Mijn moeder heeft nooit van koken gehouden. Ze kon het wel hoor, goed zelfs - simpel maar goed. Het is niet belangrijk dat ik dat vind. Belangrijker is te melden, keer op keer op keer dat ze nooit van koken gehouden heeft.
Onuitgesproken het voornemen koken nu, aan het eind van haar leven, niet meer leuk te gaan vinden ook. Makkelijk is de leuze en als het met een uitsmijter kan, dan zal ze het niet nalaten dat ei tot avondmaal te verheffen.
En dus breng ik haar af en toe, regelmatig een grote pan. Wat overblijft - als er wat over blijft - kan ingevroren worden.
Vandaag had ik bedacht om rode kip voor haar te maken, haalde er alles voor in huis maar toen ik wilde beginnen bleek dat de twee grote uien die ik nodig had, die ik nog in huis had, niet meer bruikbaar waren.
Ik had geen uien meer in huis maar wel een netje sjalotjes. Geen zin daar de rode kip mee te maken en dus, na enige Googlen op kip en sjalotten ter inspiratie, heb ik iets anders gemaakt zomaar met dat wat ik in de koelkast en op het landgoed had.
Het lijken misschien veel ingrediënten, en dat zijn het ook, maar variëren mag, gebruik gewoon wat je bij de hand hebt, wat nog in de koelkast staat of op de vensterbank groeit.
Ik heb geluk, mijn landgoed biedt van alles en nog wat en ik heb er vandaag dankbaar gebruik van gemaakt :-). Geen excuses dus voor mijn waslijst aan handje-vol-van-dit en een-paar-sprietjes-van-dat.
Ik heb er heerlijk mee gekookt en van gegeten - ik kookte er een aardappeltje bij en wat snijbonen. Morgen ga ik met de rest naar mijn moeder waar ik het zal opwarmen voor haar en mijn broer die ook komt en zal serveren met rijst en koolrabi.
De ingrediënten die ik gebruikte waren:
1 kilogram kipfilet
4 sjalotten, geschild en in vieren gedeeld
6 cherrytomaatjes
een handvol kleingesneden pronkbonen en sperciebonen
ca. 12 olijven gevuld met citroen en het vocht ervan
ca. 3/4 potje kappertjes - niet van die hele kleine
ca. 12 zilveruitjes en het vocht ervan
verse tijm
verse oregano
verse peterselie
wat naaldjes verse rozemarijn
2 blaadjes verse salie
2 laurierblaadjes
1 theelepel dragon
1 theelepel pikante paprika poeder
vers gemalen zwarte peper
1/2 kipbouillon tablet verkruimeld
2 theelepels chili jam - eventueel marmelade of suiker en een paar druppels tabasco
margarine
citroenolijfolie
Braad de kip aan in margarine met citroenolijfolie.
Schik de partjes sjalot er omheen en strooi, leg en schenk de andere ingrediënten op en om de kip.
Laat lekker stoven tot de kip gaar is.
Kate
30 juni 2011
Opnieuw begin ik een boek dat ik niet uit zal lezen. Ja, zucht u maar - ik doe het ook en diep en vol ongeduld. Waarom kan ik niet gewoon een boek uitlezen? Een boek van een schrijver waar ik andere boeken van las en herlas en herlas en herlas. Waar ik over schreef - nee, niet hier, nog niet - en dacht. Die ik meenam.
Meenam? Ja, die ik bij me draag en dat klinkt inderdaad zweveriger dan ik ben maar het is wel zo. Er is een klein aantal boeken dat me dusdanig geraakt heeft dat ik ze meedraag in mijn hart, mee zou nemen naar dat onbewoonde eiland.
Toen ik een aantal keer van Nederland naar het Verenigd Koninkrijk verhuisde en terug en weer heen - op en neer, heen en weer, heel goed om een gevoel van displacement te voeden :-) - zei ik altijd: ik heb niets nodig dan mijn boeken.
Later waren het mijn boeken en mijn pc. En als ik morgen weer zou vertrekken dan zou ik ondanks e-readers, tablets, en wat is er allemaal tegenwoordig dat lezen eenvoudig en bereikbaar maakt, opnieuw een aantal boeken meenemen.
Vandaag deed ik een tweede poging Paulo Coelho's The Winner Stands Alone (1) - uhm tja wat - te vinden.
Het stond maanden op de plank - kan me mijn eerdere poging niet herinneren of ben ik toen niet verder gekomen dan even bladeren en wegleggen? Zou kunnen, het boek zag er ongeopend uit.
Mooi weer buiten en hitte binnen lokte mij naar het landgoed waar ik met maaltijdsalade, wijn en boek dacht het uren vol te houden. De avond was nog jong en het boek telt voldoende pagina's.
Veertig bladzijdes las ik - tweeënveertig-en-een-derde om precies te zijn. Waarom het niet lukt kan ik niet goed zeggen. Misschien de afstandelijke manier van schrijven.
Derde persoon enkelvoud, nergens een 'ik-persoon', gecombineerd met de onvoltooid tegenwoordige tijd, een niet gebruikelijke combinatie in schrijversland. Veel reflectie, opsommingen, gedachtes die geen houvast krijgen. '"My name's Olivia," says the young woman, pretending to believe his lie'(2).
Nu ik het zo bekijk, zou zo'n zin op mijn schrijfcursus van een aantal jaar geleden zonder genade zijn doorgestreept en ook in de vele schrijfboeken die ik las, is dit een voorbeeld van hoe het niet moet.
Ligt het aan het perspectief, aan de gekozen verteltijd of is het toch het onderwerp. Een man die wil moorden om zijn geliefde terug te winnen? Een bespiegeling over de oppervlakkigheid van roem, rijkdom en bekendheid.
Ik ben op dit moment in een mooie mailwisseling verwikkeld en toevallig ging het in de mail o.a. over hedonisme. Wein, Weib und Gesang. Sex and drugs and rock and roll. De overmatige focus op het bevredigen van de eigen behoefte ten koste van the self, de ander en de maatschappij. Zoiets. Het verdriet dat het najagen van illusies of sprookjes omlijst of voedt.
Ikzelf ben een matig mens in bijna alle opzichten maar het verlies van een Man heeft me aan de rand van de afgrond gebracht, ik zou me dus moeten kunnen identificeren met Igor Malev, de hoofdpersoon van The Winner Stands Alone zoals ik me identificeerde met de naamloze verteller in The Zahir (3), ook zo'n man die geobsedeerd is door het vertrek van zijn vrouw - een vertrek zonder reden, zonder afscheid. Herkenbare kost. Brrrr.
[A zahir] is someone or something which once we have come into contact with them or it, gradually occupies our every thought, until we can think of nothing else. This can be considered either a state of holiness or of madness.(4)
De Man die vertrok zonder reden te geven of uitleg werd mijn zahir en het boek heb ik tot mij genomen, gelezen, herlezen, nogmaals herlezen. Het boek begeleidde me op mijn weg van obsessie via diep gevoeld verdriet naar heling.
Ik weet niet of je ooit kunt helen als je hebt gevoeld wat ik heb gevoeld maar in elk geval is het gevoel van gevaar, van alles kunnen en/of willen doen om het waarom beantwoord te krijgen, opgelost.
De hoofdpersoon in The Zahir vindt zijn antwoord - meer zal ik niet verklappen - en ik heb veel aan het boek gehad tot ik het niet meer uit hoefde te lezen. Misschien om al deze redenen zal ik ditmaal The Winner Stands Alone ook niet uitlezen.
Omdat ik niet meer zou willen moorden om de man terug te halen, omdat ik zover van het ijdele leven in Cannes, de setting van het boek, afsta en er niets in herken. Omdat ik wellicht heb geleerd dat geen enkel persoon het waard is jezelf zo naar beneden te halen dat je bereid bent de wetten van God en de mensheid, je eigen innerlijke wetten met voeten te treden. Zo slecht...!
Enfin, het boek gaat maar weer terug naar de plank waar het lag en ik ga toch nog maar even boekloos op het landgoed zitten om straks om 22:00 uur te genieten van het tweede deel van een aflevering van Silent Witness op de BBC. Hele andere koek dat en razend spannend!
Kate
27 juni 2011
(1) The Winner Stands Alone, Paulo Coelho, HarperCollins Publishers, 2009.
(2) Idem, pagina 16
(3) The Zahir, A novel of Obsession, Paulo Coelho, HarperCollins Publishers, 2006.
(4) Idem, links van de titelpagina
Gisteravond: BBC2, Glastonbury en U2 - niet zonder controverse - maar daar stonden ze dan voor het eerst in hun carrière en voor het eerst leek het of ik echt luisterde, vlug de tekst opgezocht, nog beter luisteren en voelen.
Willen bloggen maar te laat en nu?
Het is zoals wel vaker de laatste tijd, tegen dat ik zover ben om het blog te schrijven, is de urgentie weg of zie ik er de noodzaak niet meer van in.
Tenslotte, hoe vaak kun je schrijven over de pijn, het verlies, de rauwe randjes? En, het is al zolang geleden en ooit voelde het zo als Bono zingt in One maar nu?
Dan borrelen er van die filosofische vragen op als: is dit een blog over het verleden of het heden? Is wat ik voelde, wat ik gisteren herkende zonder de tranen nog relevant? Voor dit blog? Voor mij? Voor mij?
You gave me nothing,
Now it's all I got
We're one
But we're not the same
Well we hurt each other
Then we do it again
Het is de pijn van de herkenning - eindelijk thuis. En toen de ontkenning. 'Nee, ik kende je, herkende je toch niet' - achteraf. En daarna het grote niets - de leegte. Het zwarte gat. En de vragen, de nooit beantwoorde vragen. Hij gaf ze niet, de antwoorden. Ik heb ze nooit gevonden; bedacht, ingevuld maar nooit bevestigd gekregen.
You gave me nothing
Now it's all I got
We're one
But we're not the same
Hoe kon ik ooit denken dat we hetzelfde waren? Eenzelfde gevoel van displacement, being on the outside, alone? Je leerde me over de liefde... Jouw liefde die is als een tempel en ik niet goed genoeg haar te betreden.
Nee! Nee, zo was het niet. Zo is het niet gegaan. Zo gaat het alleen in nachtmerries en horrorsprookjes en dat was het niet. Ik heb nooit voor hem gekropen en hij heeft me nooit minder gemaakt dan ik was. Integendeel.
Dit alles denk ik nu, nu ik dit schrijf zo'n 24 uur na het optreden van U2. Gisteren kon ik dat niet denken want amper was ik bekomen van de treffende lyrics van One of daar zette Bono Jerusalem in - vals en vreemd maar vreemder nog het feit dat ik opnieuw dat lied hoorde.
Het is toeval, het heeft niets te betekenen, het is slechts een visie van a green and pleasant land zonder pijn en verdriet, zonder leugens en bedrog. Herkenning - een gevoel van thuiskomen. Mooi beeld om mee naar bed te gaan, gisteravond en vanavond opnieuw.
And I can't be holding on...
Kate
26 juni 2011
- De bovenste foto is een still uit het optreden van U2 tijdens Glastonbury 2011 op het punt, 4:58, waar Bono Jerusalem inzet.
- One is een nummer van U2. De tekst is geschreven door Bono en de muziek door U2. Het nummer staat op het album Achtung Baby uit 1991.
- De songtekst van One komt van: http://www.lyrics007.com/U2%20Lyrics/One%20Lyrics.html
- One, gevolgd door Jerusalem staan op YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=HOIbhXLEJdc
Gewoon ergens in Schotland ofzo een huisje met een stukje grond. Paar kippen, wat pronkbonen en een plotje aardappels - ik zou nu de naam van het ras moeten noemen lol, Royal Jersey ofzo. Mooie vergezichten en stilte.
Of zo'n typisch Engels stadje, cobble stones, shopping street met meer dan de bekende high street names, tea room, wellicht de zee dichtbij of iets anders :-). Zee? Ben niet zo van de zee maar het past in 'het plaatje' dat ik voor me zie.
Stokrozen. Nooit gehad. A room with a view - nooit gelezen. Of gezien. Is toch ook een film? Weet niets van films. Misschien moet ik eens gaan op een middag, gewoon doen. Even iets anders.
Het slaat half 1. Ben blij met de kerktoren maar wou dat ik ergens anders woonde. Geen zin om te gaan slapen of om dat bed in te stappen. Wil lekker tegen je aan leunen, kletsen, onzin woorden, pseudo veilig, niet alleen.
Slapen. Dromen. Golven om op weg te zweven. Nat. Warm. Cozy. Trilling in mijn buik. Is beter dan in mijn stem. Maar hmmm. Geil is ook verdrietig. Zucht. Pfff. Niet zo.
Zag prachtig geile veterlaarsjes, hoog natuurlijk. Ooit had ik ze gekocht :-). Ooit had ik erover geschreven :-). Gek hoe ver weg het allemaal is. Ik registreer en loop door en vergeet.
Ik moest - moet schoenen hebben maar ik vond - vind niets. Schoenen voor kloffie-dingen, kloffie-dagen, al mijn dagen. Het is herfstig. Ik heb lekker mijn winterkloffie aan. Moet uit. Naar bed naar bed. Slapen.
Zin maken. Afronden. Adem in. Adem uit. Gek, het is best relaxing dit maar ik moet naar bed. Kan niet hier blijven. Kan hier niet blijven. Jij niet. Ik niet. Niet zo. Is wel goed. Was wel goed.
Be well. Ik ga slapen en morgen - straks - later ben ik fit en is er energie. Deal? Deal!
Kate
16 juni 2011
De foto maakte ik gisteren op mijn 'landgoed'. Het toont, vanaf boven en met de klok mee: aardbeien, tagetes (afrikaantje), nasturtium (oost-indische kers), iris en lathyrus.
