everyone can change the world
Het zou hypocriet zijn deze woorden, vandaag - de dag na het overlijden van Nelson Mandela - hier aan hem op te dragen. Ik heb niet zo heel veel met "grote voorbeelden".
Bovendien, zijn verhaal, het verhaal van de strijd tegen de apartheid, voor gelijkheid, voor broederschap en liefde, het verhaal van vergeving, vreemd als het zal klinken, is eigenlijk compleet langs mij heen gegaan.
Daarnaast, de tekst hierboven speelt al weken door mijn hoofd in diverse variaties. Het was weer zo'n typisch synchronisiteits-ding.
Ik had woorden van deze strekking in mij en hoorde - noem het ter bevestiging - over de persoonlijke inzet van J.F. Kennedy om een kernoorlog te voorkomen. Dat was in oktober rond de sterfdag van JFK.
Een persoon kan de hele wereld veranderen. Een persoon kan jouw wereld veranderen. Jij kunt jouw wereld veranderen. Jij kunt de wereld veranderen.
Het kwam niet tot bloggen. Ik kon geen geschikt beeldmateriaal vinden om de tekst kracht bij te zetten, kleur te geven. Een tekstplaatje keurde ik af. Het was druk. Ik had het druk. Het ging niet lekker. Het gaat nog steeds niet lekker.
Ik wankel en dat heeft niets met het onstuimige weer te maken. Mijn lichaam piept en kraakt en vandaag bedacht ik dat ik die wereld, mijn wereld helemaal niet hoef te redden of te veranderen.
Ik hoef niet te vechten. Ik hoef me niet te forceren. Ik hoef er alleen maar te zijn met alles wat ik ben. En zelfs dat is te veel. Ik wankel en mijn grootste prioriteit nu is om overeind te blijven.
Maar die woorden, zo waar. Zoveel voorbeelden van mensen die de wereld - de hele wereld of een deel ervan - veranderden door wie zij waren, waarvoor zij stonden. En, eerlijk is eerlijk, een ieder kan een verschil maken.
Een ieder maakt dat verschil of hij of zij dat nu wil of niet. We zijn, we moeten zijn en door te zijn aan de zijkant of in het centrum, groot of klein, boos of lief, beroemd of niet- door er te zijn maken we onze omgeving tot wat het is.
Je kunt niemand veranderen behalve jezelf, wordt wel gezegd. Je kunt een situatie niet veranderen behalve door jouw reacties, jouw antwoorden, jouw zijn. Mandela heeft dat gedaan. JFK ook. Jij. Ik. Wij allen. Erken het maar.
Jaren geleden heb ik de kans gepakt om de wereld, mijn wereld, de BDSM wereld een ander, een menselijker gezicht te geven. Toen er nog niet veel was op gebied van vanille ontmoetingen, heb ik diners en borrels georganiseerd.
Dat heb ik vijf jaar lang gedaan, van begin 2003 tot eind 2008 en daarna ben ik verdwenen. Ik wilde mijn anonimiteit terug. Ik liet wat ik met veel succes gedaan had achter mij maar ik denk te weten dat ik de wereld gedurende die vijf jaar een beetje veranderd heb.
Nu, vijf jaar na de laatste bureauborrel, is mijn wereld beduidend kleiner. Te klein wellicht en het gevecht met mijzelf is vele malen groter. Dat mantelzorgen is niet mijn ding en toch vind ik dat ik het moet doen en ik doe het goed ook nog. Ik maak een verschil al is het op heel kleine schaal.
Ik wankel en het is niet fijn dat te voelen. Ik wankel omdat ik me te druk maak, niet kan loslaten, wellicht een controlefreak ben, overbezorgd, te bevattelijk voor de emoties van anderen. Hoe leer ik dit allemaal af?
Hoe kan ik mezelf veranderen zodat ik de wereld, mijn wereld kan helpen zonder er zelf aan onderdoor te gaan? Hoe kan ik erkennen dat ik ben wie ik ben, goed zoals ik ben. Hoe kan ik leren grenzen te stellen aan wat ik mijzelf opleg?
Dit is wat ik doe: adem in, adem uit. Ik probeer elke dag weer een stuk in mijn eigen tempo te wandelen. Ik drink weer elke dag een glas wijn. Ik eet meer vis. Ik boek een massage. Ik erken dat ik ben wie ik ben, ben wie ik was, was wie ik ben maar nog niet ben wie ik zal zijn.
Wie, wat zal ik zijn? Waar? Met wie?
Er is hoop, schreef ik in het voorwoord van de Mereldagboeken. Ik voel dat er hoop is, schreef ik ook in een onafgemaakt blog begin november toen de blaadjes van de bomen dwarrelden en de man kon loslaten die zoveel voor mij betekende. En ik herinnerde mij mijn nieuwjaarswensen van 2012, 2013.
Ik kon niet geraakt worden zolang ik nog zo geraakt werd door de beroering uit het verleden. Dat wist ik. Al die jaren lang wist ik rationeel dat ik afsluiting, afronding nodig had om verder te gaan. Een kop koffie - nooit gekregen.
Honderden koffies heb ik met mensen gedronken en daarbij prachtige gesprekken gevoerd. Men vertrouwde mij dingen toe die niemand anders wist. Ontboezemingen die mij nooit hebben geschokt maar altijd verwelkomd werden in de vertrouwde sfeer tussen de mij verder onbekende spreker en mij.
Ik mag met recht zeggen iets bijgedragen te hebben aan de levens van velen. Ook aan dat van de man die mij zo bezig heeft gehouden al herinnert hij mij slechts vanwege de vele mails die, zo zei hij mij, 'uitgegeven zouden moeten worden'.
November 2013: de wind hield aan, keerde terug dagenlang en het spinnenweb werd kapot geblazen. Ruimte. Lucht. Mijn hart moest, moet helen. Mijn lichaam begon te kraken en nu het december is en het opnieuw stormt, besef ik dat ik wankel. Dat mag.
Ik mag wankelen en huilerig zijn en de pijn in mijn onderrug, mijn nek - het mag er zijn. Het is niet niets wat ik doe, wie ik draag. 'Je bent zo sterk', zei mijn broer. Ja. Maar het hoeft niet. Ik hoef niet sterk te zijn, sterker dan ik ben. Ik hoef niet het verschil te maken al doe ik dat toch wel.
De wind is nog niet gaan liggen maar de zon is door de wolken gebroken. Het is een heerlijk moment om even te gaan lopen. In mijn eigen tempo.
Wat zal ik wensen voor 2014? Gezondheid voor mijn moeder en broer en mij en u, liefde, geluk, hoop. Altijd toch weer hoop. 'Wat voel je?' 'Hoop.' 'Ja.' Ja, laat ik wensen dat ik hoop blijf houden, altijd, overal en inspiratie, bevlogenheid, liefde.
Laat ik wensen dat er mensen zullen zijn die het verschil maken op kleine en grote schaal maar laat ik vooral wensen dat wij allen beseffen dat wij het in ons hebben de wereld te veranderen. De hele wereld. Onze hele wereld.
Kate
6 december 2013
