Vandaag zou ik niet meer zo stellig antwoorden - wie ben ik om de waarheid te verkondigen en wat is dan die waarheid, bestaat die wel? Bovendien, de praktijk, mijn praktijk leert iets anders dan dat zeer besliste 'nee' want als die gevoelens nooit over gaan, waar zijn ze dan?
Waarom voel ik niets, niets dan irritatie en afwijzing van dat wat men BDSM noemt? Waarom is mijn stroompje, als het dan eindelijk weer eens door mijn lichaam en ziel gaat, zo iel dat elk briesje haar stopt en ik het niet eens in de gaten heb tot ik maanden later omkijk en merk dat het er niet meer is?
En weet u, eigenlijk interesseert het waarom me niet eens - wat wel? Waarom, ik heb het zoveel jaren gevraagd, geroepen, gehuild - er kwam geen antwoord. Uiteindelijk moest ik concluderen dat het antwoord op mijn vraag uit zou blijven. Niet gegeven zou worden of misschien kon worden.
Hoe kan een ander ooit een bindende uitspraak doen over iets dat zo vluchtig is als een gevoel? Een gevoel kan immers veranderen, wordt verschillend ervaren en verzwakt vanaf het moment dat het in woorden gevangen wordt. En, hoe kun je de toekomst duiden? Iemands toekomst of de jouwe?
'Gaat het ooit over'? Ooit? Wanneer je bijna negentig bent als mijn vader en in een verzorgingstehuis je dagen slijt onwetend van dag noch uur, als Brezjnev naar iedereen zwaait en dan aan mij vraagt: 'wie is die vrouw, wie is die man'? Is het Alzheimer of slechts dementie of kunnen we het "gewoon" verwardheid noemen?
Vragen zat maar ik stel ze niet. Soms moet je dingen niet willen weten. Nee, het gaat nooit meer over. Mijn SM-gevoel hoort bij mij, is deel van mij en wie ik ben. Nee, ik praktiseer niet dat wat men op sites of feestjes ziet. Ik denk niet dat ik het ooit zo - wellicht zelfs ooit nog - zal ervaren.
Maar nee, het gaat nooit over. Ik weet zeker, de geschiedenis, mijn geschiedenis heeft me dat geleerd, ooit zal er weer iets stromen en wellicht dat dan de stroom breder zal zijn, onstuimiger, gevaarlijker. Het stemt rustig te weten dat het zo zal zijn.
SM is een van de zekerheden in mijn leven. Nee, het gaat niet, nooit over maar dat zegt geen ene moer. Het zegt namelijk niets over de kans dat dat gevoel vorm krijgt, de wijze waarop dat zou gebeuren of zelfs de wenselijkheid daarvan. Maar, het blijft bij mij en het laat mij af en toe weten er te zijn.
Ik heb geluk. Ik kan zonder de praktijk. Waarschijnlijk kan ik beter zonder dan met. Ik hoef geen spel of date of nacht om mij bevestigd te weten in dat gevoel dat er ontegenzeggelijk is ergens diep diep verscholen in de groeven van mijn ziel. Ik weet wat ik weet. Ik heb geluk.
SM is er, het bestaat, het mag er zijn, het is "iets" tussen twee volwassenen die dat met wederzijdse toestemming en instemming beleven. Wat het is, is voor iedereen anders. Ik weet niet hoe het is en ik weet niet of het bij mij of voor mij ooit nog terugkomt - vandaar mijn aarzeling bij de vraag: 'gaat het ooit over'.
Over? Nou, uhm... tja, wat zal ik daar eens over zeggen?
Kate
8 maart 2011
De foto komt van http://www.corbisimages.com: Two pieces of rope ending in knots - Terra - 42-26760757 (mijn zoekterm was 'endings')
