Woorden van bewondering: 'dat je dat zo kunt', en zorg: 'maar let je ook een beetje op jezelf?', 'zou je niet eens een boek pakken of de tv aanzetten, wat computeren?'. Ik kreeg een lief aanbod om te komen stofzuigen want dat zou er nu voorlopig wel niet inzitten. 'Meteen laten komen', zei een ander welgemutst toen hij het vernam. Het gaat goed.
Naar omstandigheden, zou ik moeten zeggen, maar ook zonder die omstandigheden: so far, so good. De eerst hordes van iets gezien hebben via diagnose naar de borstbesparende operatie liggen achter mij. Het viel niet tegen - maar ieder mens is anders, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Ik ben niet de leidraad of norm. Zeker niet.
Gek hoe het zoemde. November 2013 vertelde mijn broer dat een nichtje waarschijnlijk borstkanker had zoals haar moeder, haar tante en haar andere tante - onze moeder. 'Zou jij niet eens naar je huisarts gaan?'. Ja. Mijn huisarts is geweldig, dat zei ik al een aantal keer :-).
Hij belde en toen men niet direct open stond voor genetisch onderzoek belde hij nogmaals. Een afspraak werd gemaakt - molens draaien altijd al traag maar eind mei? Enfin. Huisarts voelde niets in mijn borsten en in januari moest, mocht ik naar de bus waar ook niets gezien werd. Of toch wel? Later hoorde ik van wel. Je zou zeggen: in geval van twijfel...
Ik had geen borstkanker, stond er in de brief die een paar weken later op de mat belandde maar er was wel dicht borstweefsel geconstateerd wat het onderzoek naar afwijkingen in de borst bemoeilijkt. Wilde ik meedoen aan een wetenschappelijk onderzoek en elke twee jaar een MRI scan ondergaan? Natuurlijk wilde ik dat.
Ondertussen mopperde ik blaren op mijn tong: de vragenlijst was belachelijk met o.a. een heel A4-tje over mijn emotionele gesteldheid sinds ik had besloten mee te doen aan het Dense onderzoek, het tijdstip van de scan veel te vroeg in de ochtend ofwel voor mij 'halverwege de nacht', het meisje dat mij belde te infantiel in haar bejegening naar mij.
Ik vond het niets. Ik twijfelde of ik zou gaan. Ik nam een week bedenktijd. Ik ging toch. Het was donderdag en maandagochtend kreeg ik telefoon dat er iets gezien was en of ik een echo wilde komen maken diezelfde dag. Ik ging. De echo bevestigde dat er iets zat en biopsie volgde alsmede het afnemen van lymfekliervocht.
De uitslag van al dit onderzoek kreeg ik te horen op 5 mei. Afgelopen woensdag, 21 mei werd er een borstbesparende operatie uitgevoerd. Er werd ook een poortwachter ofwel schildwachtklier verwijderd. Het vervelendste van wat als een dagoperatie gepland stond, was de misselijkheid die maar niet overging. Ik bleef dan ook een nachtje over.
's Ochtends na een boterham en de ochtendronde van de zaalarts was ik vrij en klaar om te gaan. Pijn had ik niet behalve in mijn rug van al dat liggen. Broer kwam me halen. Het was schitterend weer en we besloten naar Zandvoort te gaan. Na de lunch zijn we naar Haarlem gereden om nog wat te winkelen en een terrasje te pakken. Heerlijk!
Ik begrijp dat mensen bezorgd reageren als ze dat horen, al die activiteit de dag na een operatie die onder volledige narcose is uitgevoerd maar het kon, het voelde goed, het was fijn en lekker en gezellig. Dat: genieten, is minstens zo belangrijk als rust die er ook is, echt waar.
So far, so good. Het gaat goed, ik voel me goed. Ik ben voorzichtig met tillen en reiken, broer kookt en als ik moe ben dan doe ik een stapje terug maar ik ben niet vermoeid. Ik voel mijn oksel meer dan mijn borst maar pijn kan ik het niet noemen. Ik geniet van de blik op mijn nog gelijke bustes. Na de bestraling zal dat anders zijn.
Want ja, deze hordes zijn genomen maar er komt meer. Veel meer. In elk geval zal er bestraald gaan worden: 16 of 21 keer. Dat hoor ik over ongeveer een week als de uitslag van het pathologisch onderzoek er is. Heerlijk even een week geen afspraken want je wordt wel geleefd als je ziek bent - niet dat ik me ziek voel hoor. Maar ja, het moet maar even.
Het gaat goed. Ik voel me goed. Ongetwijfeld zal ik me niet zo blijven voelen. Ik ga er vanuit dat ik nog behoorlijk ziek zal worden of zijn maar daar kan ik nu niet over nadenken. Ik laat het allemaal over me heen komen: het goede en het minder goede. Ik heb vertrouwen in de artsen van het VU Medischcentrum. Ik heb vertrouwen in mijzelf.
Het eerder geplande klinisch genetisch onderzoek is overgeheveld van het AvL naar het VU en hoewel men verwacht dat de borstkanker niet genetisch bepaald is, wordt dit voorafgaand aan de radiotherapie met spoed alsnog uitgezocht. Een al bestraalde borst verkleint namelijk mijn mogelijkheden indien ik alsnog erfelijk belast zou zijn. Ik wil het weten.
Ik wil weten waar ik sta. Bij kleine dingen kan ik soms heel erg emotioneel reageren en soms ben ik in paniek om niets maar de grote dingen des levens, het blijkt momenteel wederom, doorsta ik op wonderbaarlijk krachtige wijze. Het is ongelofelijk maar waar. Ik hoop en bid dat dat zo blijft. Dat het goed zal blijven gaan en steeds beter.
So far, so good.
Kate
24 mei 2014
De foto heet: Midsection of naked woman with scar on one breast; Stock photo ID: 42-34224176; Photographer: Gerhard Egger; Copyright: © Gerhard Egger/Corbis
