Het zou naïef geweest zijn te hopen dat de lieve kant van Mark zich aan de vooravond van Kerst zou manifesteren. Deze avond, dit gezelschap gaf hem juist bij uitstek een podium om de verhoudingen, die door de afgelopen uren vervaagd leken, weer aan te scherpen. Hij deed dat gretig en ik hoorde in zijn stem dat de avond inderdaad nog lang niet voorbij was.
‘Handen op het buffet.’
Ik heb dit geoefend. Uren voor de spiegel wanneer Mark er niet was en vaak genoeg ook onder toezicht. Trainen opdat elke houding sierlijk, vloeiend, vlot tot stand zou komen. Elke beweging bewust beleefd als ware het een reis met een begin en een einde. Opnieuw en opnieuw. Eindeloze sessies tot ik er niet meer over na hoefde te denken wat, in welke situatie het hoogste rendement zou leveren: Marks genoegen, zijn trots.
Om mijn handen plat, gespreid neer te kunnen leggen, moest ik iets voorover buigen. In een moment van zwakte zocht ik steun bij Mark. Die keek niet terug. Niemand keek behalve Johan. Ik voelde me als altijd ongemakkelijk onder zijn blik. Hij zag het en lachte uitdagend.
Ik sloot mijn benen tegen elkaar en boog mijn bovenlichaam naar voren, kantelde mijn bekken. Ik stak mijn billen uit en trok mijn buik extra in. Mijn borsten kwamen omhoog en, eenmaal in deze positie, boog ik mijn hoofd en sloeg mijn ogen neer.
‘Open.’
Ik zette mijn benen uit elkaar, opende mijn lippen, boog mijn armen zodat mijn ellebogen naar buiten wezen. Niemand zei dat het beter was, nu. Niemand prees mijn positie. Niemand had er oog voor. Ik stond er zoals ik vanmiddag had gezeten als levend kunstwerk. Ik was er, maar was er niet. Hoelang moest ik hier staan?
Steeds opnieuw verdween de knecht langs het buffet naar de oven of het fornuis om met weer iets lekkers terug te keren. Johan is een zeer bekwaam kok en vaak, ook nu bestaat een diner op de Keizersgracht uit diverse gangen van exquise, heerlijk geurende gerechtjes.
’Ik heb je geen toestemming gegeven om te kijken, Kate.’
De tafel smulde. Mijn maag knorde. Ik had moeite me af te sluiten. Ik wou dat Mark Johan opdracht zou geven de ‘speciale portie van het gebruikelijke’ te serveren. Zelfs al was de brinta – want dat was onvermijdelijk wat ik te eten zou krijgen – koud en niet gesuikerd, ik zou mijn kom met graagte leegeten.
‘Maak een lange hals voor mij, Kate.’
Ik legde mijn achterhoofd in mijn nek en keek omhoog. Mijn rug deed pijn in deze oncomfortabele houding. De mannen spraken met elkaar.
‘Mooi, Kate.’ Dat was Clive. ‘Erg mooi.’
Johan ruimde af en liep rakelings langs mijn billen met een blad vol lege borden en schaaltjes.
‘Johan, voel even hoe het met Kate gaat.’
Shit! De knecht sjorde mijn jurk omhoog en ging tegen mij aanstaan.
‘Nat, meneer, kleddernat.’
Ik voelde Johans erectie tegen mijn billen.
‘Draai je om Kate. Kniel en, als Johan dat wil, slik je zijn vingers af.’
Natuurlijk wilde hij dat.
Johan is een lange man. Ik had moeite om bij zijn vingers te komen en Johan werkte niet echt mee.
‘Ik hoor je niet. Sabbelen Kate. Dat heeft hij wel verdiend.’
Ik smakte en kwijlde terwijl ik mijn hals strekte om bij zijn vingers te kunnen.
‘Kijk naar Johan, Kate.’
Ik richtte mijn ogen op het gezwollen lid van de knecht. Ik wist hoe trots Mark op mij was wanneer mannen zo op mij reageerden. Er zou een dag komen dat hij mij. Adem in. Adem uit. Beter. De sluier voor mijn ogen verdween, de pijn niet. Ik proefde de pijn, rolde haar over mijn tong als een goede wijn. Zoog lucht door mijn neus. Huilde. Johan duwde zijn vingers dieper in mijn keel. Ik kokhalsde.
Kate
