Zo'n foto van een kamer met schoolbord zwartgeverfde wand, kaal peertje aan rood draad en witte balken steunend op een pilaar... Wow!
Moet ik nog zeggen dat het blok van mijn nek en schouders is gelift? Kan er niet eens mijn vinger op leggen maar een paar goede gesprekken en nou ja opeens merkte ik hoe licht ik me voelde, dat de steen er niet meer was, mijn schouder en nek zonder pijn en ik gewoon zoals ik zou moeten zijn, altijd.
Grappig hoe geest en lichaam werken. En nu maar hopen dat het zo mag blijven.
Schrijven... daar is momenteel nog steeds geen tijd voor hoewel ik er energie voor zou hebben en inspiratie ook - al is het maar door te starten met dat interieur hierboven :-).
ROOM and serve heet de foto. Ik kan me er van alles bij voorstellen. En ook dat is positief.
Kate
29 mei 2012
De foto, ROOM and serve, komt van: A space a day - een voor mij nieuwe tumblr waar ik door het klikken van een andere foto op Obsequiousness en toen via een andere tumblr terecht kwam. Leuk!
Dit is waar ik energie oplaad: Kates landgoed waar de eerste doperwtpeultjes aan de planten hangen en de tuinbonen al weken werkelijk schitterend bloeien met een heerlijke geur die de kamer binnen drijft als ik de balkondeur open heb.
Dit is het derde landgoedjaar en wat een geweldig besluit groentes te gaan verbouwen op mijn balkon. Meer dan wat, brengt het rust, vreugde en gewoon geluk. Ik kan het een ieder aanraden :-).
Kate
23 maart 2012
Ik ben er wel hoor, gewoon hier elke dag maar ik ben zo moe en er stroomt weinig tot niets. Vandaar de stilte hier. Het komt wel weer. Snel. Als de zon gaat schijnen. En ik niet meer zo moe ben.
Kate
20 mei 2012
De foto komt van Corbis; © Moodboard/Corbis; 42-19755456; Woman Standing in Sunlight
'Wat zoek je er nog? Op die site waar elk draadje binnen vijf posts ontspoort? Waar katten en elkaar afserveren de norm zijn van het handjevol deelnemers vol wrok?'
Ze heeft gelijk de vrouw die er allang weg is, gevlucht toen het erg naar werd. Ze heeft het leuk op de vriendensite. Ik kan dat beamen want ik zie haar dagelijks tientallen keren voorbij schieten met weer een bericht, what's upje, commentaar of nieuwe foto.
Ze tekent en schrijft en kletst, discussieert zonder dat het uit de hand loopt en de mensen met wie ze op die andere site niet overweg kon blijken nu hele aardige mensen te wezen. Dat gunt ze me ook. Wat doe ik nog op die andere site?
Ik heb geen antwoord. Nostalgie zou geen reden mogen zijn te blijven hangen. Loslaten. Dat woord. Hoe doe je dat? Ik heb de grootste Nederlandse SM site altijd een interessante site gevonden. Ooit zelf webmaster vind ik het leuk te zien hoe een ander het doet.
Ik kan iets denken of zeggen over de keuzes die gemaakt worden, de manier waarop er geld binnenkomt - of niet, de inrichting, het beheer als stuurvrouw op de wal. Hoe zou ik het gedaan hebben? Hoe zou ik het doen? Wat zou ik doen?
'Dit was toch het jaar dat je dingen ging veranderen?', vervolgt de vrouw. 'Ik zie er niets van.' Nee. 'Wil je?', vraagt de dichter maar wat hij wil, spreekt hij niet uit. Ik zwijg. Alles begint met de wil iets te doen. Wat ga je doen? Wat doe ik?
'Je verschuilt je achter het mantelen, rennen, vliegen en zorgen.....' zegt een ander. Ik beaam want het is waar. Ik verschuil me maar ik heb ook wel reden dat te doen. Ik sta er zo'n beetje alleen voor de afgelopen 18 maanden. Ik ben zo moe.
Mijn aanwezigheid op het forum van de SM site is een vlucht. Een mondvermaakje op zijn best. Waar ik me vroeger nog wel eens heel boos kon maken, bezie ik het geheel tegenwoordig vanaf grote afstand. Het zal wel. Men tuigt profielen op om standpunten anoniem - hoe laf - over te brengen? Geweldig! Ga je gang. Het kan dus het mag.
De vrouw mompelt dat de mensen die zo naar waren, op de andere site heel anders zijn. 'Dat komt', zegt zij, 'door het format van de site.' Ik weet het niet. Ik vind die vriendensite helemaal niet zo prettig. Wat ik zie is hoogstens hoe andere mensen in een ander groepje, andere energie, andere hiërarchie beter tot hun recht komen.
Groepsdynamiek. Dat is een van de dingen die mij op het forum van die SM site zo fascineert. Hoe mensen hun plekje innemen alsof het een ingestudeerd toneelstuk is. Familieopstellingen zijn erop gebaseerd. Zet iemand op zijn rechtmatige plek elders in dezelfde ruimte en alles zal anders worden.
'Ik dacht dat jij het dit jaar anders ging doen?' Tja... Dan moet ik wel opstaan en mijn zetel hier opgeven. Niet meer op de eerste rij. Gewoon weggaan. Een andere groep opzoeken, andere mensen, andere interesses, andere energie. Dat kost inspanning. Dat is eng. Maar het moet.
Ik ben alleen nu even veel te snel in tranen, veel te snel boos, veel te geladen. Mijn ontmoetingen in de wijde wereld, en daarmee doel ik niet op dates maar gewoon op interacties met mensen, verlopen stroef. Ik zit niet te wachten op meer onmacht en machteloosheid.
Gek als het klinkt, het gekrakeel op het forum voelt veiliger dan de wereld buiten. Wat online gebeurt heeft geen gevolgen voor hen die mij dierbaar zijn. Als ik op een forum mopper, wordt er niet gezwaaid met de verhuizing naar een verpleeghuis voor mijn vader want daar zal hij gelukkiger zijn en ik moet ook aan mezelf denken. Zucht.
Als ik hier of elders iets type, hoor ik niet hoe mijn moeder voor de vierde keer de kop van die oude krant voorleest. Zie ik niet hoe ze twee rokken over elkaar draagt. Dat is op zich niet erg, nee. Maar al die kleine niet-ergen bij elkaar... Nou ja.
Zo heb ik dan toch nog een antwoord op de vraag wat ik er doe. Ik vlucht. Ik sluit mijn ogen. Ik verblijf, vastgeroest op de eerste rij. Wat ik zie, is beslist niet fraai maar het is beter dan wat zich een paar kilometer van mij vandaan afspeelt.
Ik zie liever de aftakeling van de Nederlandse SM site dan die van mijn ouders. En, ik heb het idee, vaag als het is, dat het hier nog ten goede kan keren. Dat heb ik in het geval van mijn ouders niet. Aan de andere kant, mijn ouders maak ik blij. Elke dag opnieuw. Dat is mijn geluk.
Geluk, dat geluk kun je online niet vinden, nergens. Het mag dan lijken of ik vastgeroest ben, niet in staat te veranderen, verdrietig en boos, ik besef als geen ander hoe bevoorrecht ik ben dat ik in staat ben twee oude mensen gelukkig te maken. BDSMZaken helpt mij daarbij.
Kate
7 mei 2012
p.s. Mocht u willen weten wat SM en BDSM betekenen, kijk dan eens op de BDSM pagina daar staat in gewone woorden, mooie taal wat het zou kunnen zijn, wat het ooit was of nog is voor mij. Er staan geen vunzige plaatjes, het is geen porno, er staan geen grove of grote woorden. U hoeft niet bang te zijn op de link te klikken.
De foto is van Corbis; fotographer: Max Wanger; © Max Wanger/Corbis; 42-33227362; Woman using tablet pc in coffee shop
Een schimmige wereld verdient schimmen als spelers die zich profileren middels vage foto's die niet tot herkenning leiden maar tot tweespalt. Nog meer tweespalt. Nog meer eieren die barsten en sneetjes toebrengen als naalden die de huid doorprikken.
Oppervlakkige pijn gevolgd door bloed. Likken zul je tot alles op is, slikken, stikken, er mag geen druppeltje verloren gaan. Het is volle maan en iemand zal bloeden. Doodbloeden. Herrijzen met een nieuwe identiteit. Leeg profiel. Oude grieven.
Wie was hij? Wie is zij? Je zou er bijna bang van worden. Ik hoor ze wel de voetstappen door het stof maar ik zie ze niet. Ik zie ze wel maar ken, herken ze niet. Onwillekeurig kijk ik over mijn schouder.
'Dit is het verschil tussen ons', zegt de te oude man die aan zee woont, ver weg, 'ik vertrouw iedereen, jij vertrouwt niemand.'
Hoe anders was het toen de man in mijn stad me vroeg: 'vertrouw je mij?' en ik zonder enige aarzeling kon antwoorden: 'ja, ik vertrouw je'. Ik vertrouwde hem met mijn leven – maar dat zei ik hem niet. Gelukkig heeft hij mij ook vertrouwd.
Dat is een ding waarvan ik zeker ben. Een van de weinige dingen waarover ik niet twijfel. 'Jij hebt altijd gelijk', concludeert de dichter als ik weer eens een te intieme vraag ontwijk. 'Jij zegt het', pareer ik. Hij zwijgt voor nu.
Het meisje dat meeluistert, lacht. Haar lach klinkt hol, weerkaatst in het stille moeras. Ze krabbelt aan haar neus. Ze veegt de lok uit haar oog. Ze wil wel een vraag stellen maar durft het niet.
Stel je voor dat ook zij geslacht wordt in het volle aanschijn van al die dwaallichtjes in het moeras. Zij zwijgt. Zoals iedereen zwijgt. Iedereen houdt de adem in. Wat volgt? Wie durft? Waar zal het heengaan en waar gaat het eindigen?
In de verte huilt een wolf. Nee, stil! Het is een wolvin. Een vrouw die zich de mond niet laat snoeren. Creatief. Beschermer van dat wat haar lief is. Gevaarlijk als het moet. Ontembaar. Vrij. Zichzelf.
Ik kreeg ooit in een vorig leven een prachtig boek: "Women who run with wolves"(*). Het is hoog tijd dat ik het uit de kast trek, afstof, open, lees.
Gek. Tijden niet aan gedacht. Maar het is tijd. Tijd om me te laven. Als dat het resultaat is van wat zich daar, in het moeras, op dat forum van die bekende SM site, heeft afgespeeld de laatste dagen dan was het goed.
Het is tijd om terug voeling te krijgen met de ontembare vrouw. Als jullie me zoeken, ik ben aan het lezen :-). Stoor me niet - tenzij jij degene bent die mij herkent, erkent en weet wie ik ben.
Kate
6 mei 2012
(*) "De ontembare vrouw" is geschreven door Clarissa Pinkola Estes
A splash of colour - gewoon als antidotum tegen het grijze. Omdat het allemaal toch wel erg meevalt, goed gaat, fijn is - tussen de buien door :-) - en omdat het ontroerend mooi is die bloemenpracht op het landgoed.
Deze kleurenpracht bestaat uit (v.l.n.r.) een Vlijtig Liesje, Madeliefjes en Viooltjes, vooraan het groen van een Helleborus. Ze zijn bijeengebracht in wat ik "het hangbakje" noem.
Het is een van die blokjes kleur op het landgoed die mij zo goed doen - naast al het groen waarvan ik straks zal gaan smullen natuurlijk :-).
Kate
4 mei 2012
'Zou je als de vloer bij je vader plakt, een dweil door de kamer willen halen?' Nog geen vijf minuten ben ik in het verzorgingstehuis waar mijn vader woont of ik ben in tranen.
Ik vind dat ik al veel te veel huishoudertje moet zijn in plaats van dochter. Ik sleep me ongans met boodschappen: flessen fris maar ook gewoon brood en beleg wanneer ik de koelkast weer eens bijna leeg aantref.
Vaak genoeg verzucht de verzorging dat ze blij zijn dat ik er ben want dat mijn vader het weekend niet doorkomt met wat er is want er is iets mis gegaan met de boodschappen. Regelmatig was ik de afgewassen vaat opnieuw af omdat de pap nog op de rand van het bord zit. De koelkast, wie maakt die eigenlijk schoon?
De schoonmaakster verwijst naar de verzorging want zij mag het niet doen tenzij ik uitdrukkelijk opdracht geef. Oh, en wil ik niet een fles bleek in de badkamer zetten want men gebruikt slechts vezeldoekjes en het zou zo fijn zijn de vloer eens goed te soppen. Ik koop bleek en geef toestemming om niet te stoffen maar de koelkast te kuizen. Na een week of twee is de koelkast inderdaad schoner.
Ik begrijp na drie, vier jaar nog steeds niet hoe het werkt in zo'n verzorgingstehuis. Toen mijn vader nog thuis woonde met thuiszorg werd zijn huis gepoetst, de boodschappen gedaan. Nee, hij werd niet gewassen en zijn medicijnen deed hij nog zelf maar ook dat had geregeld kunnen worden via de wijkverpleging.
Mijn vader kon niet meer thuis blijven, dat vond ik toen en ik heb mij hard gemaakt voor een overgang naar dit verzorgingstehuis maar onderhand begin ik me af te vragen of ik het toch niet anders had moeten regelen.
Mantelverzorger. Geen idee wie er met die idiote term is begonnen. Opeens ben ik het maar ik ben het niet. Ik ben niet de huishoudster, schoonmaakster, boodschappenjongen van mijn vader.
Ik ben zijn dochter die hem uit zijn verveling wil halen - sjoelen en bloemschikken of gymen zijn niet echt waar de interesse van mijn vader ligt. Hij verveelt zich. Slaapt dus nog meer dan hij altijd al deed. Versuft.
Niemand die wat doet. Of kan doen. En ik moet ook nog de vloer extra soppen tussendoor omdat hij zijn fris omgooit en hij zal vallen als zijn slof - waarom doen ze niet gewoon zijn schoenen aan? - blijft plakken.
De vraag, normaal als hij is, lief als hij gesteld wordt, opent de dam die mijn tranen binnen zou moeten houden. Ik ben altijd al te emotioneel. Maar dit is niet het moment mij nog meer taken toe te bedelen. Ik kan het niet aan.
In tranen kom ik bij mijn vader binnen die als altijd zo blij is mij te zien. Ik bak eieren met tomaten, selderij en kaas. Ontkorst en beleg de boterham - gelukkig had ik zelf alles mee genomen want er was niets in huis.
Zet en schenk koffie. Snijd het brood in stukjes en moedig mijn vader aan alvast te beginnen. 'Mag het?'. 'Ja pap, het mag'. De stagiaire komt en is blij dat ze geen lunch hoeft te verzorgen.
Mijn vader begint te hoesten en ik klop op zijn rug. Ik kus en word gekust. We kijken naar een klassiek concert. Ik was af en besluit dat ik geen boodschappen ga doen. Morgen is het winkeltje open en ik neem aan of liever, ik hoop dat iemand zal kopen wat nodig is.
We zitten nog wat en dan zegt mijn vader dat hij naar bed gaat. Ik ga naar huis. Jas aan. 'Kom je morgen weer?' 'Nee, morgen niet.' 'Maar wel snel.' 'Ja, wel snel.'
De receptioniste zegt iets en op een of andere manier zeg ik dat ik nog voor ik boven was al in tranen was. Ze oppert dat het misschien tijd is dat mijn vader naar een verpleeghuis verhuist. Daar zal hij intensiever verzorgd worden. Hier wonen mensen zelfstandig.
Ik antwoord dat dit een verzorgingstehuis is. Zij zegt dat dat betekent dat de bewoners worden gewassen en geholpen met de medicijnen. Verder worden zij geacht zelfstandig te functioneren. Een verpleegtehuis is wel de volgende stap maar als het mijn vader gelukkiger maakt... Oh. Ach.
Mijn vader zegt iedere keer hoe blij hij is met zijn kamer. Dat hij tevreden is. Ik vind dat mijn vader het heel goed doet aan de vooravond van zijn 90e verjaardag. Een verpleegtehuis is absoluut niet waar ik aan denk of wil denken. Dat is volgens mij ook helemaal niet aan de orde.
Opnieuw ben ik in tranen. 'Blijf wel praten', zegt de goed bedoelende receptioniste. 'Ik zeg niets meer', zwaai en loop naar buiten.
Als een verzorgingstehuis niet zorgt of kan zorgen voor de basis levensbehoeftes als hygiëne, voeding, medicijnen en als wanneer ik daarover mopper het antwoord is dat mijn vader maar naar een verpleeghuis moet dan hou ik voortaan mijn mond. Dan zeg ik ja-en-amen en doe verder mijn eigen ding.
Mijn vader doet het hartstikke goed. Hij klaagt niet. Hij zeurt niet. Hij is altijd blij, wie er ook langskomt, wat ze ook voorstellen. Nou ja, meestal dan. Niet altijd wil hij niet aanwezig zijn bij de hoempapa muziek of andere stomme activiteiten die men organiseert - ik denk wel eens dat de activiteitenbegeleiders vooral doen wat zij zelf leuk vinden.
Nee, hij kan niet voor zichzelf zorgen. Hij moet geholpen worden met aan- en uitkleden, gewassen, een boterham gemaakt, gestimuleerd te drinken - hij drinkt te weinig, niemand die het ziet. Hij verveelt zich stierlijk en hij is niet de enige in dat huis.
Mijn vader is dement maar niet debiel. Hij vader heeft een slikprobleem en eten en drinken zijn vermoeiend en niet leuk. Het eten is ook niet echt heel lekker of uitnodigend.
Als hij niet wil eten, dan eet hij toch niet? Rare houding maar dat is wat men predikt daar in dat kleine, onderbezette huis. Ik zucht en regel dat ze dan maar een boterham voor hem maken 's avonds. Dat betekent meer boodschappen, meer beleg en de vraag - van weer een andere verzorgster - waarom ik zoveel beleg koop...
Soms spuugt mijn vader het dikke slijm op de grond. Soms valt zijn glas fanta in de nacht. Hij kan niet echt aangeven wat hij wil of nodig heeft. Alleen in zo'n huis red je het niet - dat zeg ik al vanaf het begin. Ik doe al meer dan ik ooit deed of wilde doen. Nu moet ik ook nog de vloer gaan dweilen?
En anders moet hij dus maar naar een verpleeghuis? Deur op slot? Gemeenschappelijke ruimtes met vier mensen die hij niet kent en die totaal uiteenlopende interesses hebben en achtergronden? Liever nog neem ik hem zelf in huis. Met mijn moeder gaat de laatste tijd ook in rap tempo achteruit. Hoe moeilijk kan het zijn?
Iemand die ze wast en aankleedt en iemand die het huis schoonmaakt. De medicijnen doe ik nu al voor mijn moeder. De lunch doe ik bijna elke dag wel bij een van beiden. Koken is zo gebeurd. Samen eten. Geen gezeur meer of ik dit ook nog wil doen en dat en liever dat niet meer. Liever regel ik het zelf.
Niet meer meningen van alle verzorgers, schoonmakers en facilitaire medewerkers, die alle tien iets anders denken en willen en adviseren tot je te lastig wordt en zij besluiten dat het genoeg is geweest en dat je vader een enkeltje verpleeghuis krijgt. 'Blijf wel praten.' Natuurlijk hou ik mijn mond.
'Mevrouw, dit is toch de richting van het centraal station', de vraag van dames samen uit in de grote stad verjaagt de tranen. 'Nee, u moet de andere kant op lopen.' En ik?
Misschien moet ik ook een andere kant op. Niet meer open, met de tong op mijn hart mopperend over het wel en wee van wat ik er aantref in het kleine, onderbezette, goed bedoelende verzorgingstehuis maar gewoon gesloten, afstandelijk, beleefd en dankbaar.
Meer dan eens heeft men mij aangespoord in de cliëntenraad zitting te nemen. Ik weiger. Afgezien van het feit dat ik er geen tijd - of misschien moet ik zeggen geen energie voor heb, ben ik natuurlijk bang dat het averechts zal werken.
Mijn klagen, mijn emotie - het is duidelijk contraproductief. Men zegt dat ik ook aan mezelf moet denken en dat het beter zou zijn wanneer.... dan ik in tranen, dan ik overstuur thuis, boos op mezelf en de goedbedoelende mensen die niet weten wat goed is voor mijn vader of mij.
Ik denk dat het beter zou zijn als ik mijn ouders zelf zou verzorgen. Ik weet dat ik het niet kan. Ik weet dat het drie bruggen te ver is. Ik weet dat ik mijn tong zal moeten afbijten.
Ik moet mezelf aan banden leggen voor het welzijn van mijn vader. Niet meer naar mijn vader als er een activiteit is zodat men niet zal denken dat ik mijn vader tegenhou mee te doen. Niet meer refereren aan de rest van mijn leven dat ook beslag op me legt.
Dat moet te doen zijn. Toch?
Kate
3 mei 2012
De foto is een uitsnijding van een foto van Corbis; fotographer: Steve Prezant; © Steve Prezant/Image Source/Corbis; 42-30949520; Mature woman with head in hands looking concerned
