voor het avond is. De eerste chemo kuurdag ging als een tierelier en ik voel mij een gezegend mens maar ik weet ook dat dit slechts het begin is. Een goed begin, dat wel - en dat is het halve werk.
De afspraak was om 13:00 uur. Hoewel ik zeker gespannen en zelfs paniekerig was de afgelopen tijd, was ik gisteravond, -nacht en vanochtend helemaal niet zenuwachtig. Bijzonder vind ik dat. Ik liep naar het C.S. met een tas vol fourage en tijdverdrijf en het was of ik onderweg was voor de zoveelste bestraling.
De afdeling dagbehandeling was in rep en roer want door gevolgen van overstroming op de 'normale' afdeling wordt er voorlopig op een andere etage in de toren van het VU gewerkt. Rommelig - daar hou ik wel van. Druk ook voor de medewerkers. Lieve vrouwen opnieuw. Ik ben onder de indruk.
Ik kreeg een bed toegewezen, pakte mijn bagage uit: tab, telefoon, zuurtjes, flesje water, broodjes kaas, banaan, schoenen uit, sloffen aan, kussentje in mijn rug. Al bijna meteen ontstond er een geanimeerd gesprek met de man in het bed tegenover mij die hier elke week 'mocht' komen.
Respect voor deze man en zijn vrouw die het jaar was begonnen met de bommelding aan acute leukemie te lijden hoewel met gunstige vooruitzichten anders zou men niet miljoenen aan hem zestigjarige besteden. Ik zuchtte nog maar eens diep want wat is zestig?
Het infuus werd aangesloten en als eerste werd nog maar een misselijkheidsonderdrukker toegediend. Vanaf gisteravond slik ik ook al tabletten daartoe. Drie zakken volgden: de TAC kuur zelf - een oranje vloeistof en twee waterkleurige.
Ik kreeg uitgebreid uitgelegd wat de bijwerkingen van elk van de middelen zijn en het was een informatief en ook, mag ik wel zeggen, gezellig gesprek. De verpleegkundige nam, ondanks de drukte, alle tijd voor mij. Meermaals kwam ze aan het bed om verder te vertellen, vragen te beantwoorden en te praten.
De kuur ging, zo zei ik al, als een speer. Bij een van de zakken zou ik tintelingen in mijn neus kunnen voelen. Ik voelde vaag iets. De laatste zak ging het eerste kwartier op halve snelheid want er kon een reactie komen. De vijftien minuten waren om voor ik er erg in had. Het ging goed zoals de hele middag goed ging.
Waar ik er eergisteren nog op voorbereid was zeker tot vijf uur bezig te zijn, was ik vandaag 'gewoon' om vier uur klaar. Ik was per bus gekomen, broer was op de barbecue van de afdeling van mijn moeder in het verpleeghuis - die overigens dus pas volgende week is :-). Hij zou om drie uur naar me toekomen maar dat liep uit.
Moeders was verdrietig over het wegblijven van haar ouders. Boos. Huilen. Broer nam haar mee naar het restaurant waar ze haar en zijn helft van het gebakje opat plus een fruitsalade. Hij bracht haar lachend en blij weer naar boven. Hij was en is en blijft haar 'jongetje' maar wie hij was? Zijn naam kende ze, de mijne ook maar dat hij haar zoon is? Welnee! Hij is een neefje. Ach ja...
Voor ik kon voorstellen met de bus naar huis te komen - de verpleegkundige beaamde, desgevraagd, dat dat geen probleem zou opleveren - sms-de broer dat hij onderweg was. Toen ik klaar was, was hij er ook. We keken elkaar aan en reden door naar Zandvoort. De dag moest gevierd - ik kreeg Ugs :-) en we aten zalm.
Gisteravond hadden we een 'laatste avondmaal' zoals ik het stelde, bij 'onze' Indonees in Haarlem waar wij vaker goed en slecht nieuws vieren. De dame van de bediening herkende ons als altijd 'ondanks je nieuwe kapsel'. Ik zei dat ik het maar vast had kortgeknipt en wees op mijn borst.
Meer woorden waren niet nodig. Zij wist waar het over ging en in haar houding en ook bij het weggaan wenste zij mij sterkte. Ik heb beloofd terug te komen als er goed nieuws te vieren is. Eigenlijk was dat al vandaag maar twee rijsttafels op rij was een beetje veel :-).
Morgen zal het beter gaan, placht mijn moeder wel te zeggen maar ik verander het nu maar even in: morgen zal het niet beter gaan dan nu. Dan krijg ik nl. een injectie die de aanmaak van witte bloedlichaampjes stimuleert. Dat kan tot bot- en spierpijn, grieperigheid, een gevoel van algehele malaise leiden. Brrrr.
Het is echter zoals bij alles in dit traject: iedereen is anders, reageert anders, kan symptomen ontwikkelen of niet, in meerdere of mindere mate. Het is niet te voorspellen wat je zal nekken of dat je probleemloos door de kuren heen rolt. Wel is het zo, zegt men, dat de eerste kuur indicatief is voor de rest. Let's hope so.
Ik prijs de dag nog niet hoewel de avond van de eerste kuurdag gevallen is maar ik voel mij een gezegend mens. Ik hoop en bid dat ik dat morgen en overmorgen en de dag erna, de komende week en de weken erop volgend ook mag zeggen.
Kate
31 juli 2014
De foto van de ondergaande zon boven de Basiliek van de Heilige Nicolaas (wij noemen hem gewoon de Nicolaaskerk) tegenover het C.S. in Amsterdam, is gemaakt door Vera Kratochvil.
