Voor de tweede keer in tien dagen was ik vanmiddag in tranen tijdens het slot van Die Walküre van Wagner in de uitvoering zoals die te zien was in 2010 tijdens de Bayreuther Festspiele en getoond op de nieuwe klassieke tv zender Brava. Ik kende Wagner alleen van horen zeggen maar het was een openbaring en heel bijzonder!
Kate
24 januari 2012
De foto van de slotscène komt van: http://zerlinetta.blogspot.com/2010/07/die-walkure-bayreuth-2010.html
 |
| tulpen op de Dam |
Het was mijn verjaardag, de beloofde regen bleef uit maar de Dam was bezaaid, beplant met 200.000 tulpen die je gratis en voor niets mocht plukken en meenemen naar huis. Wat een feest.
 |
| Nationale Tulpendag |
Alle mogelijke kleuren tulpen met de bol er nog aan, gratis tassen om ze in te vervoeren, hulpvaardige mensen met raad en knipmessen indien je tulpen zonder bollen wilde. Leuk die eerste Nationale Tulpendag!
 |
| tulp en bol |
Men zei dat de bollen niet meer herplant kunnen worden maar eigenwijs als ik ben, ga ik dat toch doen. Niet dit jaar want er is geen of niet veel plek meer op mijn landgoed om bollen te poten en ik wil het bestaande bollenveld niet verstoren.
Misschien, bij nader inzien, is er wel nog een bak waar ik wat kan proberen. Het is laat, te laat, om bollen te planten en het is vreselijk nat buiten. Ik kijk wel. In elk geval heb ik meer bollen dan ik nu kwijt kan. En de gok van slagen of niet, ga ik zeker aan voor de prijs die ik voor mijn bollen betaald heb :-).
 |
| de bollenoogst |
Al met al heb ik een bak vol bollen die op een krant droger zijn dan ze gisteren waren. De bollen met schimmel heb ik al direct weggegooid en straks zal ik de overgebleven oogst controleren. Ik kan me niet voorstellen dat er niet iets op zal komen wanneer ik ze in de grond stop.
 |
| een van de bossen tulpen |
Ach, en ook al doen de bollen niets, ik heb tulpen. Twee vazen vol met tulpen staan er naast de andere boeketten die ik kreeg: prachtige rozen en een Biedermeier boeket-in-korset, ofwel met ijzerdraad en rood stro omwonden.
Het was een drukke maar gezellige verjaardag en wat mij betreft extra leuk door het tulpenveld op de Dam.
Kate
22 januari 2012
Fotoverantwoording:
De bovenste foto van het tulpenveld op de Dam komt van de site van Het Parool
De tweede foto van de tulpen plukdag en de smalle foto van de vrouw met tulp komen van de site van rtvnh
De foto's van de bollenoogst en het boeket heb ik zelf gemaakt.
Wow, ik zit hier bij te komen van een reis van 4,5 miljard jaar door de geschiedenis van onze aarde. Onbeschrijfelijk indrukwekkende documentaire op National Geographic vandaag, aan het einde van de middag: "Earth: The Making of a Planet".
Het begin was misschien nog wel het mooiste. De zon, een nieuwe ster omringd door gruis en stof waaruit meer dan honderd planeten gevormd zullen worden waaronder de aarde. Beeld, muziek en een stem die opmerkt hoe ongelofelijk het is dat iets zo complex als een planeet ontstaat uit stof van rotsen.
Onze planeet maar nog onherkenbaar: '4.54 billion years ago our planet looks more like hell than home'(1). Als je ooit dacht iets te zijn, meende dat de mensheid iets voorstelde, dan ben je dat idee wel kwijt na het zien van deze film. Wij zijn niets.
De aarde bestaat ruim 4,5 miljoen jaar en heeft een geschatte toekomst van nog eens 4,5 miljoen jaar. Ontstaan en gevormd onder invloed van hitte en kou, zwaartekracht en ondergronds schuivende platen. Water, gas, mineralen en temperatuur in de juiste hoeveelheden of verhoudingen en er ontstond leven, gevolgd door dood, gevolgd door ander leven, enzo verder.
Aarde als een speelbal van de Goden - ik weet niet of ik het zo kan of wil zien maar het is verbijsterend te constateren waar de blauwe planeet aan blootgesteld is geweest. Heel in het begin al was er de botsing met de planeet Theia. Miljoenen jaren regeerde dinosaurussen op aarde tot een komeetinslag een einde maakte aan hun bestaan waardoor zoogdieren een kans kregen.
Continenten werden gevormd, oceanen en gebergtes ontstonden, onze verre voorouders pasten zich aan toen het landschap veranderde in een savanne. Zij gingen op hun achterpoten lopen. Het waterpeil zakte. Zo'n tweehonderd bewoners verlieten Afrika en plantten zich voort.
Door iedere verandering werd de aarde verder gevormd. Soms moest het canvas leeggeveegd worden om ontwikkelingen een nieuwe richting op te sturen. Vegetatie, leven stierf en gaf zichzelf door in de vorm van mineralen of olie of...
Alles wat begint zal eindigen. Wij maar ook de aarde. Als je denkt dat ons niet zal overkomen wat de dinosaurussen of de zeemonsters voor hen overkwam dan ben je abuis. Wij zijn niets als er een tsunami, aardbeving, ijstijd of komeetinslag plaatsvindt.
Als je denkt dat honderd jaar lang is dan vergis je je. Als je meent dat wat je doet baanbrekend is of van betekenis, dat jij iemand bent zonder wie het fout zal lopen, bedenk dat de mensheid er nog maar net is en dat wij in het geheel van miniem belang zijn.
Er zijn krachten sterker, groter, overweldigender dan wij met vernietigende kracht en onuitputtelijke energie. Tot het voorbij is. Ja, wij zijn uniek en ja, jij mag er zijn en wie je bent en wat je doet is van waarde maar, we zijn minder dan een stofdeeltje in de geschiedenis van onze planeet.
Ik geloof geen seconde dat wij de aarde kapot kunnen maken. Als we het al doen is dat misschien het vooropgezette plan maar niemand kan de aarde omver duwen. Niemand, geen land, geen macht, geen gek kan de blauwe planeet opblazen. Daarvoor zijn vuur, ijs, kometen en de Goden te sterk.
De documentaire vertelt een verhaal van toevalligheden, een planeet als lijdend voorwerp van interne en externe krachten waar het zich niet op kan voorbereiden of tegen wapenen. Duidelijk is dat tegenslag een voorwaarde is voor vooruitgang. Noodlot wakkert ontwikkeling aan. Maakt je creatief en sterk.
Dat kan troost bieden in ons eigen leven. Soms gaat het goed. Soms gaat het minder. Hoe dan ook, je komt er sterker uit. Anders. Onvoorspelbaar soms maar beter. Ha! Was het maar zo eenvoudig. Of is het waar?
Kun je geloven dat wat gebeuren moet, gebeurt? En dat het goed is dat het gebeurt zoals het gebeurt? Ik weet het niet. Maar ik heb hernieuwd ontzag voor het leven, voor de kosmos, voor de Goden.
Kate
18 januari 2012
(1) Het citaat komt uit de videoclip A Newborn Star waarmee de documentaire begint.
De foto's zijn geplaatst in willekeurige volgorde en komen van de site van National Geographic waar ook videos en andere informatie te vinden is.
Daten in januari. Volgend weekend word ik vijftig.
'Wat wil je hebben voor je verjaardag?'
'Niets. Ik hoef niets te hebben. Het is goed zo.'
'Maar vijftig is speciaal.'
Ja, vijftig is speciaal, mijn moeder heeft gelijk. Net zo speciaal als de dag ervoor, de week erna. Iedere dag is speciaal.
Iedere mail is speciaal maar begin dit jaar was ik nog steeds zo moe dat ik twee mannen door elkaar haalde, iemand vergat en niet meer kon bedenken wie het was. Toen hij na tien dagen stilte een groet stuurde, ging er geen lampje branden.
Spaghetti in mijn hoofd of was het dikke pap. Zorgelijk. Kafkeaans. De man had, terecht, geen enkel begrip en ik kon hem ook niet uitleggen hoe het nou zat. Iedere zin kwam verkeerd aan. Het moet gezegd worden, ik heb het fout gedaan. De schuld ligt bij mij.
Ik kon het niet meer goedmaken of -krijgen; hij zei dat ik het niet wilde. Het invullen begon en toen de verwijten kwamen, de aanbevelingen, de lessen over prioriteiten in het leven was het klaar.
Mijn prioriteiten heb ik op orde. Dat zijn mijn hoogbejaarde ouders beide dementerend en verder is niets belangrijk of urgenter dan dat. Vertel me niet hoe ik zou moeten zijn. Wat ik zou moeten doen. Wie je zou willen dat ik was.
Daten als je vijftig wordt. 'Vrouwen van vijftig kunnen heel aantrekkelijk zijn', schrijft iemand die ik net zo min ken. Wat moet ik nou met zo'n opmerking? Is hij serieus of houdt hij slagen om de arm? Je bent wat je leest.
Te vaak heb ik gehoord dat ik anders was, mooi van binnen. Ik geloof helemaal niets van wat vreemden mij schrijven. Ik geloof niet in online contacten. SM als openingsmaat klinkt mij alleen maar vals en schel in de oren. Liever niet dus.
Daten als je bijna vijftig ben. Het duurt niet lang en dan hoor ik iets over geluk en genieten in vragende, stellende of dirigerende vorm maar altijd dwingend. Eenrichtingsverkeer. Tegenspraak wordt niet geduld. Geen uitleg acceptabel. Over geluk valt niet te marchanderen.
Gisteravond hebben mijn broer en ik met mijn moeder in een hamburgertent gegeten. Het was anders dan anders, lekker en als toetje kreeg ik een hele zoete vruchtenshake waarna we nog even een rondje supermarkt deden en tevreden naar huis reden.
'Je klinkt niet gelukkig', mailt iemand. Nee. De vloek van de ouderdom, zo nabij maakt niet gelukkig. Hartverscheurende machteloosheid bij mijn moeder die zich bewust is van het werk van de geheugenvreter; berusting bij mijn vader. Ze hebben ons - mijn broer en mij - niet geleerd wat genieten is.
Daten. Ik heb het nooit leuk gevonden. De vragen. De meetlat. De normen en waarden van een ander op mij geprojecteerd. 'Een heel ander leven', zuchtte een hele speciale man die dat had kunnen weten voor we elkaar in de ogen keken. 'Geniet en hou van jezelf'. Hij reed weg. Zijn partner kon ik niet zijn.
Ik geniet en hou van mijn ouders. Dat is de eerste prioriteit. Het zal geen tien jaar meer duren. Over tien jaar zal ik bijna zestig zijn. Het leven begint bij zestig. Misschien moet ik tegen die tijd eens een advertentie zetten op zoek naar een hele speciale man...
'Wat wil je hebben voor je verjaardag?'
'Een hele speciale man. Een die mij gelukkig zal maken en ik hem(1). Die me zal leren te genieten van elk moment. Die me zal troosten als jullie er niet meer zijn. Armen om me heen. Geborgenheid. Thuis. Ik wou dat het kon. Maar ja...'.
Kate
14 januari 2012
Foto verantwoording:
http://www.corbisimages.com/stock-photo/rights-managed/42-28808584/gift-box-by-lake-on-dock?popup=1; fotograaf: KYNY; © KYNY/Corbis; 42-28808584; Gift box by lake on dock
(1) Het eerste deel van de wens komt uit: Nieuwjaarswensen wensen.
Daten in de SM wereld is ongetwijfeld een stuk lastiger dan gewoon kennismaken. De middelen zijn hetzelfde maar je hebt te maken met een extra laag die zeker in het begin nog niet zichtbaar is.
Vraag is of het verstandig is vanaf het allereerste contact de SM dynamiek mee te laten spelen in je gedrag naar de ander. Velen, ook ik, adviseren negatief. De dominant die bepaalde, meestal standaard opdrachten geeft waar de onderdanige aan moet voldoen wordt over het algemeen als dom afgeschilderd. Hoe durft hij een vreemde vrouw zonder egards te behandelen? De vrouw die erin meegaat is meestal een groentje, naïef of blond.
Voorzichtigheid is geboden, je weet niet waarmee of met wie je te maken hebt en better safe than sorry. Ik ben het er helemaal mee eens. ‘Jouw angst zit zo diep’, schampert een man, ‘wanneer ben jij voor het laatst hard geneukt in je kut en je kont?’ Zucht. Daar gaat het helemaal niet over. Misschien dat ik daarom zo lauw reageer op de reacties die op mijn advertentie komen. Hoe zat het ook weer met de juiste knoppen en snaren?
Kantelen, heb ik het genoemd. Het punt waarop er iets gebeurd waardoor de hiërarchie – om het maar eens zo te noemen – hersteld wordt. Het ene moment ben je nog grapjes aan het maken, het volgende stotter en bloos je en buig je je hoofd omdat de man tegenover je niet langer die aardige gozer is maar een kerel die jou op je plaats zet. Het speelkwartier is over en je hebt al je concentratie nodig om hem te volgen zonder mis te stappen.
Misstappen zijn kostbaar. Ik ben geen masochiste die kickt op het incasseren van wekelijks meer slaag. Angst. Weer dat woord. Dreiging. Gevolgd door een fatalistisch berusten in dat wat onherroepelijk komen gaat. Zoiets. Daar kan ik wat mee. Tenminste, dat denk ik. Hoe leg je het uit aan een vreemde of in een advertentie? Dreiging gezocht. Wat? Vrouw zoekt dreigende hardheid en schuilkelder. Huh?
Nieuwe poging. Vrouw zoekt: wolken en zon. Dreiging en schuilplaats. Angst en verlossing. Schaamte en gehoorzaamheid of moet ik zeggen: moed? Moed om te gehoorzamen, je hoofd te buigen en de man tegenover je niet langer bij zijn voornaam te noemen. ‘Doe gewoon wat ik je zeg’, zei iemand in een vorig leven. Hoezo, ‘gewoon’?
Ik zoek hardop naar een weg om verder te gaan, verder dan waar ik de afgelopen jaren was: veilig achter muren alleen. Ik bespeur dat kantelen voor mij met formaliteit te maken heeft en met dreiging, ook. Met pijn. Maar niet de pijn van 300 slagen met een cane of zwart mishandelde borsten. Integendeel. Het is meer de pijn van het onvermijdelijke: hij boven mij – zoiets.
Niet zoiets. Opnieuw. Ik zoek de onvermijdelijkheid, de consequentie van onderdanigheid. Knielen en danken en vragen om meer, om zwaarder, om harder. Dat vergt striktheid, precisie, deemoed en overgave. Het vergt moed en deferentie. Het vergt misschien ook wel een formeel begin. Respectvol, geïnteresseerd, vanille maar wel met inachtname van de hiërarchie die er onherroepelijk zal bestaan indien het goed is of gaat.
Heel misschien moet ik mezelf toestaan vanuit onderdanigheid te reageren op potentiële dominanten hoe “fout” dat ook is. De ervaring leert dat er pas iets in mij gaat stromen zodra ik niet meer op niveau van gelijkheid functioneer. Dat betekent niet dat ik idiote opdrachten ga vervullen voor een webcam. Dat betekent ook niet dat ik op elke impertinente vraag serieus inga. Ik ben en blijf voorzichtig.
Ik ben en blijf mezelf en veiligheid staat voorop maar misschien moet ik iets meer oog hebben voor de dynamiek waar ik naar streef. Die knoppen en snaren, ik heb ze wel maar wellicht zijn ze niet zichtbaar genoeg, niet herkenbaar genoeg of liggen ze te diep verborgen. Ik zoek naar wegen mezelf te mogen zijn in een complete relatie. Misschien vergt dat toch een iets andere datingtechniek.
Je hebt immers bij daten in de SM wereld te maken met een extra laag die vanaf het begin zichtbaar is. Misschien moet ik eens beginnen met die zelf-aangemeten titel van meneer de dominant niet te negeren in een eerste mailcontact. Misschien moet ik het mezelf toestaan zo’n man te vousvoyeren, iets dat ik in het gewone leven zelden – nooit doe. Zou het helpen?
Kate
9 januari 2012
Foto verantwoording:
http://www.corbisimages.com/stock-photo/rights-managed/AX043736/woman-sitting-in-red-chair; fotograaf: Paul Edmondson; © Paul Edmondson/CORBIS; AX043736; Woman sitting in red chair
Twee verhalen die om een vervolg schreeuwen, ik zie de beelden, voel de emotie maar ik kan niet schrijven.
In mijn mapje met inspirerende foto's staan deze en ze achtervolgen mij maar ik kan er niet over schrijven.
Een kamer met donkerhouten vloer - of is het het einde van een gang - geen bed, geen stoel, geen privacy.
Misschien is het maar goed dat ik niet kan schrijven...
Kate
9 januari 2012
p.s. op 8 oktober 2012, bijna op de dag af 9 maanden later, heb ik er iets over geschreven - over deze lege kamers met donkerhouten vloeren. Gek, zo'n beeld en dat je daar maanden later nog iets bij voelt. Veel bij voelt.
De foto's komen van een van de tumblrs die ik volg. Stom genoeg heb ik niet genoteerd waar ik ze zag.
De twee verhalen waar ik aan refereer zijn: het kerstverhaal en 236 schakels.
Meezingend met Bohemian Rhapsody leek de decembermaand opeens een stuk vrolijker maar voor ik daar over na kon denken was de overgang een feit. In minder dan een ademtocht was daar het nieuwe jaar: 2012 - niet langer tweeduizendelf maar gewoon twintig twaalf. Dat klinkt vertrouwd.
'Wat zijn je nieuwjaarswensen', vroeg iemand en ik durfde ze niet te uiten. Ze zijn te persoonlijk, te intiem, te beladen met ego - bij gebrek aan een betere omschrijving want zo Boeddhistisch ben ik niet dat ik me met het ego bezighoud.
Mijn wensen zouden voor anderen moeten zijn, voor mijn ouders, broer, vrienden en bekenden, voor de stad en de wereld - een beetje Urbi et Orbi maar na alle schandalen is het moeilijk refereren aan mijn geboortegeloof. Hoe dan ook, je mag niet voor jezelf bidden, voor je eigen heil en zegen. Daarover is men het wel eens in spirituele kringen.
Dus ik zeg, naar waarheid, dat ik hoop op gezondheid en liefde voor mijn ouders en broer en voor allen die mij dierbaar zijn - en voor mezelf want ik ben mijzelf dierbaar. Kijk! Dat is al een hele stap voorwaarts. Misschien had hij die mij aanspoorde toch vooral van mijzelf te houden gelijk...
Ik zocht naar een geschikte afbeelding om de jaarwisseling mee te markeren hier op het blog en dit is wat ik vond:
Het was echt het enige dat aansprak tussen alle foto's van vuurwerk, champagne en andere clichés. Ja, ik heb een advertentie open en natuurlijk is een van mijn wensen dat ik een Man mag ontmoeten die mij kan lezen, bij wie ik thuis mag komen, armen om me heen, geborgenheid, niet meer alleen.
Maar deze checklist...? Je kunt en mag van niemand verwachten dat die je gelukkig maakt. Geluk zit hem in jezelf en alleen jij kan jezelf gelukkig maken, niets en niemand anders. Als ik de laatste vijf woorden op de afbeelding zou kunnen veranderen dan zou ik hem zo op het blog geplaatst hebben. Ik deed het niet - gisteren.
Vandaag bij het bekijken van de nieuwssites stuitte ik op een foto gemaakt tijdens de jaarwisseling in Tokio. Daar laten inwoners ballonnen op met kaartjes waarop hun wensen voor het komend jaar staan. Een mooi beeld! Prachtig, feestelijk en met betekenis.
Opnieuw dacht ik aan die dromen die ik maar niet wil toelaten. Misschien verwant aan de beelden die ik niet wil loslaten. Je kunt pas iets oprapen als je handen leeg zijn. Laat gaan. Laat de illusies die het verleden kleur gaven los. Durf te hopen, te voelen en geloof erin dat je je gevoel mag en kunt volgen. Dat het je de weg wijst.
Dit plaatje, dit blog is als mijn ballon. Ik weet wat ik op het kaartje zou hebben geschreven: een tekst over geluk en gezondheid, heil en welzijn, een Man, gezelligheid, een volle tafel, mooie oogsten, verbinding, liefde, zindering, genot. Schrijven. Dat alles wens ik mijzelf, ik wens het ook u die mijn blogje bezoekt.
'Het bestaat', schreef ik aan iemand die het mij vele maanden later terug fluisterde in schuinschrift, alsof het een geheim betrof dat slechts wij tweeën kenden. Het is geen geheim maar een diep weten. Ik deel het hier met u: het bestaat. Die combinatie van liefde en spanning, zo gewenst, bestaat en - belangrijker nog - is haalbaar.
Maar dit weten vergt meer dan het uitspreken, toevertrouwen op papier, meegeven aan de wind, deponeren bij de Goden. Het is een waarheid die geleefd wil worden. Liefde bestaat. Het is een kwestie van tijd. Twintig twaalf is die tijd.
Ik heb mijn ballon opgelaten, losgelaten. Het kaartje wappert in de wind en snel genoeg zal de inkt van mijn balpen oplossen in de regen die daardoor mijn woorden en wensen in druppels terug zal voeren naar de aarde en in damp zal afleveren bij Hen die over mij waken.
Het is mijn wens een Man te ontmoeten, te vinden die mij gelukkig zal maken en ik hem.
Kate
1 januari 2012
- De foto van het sterretje komt van een van de tumblrs die ik volg: Camera Obscura en het is een reblog van een foto op Mooredreams.
-
De foto van de jaarwisseling in Japan kwam van de BBC news site; het copyright berust bij Reuters/Kim Kyung-Hoon.
-
De foto van het citaat komt een van de andere tumblrs die ik volg: Love your quotes en bij verder doorklikken kwam ik op een hele reeks andere tumblrs die dit allemaal van elkaar hebben reblogged. Geen idee waar het origineel vandaan komt :-).
