maandag 16 juni 2014

Roeien met de riemen...

 

Het eiland met het meisje trekt en broer wil weg, liefst zo snel mogelijk. Wanneer en hoelang? We pakken de kalender erbij om radiotherapie dagen te tellen terwijl de voorbereidingsscan nog niet eens gedaan is. 

Het is speculeren zoals ik de afgelopen tijd gedaan heb en onzin. Ik moet wachten. Voor het eerst in jaren gooide ik de I Tjing en ook daar kwam uit: 'wacht het juiste moment af'. 

Maar broer wil weg en ik wil weten of hij er zal zijn of niet. 'Ik ben je man niet', zegt hij. Hij heeft bedacht dat mijn behandeling wel mee zal vallen, dat hij niet mijn partner is en dus weg kan. Sukkel!

De trein dendert onveranderd voort en plannen lijkt sowieso onmogelijk. Vorige week was druk met gesprekken met de radiologe, oncologe, een botscan en een goed-nieuws-telefoontje: ik ben geen gendrager.

Het genetisch onderzoek is eerder afgerond dan aangekondigd. Nu kan alles weer in de vooruit. Het wachten is voorbij. Dinsdag worden de voorbereidingen op radiotherapie genomen: ct scan, lijnen, tatoeage puntje. Daarna is er weer een gesprek met de oncologe.

Binnen twee weken, schat ik in, gaat het beginnen: zestien keer bestraling, een paar weken rust en dan de chemo: zes kuren van drie weken. Misschien valt het inderdaad mee?

Ik weet het niet. Misschien ben ik wel vreselijk in de maling genomen door de understated aanpak van de oncologe. Ik weet het niet. Ik weet het nog steeds niet en toch ga ik het doen. Voluit.

Niet omdat ik aan het leven hang, niet omdat ik nog ervaringen moet of wil opdoen, landen zien, mensen ontmoeten maar gewoon omdat ik een verstandig mens ben, nuchter en intelligent.

Ergens besef ik dat een doodswens - beetje cru gesteld en ik ben beslist niet suicidaal! - ook een vlucht is. Het zou goed kunnen dat ik banger ben voor het leven dan de dood. Ha! Hoe klinkt dat?

Toch kies ik voor de statistisch veel grotere kans op leven en niet voor de gok dat niet-behandelen hetzelfde resultaat brengt. Ik ben geen gokker. Nooit geweest. Ik wil plannen, organiseren, weten waar ik aan toe ben.

Helaas is dat nu even niet mogelijk. Ongetwijfeld ga ik te maken krijgen met dat waaraan ik niet heb gedacht. 'Het gaat altijd anders dan je verwacht', mijn moeder zei het vaak. 

Ik ga proberen me voor te bereiden en te wapenen. Ik kom dit door. Alleen. Woensdag vertrekt mijn broer. Hij blijft een maand weg en als het echt niet gaat met mij, komt hij terug. Tja...

Plannen is zinloos. Vijf weken zonder meisje was te lang. Ik reken maar niet meer op mijn broer. Gelukkig zijn er, ook in mijn solitaire bestaan, andere mensen die er ondanks de vakantieperiode zullen zijn - wellicht.

Ik ben een vreemd mens. Het idee aan gedreutel om me heen terwijl ik misselijk over de potrand hang, maakt me nu al zenuwachtig. Lol. Ik zorg gewoon voor een blikkenvoorraad en zie wel hoe het gaat.

Anders bel ik buurtzorg, ha! Of ik neem een illegale schoonmaakster of ik huur op andere wijze hulp in - ik kan het doen: zorg-to-go. Wow, iemand nog een business idee nodig?

Ik roep al jaren dat de overheid voorbijgaat aan het feit dat er steeds meer alleenstaanden zijn, zonder adequaat netwerk, die ouder en behoeftiger worden dan ooit tevoren. Wie gaat hen helpen? Wie mij?

Overheid is doof. Praat over participatiemaatschappij, legt familie mantelzorgplicht op. Het is fout. Mark my words: dat mantelen is niet gezond. We zullen erop terugkomen, artsen komen er al op terug.

Enfin, water under the bridge. Het is hoe het is en daarmee heb ik nu te maken. Gaat goedkomen. En dan verhuizen. Weg van de gracht. 'Tot volgend voorjaar kun je niets doen', zegt een vriend. Fout!

Ik kan mij verheugen, zoeken naar een woning, denken, visualiseren hoe het eruit moet zien. Ik kan zelfs na morgen wellicht even weg. Koffer pakken en richting Noorden. Dorpen verkennen. Sfeer proeven.

Dat ga ik doen. Daar heb ik zin in. Nog even weg. Even normaal doen. Niet ziek. Niet moe. Niet misselijk. Niet verdrietig. Niet alleen. Even plezier maken. 'We kunnen gaan roeien op het meer'. Leuk! Leven :-).

Kate
16 juni 2014

De foto plukte ik van het internet alwaar (natuurlijk) geen bronvermelding of fotograaf vermeld stond. Jammer.