Kerst 2013

Kerst 2013: de zon schijnt, de lucht is blauw - een zachte kerst na de storm, de derde storm dit najaar in de aanloop naar kerst. Mijn kas op het terras van mijn moeder is omgewaaid.

Het was een impulsaankoop waar ik niet genoeg van geprofiteerd heb. Nu is de plastic hoes kapot en mijn plan om er de koude bak in te zetten misschien ook. Misschien niet. Niets zo wispelturig als de mens, als ik.

Het was een turbulent jaar in alle opzichten. Vooral een jaar van afscheidnemen en beseffen, eens te meer mij realiseren dat wat je in je hart draagt, nooit weg zal zijn.

Aan het begin van het najaar plantten mijn broer en ik een rand van witte heide op het graf van mijn vader en het middenstuk werd gevuld met rode heide: Ajax kleuren, niet gepland maar we moesten er samen om lachen.

Later, toen ik zocht naar een dotje kleur voor op het landgoed, koos ik opnieuw voor heide - de foto hierboven is genomen op 7 december jl. Hij staat op de compostbakken voor het rek en hoewel genieten een groot woord is, staat hij er goed.

Genieten is niet het woord dat voor mij bij 2013 past, maar ik was en ben er wel blij mee. Dit zou mijn jaar geworden zijn. Het is het niet geworden. Niet in de zin van jubelend geluk.

Misschien past dat ook niet bij mij. Maar het was goed. Ik heb momenten van diepgevoelde rust, geluk en aanwezigheid van Engelen mee mogen maken. Meer kan je of mag je niet wensen.

Het landgoed kwam tekort en ook weer niet. Het was er en deed wat het moet doen. Ik genoot als ik er was. Wat ik deed, deed mij goed. Ik oogstte veel knoflook. Ik had een overvloed aan bloemen uit zelf gewonnen zaad.

Nu staat er de heide en ik vier via deze - wat mij betreft - natuurlijke plant, het jaar. Mijn jaar. Jaar dat ik mijn vader heb moeten missen en mijn moeder bij vlagen niet meer weet dat ik haar dochter ben. Dat zij kinderen heeft.

Vanmorgen, ik lag nog in bed, belde buurtzorg af. Typisch. Verwacht van mij geen mooie kerstgedachtes over de zorg :-). Het gemak en de hulp van buurtzorg weegt amper op tegen de bemoeizucht, de regeltjes en het gezeur.

Wat is het dan heerlijk te kunnen rommelen op het balkon. Als er iets is dat mij energie geeft dan is het dat landgoed van mij en het terras van mijn moeder. De kerstroos op de hoek van haar rechter border bloeit uitbundig.

Het is kerst. ik wens u stralende dagen, heilzame nachten en genot zoals alleen een landgoed u kan schenken.

Kate
25 december 2013

p.s. deze tekst schreef ik voor mijn landgoedblog maar gezien de inhoud en verwijzingen naar het afgelopen jaar, zet ik hem ook hier. Ik zal wel wat linkjes toevoegen hier en daar - misschien :-).

24 december 2013

Ik wens u en de uwen mooie Kerstdagen.

Kate
24 december 2013



De foto komt van de tumblr The Little Corner waar als bron genoemd wordt Simply Beautiful World - aldaar kon/kan ik echter geen fotograaf of maker vinden.

Kruidige stoofpeertjes

stoofpeertjes

Dit is het najaar van de stoofperen. Altijd al zorgde ik ervoor dat ik in de aanloop naar het Kerstdiner een of meerdere bakjes stoofpeertjes in de diepvries had maar dit jaar maak ik ze anders, meer exotisch, kruidiger.

Het spijt mij, hoeveelheden, da's een beetje lastig bij dit recept. Ik koop zoveel stoofperen als ik denk te willen schillen. Soms betekent dat dat ze weken op tafel liggen tot ik zin heb ze daadwerkelijk klaar te maken.

Vorige keer betekende dat dat ik ze in twee opeenvolgende porties bereidde. Dit keer had ik nog zo'n zes tot acht ongeschilde peren liggen maar met kerst in het verschiet en de wens de diepvries te voeden met minstens twee bakjes kocht ik er minimaal het dubbele aantal bij.

Ik overwon mijn luiheid of tegenzin en schilde monter door - toen ik dan toch eenmaal bezig was - tot alle peren geschild en gevierendeeld in de pan lagen. Bodem koud water erbij. Dat is het begin. 

En als je nu vraagt: 'hoeveel water' dan zou ik zeggen doe maar zoveel dat de helft van de peren in water ligt. Nogmaals, dat is het verhaal van mijn koken, doe het op gevoel. Kijk wat je hebt en wat het gerecht nodig heeft.

Vervolgens vulde ik de pan aan met de volgende ingrediënten - zie onderaan blog voor boodschappenlijstje:

ingrediënten voor stoofpeertjes

Een scheut port - rode port om precies te zijn. Dit zou ook rode wijn kunnen zijn, vruchtensap - rode vruchten, bessensap is of was gebruikelijk maar ik kan me ook voorstellen dat je een scheutje siroop toevoegt of zelfs appelsap. En wat te denken van cointreau of grand manier? Zou zomaar heel lekker kunnen zijn.

Ik legde vier mandarijnen tussen de peertjes: niet gepeld, wel gewassen en ontdaan van het kroontje of pitje bovenop, in vieren gesneden. U zou dit kunnen vervangen door een stuk citroen, door een sinaasappel, door gekonfijte gember of citrusvruchten.

Kruiden en specerijen dan. Natuurlijk mag kaneel niet ontbreken. Bij gebrek aan kaneelstokjes strooide ik gemalen kaneel boven de pan uit. Zo ook zwarte peper - niet te veel hoor en circa zes kruidnagels. Een "kootje" verse gember, geschild en door midden gesneden. Twee, drie, vier verse laurierbladeren - hangt af van de bladgrootte. Verse tijm had gekund maar deed ik niet.

Tenslotte voegde ik suiker(s) toe - altijd lastig in te schatten qua hoeveelheid. Ik combineerde basterdsuiker met kristalsuiker en een paar dessertlepels honing - bloemenhoning in dit geval. Het is een kwestie van proeven en inschatten in hoeverre zoet, zoet genoeg is of nog net niet.

De perenpan is nu voor ca. 75% gevuld en kan worden opgezet. Ik hussel niet of heel voorzichtig. De suiker zal oplossen zonder te roeren en de kruiden verdeel je bij het toevoegen al over de pan, tenminste dat doe ik: blaadje hier, stukje daar, nageltje in dat gaatje en het volgende in een ander. Koken is een werkje van en vol liefde.

wat er nog over is na 3 dagen

Zachtjes aan de kook brengen. Deksel erop en een plaatje of hoe heet het eronder. Vuur klein. Nog maar eens proeven en na een tijd - paar uurtjes als het vuur laag genoeg staat of korter, ook afhankelijk van smaak - eens kijken of de peertjes al gaar genoeg zijn.

Warm, koud of lauw opdienen - kruidnagels, gember, laurier en eventueel tijm verwijderen. Heerlijk bij Hollandse pot of als toetje met ijs of gewoon solo. Niet vergeten een bakje of twee in te vriezen - als dat nog lukt - voor bij de Kerstdis.

Kate
16 december


p.s. toch maar even een boodschappenlijstje toegevoegd:


stoofperen
scheut rode port of wijn of sap of...
mandarijnen of citroen of...
kaneel (gemalen of een stokje)
zwarte peper (gemalen)
kruidnagels (heel)
verse gember
verse laurier (of gedroogd)
kristalsuiker of basterdsuiker of honing of een combinatie

Iedereen kan de wereld veranderen

IEDEREEN KAN DE WERELD VERANDEREN
everyone can change the world


Het zou hypocriet zijn deze woorden, vandaag - de dag na het overlijden van Nelson Mandela - hier aan hem op te dragen. Ik heb niet zo heel veel met "grote voorbeelden". 

Bovendien, zijn verhaal, het verhaal van de strijd tegen de apartheid, voor gelijkheid, voor broederschap en liefde, het verhaal van vergeving, vreemd als het zal klinken, is eigenlijk compleet langs mij heen gegaan.

Daarnaast, de tekst hierboven speelt al weken door mijn hoofd in diverse variaties. Het was weer zo'n typisch synchronisiteits-ding.

Ik had woorden van deze strekking in mij en hoorde - noem het ter bevestiging - over de persoonlijke inzet van J.F. Kennedy om een kernoorlog te voorkomen. Dat was in oktober rond de sterfdag van JFK.

Een persoon kan de hele wereld veranderen. Een persoon kan jouw wereld veranderen. Jij kunt jouw wereld veranderen. Jij kunt de wereld veranderen.

Het kwam niet tot bloggen. Ik kon geen geschikt beeldmateriaal vinden om de tekst kracht bij te zetten, kleur te geven. Een tekstplaatje keurde ik af. Het was druk. Ik had het druk. Het ging niet lekker. Het gaat nog steeds niet lekker.

Ik wankel en dat heeft niets met het onstuimige weer te maken. Mijn lichaam piept en kraakt en vandaag bedacht ik dat ik die wereld, mijn wereld helemaal niet hoef te redden of te veranderen. 

Ik hoef niet te vechten. Ik hoef me niet te forceren. Ik hoef er alleen maar te zijn met alles wat ik ben. En zelfs dat is te veel. Ik wankel en mijn grootste prioriteit nu is om overeind te blijven.

Maar die woorden, zo waar. Zoveel voorbeelden van mensen die de wereld - de hele wereld of een deel ervan - veranderden door wie zij waren, waarvoor zij stonden. En, eerlijk is eerlijk, een ieder kan een verschil maken. 

Een ieder maakt dat verschil of hij of zij dat nu wil of niet. We zijn, we moeten zijn en door te zijn aan de zijkant of in het centrum, groot of klein, boos of lief, beroemd of niet- door er te zijn maken we onze omgeving tot wat het is.

Je kunt niemand veranderen behalve jezelf, wordt wel gezegd. Je kunt een situatie niet veranderen behalve door jouw reacties, jouw antwoorden, jouw zijn. Mandela heeft dat gedaan. JFK ook. Jij. Ik. Wij allen. Erken het maar.

Jaren geleden heb ik de kans gepakt om de wereld, mijn wereld, de BDSM wereld een ander, een menselijker gezicht te geven. Toen er nog niet veel was op gebied van vanille ontmoetingen, heb ik diners en borrels georganiseerd.

Dat heb ik vijf jaar lang gedaan, van begin 2003 tot eind 2008 en daarna ben ik verdwenen. Ik wilde mijn anonimiteit terug. Ik liet wat ik met veel succes gedaan had achter mij maar ik denk te weten dat ik de wereld gedurende die vijf jaar een beetje veranderd heb.

Nu, vijf jaar na de laatste bureauborrel, is mijn wereld beduidend kleiner. Te klein wellicht en het gevecht met mijzelf is vele malen groter. Dat mantelzorgen is niet mijn ding en toch vind ik dat ik het moet doen en ik doe het goed ook nog. Ik maak een verschil al is het op heel kleine schaal.

Ik wankel en het is niet fijn dat te voelen. Ik wankel omdat ik me te druk maak, niet kan loslaten, wellicht een controlefreak ben, overbezorgd, te bevattelijk voor de emoties van anderen. Hoe leer ik dit allemaal af?

Hoe kan ik mezelf veranderen zodat ik de wereld, mijn wereld kan helpen zonder er zelf aan onderdoor te gaan? Hoe kan ik erkennen dat ik ben wie ik ben, goed zoals ik ben. Hoe kan ik leren grenzen te stellen aan wat ik mijzelf opleg?

Dit is wat ik doe: adem in, adem uit. Ik probeer elke dag weer een stuk in mijn eigen tempo te wandelen. Ik drink weer elke dag een glas wijn. Ik eet meer vis. Ik boek een massage. Ik erken dat ik ben wie ik ben, ben wie ik was, was wie ik ben maar nog niet ben wie ik zal zijn. 

Wie, wat zal ik zijn? Waar? Met wie?

Er is hoop, schreef ik in het voorwoord van de Mereldagboeken. Ik voel dat er hoop is, schreef ik ook in een onafgemaakt blog begin november toen de blaadjes van de bomen dwarrelden en de man kon loslaten die zoveel voor mij betekende. En ik herinnerde mij mijn nieuwjaarswensen van 2012, 2013.

Ik kon niet geraakt worden zolang ik nog zo geraakt werd door de beroering uit het verleden. Dat wist ik. Al die jaren lang wist ik rationeel dat ik afsluiting, afronding nodig had om verder te gaan. Een kop koffie - nooit gekregen.

Honderden koffies heb ik met mensen gedronken en daarbij prachtige gesprekken gevoerd. Men vertrouwde mij dingen toe die niemand anders wist. Ontboezemingen die mij nooit hebben geschokt maar altijd verwelkomd werden in de vertrouwde sfeer tussen de mij verder onbekende spreker en mij.

Ik mag met recht zeggen iets bijgedragen te hebben aan de levens van velen. Ook aan dat van de man die mij zo bezig heeft gehouden al herinnert hij mij slechts vanwege de vele mails die, zo zei hij mij, 'uitgegeven zouden moeten worden'.

November 2013: de wind hield aan, keerde terug dagenlang en het spinnenweb werd kapot geblazen. Ruimte. Lucht. Mijn hart moest, moet helen. Mijn lichaam begon te kraken en nu het december is en het opnieuw stormt, besef ik dat ik wankel. Dat mag.

Ik mag wankelen en huilerig zijn en de pijn in mijn onderrug, mijn nek - het mag er zijn. Het is niet niets wat ik doe, wie ik draag. 'Je bent zo sterk', zei mijn broer. Ja. Maar het hoeft niet. Ik hoef niet sterk te zijn, sterker dan ik ben. Ik hoef niet het verschil te maken al doe ik dat toch wel. 

De wind is nog niet gaan liggen maar de zon is door de wolken gebroken. Het is een heerlijk moment om even te gaan lopen. In mijn eigen tempo. 

Wat zal ik wensen voor 2014? Gezondheid voor mijn moeder en broer en mij en u, liefde, geluk, hoop. Altijd toch weer hoop. 'Wat voel je?' 'Hoop.' 'Ja.' Ja, laat ik wensen dat ik hoop blijf houden, altijd, overal en inspiratie, bevlogenheid, liefde. 

Laat ik wensen dat er mensen zullen zijn die het verschil maken op kleine en grote schaal maar laat ik vooral wensen dat wij allen beseffen dat wij het in ons hebben de wereld te veranderen. De hele wereld. Onze hele wereld.

Kate
6 december 2013 

Citroenkip en een soepje voor morgen

De dag na de vissoep maakte ik opnieuw een heerlijk gerecht. Dit keer zonder bestaand recept te volgen hoewel ik wel even keek langs de recepten voor citroenkip op het internet. 

Makkelijk genoeg en eigenlijk niet precies wat ik wilde, dus daar ging ik. Op reis, culinaire reis en ik vloog en het lukte. Jammer genoeg had ik geen fototoestel bij mij en schreef ik ook niet op wat en hoe. 

Dus hierbij het recept voor citroenkip uit mijn hoofd en hart en herinnering. Het zal ongetwijfeld goed smaken. Dat deed het want op 2 december maakt ik de kip op basis van onderstaande gegevens en het was net zo lekker. 

Ik kookte voor drie personen en had daarvoor nodig:

ca. 300 gr kipmedaillons (= 6 stukjes kip)
2 uien
2 preien
2 tenen knoflook

ingrediënten citroenkip
foto gemaakt op 02-12-2013

1 citroen
1 mandarijn
1 el honing
groene olijven

scheutje sherry (medium dry)
crème fraîche
1 kippenbouillontablet

worcestersaus
tabasco
tijm, rozemarijn, laurier
olijfolie

Dat lijkt een hele lijst maar valt wel mee en als je goed leest gebruikte ik wat ik nog of al in huis had. Zo ging het restant van de olijven met geitenkaasblokjes door de kip en ook de crème fraîche was al open. Ik kan niet genoeg benadrukken dat koken, spelen met ingrediënten is.

Wat deed ik? Ik bakte de kip aan. Dat doe ik tegenwoordig in een mix van vloeibare margarine (heet dat zo?) en olijfolie. Toen de kip bruin was, legde ik hem even uit de pan. 

Voeg eventueel nog wat olie toe en carameliseer dan de uipartjes door er de honing over te lepelen. Voeg prei en knoflook uit de knijper toe en leg de kip weer terug in de pan zodra je denkt dat je dat moet doen :-). Je kunt de prei even wat tijd gunnen om gaarder te worden maar je kunt ook doorgaan.

Voeg de gewassen en in vieren gesneden citrusvruchten toe evenals de olijven, de kruiden en smaakmakers. Hierna is het een kwestie van beoordelen hoeveel vocht je wilt hebben. Ik zou zeggen, niet te veel. De boel moet stoven, niet koken. En soep, dat komt pas morgen - lees vooral verder voor een heerlijke soepje voor de volgende dag.

Okay. De citroen en mandarijn en de olijven, het bakvocht, de kip zelf waarschijnlijk ook zorgen al voor saus maar dat is niet voldoende. Giet een scheut sherry in de pan en leng het vocht eventueel aan met bouillon gemaakt van water en een bouillontablet.

Deksel op de pan en de kip gaar laten stoven. Half uurtje is meer dan lang genoeg. Ondertussen kun je rijst koken - als je dat erbij eet. Wij aten er zilvervliesrijst bij en ik sneed vlug wat komkommer met tomaat klein waarover een scheutje vinaigrette uit een flesje ging. Was lekker fris hierbij.

Vlak voor het opdienen, lepelde ik een paar lepels crème fraîche (ik had die van 30%) erdoor. Even goed roeren, proeven, op smaak brengen indien nodig en je kunt opdienen. Wij vonden het een feestelijk maal.

En nu de soep! De dag erna had ik nog iets van de saus over. Er was redelijk veel ui. Ik zag ook nog wat olijven; die sneed ik in plakjes. Ik vroeg me af wat ik zou doen. Je zou er een blik tomaten door kunnen doen maar daar koos ik niet voor. Ik warmde de saus op en gooide er een goeie lepel bloem overheen.

Even goed roeren dat het niet klontert. Paar minuutjes op hoger vuur om de bloem te garen. Dan wat warm water met een kippenbouillontablet erdoor en een scheut (halfvolle) melk. Dit aan de kook brengen zodat de vloeistof bindt. Proeven. Borden of soepkoppen vullen en genieten maar!

Wat hebben we het toch goed en wat genieten wij er van, elke dag weer!

Kate
18 november 2013

Franse vissoep met aioli

Bijschrift toevoegen

Sinds het overlijden van mijn vader afgelopen februari heb ik, schat ik in, geen tien keer meer thuis gekookt. Ik ben veel bij mijn moeder en daar ben ik meestal degene die kookt.

In elke woning kook ik anders, eet ik andere gerechten. Zo ook nu ik mijn pannen heb overgebracht (ja, echt!) naar mijn moeders keuken. Haar smaak is anders, flauwer dan de mijne en ook mijn broer beperkt op zijn manier mijn reportoire door allergie en 'lust ik niet'.

Al dagen had ik zin in vissoep doch mijn tafelgenoten waren er niet van overtuigd dat ze dat lekker zouden vinden. Ik twijfelde en gromde en uiteindelijk besloot ik mijn hart te volgen. Ik had zin om vissoep te koken - en die zin in de keuken is wel eens minder tegenwoordig... Carpe diem. Ik naar de winkel.

Het recept hieronder is een combinatie van twee recepten die ik ooit vond op het internet. De ene heet Provençaalse vissoep, de ander Bretonse. Om eerlijk te zijn, het verschil zit hem eigenlijk alleen in de kruiden die gebruikt zijn en de citrusvrucht. Plus: de een noemt zich maaltijdsoep, de ander niet.

Zoals altijd is ook dit gerecht aan te passen aan eigen smaak, dat van de tafelgenoten, eventueel het budget en natuurlijk wat voorhanden is in winkel of op markt, of al thuis. Zo zou ik zonder tafelgenoten zeefruit toevoegen aan de soep op de tweede dag als de soep nog niet op is maar de vis wel :-). 

Ooit maakte ik deze soep gedeeltelijk met koolvis uit de diepvries. Gaat prima. De laatste tijd vind ik zalm lekker - dat het een vette vis is en dus gezond, helpt :-). Ik maakte de soep dit keer dan ook met een combinatie van zalm, kabeljauw en schelvis.

Brood met knoflooksaus mag niet ontbreken. Turks brood, stokbrood, ander lekker brood, maakt niet uit. Ook Parmezaanse kaas hoort hierbij. En, voor de lekkerte had ik een bakje olijven met blokjes geitenkaas neergezet om van te snoepen, voor, tijdens en na de dis.

Wij aten er twee dagen van. Een dag met drie personen en de volgende dag met zijn tweeën. Op de tweede dag voegde ik een extra stuk zalm toe. U heeft al met al nodig - om te eten zoals wij het aten - niet rekeninghoudend met een extra soepdag en volgens de recepten voor vier personen:

~.~.~

Voor de soep:

ingrediënten vissoep

600 gram stevige vis
2 uien
1 prei
2 venkelknollen
2 tenen knoflook
1 sinaasappel (of citroen)
1 blik tomaten
2 visbouillontabletten
kruiden (provencaals of los: tijm, laurier, rozemarijn)
olijfolie
1 liter water

garnituur bij de vissoep
(sorry: foto is een beetje te groen!)

Voor het garnituur incl. de aioli:

stokbrood
5 el mayonaise
2 tenen knoflook
2 tl chilipoeder (of wat tabasco)
parmezaanse kaas
bakje olijven met geitenkaas (optioneel)

~.~.~

Maak de ui, prei en venkel schoon en snijd ze in ringen en blokjes. 
Verhit de olijfolie - ik gebruikte een grote braadpan - en bak hierin de groentes. Pers de knoflook boven de pan. Men zegt 1 eetlepel van de schil van de citrusvrucht te raspen en de vrucht te persen maar ik had alleen een grote mandarijn en heb die in vieren gesneden en zo in de pan gedaan. Voeg het blik tomaten toe en de kruiden. Laat dit alles een paar minuten sudderen.

Verkruimel de bouillontabletten boven de pan en voeg 1 liter water toe. Breng aan de kook. Voeg de vis toe. Ik liet de stukken heel. De vis valt vanzelf uit elkaar en het is fijn wat grote stukken uit de pan te kunnen scheppen in de borden, straks. 

De vis heeft tijd nodig om zachtjes te garen. Het hangt een beetje van de vissoort af. Ik rekende op zo'n 15 minuten. Breng op smaak met zout, peper - ik gebruik i.p.v. zout altijd wat worcestersaus en tabasco.

Aioli dan. Eigenlijk moet dat als eerste gemaakt worden zodat het nog even kan doortrekken. Simpel genoeg hoor. Knoflook uitpersen boven mayonaise, chilipoeder erdoor (ik sloeg dit ditmaal over en gebruikte een paar druppels tabasco). Roeren. Eetlepel of naar smaak geraspte Parmezaanse of andere pittige of belegen kaas erdoor. Klaar. 

Proef. Soms is wat suiker prettig om de harde kantjes van de saus af te slijpen. Soms moet het wat dunner of dikker of romiger. Yoghurt, crème fraîche, koffiemelk, iets azijn kan helpen. Er kan eventueel een gekookte aardappel door - ik deed die door de soep zelf om iets van binding te bewerkstelligen. 

Serveer de soep. Zorg dat iedereen een behoorlijk stuk vis in het bord heeft en flink wat groentes. Stooi er Parmezaanse kaas over. Ik gebruik de aioli als een dip voor het brood, anderen smeren de saus op een sneetje, doen daar weer kaas op en leggen dat in de soep. Doe wat goed voelt. 

Het is een vissoep om van te smullen met een lekker glas wijn, wit of rood onder handbereik. Het is een Franse vissoep.

Bon appétit.

Kate
17 november 2013

Elk einde is een nieuw begin

Hoe wreed kun je, kon je zijn? 

Maar het heeft mij gevoed, jarenlang. Niet zoals ik het iemand zou toewensen - of mezelf - maar het was niet voor niets. 

Het is niet voor niets geweest. Ik ben er een beter mens door geworden. Een betere schrijver. 

Mijn muze wilde je niet zijn maar je was het toch. Daar hadden jij noch ik iets over te zeggen. 

En nu is het over. Voorbij. De bron van verdriet, van wachten en smachten, van liefdevolle wreedheid is opgedroogd. 

Ik weet sinds een uur hoe het verder gaat met 236 Schakels. Een kort zinnetje uit het verhaal en opeens zag ik hoe ik verder kon. Hoe het verder moet.

Ja. Ik heb gezien in de nu nog toekomst van het verhaal, de verhalen. Hoe het precies zal verlopen dat weet ik nog niet en waar ik zal stoppen net zo min.

Schrijven dus maar omdat het het beste is wat ik kan, het mooiste dat ik te bieden heb. Doorschrijven want het verhaal verdient een einde en ik, een nieuw begin.

Kate
29 oktober 2013 



De tekst vond ik op Quotediary.me.

Woorden rijgen

Woorden rijgen, dat is wat ik deed als ik hem mailde. Zo noemde ik het. De ene keer rammelde ik op de toetsen en een volgende keer reeg ik woorden. Prachtige proza zat ertussen.

'Die mails moeten uitgegeven worden', zegt hij. Ik mompel dat er dan wel andere dingen geschreven zijn. Die wens een boek op mijn naam te hebben is minder vurig dan hij ooit was maar hij is er nog wel. Ergens. En hij weet het.

Ondertussen vind ik mijn schrijven - het laatste schrijven dat ik deed - middelmatig van kwaliteit en momenteel is de stroom weer helemaal weg hoewel ik erover denk het Kerstverhaal of Schakels of wat dan ook te herlezen.

Van lezen komt schrijven. Of ontzag. Zoals een tijdje terug toen ik Digging Deep las. Nee, het staat hier (nog?) niet integraal. Zo mooi. Krachtig, poëtisch. Zo te schrijven. Zo weer eens te kunnen schrijven.

Rammelend op de toetsen. Gevoed door emoties. Geïnspireerd door een man of vrouw. Ook vrouwen hebben mij tot schrijven gebracht. Een zin, een handvol woorden, een intonatie of gevoel en dan van daaruit schrijven.

Ik mis het. Net voor ik aan dit blog begon bladerde ik door de tumblrs die ik volg. Ook daar heb ik sprankeling gevoeld. Meermaals. En opnieuw want de foto bij dit blog zag ik gisteren voor het eerst en vandaag kan ik schrijven.

Woorden rijgen in de hoop dat er iets ontstaat. Het lukt de laatste tijd niet echt. Ik zie geen pakkende plaatjes - misschien volg ik te zoetsappige tumblrs. Verbeelding van een op nostalgie gefundeerd leven waar ik wellicht naar verlang. 

Ongecompliceerd geluk. Huisje-boompje-beestje. Dat werk. Maar dat was nooit, zou nooit genoeg geweest zijn voor mij :-). Denk ik. Hoe kan ik het weten? Nooit gekend - maar dat klinkt zo definitief en dat is het niet. Ik was, ben goed zoals ik ben. Zelfs als de kracht van die woorden verbleekt is.

Ik weet, de ervaring heeft geleerd dat ik kan schrijven zonder gevoed te worden door anderen. Ook als ik geen plaatjes zie of vind, geen woorden hoor in mijn oor of hoofd, geen resonantie in mijn ziel, geen heimwee of verlangen, kan het gaan stromen.

Het is een kwestie van doen. Doen wat ik nu doe: rammelen op de toetsen, woorden rijgen, zinnen, alinea's. Mijn hoofd leegmaken, dat is het wellicht, gewoon mijn vingers volgen en dan komt de mystieke connectie tussen ziel en toetsenbord tot stand.

Mijn schrijven, het publiceren van delen van het kerstverhaal - en ik heb er nog een aantal liggen die zo het blog op zouden kunnen - stokte omdat ik vond dat ik beter kon. 'I can do better // So much better'.

Er is een blog dat niet geschreven is. Een keten van gedachtes, gevoelens over het samenkomen op metaniveau van een fragment van een lied, een tekst, een plaatje, mijn schrijven en de realiteit van alledag. Het zou mooi blog opgeleverd hebben en vooruitgang voor mij, in mij en mijn schrijven.

Het had misschien het einde van het Kerstverhaal en/of van Schakels geopenbaard. Dat blog is er niet gekomen. Afgezien van de rust die mij ontbeerde, was er natuurlijk angst. Een mens kent slechts een paar drijfveren, zo heb ik ooit gelezen en een van de grootste is angst. Ha! Laat het niet waar zijn!

Mijn schrijven kwam tot stilstand o.a. omdat ik meende dat er een einde moest komen aan het verhaal en ik wist niet hoe het zou aflopen of wist ik het wel en durfde ik het niet op te schrijven? 

Maar in dit geval... Want wat als ik het einde van het verhaal, de verhalen, al die verhalen die gaan over Kate en Mark zou kennen? Wat dan? Waar zou ik dan daarna over schrijven? Is er op dit moment in mijn leven nog iets dat mij zo bezig zou houden, met passie en liefde en spanning? 

'Jij bent een schrijver', zei mijn broer deze week. Hij was stelliger dan ik. Hij heeft me nooit zo benoemd, genoemd. Naar ik weet, heeft hij niets van mijn hand gelezen. Hij vindt het, zo denk ik te weten, een inbreuk op mijn privacy, misschien ook op de zijne en toch noemt hij mij schrijver.

Dat zijn dan twee mensen die kort na elkaar zeggen te weten waar ikzelf over twijfel: mijn schrijverschap. Mannen die weten wie en wat zij zijn en mij erkennen als dat waarvan ik ooit dacht dat het het beste was dat ik te bieden heb :-).

Teruglezend in Digging Deep, weet ik weer waarom ik dat dacht. Ik zou niet moeten twijfelen. Kill your darlings. Het verhaal, de verhalen verdienen een einde. Maakt niet uit of ik daar blij mee ben - elk einde is iets om blij mee te zijn. 

Afronding. Dat is waarom ik vroeg om een koffie. Om eindelijk af te kunnen sluiten wat nooit een eerlijk of open of moedig einde kende. Maar ja. It takes two to tango. Hij wilde eerst bellen en ik brak nog voor we elkaar goed en wel spraken en vond dat ik geen koffie meer kon drinken. 

En zo zag ik mij terug in de tijd: mailend. Huilend typen. Mijn vingers over het toetsenbord. Eindelijk kon ik weer woorden rijgen. Het is wat ik wil maar zonder de tranen, zonder het verdriet. Ik ben een verstandige vrouw. Ik heb genoeg zout gestort. De tranen stelpten. Een bron is opgedroogd.

Ik reeg mijn woorden en maakte nog één mail zoals ik er vele heb geschreven. 'Die mails moeten uitgegeven worden.' Ja. Testament van een periode die achter mij ligt. Afgesloten door de tijd. Op eigen kracht achter mij gelaten. Ik zal nooit begrijpen waarom het is gegaan zoals het is gegaan.

Kate zal verder moeten zonder Mark, hoewel de man nooit Mark was. Of gaat Mark verder zonder Kate? 'And I watch her slipping away'. Het echot mijn eigen wens naar een relatie in ongelijkheid. Ik moet misschien eindelijk eens erkennen dat ik mij niet wil laten slaan. Ik wil niet gepijnigd worden. 

Ik verlang naar armen om mij heen. Geborgenheid. Ik wil lief gevonden worden en mij geliefd weten. Ik wil horen dat iemand mij goed vind zoals ik ben en leuk en grappig en mooi en begaafd en al dat wat men op die tumblrs laat zien. Misschien moet ik een streekroman gaan schrijven. 

Vrouw zoekt landgoed met knappe, sterke, intelligente, grappige, leuke vent die zegt: 'jij bent een schrijfster en je verhalen zouden moeten worden uitgegeven en weet je, heel toevallig ben ik in mijn stadse leven uitgever van beroep en jij ligt met Kerst in alle boekhandels'. Dream on.

Live your dreams lees ik al weken op de diverse tumblrs en in mijn meest cynische bui denk ik er achteraan: wat als je geen dromen (meer) hebt? Maar die heb ik wel en ik geloof dat er een weg is waar een wil is en dat gebeurt wat moet gebeuren doch dat je dingen wel een beetje moet helpen, soms.

En dus, vooruit dan, laat ik een voornemen uitspreken. Vannacht slapen we een uurtje minder. Laat ik voortaan gewoon elke nacht een uurtje minder slapen en die tijd besteden aan mijn schrijven. Aan het afronden en samenbinden van de verhalen. 

Laat ik proberen dat boek af te krijgen. Gewoon doen. Niet verzanden in redigeren en herschrijven maar voorwaarts. Op naar de Kerst in Kersttijd en dan dat een plek geven in Schakels. Of niet - dat kan altijd nog. 

Verder schrijven. Kijken hoe het verder gaat nu ik me niet meer laat voeden door de bron uit het verleden. Laat ik aanvaarden dat ik niet meer ben wie ik ooit was. Dat ik mijn verlangen en heimwee heb afgelegd en met een nieuwe blik naar Kate en Mark kan kijken. Naar mijzelf ook. Mijn wensen en dromen.

Laat ik vroeg in de ochtend - zoals ik dat ooit deed in mijn oude huis - schrijven zoals een schrijver schrijft. Geen excuus, geen vlucht. Schrijven. Omdat het het beste is dat ik kan. Omdat het is wie ik ben. Omdat ik wil weten hoe het afloopt met Kate en Mark - afloopt of verder gaat. Daarom.

Kate
27 oktober 2013  


De foto staat op de tumblr van Pappa Bear. Als bron werd een gedeactiveerd blog of tumblr genoemd dus geen idee wie de maker is.   

Zaken van hart en ziel en lichaam

bloeddruk en hartfalen

Moe. Gespannen. Druk op mijn hart. Gloeien. Emotioneel. Maagzuur.

Onrustig, ongerust meld ik mij - na enig uitstellen en afstellen - bij mijn huisarts. Hij luistert, neemt de bloeddruk en nog eens en nog een keer. Veel te hoog. 

Duizelingwekkend hoog maar 'het is zwaar, Kate wat jij doet'. Ik weiger de bloedverlagende tabletten en hij meent dat het gezellig is en goed als ik over een paar weken nog eens langskom. 

De bloeddruk is iets lager maar mijn onrust niet weg. De klachten ook niet. Hij stelt en schrijft een maagzuurremmer voor. En verder? We kijken elkaar aan. 'Ik ga niet dood', verzeker ik hem - nog niet althans. Dat was tenminste niet het plan.

stress

Stress is een makkelijke, misschien te makkelijke diagnose die ikzelf ook al gesteld heb. We praten nog wat. Hem maakt het niet uit dat het spreekuur uitloopt. Het gesprek is nochtans te kort.

Zou altijd te kort zijn als ik zou besluiten te vertellen. Ik was als kind al gesloten. Wat kun je ook zeggen? Ik ben een verstandige vrouw werd mij tweemaal in twee weken gezegd. Ja. Ongetwijfeld. Een goede eigenschap.

Mijn arts is een geweldige dokter, een leuke vent ook. Ik zou zomaar een biertje met hem kunnen drinken als hij niet was wie hij is. Ook die gedachte is deze twee weken al eerder voorbij gekomen. 

Als hij niet was wie hij was en ik niet wie ik was... Misschien dat ik daarna mijn hart zo ben gaan voelen. Mijn huisarts zal ik niet uitnodigen en de man die ik wèl benaderde voor een korte her-ontmoeting na zoveel jaar van hartzeer belde in plaats daarvan op.

Dat bellen was geen succes. En toch ook weer wel want de ban is gebroken. Definitief. Niet langer mijn goeroe. Vriend noch geliefde of vertrouweling. Een schip dat voorbij gaat - dat ik zolang niet voorbij wilde laten gaan. Eindelijk.

Hij was okay. Hij is okay. Meer dan okay. Ik voelde mijn hart en mijn huisarts zond mij naar een cardiologisch centrum in de stad. Door de molen om uit te sluiten dat het hartfalen zou zijn. En inderdaad met mijn hart is niets mis.

De cardioloog oordeelde, na enige uren van onderzoek, dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen, dat elk grammetje minder vet winst is, dat mijn cholesterollen te hoog zijn maar niet zodanig dat ik aan de pillen moet en dat mijn hart helemaal in orde is.

menopauze

Ondertussen gloei ik voort, ben emotioneel, moe, gespannen. Nichtje oppert dat ik ook wel eens last zou kunnen hebben van het begin van de overgang. Haar man knikt instemmend. Ik kom over als overgangerig. Tja...

Huisarts had dit weggewimpeld, cardioloog ook maar ik weet het niet. Het zou zomaar kunnen en zonder baarmoeder is dit wat lastig vast te stellen voor een leek als ik :-). Het zou heel goed kunnen dat de menopauze zich aandient.

Wat ook nog kan, is dat ik mij - naast de overgang en de stress - wat grieperig voel. Griep die niet doorzet. Al weken geleden, maakte ik kippensoep en dronk mij vol kippenbouillon met gember en knoflook. Zou het gewoon griep zijn?

Hoe dan ook, de druk op mijn hart is grotendeels weg. De man die mij zo'n hartzeer bezorgde, blijft stil. 'We bellen nog wel'. Zelfs ik weet dat er niet meer gebeld gaat worden en ik heb daar vrede mee. Het ga je goed, lief.

griep en verkoudheid

Ik maak opnieuw een pan kippensoep. Ik heb zalm gekocht en noten en avocado en speciale margarine die de cholesterol zou moeten verlagen. Het soja toetje smaakt naar meer. 

Ik slaap wat langer door in de ochtend. Het komt goed. Het is al goed. Ik mag moe zijn en hangerig en dat hart is misschien slechts aan het helen. De maagzuurremmers gooi ik aan de kant. Mijn lichaam past zich aan, aan een veranderende hormoonspiegel.

moeder en dochter

Mijn moeder vraagt waar Kate is. 'Ik ben Kate.' 'Ben jij Kate?' Ze giebelt. Mijn broer en ik buigen ons - eindelijk - over een steen voor mijn vader. Ik mis hem. 

Ik vraag de man om wie ik zoveel gehuild heb, een snelle koffie met mij te drinken. Het komt er niet van. Hij belt liever eerst. Ik jank aan de telefoon wanneer hij vraagt hoe het met mij gaat. Stom. Zwak.

En zo sluit het venster zich dat eventjes op een kier stond. Wat had ik gedacht of verwacht? Wat was het idee achter zo'n koffie? Even in zijn ogen kijken en hopen op een eerlijk antwoord naar het waarom van zijn, ons handelen in wat het verleden heet. 'Jij staat met je rug naar het heden.'

Nee. Het heden en het verleden en de toekomst zijn een. Wat ik vervolgens voelde was het helen van mijn hart. Het begin van de menopauze. De weerslag van stress. Een zeurderige griepje dat niet door wil of mag breken. Het moeten missen van mijn vader en eigenlijk ook al van mijn moeder.

Natuurlijk voel ik de gevolgen van dit al. Ik ben een geheel, deel van het universum. Het universum beschermt mij. Ik ben okay, meer dan okay en ik doe het goed. Ik luister naar mijn lichaam. Ik luister naar mijn hart. Ik raadpleeg mijn huisarts. Ik doe wat mijn intuïtie zegt dat ik moet doen.

Ik doe het goed. Het gaat inmiddels heel veel beter. Ben minder moe en gespannen. De druk op mijn hart is nagenoeg weg. Heb geen last meer van opkomend maagzuur. Ik gloei nog steeds en zal altijd emotioneel blijven. Ik ben tevreden - voor nu :-). 

Kate
25 oktober 2013

De plaatjes komen van Corbis:

1. Montage about blood pressure and heart disease; Id stockfoto: 42-34722865
2. Reducing stress montage; Id stockfoto: 42-34722594
3. Menopause montage; Id stockfoto: 42-34722829
4. Montage about colds and flu; Id stockfoto: 42-34722516
5. http://www.corbisimages.com/stock-photo/royalty-free/42-34722816/young-and-elderly-woman-on-road-with; Id stockfoto: 42-34722816

In alle gevallen geldt:
Fotograaf: Visual Mozart
Credit: © Visual Mozart/ImageZoo/Corbia

Zaken van belang

Ik vond deze tekst, dit plaatje al dagen geleden op de tumblr With love and light. Een maker stond er niet bij. Wel een bron maar ik doe niet aan gezichtsboeken dus tja... 

Maar vandaag zie ik het opnieuw en bij gebrek aan tijd en energie en inspiratie ofwel daadkracht om eigen teksten te maken, blogs te schrijven of af te maken, gedachtes te vormen... 

Nee, dit is niet precies waar ik mee bezig ben at the moment maar het somt aardig op wat belangrijk is in het leven. Voeg er nog even schrijven aan toe en het zou zomaar mijn lijstje, een lijstje van mijn hand kunnen zijn.

Et voilà.

Kate
25 oktober 2013

Eén weg

Het mag dan zo zijn dat wij allemaal ons eigen pad bewandelen en dat er meer wegen zijn die naar Rome leiden en ieder pad voor ons afzonderlijk is neergelegd...

Ik geloof dat er uiteindelijk slechts één pad is, één weg - een brede weliswaar. Liefde is de weg en de weg is liefde. Al het andere is onbelangrijk. Alles is ondergeschikt aan dat doel, die weg en richting.

Toen ik mij dat opnieuw realiseerde, het ongeveer anderhalve week geleden mailde aan degene die maar bleef herhalen dat onze paden gescheiden zijn, gebeurde opnieuw een klein wonder.

Ik mailde, sloot af, ging in een stoel zitten - weg van de pc, weg van mijn telefoon. Ik zat zonder iets te doen of denken en baf daar kreeg ik een stroom van liefde over mij heen. Heerlijk!

Dit is een bijzonder jaar. Meermaals heb ik reeds die liefde mogen ervaren en ik ben helemaal niet zo heilig of goed of geweldig dat ik me steeds de liefde herinner of het als uitgangspunt neem, erin leef. Emoties gieren door mij heen en zo vaak ben ik op of over de rand van tranen. 

Mijn huisarts merkte op, toen ik dat zei, dat het zonder emoties maar saai is :-). Hij was niet verbaasd dat ik moe ben en vol emoties. 'Het is zwaar, Kate, wat jij doet.' Ja, blijkbaar. 'Eerst je vader en nu je moeder.' 

Ik vergeet dat het inderdaad niet niks is. Het is niet zo vreemd dat ik grom naar vreemden of snik door de telefoon als iemand, niet zomaar iemand, vraagt hoe het met mij gaat. Hoe het gaat is onvertelbaar, onvoorstelbaar.

Het is een bijzonder jaar, zeg ik regelmatig. Eigenlijk is dat niet waar. Dit zijn bijzondere jaren. Heftig, zwaar, slopend en vol liefde. En ja, dit is mijn pad en dat is of loopt vast anders dan jouw pad, uw pad, jullie pad.

Is dat belangrijk om te constateren? Ik vind van niet. Degene die ik om een koffie vroeg en die mij belde en met wie ik afgelopen weken - na jaren van stilte - enige mails wisselde, vond blijkbaar van wel. 

Hij gaf mij daarmee een cadeautje want door zijn nadruk op onze separate wegen, besefte ik weer dat er maar één weg is, de weg van de liefde. En daarmee kwam ik terecht in een stroom van hemelse liefde. Ik heb die liefde al vaker gevoeld dit jaar - en ook wel eerder trouwens. Prachtig. Heerlijk.

Ik wou dat ik het vast kon houden dat gevoel en het besef dat liefde de weg is. Ik wou dat ik anders was en zo - met liefde als uitgangspunt - kon leven :-). Maar nee. Het is goed zo. Ik ben goed zoals ik ben. Zijn woorden van jaren terug die ik meenam al die tijd dat wij niet spraken. Liefde is wat hij voor mij was en is.

Maar ik heb in de tussentijd en vooral de afgelopen jaren ontdekt dat er in mij een eigen bron van liefde huist. Ik heb de gave, soms, hemelse liefde te voelen. Ik heb mogen ervaren, al jaren en jaren geleden overigens, dat wij allen verbonden zijn.

Wij lopen naast en door elkaar op de weg van de liefde. Liefde is de weg. De enige weg. Wees niet bang.

Kate
4 oktober 2013

De foto vond ik op de tumblr Live the moment waar geen bron of maker werd genoemd.

Engelenwerk

Afgelopen maandag, 9 september.

In de auto met mijn moeder en broer.

Op forse materiële schade na, is er niets gebeurd.

Er moeten engelen aan het werk zijn geweest.

Ik weet niet waar we het aan te danken hebben.

Dat hoeft ook niet.

Maar dank is op zijn plaats.

Diepe, grote, overtuigde dank.

Dank dat we er nog zijn.

Dat we elkaar nog hebben.

Kate
11 september 2013

De foto komt van de site Hawaii Dermatology - deze url brengt mij echter niet terug naar het resultaat van mijn zoektocht :-).

Kersttijd - 18. Zekerheid

‘What’s wrong?’ Jane had geen woorden nodig om te weten dat ik ergens mee zat.
‘Heb je, was je...?’
‘Ja, we hebben je gezien. Je was zo mooi. Zo ingetogen sober. Verstilde pracht. Zelden heb ik zoiets gezien. Geen wonder dat Mark trots is op jou. Zijn ogen zijn de hele tijd op jou gericht geweest.’

‘Ik mag zijn keten niet meer dragen, weet je dat?’
‘Ja, dat heeft hij verteld.’
‘Ook waarom dat zo is?’
‘Nee, en ik hoef het niet te weten ook. Ik weet dat je heel hard je best doet om wat er is gebeurd goed te maken.’

‘Inderdaad', bromde Clive, 'kom hier dat ik je kan kussen. Het is dat ik in Jane de allerbeste vrouw heb gevonden die ik mij wensen kan maar anders zou ik serieus overwegen je van Mark af te troggelen.’
‘Mark zou me nooit laten gaan.’ Ik verbaasde mijzelf door dit, wat helemaal niet in steen gebeiteld stond, zo stellig te verklaren. Dat Mark me nooit zou laten gaan. Was dat wel zo?

‘En jij, Kate, zou jij anders willen dan te zijn waar hij is?’ Clive keek me aan.
Ik schudde nee.
‘Ik wil het je horen zeggen, Kate.’ Hij was duidelijk bijgepraat door Mark. ‘Moet ik me zorgen maken?’
‘Nee. Nee, ik wil nergens anders zijn dan waar Mark is en hoewel er reden is voor zorg heb ik vertrouwen in Mark. Hij zal alles doen om mij te steunen.’

‘Mooi. Daar ben ik blij om en dat weet ik ook. Jane komt volgende week een paar dagen bij je logeren. Praat met haar als je wilt. Het zal je goed doen. Het zal jullie beiden goeddoen. Heeft ze je al verteld over de kleine James? Hij heeft nu al de streken van zijn vader.’

Het gesprek ging, niet geheel en al onlogisch, verder over de kinderen klein en groot, het huis in Frankrijk waar ik zulke bijzondere herinneringen aan had, gemeenschappelijke vrienden in Londen en over van alles behalve over Mark en mij, mijn slavernij, het leven hier en de onzekere situatie waarin ik mij bevond.

Het was fijn het even te kunnen laten rusten en op te gaan in de verhalen over een leven dat ik kende uit mijn Engelse tijd maar zelf te weinig gekend had. Ik ervoer weer hoe het is gewoon met vrienden onder elkaar te zijn. Warm, gezellig zonder vonken en spanning. Ik was op mijn gemak en ik ontspande.

Het was bijna Kerst. Eindelijk Kerst. Mark zou mij nooit laten gaan.

../19

Kate

Here I am (searching high and low)

Here I am
And within the reach of my hands
She's sound asleep and she's sweeter now
Than the wildest dream could have seen her
And I watch her slipping away
Though I know I'll be hunting high and low

High
There's no end to the lengths I'll go to

~.~.~

Kate

15 augustus 2013

- De bovenste tekst is het begin van Hunting High and Low van Aha. Het nummer is geschreven door Pål Waaktaar. Het staat op het album met dezelfde naam: Hunting High and Low uit 1985. De video staat hier.

- De tekst eronder is van mij; de bijgeplakte foto vond ik op de tumblr Salt Water waar verwezen werd naar de Cruello tumblr alwaar als maker werd genoemd de fotografe Laura Makabresku.

Kersttijd - 17. Vriendschap

Mark. Waar was hij? Ik keek rond, zag de open haard aan de overkant van de kamer en volle boekenkasten langs de wanden, een verdwaalde paspop feestelijk aangekleed. Kerstballen aan de kroonluchters, een boom in de hoek bij het raam. Gordijnen van velours. Her en der fauteuils en een chesterfield rechts van de deur. Geen Mark.

Ik had niet eens gemerkt dat hij weg was gegaan. Waarheen? De kamer waar ik mijn nu bevond, Mark noemt het de salon, was ideaal om koude winteravonden door te brengen maar de privévertrekken bevonden zich op de hoger gelegen etages en Mark gebruikte deze ruimte bij de entree hoofdzakelijk als ontvangstkamer voor relaties. Hij liet er het aperitief en de koffie serveren wanneer de eetkamer aan de overkant gebruikt werd.

Het was vreemd hier te zijn, gekleed, zonder instructies. Mark had mij een verrassing beloofd en dat was het, een schok van het goede soort. Gevoel van opluchting ook en daarmee kwamen de waterlanders. Niet Tessa maar Jane. Jane die me volgde toen ik bij haar wegliep omdat ik het niet gewoon ben mijn verdriet te tonen in het openbaar.

Lieve, lieve Jane. Ze gaf mij haar zakdoek, troostte mij, knuffelde en lachte. Het was goed. Alles was goed. Ze trok me naar de bank. Ik had er nog nooit op gezeten. Ze schonk thee in en bood me zelfgemaakte shortbread biscuits aan uit een trommeltje.

Ondertussen vertelde ze over James, haar zoon die net een kleine gekregen had en over haar dochter Diane - mijn petekind - die in Parijs woont en waar zij en Clive de Kerstdagen zouden doorbrengen.

Daarna moest Clive in Duitsland zijn voor zaken en Jane zou gezellig een paar dagen bij mij komen logeren. Hoe ik dat vond? Alsof ik wat te vinden had. Heerlijk natuurlijk. Na de Kerst zou Mark geen tijd voor mij hebben. Hij moest zich voorbereiden op een uitzonderlijk lange zakenreis.

Wat er met mij zou gebeuren tijdens zijn afwezigheid, daar had hij zich slechts vaag over uitgelaten. Het baarde me zorgen. Meer dan ik hem had laten blijken. Ik was doodsbang dat hij mij bij Tessa zou plaatsen.

‘Heb je het koud lieverd?’
‘Nee, Jane het was gewoon een dominee die voorbijging.’
Jane ging er niet op in. Ze vroeg nogmaals of ik het wel leuk zou vinden haar te gast te hebben en ik bevestigde dat dat zo was. We hadden elkaar lang niet gezien en voor Jane heb ik geen geheimen. Het zou fijn zijn mijn hart weer eens te luchten en haar kijk op de recente gebeurtenissen te vernemen.

Wist zij eigenlijk dat Mark Tessa kende? Wist zij dat Tessa vanmiddag de receptie had bezocht? Was, waren Jane en Clive er soms ook geweest? Oh shit.

../18

Kate