'U moet', zei de jonge oncologe en daarmee was wel ongeveer het pleit beslecht want de cijfers geven onomstotelijk meerwinst in mijn geval indien ik zowel van chemo als hormoontherapie gebruik maak. 'U moet', was derhalve het dringende advies.
Adviezen zijn er om naast je neer te leggen, zeker maar eigenlijk had mijn grasduinen, mijn brein en mijn gezond verstand het werk al gedaan plus de lieve maar doorzichtig-positieve insteek van broerlief die bleef benadrukken dat het mee zou vallen, erg zwaar maar te doen.
Ach en wie ben ik dan... Nee, zo ging het niet. Ik had inderdaad ook gelezen dat je er doorheen komt, dat het heel naar kan zijn maar dat je er aan de andere kant uitkomt en het zult vergeten. De oncologe deed haar verhaal. Niet eens met tabellen en statistieken - die kwamen pas helemaal aan het einde op mijn verzoek. Eerst deed zij haar ding.
Een inleidend gesprek over het hoe en waarom en waartoe: beter worden, is de term die zij bezigde. Gek, zo had ik er nog niet over gedacht, dat dit een proces is waarin ik me eerst zieker zal voelen dan nu maar daarna beter. Gewoon beter. Wow. Eye-opener. Ze onderzocht mij: kloppen, luisteren, bloeddruk, hartslag, beenvaten, dat werk.
Vervolgens kwam het verhaal over de bijwerkingen. Ze bleef kort: vermoeidheid, haaruitval, misselijkheid, tintelingen in vingers en tenen - dat was het geloof ik wel. Gaf aan dat er veel tegen-medicijnen zijn voor de diverse kwalen.
Over de lange termijn bijwerkingen was ze nog korter. Het hart kon opspelen over tien tot vijftien jaar. En ja, vergeetachtigheid en andere dingen konden voorkomen, osteoporose is sowieso een aandachtspunt voor mij. Enfin, het klonk lang niet zo dramatisch als ik me had voorgesteld dus zij heeft haar werk goed gedaan.
Ze gaf me een pakket informatie voor thuis. Zes kuren van drie weken staan me te wachten na de bestraling en daarna nog vijf jaar hormonen en dan is het klaar. 'Kunt u mij zeggen dat ik er niet minder uitkom dan ik er inga?' - of woorden van die strekking werden volmondig bevestigd. 'Ja, we gaan u beter maken, dat is de insteek'.
What more can I want? What more do I want? En wie ben ik om dan nog nee te zeggen omdat ik vrees dat ik, sterke vrouw, er niet tegen opgewassen ben te moeten lijden - lol, dat woord gebruik ik met een knipoog naar mijn verhalen. Ik heb de verzekering dat als ik wil stoppen, ik dat op elk moment kan aangeven. Ook dat is fijn te weten.
We gingen uit elkaar en ik had een goed gevoel. Een kuur van drie weken betekent dat op de eerste dag altijd eerst bloed geprikt wordt en als dat goed is, krijg je twee uur lang een infuus op de dagbehandeling. Daarna ga je naar huis. De verwachting is dat je een week ziek(ig) bent en de weken erna weer bijkomt waarna het circus opnieuw start.
Zes keer. Ik pakte de kalender van het tafeltje en we, broer en arts en ik, concludeerden dat ik op mijn verjaardag in januari klaar ben. 'Een mooi verjaarscadeau', merkte broer op. Ja. Ja, dat zou wat zijn. Niet klaar natuurlijk want dan begint de hormoonkuur maar somehow zie ik daar niet zo tegenop (ha! we zullen zien of dat overmoedig was of niet).
And so it continues... Broer popelt om nog even naar zijn verloofde meisje te gaan. Ik boos natuurlijk, lol. Hij ook. Stom einde van een toch intense bijzondere dag. Nu is het wachten op de uitslag van het genetisch onderzoek en ik krijg nog een botscan dus zelf kan ik niet echt weg al zou ik willen.
En ja, ik wil er graag even tussenuit maar niet met broer mee zoals hij steeds voorstelt. We zullen zien. Op 2 juli staat de pre-scan voorafgaand aan zestien bestralingen in de agenda, dan moet het genetisch onderzoek afgerond en besproken zijn. Ik ga er maar vanuit dat ik geen gendrager ben zodat het programma blijft zoals het nu is besproken.
Het wordt een bijzonder, zwaar en vast ook indrukwekkend half jaar.
Kate
11 juni 2014
De foto heet Eye Opener en komt van het blog: Odd photos - when the photos speak. Jammer genoeg stond er geen fotograaf vermeld onder de foto.
