Een schimmige wereld verdient schimmen als spelers die zich profileren middels vage foto's die niet tot herkenning leiden maar tot tweespalt. Nog meer tweespalt. Nog meer eieren die barsten en sneetjes toebrengen als naalden die de huid doorprikken.
Oppervlakkige pijn gevolgd door bloed. Likken zul je tot alles op is, slikken, stikken, er mag geen druppeltje verloren gaan. Het is volle maan en iemand zal bloeden. Doodbloeden. Herrijzen met een nieuwe identiteit. Leeg profiel. Oude grieven.
Wie was hij? Wie is zij? Je zou er bijna bang van worden. Ik hoor ze wel de voetstappen door het stof maar ik zie ze niet. Ik zie ze wel maar ken, herken ze niet. Onwillekeurig kijk ik over mijn schouder.
'Dit is het verschil tussen ons', zegt de te oude man die aan zee woont, ver weg, 'ik vertrouw iedereen, jij vertrouwt niemand.'
Hoe anders was het toen de man in mijn stad me vroeg: 'vertrouw je mij?' en ik zonder enige aarzeling kon antwoorden: 'ja, ik vertrouw je'. Ik vertrouwde hem met mijn leven – maar dat zei ik hem niet. Gelukkig heeft hij mij ook vertrouwd.
Dat is een ding waarvan ik zeker ben. Een van de weinige dingen waarover ik niet twijfel. 'Jij hebt altijd gelijk', concludeert de dichter als ik weer eens een te intieme vraag ontwijk. 'Jij zegt het', pareer ik. Hij zwijgt voor nu.
Het meisje dat meeluistert, lacht. Haar lach klinkt hol, weerkaatst in het stille moeras. Ze krabbelt aan haar neus. Ze veegt de lok uit haar oog. Ze wil wel een vraag stellen maar durft het niet.
Stel je voor dat ook zij geslacht wordt in het volle aanschijn van al die dwaallichtjes in het moeras. Zij zwijgt. Zoals iedereen zwijgt. Iedereen houdt de adem in. Wat volgt? Wie durft? Waar zal het heengaan en waar gaat het eindigen?
In de verte huilt een wolf. Nee, stil! Het is een wolvin. Een vrouw die zich de mond niet laat snoeren. Creatief. Beschermer van dat wat haar lief is. Gevaarlijk als het moet. Ontembaar. Vrij. Zichzelf.
Ik kreeg ooit in een vorig leven een prachtig boek: "Women who run with wolves"(*). Het is hoog tijd dat ik het uit de kast trek, afstof, open, lees.
Gek. Tijden niet aan gedacht. Maar het is tijd. Tijd om me te laven. Als dat het resultaat is van wat zich daar, in het moeras, op dat forum van die bekende SM site, heeft afgespeeld de laatste dagen dan was het goed.
Het is tijd om terug voeling te krijgen met de ontembare vrouw. Als jullie me zoeken, ik ben aan het lezen :-). Stoor me niet - tenzij jij degene bent die mij herkent, erkent en weet wie ik ben.
Kate
6 mei 2012
(*) "De ontembare vrouw" is geschreven door Clarissa Pinkola Estes
