Laat het maar gaan. Laat het maar los. Misschien leer ik eindelijk hoe gemakkelijk dat is: als een uitademing. Adem uit.
Geef terug wat nooit het jouwe was en krijg lucht.
Ik huiver te schrijven over dat gevoel van opluchting dat mijn deel werd eind november vorig jaar. Ik schreef er over maar niet hier.
Ik huiverde mijn gevoel te delen, BDSM is al zo'n beladen term, SM zo zwart en de publieke opinie - ach die interesseert me al helemaal niet (wat wel?).
Ik, moet ik zo nodig verkondigen hoe het is of ervaren wordt - door mij? Waartoe?
Maar dit blog, k&k zoals ik het liefkozend noem, dat gaat over mijn schrijven - mijn strijd met dat schrijven - en over ketens mag best gaan over mijn strijd met die ketens - want die is er. Nee, was er.
Als los zand is het verdwenen. De flonkering niet langer zichtbaar. Het zilte slechts zout - te zout. Niet langer cement dat ons verbindt maar individuele grilligheden - lees: grillen.
Het mooie van de metafoor los zand is dat er altijd wel een paar korrels achterblijven. Daarin schuilt hoop. Het gaat nooit helemaal over. Toch?
Kate
10 maart 2011
De foto komt van http://www.corbisimages.com: Sand grains falling through hand - Terra - 42-23926857
