Lijnen op mijn getekend lijf. Rode lijnen, in de lengte en breedte - een leeg boter-kaas-eieren veld op mijn borsten en buik in kleur niet veel verschillend van de littekens - twee in getal.
Dat typte ik en toen ging ik weg - naar het noorden waar het natter, kouder was dan hier in Amsterdam. Was het de komende zomer maar zo nat en koud. Op een of andere manier lijkt me dat prettiger. Geen idee.
Meer woorden heb ik, had ik niet. Hoe kun je poëtisch schrijven over het bakken van een borst? Zo zie ik het. Mijn borst wordt gefrituurd. Woensdag gaat het beginnen. Zestien keer. Het moet - zegt men.
Ik faalde jammerlijk mij de breath hold techniek aan te leren. Nu zullen mijn hart en longen minder of zelfs niet beschermd zijn tijdens de radiotherapie. Dat stemt niet vrolijk.
Sterker: ik voelde me, voel me zwaar kut. Waarom kon ik niet gewoon mijn adem inhouden? Hoe moeilijk kan het zijn? Opnieuw, net als toen ik een meisje was, ontgaan makkelijke mechanische handelingen mij.
Lief zijn voor jezelf. 'Wees lief voor jezelf', zei de rattenvanger. 'Hou van jezelf'. Meer dan ooit heb ik het, hem nodig. Ha! Hoe doorzichtig is dat? Natuurlijk heb ik hem niet nodig. Nooit gehad. Slechts zijn lessen... Ja.
'Hij was je goeroe', zei iemand en dat was hij maar zou dat nooit hebben gewild zoals hij mijn muze niet wilde zijn. Waarom? Het is toch ongeveer het meest eervolle dat er is om iemand tot inspiratie te dienen.
Inspiratie is er ondanks alles wonderlijk genoeg weer wel maar ik wilde weg waardoor mijn flow helaas stokte. Wellicht komt het opnieuw op gang, woensdag in de bus naar de frituur. Net als vorige week.
Kanker als muze? Vooruit maar. Every cloud has a silver lining. Ik weet dat emotie tot schrijven leidt. Liever dat dan een maatschappelijk werkster die me bijna in de schoenen werd geschoven omdat ik er alleen voor sta. Belachelijk! Ik schrijf het wel van me af. Altijd gedaan.
Schrijven. Maar niet als iedereen zich op mij stort als een project dat geregeerd moet worden. De betutteling van de patiënt irriteert me al vanaf dag één van dit proces. Het is als een busreisje: nu plassen, dan drinken, dan naar bed en vooral goed luisteren naar de juf.
De oncologisch verpleegkundige werd benoemd tot spin-in-het-web. Onzin. Ik ben de spin. Dit is mijn web. Ik zal het regelen al verdwaal ik honderd keer in de vele afdelinkjes en telefoonnummers en protocollen. Het draait om mij en ik eis zeggenschap.
Hoe noem je dat? Dat je met veel bombarie iets stelt dat helemaal niet waar is of realistisch of uitvoerbaar? Ik was baas over mijn lijf, zei het juffrouwtje dat stelde dat het erop leek dat de scan met ingehouden adem niet lukte. Klinkt mooi, klopt niet. 'U moet' - weet je nog wel?
Ik moet. Ik moet me laten frituren zestien dagen maar niet in het weekeind. Waarom eigenlijk niet gewoon in een ruk door? Ik moet me blootstellen aan dodelijke straling met verbranding van de huid en vermoeidheid ten gevolg en als dat alles is, mag ik dankbaar zijn.
'Jij bent de dapperste persoon die ik ken', zei een vriend in de game die ik speel. 'Als je maar weet dat er iemand voor je bidt aan de andere kant van de wereld'. Zo lief. Hij is niet de enige die aan mij denkt, me energie stuurt of bidt. Maar dapper?
Ik ben niet dapper. Ik ben bang. Ik ben hartstikke bang. Bang voor lange termijn gevolgen. Tssss. Vandaag, terug van mijn moeder, mijn jas met portemonnee in de fietstas bij mijn voordeur, stond ik geldloos bij de kassa van de supermarkt. Gelukkig merkte ik het op tijd.
Nu al last van vergeetachtigheid. Nu al last van botten en spieren. De lage rugpijn van het laatste half jaar blijkt een hernia. Ik vraag me af of ik de menopauze induik nog voor het resultaat van de bloedtest, nodig om dat in mijn geval te bepalen, bekend is.
Doe mij maar alles tegelijk, dan zijn we er maar vanaf. Vreselijk, al dat gezeur, opeenstapeling van kwalen en kwaaltjes. Morgen preventief naar de tandarts al werd ik pas eind juli verwacht. Huisarts bijpraten. Belafspraak met mijn vriendin, de oncologisch verpleegster.
Woensdag naar de frituur. Afbraak op weg naar herstel. Het kan nog steeds: klaar zijn rond mijn verjaardag. 'Een mooi verjaarscadeau', zei mijn broer en iemand anders vond dat maar een nare opmerking. Ik niet. Ik vind het een mooie streefdatum: 21 januari 2015. Klinkt goed.
Klinkt minder poetisch maar zo goed als de openingsalinea en meer woorden heb ik niet. Het is tijd om naar bed te gaan. Ik wou dat, als ik wakker werd, het 21 januari 2015 zou zijn en ik onder mijn kussen verhalen zou vinden als beloning van de Goden.
Dat zou wat zijn: kanker als muze en ik degene die op de toetsen rammelde, ziek, zwak of misselijk maar schrijver - altijd dat.
Kate
23 juni 2014
De tekst vond ik op de tumblr: Of Hearth and Home. Het is een citaat van C.S. Lewis en is, als zo vaak, een reblog van een andere tumblr of blog waar ik dit keer maar eens niet naar op jacht ben gegaan.
