
Als vanouds ging het er fel aan toe, zeker na afloop in the boardroom waar het verliezende team - de jongens - afscheid moest nemen van een de teamleden. 'Who do you think should be fired.' 'Tell me why I shouldn't fire you?'
En zo heb ik, ondanks de leeftijd van de deelnemers, genoten van Junior Apprentice. Junior Masterchef heb ik nog niet gezien. Ik heb gelezen dat de leeftijden hier liggen tussen 9 en 12. Dat is wel heel jong, vind ik. Ik kan me er eerlijk gezegd niet heel veel bij voorstellen.
Waarschijnlijk, hopelijk zal ik net zo aangenaam verrast worden door de kleine koks als door de teenage zakenlieden. Wanneer dat zal zijn, kan ik nu nog niet zeggen maar wat ik zeker weet is dat ik volgende week woensdag om 22:00 afstem op BBC1 voor de tweede aflevering van Junior Apprentice.
Kate
13 mei 2010
© De foto's komen van het internet.
Eerder deze week is Junior Masterchef begonnen en gisteravond keek ik met belangstelling uit naar Junior Apprentice: vijf meisjes en vijf jongens van 16 en 17 strijden zes weken lang om een beurs van £25.000 en de titel Junior Apprentice.
Ik zal maar meteen bekennen dat ik met gemengde gevoelens voor de tv ging zitten. Ik heb niet zoveel met kinderen en irriteer me vaak mateloos aan wat onderhand meer dan een kids-georiënteerde samenleving genoemd mag worden.
Geen groter onderwerp dan de kinderen en kleinkinderen en als je ze niet hebt dan heb je maar een leeg leven. Zucht. Ik heb ze niet, nee.
En nee, het is niet leuk of grappig of ontroerend of verkoop-stimulerend steeds maar babies, kleuters en andere grut te 'beleven' in elke reclame campagne, bij ieder tv-programma, tijdens elk gesprek met gescheiden mannen die het nergens anders over kunnen hebben tijdens dates, ervoor en erna!
Maar terug naar het onderwerp... Eerlijk gezegd deze trend van kinderen die in volwassen tv-concepten doen wat al seizoenen lang succesvol is: vechten, strijden, het doorstaan van afvalrondes en vooral mediageniek overkomen in de hoop op bekendheid en pixels in blaadjes of tabloids of op het wereldwijde web, bezorgt mij rillingen.
Het doet 19e eeuws aan. Ook toen werden kinderen in volwassen kleren gefotografeerd en, erger nog, ook toen werd van ze verwacht te presteren als volwassenen in bezigheden die - zo erkennen we tegenwoordig - niet geschikt waren voor kinderen. Kinderarbeid noemen we dat.
Nu ligt het voor The Apprentice natuurlijk iets genuanceerder dan dat. De kids hebben zichzelf, mag ik hopen, aangemeld en kostuums worden in de U.K. vanaf jonge leeftijd gedragen op school. Een aantal van de kandidaten runnen al fulltime of parttime hun eigen bedrijf en, zo las ik, er waren mentoren aanwezig in het huis waar de kids verbleven tijdens de opnames.
Afwachtend, misschien zelfs afstandelijk, zag ik hoe Lord Sugar zich nadrukkelijk niet voorstelde als: ‘Hi, I’m Lord Sugar, but you can call me Al’. Nee, dat zou ook helemaal niet passen bij de man die de vorige 5 seizoenen nog Sir Alan was en elke aflevering iemand wegstuurt met de fameuze woorden: 'you're fired'.
Gek genoeg smolt mijn scepsis al vrij snel. Lord Sugar was niet extra-soft, kirde geen babytaal richting de youngsters, maar was gewoon wie hij is. De kids - wat lijken sommigen jong en wat doen anderen volwassen - krijgen een opdracht zoals altijd en aan het eind van de week wordt er iemand naar huis gestuurd: 'you're fired'.
Ditmaal moesten de kandidaten - volgens mij is een soortgelijke opdracht al eens eerder voorbij gekomen - kaas verkopen op een van de Londense markten met als doel zoveel mogelijk winst te maken. Als vanouds ging het er fel aan toe, zeker na afloop in the boardroom waar het verliezende team - de jongens - afscheid moest nemen van een de teamleden. 'Who do you think should be fired.' 'Tell me why I shouldn't fire you?'
En zo heb ik, ondanks de leeftijd van de deelnemers, genoten van Junior Apprentice. Junior Masterchef heb ik nog niet gezien. Ik heb gelezen dat de leeftijden hier liggen tussen 9 en 12. Dat is wel heel jong, vind ik. Ik kan me er eerlijk gezegd niet heel veel bij voorstellen.
Waarschijnlijk, hopelijk zal ik net zo aangenaam verrast worden door de kleine koks als door de teenage zakenlieden. Wanneer dat zal zijn, kan ik nu nog niet zeggen maar wat ik zeker weet is dat ik volgende week woensdag om 22:00 afstem op BBC1 voor de tweede aflevering van Junior Apprentice.
Kate
13 mei 2010
© De foto's komen van het internet.
woensdag 12 mei 2010
Een schrijfproces - 8. achtergrond
Een schrijfproces - 1. het gedicht
Op 6 juni 2009 kwam ik tijdens een zaptocht terecht midden in een programma op de BBC over T.S. Eliot. Toeval bestaat niet. Tijdens mijn studie in de U.K. heb ik het werk van T.S. Eliot als keuzevak bestudeerd. Misschien omdat ik mij toen en later vooral op Shakespeare richtte, is Eliot van mijn radar verdwenen. Tot die bewuste avond in 2009.
Een schrijfproces - 2t/m5. een mail
In de mail die ik dezelfde avond schreef, liet ik mijn gedachtes de vrije loop. Associatief schrijven, ik schreef het al eerder, kan tot mooie regels, gedachtes, gevoelens leiden - en ook tot minder mooie. Dat kan alleen als er een absoluut vertrouwen is in de ander - iemand die je niet veroordeelt om het product van dat rammelen op de toetsen aan het einde van de dag. De ontvanger van deze mail is zo iemand.
Een schrijfproces - 6. een gedicht
Twee dagen na het programma over T.S. Eliot was 'Niet bij mij, nooit bij mij' er.
Een schrijfproces - 9. een verhaal
Het vreemde is, toen ik the train of thoughts and motions that lead to creative texts met u wilde delen, plande ik om na 'Niet bij mij, nooit bij mij' het eerste deel van wat toen 'Digging deep, my dear' heette te publiceren.
Ik zocht en vond en registreerde dat 'Digging deep' geschreven was op 16 augustus 2009. Dat zou kloppen want het volgt qua gedachtengoed de mail en het gedicht. En toch klopt het niet.
Niet waar, het klopt wel - zelfs nu ik weet dat ik 'Digging deep' in 2008 schreef:
Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.
'Digging deep, my dear', in de vorm zoals hier gepresenteerd voltooid op 16 augustus 2008, ontstond zoals de mail ontstond: door het onbevangen rammelen op de toetsen, een associatief rijgen van woorden en zinnen waardoor er een tekst ontstond die niet voldoet aan de wetten van een regulier verhaal en als zodanig niet zal worden opgenomen in de index verhalen ook al omdat ik stukken uit 'Digging' in later werk heb verwerkt.
Ik presenteer het hier integraal in de versie uit 2008 omdat het zo past bij 'Burnt Norton' en omdat ik oprecht meende dat 'Digging' een directe link had met dat gedicht en de mail. Blijkbaar put ik uit een universele creatieve oersoep waar ideeën heen en weer kaatsen en reflecties van wat al eerder is bedacht terug te vinden zijn in vroeger en later werk.
Zo ontstond 'Digging deep, my dear', een kaleidoscoop van ervaringen en gevoelens die de lezer meetrekken in de belevingswereld van de hoofdpersoon en haar Man. Tekst gevoed door de correspondentie, het over en weer schrijven met een andere man dan hem aan wie ik de mail richtte maar altijd vanuit de gevoelens die er zijn en waren en zullen blijven.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
Ik wens u veel leesplezier.
Kate
12 mei 2010
Eliot, T.S. "Burnt Norton I". Four Quartets. Collected Poems 1906-1962. London: Faber & Faber, 1972. 187-196.
Op 6 juni 2009 kwam ik tijdens een zaptocht terecht midden in een programma op de BBC over T.S. Eliot. Toeval bestaat niet. Tijdens mijn studie in de U.K. heb ik het werk van T.S. Eliot als keuzevak bestudeerd. Misschien omdat ik mij toen en later vooral op Shakespeare richtte, is Eliot van mijn radar verdwenen. Tot die bewuste avond in 2009.
Een schrijfproces - 2t/m5. een mail
In de mail die ik dezelfde avond schreef, liet ik mijn gedachtes de vrije loop. Associatief schrijven, ik schreef het al eerder, kan tot mooie regels, gedachtes, gevoelens leiden - en ook tot minder mooie. Dat kan alleen als er een absoluut vertrouwen is in de ander - iemand die je niet veroordeelt om het product van dat rammelen op de toetsen aan het einde van de dag. De ontvanger van deze mail is zo iemand.
Een schrijfproces - 6. een gedicht
Twee dagen na het programma over T.S. Eliot was 'Niet bij mij, nooit bij mij' er.
Een schrijfproces - 9. een verhaal
Het vreemde is, toen ik the train of thoughts and motions that lead to creative texts met u wilde delen, plande ik om na 'Niet bij mij, nooit bij mij' het eerste deel van wat toen 'Digging deep, my dear' heette te publiceren.
Ik zocht en vond en registreerde dat 'Digging deep' geschreven was op 16 augustus 2009. Dat zou kloppen want het volgt qua gedachtengoed de mail en het gedicht. En toch klopt het niet.
Niet waar, het klopt wel - zelfs nu ik weet dat ik 'Digging deep' in 2008 schreef:
Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.
'Digging deep, my dear', in de vorm zoals hier gepresenteerd voltooid op 16 augustus 2008, ontstond zoals de mail ontstond: door het onbevangen rammelen op de toetsen, een associatief rijgen van woorden en zinnen waardoor er een tekst ontstond die niet voldoet aan de wetten van een regulier verhaal en als zodanig niet zal worden opgenomen in de index verhalen ook al omdat ik stukken uit 'Digging' in later werk heb verwerkt.
Ik presenteer het hier integraal in de versie uit 2008 omdat het zo past bij 'Burnt Norton' en omdat ik oprecht meende dat 'Digging' een directe link had met dat gedicht en de mail. Blijkbaar put ik uit een universele creatieve oersoep waar ideeën heen en weer kaatsen en reflecties van wat al eerder is bedacht terug te vinden zijn in vroeger en later werk.
Zo ontstond 'Digging deep, my dear', een kaleidoscoop van ervaringen en gevoelens die de lezer meetrekken in de belevingswereld van de hoofdpersoon en haar Man. Tekst gevoed door de correspondentie, het over en weer schrijven met een andere man dan hem aan wie ik de mail richtte maar altijd vanuit de gevoelens die er zijn en waren en zullen blijven.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
Ik wens u veel leesplezier.
Kate
12 mei 2010
Eliot, T.S. "Burnt Norton I". Four Quartets. Collected Poems 1906-1962. London: Faber & Faber, 1972. 187-196.
zaterdag 8 mei 2010
L'esprit de la cage
Op zoek naar informatie ter onderbouwing van mijn inspiratie, vond ik deze commercial uit 1992 met Vanessa Paradis voor Coco, een Chanel parfum. Prachtig!
Kate
8 mei 2010
donderdag 6 mei 2010
The Edible Garden: it's not bricks and mortar
Waar ik erg blij van word iedere woensdagavond is het programma van Alys Fowler op BBC2 om 21:00 uur The Edible Garden.Zij heeft zich ten doel gesteld om de achtertuin van haar huis in Birmingham zo productief te maken dat ze geen groente en fruit meer hoeft te kopen. Daarnaast moet de moestuin ook een lust voor het oog zijn.
Ik kan niet goed uitleggen waarom dit programma mij zoveel vreugde schenkt. Je leert eigenlijk niets en de wijze van leven is 'alternatiever' dan bij mij past bovendien heb ik geen enkele ambitie het niveau van sinaasappelkistjes te ontgroeien en zelf een tuin te beginnen maar toch zit ik iedere woensdag stralend voor de buis.
Naast het onderwerp zelf, moeten het de muziek, de stem van Alys, de 'plaatjes' van de tuin en omgeving zijn alsmede natuurlijk het prachtige Engels dat mij met zoveel plezier vervult.
Misschien is de beste vergelijking nog wel die met een mooi tijdschrift waar je ontspannen doorheen bladert, genietend van de prachtige foto's, de korte teksten die net dat beetje extra informatie geven - te kort om te vervelen, lang genoeg om als mondvermaakje te dienen, in de wetenschap dat je alles kunt vergeten of op je eigen wijze inzetten in het leven van alledag. Misschien is het genot van 'The Edible Garden' te vinden in een half uurtje wegdromen, meegevoerd worden in de wereld van een ander - niet noodzakelijkerwijze een 'echte' wereld maar een die aanspreekt en inspireert en je laat stromen, vol liefde en vreugde.
Helaas kunnen wij in Nederland niets van de filmpjes op de BBC site afspelen. Stomme BBC! Op YouTube staat slechts de trailer van de serie maar, mocht je toch iets meer van Fowlers stijl en werk willen zien of wil je weten hoe je knoflook plant, kijk dan tien minuten naar: Winter work on the allotment. Je zou bijna zin krijgen in de winter (niet dat het momenteel buiten anders voelt).
En wat mooi wat ze zegt, helemaal op het eind, over een volkstuin - lees elke tuin of moestuin of rij sinaasappelkistjes:'You can't have it forever. It's not like a house. It's not bricks and mortar. You're just passing through. You can have it for a bit of time and that's it.'
En zo is het. Zo is het met het hele leven.
Nog één week en dan is het alweer voorbij. Kijken dus, a.s. woensdag om 21:00 uur op BBC2. Ook dan kijkt zij vooruit naar de winter en laat zien hoe zij haar wintervoorraadkast vult met zelf geteelde producten.
Kate
5 mei 2010
© De foto's komen van het internet.
dinsdag 4 mei 2010
Een schrijfproces - 7. verantwoording
Dit is het punt, voor ik verder ga, waar enige kanttekeningen op zijn plaats zijn.
Laat ik voorop stellen dat discretie, privacy, geheimhouding van identiteiten mij heilig zijn en dat fictie en werkelijkheid - zeker op een blog als deze - op een niet nader te verklaren wijze dooreen lopen.
Veel van wat ik schrijf komt voort uit diepgevoelde gedachtes, ideeën over de waarheid, die - zo is me verteld - voor een ieder anders is danwel anders wordt ervaren of zelfs steeds opnieuw door individuen wordt geschapen naar eigen wens of keuze en vanuit dat wat eigen is. Zodra mijn vingers het toetsenbord verlaten hebben, is de werkelijkheid hoe dan ook vervormd en wij allen ervaren de weerslag anders.
Onnavolgbaar voor anderen en toch herkenbaar omdat wij, uniek als we zijn, absoluut gelijksoortige reizen maken, eenzelfde zoektocht achter en voor ons hebben liggen. Omdat het verleden en het heden en de toekomst niet separaat bestaan maar in synchronisatie naast elkaar, door elkaar.
Door het naast elkaar zetten van een gedicht, een mail, een ander gedicht en een verhaal poog ik de verbanden tussen fictieve werkelijkheid, realiteit en fictie uit heden, verleden en toekomst zichtbaar te maken en daarmee een tip van de sluier op te lichten van een schrijfproces dat doorgaat lang nadat ik gestopt zal zijn met schrijven.
Kate
4 mei 2010
Laat ik voorop stellen dat discretie, privacy, geheimhouding van identiteiten mij heilig zijn en dat fictie en werkelijkheid - zeker op een blog als deze - op een niet nader te verklaren wijze dooreen lopen.
Veel van wat ik schrijf komt voort uit diepgevoelde gedachtes, ideeën over de waarheid, die - zo is me verteld - voor een ieder anders is danwel anders wordt ervaren of zelfs steeds opnieuw door individuen wordt geschapen naar eigen wens of keuze en vanuit dat wat eigen is. Zodra mijn vingers het toetsenbord verlaten hebben, is de werkelijkheid hoe dan ook vervormd en wij allen ervaren de weerslag anders.
Onnavolgbaar voor anderen en toch herkenbaar omdat wij, uniek als we zijn, absoluut gelijksoortige reizen maken, eenzelfde zoektocht achter en voor ons hebben liggen. Omdat het verleden en het heden en de toekomst niet separaat bestaan maar in synchronisatie naast elkaar, door elkaar.
Door het naast elkaar zetten van een gedicht, een mail, een ander gedicht en een verhaal poog ik de verbanden tussen fictieve werkelijkheid, realiteit en fictie uit heden, verleden en toekomst zichtbaar te maken en daarmee een tip van de sluier op te lichten van een schrijfproces dat doorgaat lang nadat ik gestopt zal zijn met schrijven.
Kate
4 mei 2010
maandag 3 mei 2010
Een schrijfproces - 6. een gedicht
Niet bij mij, nooit bij mij
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden.
Je vroeg me waar ik was geweest al die tijd...
Ik wou dat ik toen onder een steen was gekropen;
Ik wou dat ik me had verscholen, verstopt, helmpje op, parapluutje uit;
Verschanst met de deur op slot.
Maar nee...
Toen niet.
Ik had pioenrozen, zoals nu, zoals ieder jaar.
Het was warmer, tropisch warm, toen.
En nu is het koud, zo koud, zo vreselijk koud.
Vannacht het besef:
Ik heb je 10 jaar lang leuk willen vinden.
Wij gingen wel dat pad op;
Jij opende wel die deur
Die moest leiden naar de rozen en de doorns.
Maar nee...
Toch niet.
Je bent onder een steen gekropen;
Je hebt je verscholen, verstopt, helmpje op, parapluutje uit;
Verschanst met de deur op een kier.
Ik weet waar je geweest bent al die tijd...
Kate
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden.
Je vroeg me waar ik was geweest al die tijd...
Ik wou dat ik toen onder een steen was gekropen;
Ik wou dat ik me had verscholen, verstopt, helmpje op, parapluutje uit;
Verschanst met de deur op slot.
Maar nee...
Toen niet.
Ik had pioenrozen, zoals nu, zoals ieder jaar.
Het was warmer, tropisch warm, toen.
En nu is het koud, zo koud, zo vreselijk koud.
Vannacht het besef:
Ik heb je 10 jaar lang leuk willen vinden.
Wij gingen wel dat pad op;
Jij opende wel die deur
Die moest leiden naar de rozen en de doorns.
Maar nee...
Toch niet.
Je bent onder een steen gekropen;
Je hebt je verscholen, verstopt, helmpje op, parapluutje uit;
Verschanst met de deur op een kier.
Ik weet waar je geweest bent al die tijd...
Kate
zaterdag 1 mei 2010
Een schrijfproces - 5. een mail (4)
Waarom kon je niet gewoon eerlijk zijn? Toen? Nu? Straks? Ooit zal ik het toch wel weten hoor. Daarvan ben ik overtuigd ongeacht hoe die toekomst die zo verweven is met het heden en het verleden eruit ziet. Ooit komen alle geheimen uit, alle leugens, alle bedrog en alle onuitgesproken twijfel alsmede de angst die er moet zijn geweest.
Ik hoop voor jou dat ik tegen die tijd kan laten zien wat ik geleerd heb, dat ik gegroeid ben. Dat ik wijzer ben dan ik was, dan ik nu ben. Niemand kan groei tegenhouden. Het is het hele nut, de hele reden van dit al. En te schrijven, te schrijven.
Schrijven lukt niet. Ik blijf kloten met wat ik al heb en wat ik al heb is geen aanzet tot een lang of kort verhaal. Ik weet niet hoor... Ik kan schrijven dus waarom ik het niet gewoon doe? Als ik zou schrijven zoals nu, dan komt het wel.
Ik was niet van plan de dingen te schrijven die ik hier neerzette, maar het kwam. Wilde een gedicht delen en daar kwam een heel verhaal. Een heel verhaal over weer hetzelfde maar toch weer iets anders en dus type ik door want stel je voor dat er meer komt, maar er komt niet meer want half 1 tijd te gaan slapen.
Liefs,
Kate
Abonneren op:
Posts (Atom)