‘Genoeg. Je mag je even excuseren Johan en dan wil ik graag dat je de koffie serveert.
‘Zeker meneer.’ Johan haastte zich de woonkeuken uit.
‘Sta op en herneem je positie. Hou op met dat gegrien. Bedenk, het kan altijd harder, erger. Dit is niets bij wat ik voor jou in gedachten heb.’
Dat geluid. Kwam dat uit mijn keel?
‘Is dat wat je wilt, Kate? Harder? Erger? Verder? Wil je nog steeds pijn? Meer pijn? Mijn pijn?’ Hij stond op en kwam achter mij staan zoals zijn knecht maar dichter tegen mij aan en met zijn hand op mijn keel. Hij zette mij klem tussen zijn lichaam en het buffet.
‘Adem in en uit. Goed zo. Je doet het goed, Kate. Antwoord mij. Is dit wat je wilt?’
‘Ja.’
‘Harder. Je bent niet te horen aan tafel. Wat wil je?’
‘Pijn.’
‘Pijn? Meer pijn?’
‘Ja.’ Ik slikte. Te moeten vragen om pijn. Te weten dat dat verzoek gehonoreerd zal worden. Wanneer? Hoe? In welke mate? Weer die onverklaarbare behoefte te knielen maar ik stond klem. ‘Alsjeblieft.’
Ik sloot mijn ogen, boog mijn hoofd, duwde mijn billen naar de man aan wie ik mij, in bijzijn van onze vrienden, had gegeven. Opnieuw voelde ik een hand tussen mijn benen. Een andere hand dan die van eerder. Andere bewegingen, andere energie. Dit keer bewoog ik mee, volgde, gaf me.
‘Oh Kate.’
Ik stond weer los en op eigen benen. Mark veegde zijn hand af aan mijn haar en liep terug naar de tafel.
‘Dit is, Jane, waarom ik voor Kate geen stoel bijtrok toen jij daar om vroeg. Je zou verwachten dat mee-eten met ons hier aan tafel was wat haar gelukkig zou maken en misschien dacht Kate dat zelf ook toen ze hierheen liep. Begrijpelijk. Een avond met vrienden die ze lang gemist heeft en zij haar. Lekker eten, kletsen, wijntje erbij. Een paar uur plezier aan de vooravond van Kerst, wat kan daarop tegen zijn? Niets. Als ik haar vriend was, haar partner, haar man. Dat ben ik niet. Kijk naar haar. Hoe zij daar staat.’
Ik scherpte mijn houding aan.
‘Ik weet wat zij werkelijk nodig heeft. Wat haar stilt en vervult en verder helpt. Ik heb dezelfde behoefte maar dan in spiegelbeeld. Het was goed dat je haar hier bracht. Kate, kom hier.’
Ik richtte mij op uit mijn positie aan het buffet en liep naar Mark.
‘Toon jezelf aan Jane, Kate.’
Ik draaide me naar mijn vriendin.
‘Kijk naar haar lippen, haar ogen, de blos op haar wangen. Voel haar pols, het kloppen van haar hart. Doe het maar. Kate vindt het goed. Trek je jurk op, Kate. Jane, voel wat het met Kate doet niet mee te mogen eten, bekeken en betast te worden, als object gebruikt, te moeten wachten tot ik tijd voor haar heb en weten dat ik met haar kan doen wat ik maar wil wanneer ik het wil. Het vooruitzicht op pijn. Voel hoe nat ze is.’
Voor de derde keer ontving ik een hand tussen mijn benen. Een kleinere hand. Terughoudend maar nieuwsgierig. Jane verkende wat de mannen hadden geclaimd. Ik hielp haar door mijn spieren beurtelings te spannen en te ontspannen. Ik hielp mezelf.
‘Dit is de vrouw die erom smeekte in slavernij te mogen leven. Dat leven heeft zij gekregen en zij is mij er dankbaar voor.’ Mark was achter Jane gaan staan en keek mij over haar schouder aan.
De vingers herkenden nu de plooien en holtes en wonnen aan snelheid door hernieuwd zelfvertrouwen.
‘En Jane, je zult het van haar horen wanneer je bij haar bent volgende week, diep van binnen verlangt ze meer. Meer dan ik haar tot nog toe gegeven heb. Voel je het?’
Jane knikte. ‘Mag ik haar kussen?’
‘Ja, Jane dat mag je. Kate, handen op je rug en hou ze daar. Als die handen van je rug komen, is het feest van hier zijn en eten voorbij. Ben ik duidelijk?’
‘Ja, je bent duidelijk.’
Jane kuste mij op de mond en ik gaf haar toegang. Zij kuste mij diep en liefdevol. Niet alle vrouwen zijn wreed. Clive zei iets en Mark lachte. Ik hoorde een deur opengaan en voelde meer dan ik zag dat Johan terug was. Het leek of Jane het ook had opgemerkt want zij verbrak de intimiteit.
‘Johan, een warme vochtige handdoek graag en koffie. Twee espresso en een cappuccino. En jij, ga naar het toilet. Plas. Drink een slok water en zorg dat je binnen vijf minuten terug bent aan het buffet.
Kate
