Het rare is: ik ben ziek maar ik voel me niet ziek. Nog steeds niet. Toch schrikt iedereen zich rot wanneer ik vertel dat ik borstkanker heb. Maar ik en broer - zoals wij in ons gezin waren - nemen het zoals het is.
Constateren en gaan gewoon door zoals we altijd gingen. Niets aan de hand. Geen gesprek. Geen gedoe. Ook een manier van omgaan met. Wij hebben het wel iets aangepast sinds mijn moeder met succes een darmoperatie doorstond.
Wij vieren, vieren het leven zou je kunnen zeggen op gepaste tijden: na slecht nieuws meer nog dan na goed nieuws maar ook dan. We vieren met een etentje, meestal. Even samen weg naar Haarlem of Zandvoort of waar dan ook.
Even stilstaan bij dat wat er aan de hand is zonder het te benoemen. Is dat vreemd? Communicatie is niet ons sterkste punt maar liefde, gevoel is er wel degelijk en heel veel emoties :-). Lastig dat maar ja.
Alleen, vertaal ik dat vieren door mezelf op gezette momenten - of eigenlijk zo vaak ik kan en iets passends zie of weet - te trakteren. Bloemen, kaas, een tas, een ketting, een mooi tijdschrift, een taartje.
Mijn buurvrouw - zij die al mijn hele leven naast ons, naast mijn moeder woont, was helemaal ontdaan toen ik haar vertelde dat het met mijn moeder goed gaat maar dat ik...
Zij bood haar hulp aan mocht ik het nodig hebben, 'want je staat er helemaal alleen voor'. Lief! En moest lachen toen ik opmerkte dat ik, net terug van de 5e bestraling, maar een citroentaartje had gekocht. 'Dat doe je goed'. Ja.
Het taartje was heerlijk. De bodem lekker. De vulling niet chemisch van smaak zoals je het wel eens treft. Een plaatje ook om te zien. En wat was er vandaag te vieren? Nou ja, er was nieuws.
Afhankelijk van hoe de borst heelt na afloop van de radiotherapie, gaat de chemotherapie ergens tussen begin en half augustus van start. Ik vrees nu dat ik met mijn verjaardag nog niet door de zes kuren heen zal zijn. Zucht!
Et voilà.
Kate
1 juli 2014
