Naast geluksbedeltjes, klavertjes vier, kaarten, sms-jes krijg ik vooral veel vragen de dagen na mijn operatie. Of ik niet bang ben, me niet ongerust maak, het wel kan accepteren? Eigenlijk heel begrijpelijk en zeker ook vreselijk lief maar ik kan er niet zo heel veel mee want natuurlijk aanvaard ik - tja wat is het dat ik aanvaard?
Dat ik sterfelijk ben? Mortality knocking on the door, flitste het door me heen nadat ik op 5 mei het gesprek had gehad. 'Iedereen moet dood', zeg ik al jaren hardop en sommigen vinden het niet prettig dat te horen. Pas heel recentelijk lijkt het taboe rond de dood enigszins opgelicht te worden.
Iedereen moet dood - zoveel staat vast. De vraag is wanneer en hoe het stervensmoment zich zal aandienen. Een acute hartstilstand, 'een mooie dood', is slechts voor weinigen weggelegd. Bovendien, wat is mooi? Is dat pijnloos en snel een van de meest indrukwekkende momenten van je leven afraffelen? Okay, okay, ik ga te hard... :-).
Maar goed, ik aanvaard dat ik borstkanker heb. Het lijkt me klip en klaar en zowel medisch als wetenschappelijk - zou ik bijna zeggen - bewezen. Wat kan ik daar als academica, als vrouw, als mens, op afdingen? 'Dat is het dan', zei ik tegen mijn huisarts terwijl hij iets te weinig binnensmonds vloekte toen ik het hem vertelde.
Ja, ik accepteer de voldongen feiten en onderga wat ik moet ondergaan. Dat is weer eens wat anders :-) en daarbij naar mijn mening zo verstandig als maar zijn kan. Dit is niet het moment me te verliezen in een lawine van emoties. Ik moet mijn hoofd erbij houden, beslissingen nemen of in elk geval proberen te begrijpen wat men mij adviseert om er al dan niet mee akkoord te kunnen gaan.
Dat vergt een beetje onderzoek - lang leve het Internet - maar niet te diep want ik wil onbevreesd de strijd aangaan. Nee. Ik noem het liever geen strijd. Dat, zo'n prominente rol in mijn leven, gun ik de kanker niet. Ik doe gewoon min of meer normaal en besteed, op wat research en inlezen na, liever weinig aandacht aan het moeras. Daarin kan ik namelijk slechts verdrinken, verdwijnen en dat was niet het plan.
Het proces zal lastig worden, pijn doen. Tranen en vloeken en zuchten zullen volgen maar het heeft geen zin nu al in te vullen waar en wanneer dat zal zijn. Dat kan ook helemaal niet dus waarom zou ik bang zijn? Ieder mens is anders, ieder mens reageert, voelt, herstelt anders. Miljoenen vrouwen gingen me voor. Een op de acht vrouwen krijgt te maken met borstkanker(*).
Ik ken vrouwen die zich niet durven te laten screenen, niet durfden te laten onderzoeken en helpen - tot het te laat was. Hoe dom kun je zijn? Maar, het is en was hun keuze. Niet de mijne. Ik hoef me niet te vergelijken met anderen. Ik hoef me alleen maar aan mezelf te meten en zelfs dat is niet nodig. Ik doe het goed.
Ik doe het goed omdat ik bewust en verstandig omga met mijn ziekte zonder het mijn leven te laten overnemen - voor zolang als dat kan natuurlijk. Vanzelfsprekend ben ik op enig niveau wel met mijn lichaam bezig - ik ben me in elk geval zeer bewust van mijn borsten, hun vorm en het gevoel als ik mijn hand erop, er omheen leg. De keuze voor een strak t-shirt of een jurkje met v-hals. Hoe zal het straks zijn?
Hoe het straks zal zijn, kan ik niet weten. Ook niet als ik alle blogs, verhalen, gedichten, schilderijen van al die andere vrouwen tot me neem. Niet als ik de inmiddels tientallen losse folders die op mijn tafel liggen nog een keer doorlees. Niet als ik zo'n idiote lastmeter(*) invul of weer een vragenlijst voorgeschoteld krijg. Niet door alle vragen en informatie van anderen, bekenden, onbekenden of specialisten.
Ik ga mijn eigen pad. Ik denk dat dat zinnig is. Dat pad zal niet - zo verwacht ik - leiden tot ijsbaden of diëten of goeroes. De medische wetenschap kan heel veel en wat men niet kan, wat mijn lichaam of geest niet aankunnen, zal ik proberen te aanvaarden als een gegeven. Iedereen moet dood. Ook ik.
Het is niet het plan in 2014 mijn vader te volgen maar ook ik moet dood. Mocht ik gehaald worden dan kan ik gaan zonder spijt of verlangens. Er zijn geen dingen die ik nog even moet doen of wil ervaren. Ik heb goede, spannende, afwisselende, diepe, mooie en minder mooie dingen gedaan, beleefd, ervaren. Ik ben tevreden.
Let wel: na afloop van het genezingsproces zal ik ongetwijfeld die vrede niet meer zo voelen. Ik zal weer huilen en tieren en verlangen. Het zal niet snel goed genoeg zijn. Ik ben van nature een mopperkont en dat wil ik graag zo houden. Maar nu even niet. Of misschien toch weer wel. Geen idee :-). Het komt zo het komt en gaat zo het gaat. Go with the flow - maar niet het moeras in.
Ik aanvaard dat ik sterfelijk ben, dat ik ziek ben, dat ik een mens van vlees en bloed ben - geen heilige - maar ik weiger me het moeras in te laten trekken door angst, aannames, verhalen, suggesties van omstanders. Ik ben niet bang. Ik ben niet ongerust. Ik ben zelfs niet onrustig. Dat wil ik, zolang het menselijkerwijze mogelijk is, graag zo houden. Amen.
Kate
25 mei 2014
De afbeelding is gemaakt door Noah Bradley en heet The Dead Marshes; ©2011-2014 noahbradley.
Statistieken omtrent borstkanker in Nederland zijn te vinden op de site www.kanker.nl.
Informatie over wat een lastmeter is en hoe het werkt is te vinden op www.lastmeter.nl/.
