Hoofdpijn. De tweede keer radiotherapie zit erop. Het is niet de frituur of zonnebank of hoe je het noemt dat me ziek maakt, het is de betutteling van onbekenden die menen te weten en zelfs bepalen wat goed voor mij is.
Vanmiddag, net toen ik een heerlijke, gezonde guacomole wilde maken mét geelwortel, kurkuma dus - dat schijnt erg goed te zijn - en verse, natte knoflook van het landgoed, belde de fysiotherapeut.
De oncologe vond het nodig dat er een afspraak kwam en fysio zou prima samengaan met de behandeling. Tja... Ik heb het niet zo op fysiotherapeuten. Ik geloof dat de meeste fysio niet structureel helpt.
Dit, dat van fysio en borstkanker, gaat natuurlijk niet over massage maar over fitness. Ik zie echt wel dat ik te zwaar ben en ik geloof best dat een optimale conditie je kan helpen in het proces van ziek naar beter - van ziek naar zieker en zieker en beter? Enfin, ik hield me op de vlakte.
Het gaat goed met me. De radiologie veroorzaakt vooralsnog geen last en ik heb het gevoel een beetje in control te zijn van de situatie. Ik bestel een zalfje voor als de borst rood wordt, ik drink twee liter vocht per dag en houd dat bij, ik heb geduld met mezelf en mijn arme borst.
Elke dag hetzelfde: tien of iets meer minuten naar het C.S. wandelen, dan een busritje van dertig minuten en dan nog zo'n tien minuten van bushalte naar wachtkamer waar ik meer water drink voorafgaand aan de tien minuten durende sessie. Klaar, aankleden, weg, thuis.
Heerlijk thuis zijn - onderweg nog een tasje boodschappen: vandaag veel spullen voor een heerlijke maaltijdsalade straks als ik daar zin in heb. Gisteren een prachtige witte tas gekocht voor een prikkie. Slingers, die hang je zelf op.
Kut dus dat mijn sereniteit werd verstoord door het joch van de fysio die mij kwam verkopen dat ik aan de krachttraining moet. Hij sprak over zeventien kilo op goede dagen en twaalf als het allemaal niet zo wil. Tweemaal per week. Plus nog wat fitness.
Dit alles om mij - kom, hoe noemde hij het nu? Nou ja, het kwam erop neer dat ik mentaal en fysiek sterk zou worden - hij noemde het niet sterk maar...? Nevermind. Alles wat hij zei, miste het doel. Ik haakte af.
Mentaal ben ik sterk, denk ik. Gek hoe men maar aanneemt dat dat niet zo is. Hoe de oncologe mij ook al een maatschappelijk werkster had willen aansmeren. Ik vind het nog steeds mal. Mijn huisarts zei dat ik maar naar hem moest komen als ik daar behoefte aan had. Eens.
Maar deze jongen die fysio is en mij in het krachthonk wil, bracht mij uit balans. Zo makkelijk, ja. Gek, ik die schreef en ooit (meisjesdromen) droomde over slavernij, mij overgeven, alles opgeven, gehoorzamen, steigerde uit alle macht. Ik niet sporten, aan de apparaten, op de mat.
Hij opende een vat van oud zeer. Gymlessen waarbij ik als laatste werd uitgekozen. Een vakantie met een vriendinnetje die niet met mij wilde tafeltenissen want dat kon ik niet, vond zij. Een proefles Pilates in tranen verlaten vanwege rugpijn door het liggen op mijn rug op de vloer.
Al dat en meer moet er hebben gespeeld plus zijn stellige woorden dat ik hoe dan ook door de chemo aan kracht zou inleveren: dat kon zijn 15% maar het kon ook 45% zijn. Holy shit. Dit is andere koek. Dit klinkt serieus en kan ik dan nog wel liftloos op vier hoog blijven wonen?
Hij wist het niet. Hij vond het wel heel goed dat ik traploop en blijf lopen, boodschappen doe, naar mijn moeder fiets (15 minuten) of wandel (een half uur). Mijn nichtje, diëtiste, had al gezegd dat een keer extra de trap op en af per dag ook al veel zou doen. Ik beweeg ongeveer voldoende.
Nee, ik hang niet op een stoel. Ik ben geen aardappelzak ook al sport ik niet. En dat verhaal over gewichten - het hele sportverhaal kwam totaal niet bij mij binnen. Wel dat ik nog maar de helft zal kunnen van wat ik nu kan. Tranen dus voor het eerst in dagen of weken. Klootzak!
HELP! Ik wil geen chemo meer. Ik ga afzeggen, bedanken voor de eer vergiftigd en verzwakt te worden. Dan maar eerder dood. STOP. Overreactie. Kernontploffing bezweren. Adem in en uit. Ga die guacomole maken. Lekker op ciabattabrood. Terug naar jezelf.
'U hoeft niets', zei de jongeman die verder concludeerde dat ik nog niet zover was. Nee, dat ben ik niet. Ik ga dag voor dag - hoewel ik me wel voorbereid in praktische zin. Dus tja... wat ga ik doen? Hoe ga ik doen wat ik denk dat ik doen moet zonder mezelf helemaal te verliezen?
Hoe en wat ga ik doen om dit te doorstaan - want geen chemo is geen optie hoewel het nog elke dag een optie is en zal blijven tot januari 2015. Eerst maar eens informatie zoeken. Googelen. Dan denken. En dan misschien toch maar eens kijken waar ik sta op gebied van conditie.
En dan bedenken wat ik moet gaan doen om me in beweging te houden. Wat om mij in beweging te krijgen zonder dat het me aanvliegt of in tranen achterlaat. Brrrrr. Kijk, want dit is de crux, ik moet echt wel iets gaan sporten maar daar moet ik zelf voor kiezen, zelf achterstaan.
Dit, deze jongeman, was de koevoet die mij aan het denken heeft gezet. De deur geopend naar een zwart hok vol apparaten, zweet en bacteriën van anderen. Er zijn alternatieven, minder zwaar en mannelijk en stom, daarvan ben ik overtuigd - en die moet ik nu gaan vinden.
Kate
26 juni 2014
De dikke koorddanseres - totaal niet representatief voor hoe ik er uitzie :-), vond ik minus haar litteken op de linkerbrost op Pinterest na een zoekopdracht naar 'koorddanseres'. Als bron werd de tumblr Artezza genoemd en daar weer stond de naam van wat ik aanneem dat de kusntenares is: Ada Breedveld.
