Eindelijk! Na weken of langer waarin niets leek te lopen, niemand mee leek te willen werken en Murphy volop aanwezig was in mijn leven, lijkt het erop dat we of ik in ander vaarwater terecht zijn gekomen.
Ik merkte het vanmorgen al bij het opstaan: vroeger dan anders, fitter dan normaal en actiever als in lang. Een vooruitgeschoven klusje was zo gedaan. Telefoontjes gingen goed - ditmaal geen verwarring of onbegrip door de lijn. Telefoontjes werden geretourneerd.
Het zal aan mijn energie gelegen hebben: je krijgt wat je uitzendt - is het credo. Wellicht is dit waar. Het zal aan de stand van de planeten hebben gelegen of gewoon aan het weer. Het zal ergens of nergens aan liggen maar ik ben zo opgelucht dat ik wel kan janken.
Ik was op het punt aanbeland - misschien daarom - dat ik het had opgegeven me nog actief met het onopgeloste, onaffe bezig te houden: dan maar geen thermostaat die functioneert zoals ik dat wens, dan maar geen getekend contract, dan maar een vader zonder stem. Ik gaf op, liet los, ademde uit.
Wat ik niet kan veranderen, kan ik blijkbaar niet veranderen. Als anderen niet klaar zijn te handelen, kan ik ze niet dwingen of verleiden dat wel te doen. Voor alles is een tijd en plaats en de wereld vergaat niet als ik niet op mijn wenken word bediend maar even (weken, maanden) moet wachten. Zucht!
Het was een test, dat durf ik te bekennen. Een die ik verloor - maar dat is te hard geoordeeld want alles zal goed komen ondanks alles. De prijs: slapeloze nachten, emoties die ik niet binnen kon houden en een algeheel gevoel van onmacht en machteloosheid.
Ik had beter moeten weten. Ik wist beter maar ik kon niet anders. Ik ben niet anders dan dit: een tobber die het liefste de touwtjes in handen heeft en tegen een muur knalt wanneer het niet loopt zoals ik denk dat het zou moeten. Mensen zijn mensen, en ik ben een van die mensen. We doen wat we doen.
Ik weet niet of ik geloof in de kracht van energie of in de stand van de planeten of in de goedheid van mensen. Ik weet dat ik zo nu een dan een grijze sluier over mijn hoofd en hart draag die niemand ziet of voelt dan ik - als ik er tenminste opmerkzaam genoeg voor ben. Hoe dan ook, de sluier is weg.
Nu maar hopen dat ik niet te vroeg juich en dat er inderdaad dingen afgerond en beantwoord zullen worden. Ik denk dat het zo zal zijn en ik kan u niet zeggen hoe opgelucht ik me voel.
Kate
14 maart 2011
