Een schreeuw om zorg

Wanneer ik naar mijn vader ga in het verzorgingshuis dan doe ik dat natuurlijk primair om hem te bezoeken, te begroeten en quality time met hem door te brengen. In de praktijk ben ik het merendeel van mijn tijd kwijt met het herstellen van de orde, het oplossen van problemen en het maken of bevestigen van afspraken. 

Laat ik, voor ik verder ga, zeggen - gemeend en met heel veel respect - dat de mensen daar in het kleine huis in hartje Amsterdam lief zijn, meer dan hun best doen en niet meer kunnen doen dan ze doen gegeven de middelen die ter beschikking staan. Chapeau voor een ieder die zijn of haar tijd en energie geeft in of rond de zorg!

Maar ik heb altijd gezegd, en ik zeg het opnieuw, alleen in zo'n huis - zonder actief netwerk van familie en/of vrienden of bekenden - red je het niet. Je redt het wel, zeker maar dan moet je genoegen nemen met een zeer teruggebrachte levensstandaard. Er is simpelweg geen tijd voor de verzorging om meer te doen dan het uiterst noodzakelijke.

Een wandelingetje per week moet per wet afgedwongen worden, las ik het niet ergens de afgelopen maanden? Nou, dat wandelingetje per week is onmogelijk. Zelfs een wandeling per maand met alle bewoners is niet te doen voor de altijd overbelaste doch onderbezette verzorging.

Als je niet meer zelf mobiel of handelingsbekwaam bent dan krijg je niet meer dan in het winkeltje te koop is drie dagen per week gedurende een paar uur. Dat stukje gorgonzola of die lekkere worst van de slager zul je niet meer krijgen als je geen naasten hebt of vrienden die het voor je meebrengen. Jammer dan. Het is vaak al een wonder dat de basisvoorraad zoals bijv. van brood of melk op peil blijft.

Is het wasgoed te laat terug of heeft de zorg per ongeluk of omdat jij ongelukjes had te veel pantalons verbruikt, dan zit je zomaar dagen in je pyjamabroek. Tijd en initiatief om een wasje tussendoor te doen, is er vaak niet. Nieuwe spullen zul je sowieso zelf moeten regelen en tja, hoe doe je dat als je bedlederig bent, verward of in een rolstoel zit?

Er lopen heel veel mensen rond in het huis, verzorgenden, stagiaires, vrijwilligers, niemand die opmerkt dat je toch wel erg bent afgevallen de laatste tijd en als ze het zien dan gebeurt er niets mee. Omdat je niet in het restaurant wilt eten is er niemand die ziet dat je moeite hebt je vlees te snijden. Niemand die bijhoudt of je wel eet en wat je eet. Niemand die de klok luidt.

Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan maar ik doe het niet. Ik kom net terug van mijn vader. Hij is altijd blij mij te zien en ik ben blij daar te zijn, bij hem en met hem. Even samen een extra lekker boterhammetje eten - en gelijk de koelkast inspecteren en bijvullen. Even een wandelingetje doen, zijn bijzettafeltjes schoonmaken en de vloer rondom zijn stoel.

De garderobekast stond weer eens open en er lag geen washandje in de kast. De pedicure was nog steeds niet geweest maar de portemonnee was door de wasserette gevonden in de achterzak van de broek die ongecontroleerd met de was was meegegeven. Overmorgen krijgt hij hem terug. 'Wat is het vandaag voor dag?' 'Vandaag is het dinsdag.' 'Oh ja.'

Tien minuten later stelt mijn vader dezelfde vraag en een uur later nog een keer. Waarom zijn er geen klokken te koop die de tijd - duidelijk leesbaar - combineren met een Nederlandse dag- en datumaanduiding? 'Moet ik me scheren?' 'Nee pap, dat heb je vandaag al tien keer gedaan.' 'Ja, hè? Maar ik moet me scheren.' 'Nee, wacht maar even.' 'Wat voor dag is het vandaag?'

Toen ik aan het eind van de middag terugfietste naar huis reed ik bijna twee politieagenten op mountainbikes aan. Ik wilde rechtdoor en zij waren niet duidelijk over de richting waarin zij zouden gaan. Ze sloegen rechtsaf en ik zat aan de binnenkant. Ik riep dat het handiger was als ze aangaven waar ze heen wilden. Wat ik te zeuren had, vroeg die ene. 

Ik zei dat hij, zelfs als politieman, richting moest aangeven en ben snel doorgefietst. Te moe. Te emotioneel. Geen zin in heibel met een diender die de macht heeft mij een boete te geven voor het beledigen van een ambtenaar in functie of omdat mijn voorlicht gejat is of omdat meneer zijn bonnenquotum van deze week nog niet bereikt heeft. Zucht.

Thuis knipperde het antwoordapparaat. 'Kom je morgen?', vroeg mijn vader met schorre stem. Ik vulde de wasmachine met twee pantalons, een vest en het kussentje van de stoel bij de eettafel en op mijn boodschappenlijstje staat dat ik koffie, ossenworst en aftershave voor hem moet kopen. Morgen mag ik zijn huisarts bellen.

Nee, morgen ga ik niet naar mijn vader. Donderdag is het bingo in het huis en ik ben daar vorige keer ook al niet bij geweest. Ja, ik denk dat ik donderdag wel weer naar mijn vader toe zal gaan voor wat quality time en meer. 

Ik zeg je, ik zeg je, alleen ben je niets in zo'n huis en ik vraag me altijd af hoe dat zal gaan als ik zo oud en hulpbehoevend zal zijn als mijn vader...

Kate
15 maart 2011


De foto's zijn afkomstig van: http://www.corbisimages.com
Foto 1: Creative Westend61 (RF); 42-26259935; Senior women holding hands 
Foto 2: Creative Flame; CB107893; Hand on Cane
Foto 3: Creative Fancy; 42-19650636; Elderly man holding coffee cup