Ooit zei iemand tegen mij dat hij de maan zag en dat zij prachtig was en hij vroeg of ik haar ook zag. Ja, ik zag haar, antwoordde ik al was het niet waar want vanuit mijn toenmalige slaapkamer had ik geen zicht op de maan in de hemel boven het pleintje en mijn huis.
Vanavond, bijna bedtijd, zie ik de maan door het raam boven de eettafel en ik weet zeker: hij ziet haar ook, kijkt naar haar vanaf zijn balkon terwijl hij een andere dame aan de lijn heeft. Het is niet erg. Niet meer.
Mensen komen en gaan, vriendschappen ook, liefde blijft. Liefde blijft zoals de maan, soms zichtbaarder, soms verscholen achter wolken, soms heel klein en soms wassend, aanzwellend tot 96% zoals vanavond. Morgen is het volle maan.
Maan: symbool van vrouwelijkheid, van verandering en vernieuwing, van komen en gaan en terugkeren, van groeien en krimpen en groeien - cyclische energie, kosmische waarheid.
Stralend aan het firmament, in een gitzwarte, wolkenvrije lucht zie ik haar gezicht en ze lacht naar mij, knikt naar mij, knipoogt. Zij weet wat ik nog moet gaan ondervinden.
Zij weet dat wij allen, waar wij ook zijn, haar kunnen zien zoals zij ons ziet: als onderdeel van het universum. Wij zijn verbonden met elkaar en met haar. Kijk naar de maan en heb vertrouwen. Alles komt goed.
Kate
13 mei 2014
De foto, het was nog best moeilijk een foto te vinden van een (bijna) volle maan boven Amsterdam, vond ik hier maar bij de gegevens, verantwoording of zelfs het blogbericht zelf, kwam ik niet.
