Zondag 13 juli, zeker geen ongeluksdag maar wel een van lusteloosheid. Een stralende dag, dat betekent warm, plakkerig hier boven - dat zou een excuus of reden kunnen zijn - want op een snelle boodschap om de hoek na, deed ik niets.
Nou ja... ik deed niet veel minder of meer dan op vele andere dagen maar het voelde, in tegendeel tot vele andere keren, fout. Ik zou naar buiten moeten gaan, wandelen, een bankje opzoeken in de schaduw, een winkel in desnoods.
Maar ik zat hierboven achter mijn pc in mijn spel - kaw, kingdoms at war. Niet alleen dus want er zijn altijd mensen in de clan en dat zijn zeker ook vrienden al heb je er niets aan als je straks midden in de nacht naar de apotheek moet.
Kijk, en daar heb je het al. Lusteloosheid wellicht - dat is het gevaar - als voorbode van een depressie - zou kunnen, denk het niet. Zeker is wel dat paniek niet ver weg is. Paniek over het alleen zijn tijdens een ernstig ziekbeeld.
Damn! Ik was altijd heel wel in staat voor mezelf te zorgen. Dat was mijn trots. Dat was mijn zekerheid. Het was de basis van waaruit ik mijn leven geleefd heb. Onafhankelijk. Tegen de stroom in.
Het zorgde ervoor dat ik banen aannam en opzei, rustpauzes inlaste om uit te vogelen hoe of waar verder, studies begon om iets voor mezelf te doen ongeacht de situatie op de arbeidsmarkt. Ik emigreerde, zette een bedrijf op. Keerde terug, zette een bedrijf op.
Dat alles kon ik doen omdat ik de luxe had alleen voor mezelf te hoeven zorgen. Dat ik met weinig tevreden was en ben, geen overspannen eisen stel aan het leven dat ik voor mezelf schep, hielp en helpt daar zeker bij.
Ziekte houdt geen rekening met individuele wensen, met je leven zoals je het gewend bent. Ik word keihard geconfronteerd met het feit dat ik mijn leven alleen leef. Meer alleen dan anderen maar ben ik dan echt de enige - zo?
Men gaat er al te makkelijk van uit dat ik een vangnet heb, vrienden, familie, kennissen en buren die ik wel even kan inschakelen of die een bed of kamer of auto ter beschikking zullen stellen. Ja ja. Participatie maatschappij heet dat.
Het zit me meer dan hoog. Ik ben eigenlijk vreselijk boos. Maar ik merk ook dat ik balanceer op de rand van paniek steeds als ik weer hoor dat ik moet zorgen mensen om me heen te hebben als ik straks aan de chemo begin.
'Ik heb geen idee hoe ik het ga doen', mail ik aan broer die tegen die tijd allang weer terug is - of misschien wel weer weg. Hij antwoordt niet. Vecht zijn eigen demonen. Is verliefd. Amsterdam is ver weg en alles hier is lastig. Ik ook.
Ziekzijn is een dagtaak. Die tien minuten alleen met de lampjes op rood - nee, bestralingen doen geen pijn, niet direct althans, frituren is niet de goede term en toch weer wel - het kost mij zo'n drie uur. Dat is geen hele dag maar vooraf doe ik niets en erna evenmin.
Van de week overigens wel. Ik ben gaan shoppen na het pruikenpas gebeuren. Ik kocht een vreselijk duur vest met een hele grote kraag die zelfs over mijn kale hoofd kan, dan. Ik kocht schoenen - een paar dat ik al heb in een andere kleur. Ik kocht het pruiken-meisje boek. Ik kocht een petje en slaapmutsjes.
Wanneer mensen - zoals tijdens het shoppen - vernemen dat ik borstkanker heb, vinden zij mij sterk, moedig, vol energie maar vandaag voelde ik me niet zo. Ik was ook niet depri hoor, niet in tranen. Eigenlijk, ik zei het al, was het een dag als zo vaak.
Ik was actief in mijn spel. Liep wat op en neer door het huis. Stapte het landgoed op en af. Genoot van een appelmoes ijsje(*). Deed een boodschapje. Waste een zwarte was. Maakte bami. Raapte slakken tijdens het dagelijkse 'slakkenbal' op het landgoed. Zocht een 'lusteloos-plaatje'.
Ha! Zo lusteloos was ik dus blijkbaar niet maar ik ging niet wandelen, sloot mezelf op in mijn huis - niets anders dan anders maar het voelde niet goed. Ik vind dat ik actiever moet zijn. Dat is het gevolg van het geroer en betweteren van anderen. Nee, het is het gevolg van mijn onrust, van mijn angst.
Niet bang zijn! Adem in en uit en in en uit. Angst is een slechte raadgever. Een mens vreest het meest voor het lijden dat hij vreest. Wonen in Amsterdam is perfect op dit moment. Er zijn winkels in de buurt, taxi's, bussen, mensen.
Het zal goed komen. Alles komt goed. In elk geval zal het zijn zoals het moet zijn en ik ben niet voor een gat te vangen. Broer komt terug, is terug, zal er zijn. En anders zoek ik nog even snel een partner. Hahaha. Sorry, misplaatst grapje.
Nee, lusteloos is niet de goede term. Ik moet gewoon wennen aan veranderende omstandigheden. Ik ben niet meer degene die mijn leven kan maken. Ik ben niet meer de persoon die met niemand rekening hoeft te houden.
Ik moet me aanpassen aan de eisen die nu aan mij gesteld worden. Als kind al werd ik gebrandmerkt als kampend met aanpassingsproblemen. Ik heb tijd nodig. Ik heb nog tijd. Er is nog tijd om te wennen. Tijd om mij aan te passen en open te stellen.
Ja, ik heb hulp nodig en nee, ik zal proberen niet te grommen. Ik ga proberen lief en aardig te zijn, niet te snauwen noch mensen van mij af te duwen. In 2003 bedacht ik dat het mijn les was mij meer met mensen te verstaan. Ha! Opnieuw zal dit mijn les zijn.
Ik startte een BDSM datingbedrijf en deed hele goede dingen van 2003 tot eind 2008 maar ik hield privé en zaken gescheiden. Ik stond boven de partijen. Ik, die zo graag een partner wenste, vond hem niet. Maar wat was mijn bedrijf, wat was ik goed voor anderen. Wat kreeg ik veel vertrouwen.
Toen ik mijn bedrijf sloot, trok ik mij terug uit de BDSM wereld. Ik veranderde mijn naam. Wiste mijn site en het mailadres. Het uitstapje naar de buitenwereld was voorbij. Ik was en ben geen mensen mens.
En nu denk ik, opeens nu ik in de hitte van de avond met het voetbal op de achtergrond op de toetsen rammel. Ik moet meer mensen mens worden. Nooit leefde ik zo solitair als de afgelopen jaren. Dat is niet handig, begrijp ik, als je borstkanker hebt.
En dus hier is mijn les: om mensen om mij heen te verzamelen. Vrienden te maken. Een netwerk te weven. Niet omdat ik borstkanker heb maar omdat mensen leuk zijn en interessant en een uitdaging voor mij en helend.
Wow. Dat is wat je noemt een uitdaging. Daarom had ik vandaag naar buiten gemoeten hoewel ik mij niet kan voorstellen op straat vrienden te vinden. Ik moet leren, blijkbaar, om mijn comfortzone achter me te laten en me open te stellen voor de stad, mijn buurt en mensen.
Dit is ook waarom ik elke dag zou moeten schrijven. Omdat het mij brengt waar ik anders niet kan komen. Zo vaak meegemaakt - niet alleen in fictie - als je maar lang genoeg schrijft, doe je inzichten op die anders verborgen blijven(**).
Dit is het dan. Mijn solitaire leven achter mij laten. Leven maar niet meer alleen. Dat is mijn les.
Kate
13 juli 2014
(*) appelmoes ijsjes maak je door biologische appelmoes romig te roeren met wat melk en wat meer gembervocht uit een potje gekonfijte gember - vier tot zes uur in ijslollie vormpjes in de diepvries. Heerlijk.
(**) met excuses voor de lengte van dit blog.
De foto: Pensive Young Woman by the Window is gemaakt door Oliver Rossi. Te vinden op Corbis onder stock photo ID: 42-59937508. Het copyright rust bij Oliver Rossi/Corbis
