Het is alsof, eenmaal een deur doorgestapt naar een parallel universum, mijn gedachtes als vanzelf naar de dingen gaan die er - ongezien voor de fotograaf - kunnen of konden gebeuren. Zo mooi en gruwelijk. Zo waardevol.
Gisteren stuitte ik op een foto van een smalle houten plank, vensterbank, bar-achtig iets met daarop twee lege koffiekopjes. Sterke koffie had erin gezeten want ernaast stonden halflege glaasjes water.
Hier hebben mensen gezeten, aan die bar achter een raam met uitzicht op een ruimte waarvan ik direct invulde dat zich daar een vrouw bevond. Een vrouw in schrijnende omstandigheden die genadeloos bekeken is.
Besproken, bespot wellicht. Wat ze doet of moet doen is de vraag en niet eens zo heel belangrijk. Feit is, in mijn beleving, dat zij in een ongelijke positie verkeert van hen die naar haar kijken.
Misschien is ze schamel gekleed, smerig, hongerig, koud. Misschien slaapt ze op de grond of ze maakt die schoon met de punt van haar bevlekte rok.
Misschien staat ze gefixeerd tegenover het vensterglas haar ogen neergeslagen in schaamte of juist gericht op de toeschouwers. Kan zij hen zien? Kan zij zien wie daar zitten?
De man aan wie zij toebehoort en de vrouw met wie hij koffiedrinkt? Gek, altijd is er weer zo'n vrouw in beeld, harder dan de man, venijniger, valser. Wie is die vrouw?
Een ruimte waar je je bekeken weet. Hoe erg is dat? Een andere foto, begin dit jaar op mijn blog gezet, toont een smalle lege ruimte met houten vloer - misschien een gang waar ze mocht verblijven.
Een pot boenwas en die punt van haar schamele jurkje om zich bezig te houden tot de vloer spiegelde maar haar tijd in die onafgesloten ruimte nog lang niet voorbij.
Aan het eind van de gang is een klein trapje omhoog, daar staat twee keer per dag een bord eten, een flesje water, een lege po of is er een toilet met een fonteintje?
Aan de andere kant van de ruimte is de deur waardoor ze binnen is gekomen. Die deur is op slot gedraaid. Nooit zal ze vergeten hoe definitief het omdraaien van de sleutel in het slot klonk.
Hoe lang ze hier al is of zal moeten blijven weet ze niet. Een klok heeft ze niet. Naast de deur bevindt zich een raam. Ze kan zien of het dag of nacht is dat is alles. Dat is meegenomen.
Ze begint haar boenarbeid elke dag wanneer de zon haar gewekt heeft en stopt als de maan opgekomen is. Haar handen gaan langzaam in cirkels over het parket. Ze heeft geen haast, glanzender dan nu zal hij nooit worden. In langzame cirkels overdenkt ze haar lot.
Soms staat ze op om haar knieën rust te gunnen en kijkt naar buiten, naar het voorhuis waar ze heel af en toe iemand achter de gordijnen ziet bewegen. Daar woont hij. De man aan wie zij toebehoort, van wie zij houdt - zielsveel.
Eens, dagen geleden was het gordijn opzij geschoven geweest. Hij had achter het raam gestaan zoals zij. Wat doe je als je na weken van alleenzijn een ander mens ziet, al is het achter glas?
Hoe maak je duidelijk dat je vertrouwen hebt, liefde, berusting? Wat mag je doen? Hij heeft haar in deze ruimte geplaatst en hij zal haar daar weer uit bevrijden. Ooit. Misschien pas als zij oud en grijs is.
Ze hebben elkaar aangekeken - lang. Tot er iemand aan zijn zijde verschijnt. Een naakte vrouw die zijn aandacht opeist en krijgt. Hij draait zich van haar vandaan, het gordijn wordt dichtgetrokken.
Weken geleden moet het zijn geweest. De dagen zijn korter nu. Het is koeler dan het was. Zij prijst zich gelukkig binnen te zijn met uitzicht op het voorhuis waar hij woont en werkt en haar kan zien als hij wil.
In de hoeken aan het plafond zijn camera's gemonteerd. Hij kan haar dag en nacht observeren. Ze voelt zich veilig. Verdrietig en alleen - maar veilig. Hij wil dat ze zo leeft. Nu. Dat is zijn wens.
Ze stopt de zoom van haar jurkje in de pot met boenwas en veegt in grote cirkels over de vloer. De pot is nog lang niet leeg. Haar taak nog niet volbracht.
Houten vloeren, kale wanden, misschien een stoel, het doet zoveel meer met mij dan de vragen over hoe ik BDSM zie. Ik zie het niet. Ik zie niet wat anderen zien. Ik zie pilaren en hekken en een nis met een plank om op te slapen onder het dakraam in het licht van de maan.
Ik zie wat de fotograaf niet zag: hardheid en eenzaamheid en het schrijnende gevoel dat nooit trefzekerder verbeeld kan worden dan door een setting die iets laat stromen. Onverwacht meestal. Extra mooi dus.
Kate
8 oktober 2012
De foto vond ik, al een hele tijd geleden, op diverse SM gerelateerde tumblrs die ik toen volgde. De bron wees naar de blog van: Eliza Gayle. Helaas stond er geen vermelding van de naam van de fotograaf. Inmiddels volg ik de SM tumblrs amper nog - ik vind meer inspiratie in tumblrs over, wat ik noem, the good life. Als je terugbladert in K&K kom je vanzelf verwijzingen tegen naar deze tumblrs.
