Geef vaker een bloemetje...

Vandaag verwende ik mij met een prachtige bos tulpen.

Wie wordt daar niet vrolijk van?

Kate

31 maart 2011

Duizenden spreeuwen

Vanavond niet, maar de afgelopen avonden cirkelde duizenden spreeuwen (gok ik maar, kan ook een andere vogelsoort zijn) boven de buurt waar ik woon, streken neer in de bomen waar ik op uitkijk en stegen weer op om met een rotgang neer te komen.  Nee, ik zag nooit de film 'The Birds' maar op de een of andere manier voelde dit zoals in die film van Hitchcock, mijn ramen ondergescheten en mijn rusteloze nachten nog moeizamer door het eindeloos geritteketit van die vogels tot diep in de nacht of zelfs ver na het ochtendgloren.

Ook hier maar weer die nutteloze vraag van het waarom - of toch maar niet, of toch: waarom? Kate 28 maart 2011 De foto's maakte ik gisteravond, 27 maart 2011 rond 20.00 uur

Brandende vragen

Ken je dat? Dat jij een pas vooruit kunt kijken en anderen niet? Dat die anderen hun voornemen bekend maken en je zegt: 'zou je dat (nu) wel doen?'. Natuurlijk doen ze het toch en daarmee maken ze de zaak, onbedoeld - zullen we maar zeggen - nog ingewikkelder. Was ik maar assertiever, steviger geweest in het uiten van mijn twijfel.

Maar ja... 'Je bent lief', zeiden iemand en anderen ooit. Aan lief-zijn heb je niets. Je wint er niets mee is de les van 49,33 jaar vertoeven op deze aardkloot. Met boos-zijn win je net zo min iets, leer ik recentelijk.

Met zijn win je niets, is het angstige doembeeld dat oprukt aan de einder. Mensen doen wat ze willen doen, wanneer en hoe ze dat willen en hun visie gaat niet verder dan het eigen belang. Een bleek beeld van de mensheid is mijn deel. Ik kan het niet helpen. Ik kan mij niet helpen. Of de wereld.

rebellen in Libië - 1

Vertel me, wat doen "wij" in Libië? Waarom maken wij ons druk over een intern conflict? Waarom een coalitie daar en niet in Turkije, Rusland, Bahrein, Saudi Arabië, indertijd in Rwanda (dat land van de hoeties en de toeties) of, op een andere manier, in België?

Overal ter wereld zijn interne conflicten waar burgers het slachtoffer zijn van repressie, corruptie, geweld en andere (hart)verscheurende zaken. Toegegeven, niet elk van deze landen - ik ben er, voor het gemak, een heel stel in Afrika vergeten te noemen - is rijk aan olie of "goede" contacten op het hoogste niveau.

Libië: westerse kruisraketten - 2

Maar verdomme, wat doen wij in Libië? Hebben we niets geleerd van Irak (wat deden we, doen we daar?). Ik zie nog de eerste beelden van de luchtaanvallen tijdens de Golfoorlog - ging ook over Irak - op CNN en de commentator die met een aanwijsstokje op een foto aanwees hoe 'geweldig' de nieuwste precisie aanvallen waren geweest.

Achterhaald - natuurlijk - inmiddels maar ik proef dezelfde honger naar avontuur nu. Wat is dat toch met jongens? Waarom willen ze, oud en wijs als ze zouden moeten zijn, nog steeds oorlogje spelen, cowboy en indiaantje, 'if you are not with us, you are against us'. Hoezo, against us? Wat hebben wij verloren in Benghazi? Waarom zijn de 'burgerslachtoffers' daar van hoger niveau dan de mensen in Darfur?

Japan in puin - 3

Waarom doen mensen wat mensen doen? Waarom lieten de Japanse autoriteiten de wereld weten geen prijs te stellen op hulp terwijl je al bijna direct kon vaststellen dat de ramp zelfs toen die nog kleiner was dan nu, ongekend groot was?

Japan: mensen in nood - 4

Is dan niet alle primaire hulp in de vorm van dekens, voedsel, drinkwater, medicijnen, tenten, welkom? Vanwaar die arrogantie? Dat idee dat je het wel alleen kunt redden? Ik weet, ik weet, een andere cultuur, andere zeden en gewoontes, geschiedenis.

Toen ik op de Havo voor aardrijkskunde een project over een ontwikkelingsland moest doen, nam ik Japan. Het zal ergens in de tweede helft van de jaren 70 geweest zijn. Ik bleef zitten en het jaar erop mocht ik het niet meer over Japan als ontwikkelingsland hebben :-). Zo wordt en werd de geschiedenis herschreven.

Queen in 1971 - 5

Het gebeurt op allerlei niveaus en in alle sectoren van het leven. Ik volg vol interesse hoe de geschiedenis van Queen, mijn bandje :-), herschreven is en wordt sinds het overlijden van Freddie Mercury en het pensioen van John Deacon (ooit zal ik er wellicht over bloggen).

Misschien is het nodig voor de band om voort te bestaan, nieuwe wegen in te slaan en te rechtvaardigen dat er een leven is na het verlies van wat ooit gevoeld werd als meer dan 50% van de band.

Zeker is dat over nog eens veertig jaar of zestig of honderd jaar de geschiedenis opnieuw zal worden gewogen en beoordeeld. Dat is hoe het leven is: een voortdurende ijking en herijking. Alles verandert, dat is de wet van de Tao, van het leven zelf en onze visie verandert mee.

Queen in 2011 - 6

Wat nu echt belangrijk is, in het grote geheel der dingen kan ik niet zeggen. Ieders belang is anders. Wat weet ik van de belangen van de internationale gemeenschap in Libië of van de trots van de Japanners of de ambities van Brian May en Roger Taylor?

Zelfs van mezelf kan ik niet met zekerheid zeggen wat mij drijft de dingen te doen zoals ik het doe.

Ik weet wel dat er maar een paar zaken echt belangrijk zijn en dat zelfs die (kunnen) schuiven in de tijd. Niets is zeker en dat is de grootste zekerheid die wij hebben. Jammer dan als je het graag anders zou willen.

Jammer als je zou willen weten het hoe en waarom van het handelen van mensen. Je hebt het maar te nemen zoals het is. Moeilijk vind ik dat. Op ieder vlak en door alle sectoren van het leven heen. De grote vraag van het waarom en het non-antwoord - wie kan mij leren daarmee om te gaan?

Kate
20 maart 2011


p.s. en dan kom ik net thuis van mijn vader met de nog brandender vraag waarom iemand het recht meent te hebben 45 euro uit zijn portemonnee te jatten...!!! Het is onbeschrijfelijk, niet eens vanwege die 45,-- maar gewoon, hoe durf je!!! Hoe durf je van oude demente mensen te jatten?


Alle foto's komen van het internet:
1 -  http://www.nrc.nl/nieuws/2011/03/20/live-raketten-op-libie/
2 - http://www.telegraaf.nl/buitenland/9314668/__Eerste_nacht_bombardementen__.html
3 - http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2720/Nieuws/photoalbum/detail/1861497/195704/1/Puin-in-Japan.dhtml
4 - http://wuxinghongqi.blogspot.com/2011/03/hd-miserable-scene-of-hard-hit-area-in_14.html
5 - http://www.blogalaxia.com/post/king+rat/5
6 - http://www.stormtroopersinstilettos.com/gallery/

Een schreeuw om zorg

Wanneer ik naar mijn vader ga in het verzorgingshuis dan doe ik dat natuurlijk primair om hem te bezoeken, te begroeten en quality time met hem door te brengen. In de praktijk ben ik het merendeel van mijn tijd kwijt met het herstellen van de orde, het oplossen van problemen en het maken of bevestigen van afspraken. 

Laat ik, voor ik verder ga, zeggen - gemeend en met heel veel respect - dat de mensen daar in het kleine huis in hartje Amsterdam lief zijn, meer dan hun best doen en niet meer kunnen doen dan ze doen gegeven de middelen die ter beschikking staan. Chapeau voor een ieder die zijn of haar tijd en energie geeft in of rond de zorg!

Maar ik heb altijd gezegd, en ik zeg het opnieuw, alleen in zo'n huis - zonder actief netwerk van familie en/of vrienden of bekenden - red je het niet. Je redt het wel, zeker maar dan moet je genoegen nemen met een zeer teruggebrachte levensstandaard. Er is simpelweg geen tijd voor de verzorging om meer te doen dan het uiterst noodzakelijke.

Een wandelingetje per week moet per wet afgedwongen worden, las ik het niet ergens de afgelopen maanden? Nou, dat wandelingetje per week is onmogelijk. Zelfs een wandeling per maand met alle bewoners is niet te doen voor de altijd overbelaste doch onderbezette verzorging.

Als je niet meer zelf mobiel of handelingsbekwaam bent dan krijg je niet meer dan in het winkeltje te koop is drie dagen per week gedurende een paar uur. Dat stukje gorgonzola of die lekkere worst van de slager zul je niet meer krijgen als je geen naasten hebt of vrienden die het voor je meebrengen. Jammer dan. Het is vaak al een wonder dat de basisvoorraad zoals bijv. van brood of melk op peil blijft.

Is het wasgoed te laat terug of heeft de zorg per ongeluk of omdat jij ongelukjes had te veel pantalons verbruikt, dan zit je zomaar dagen in je pyjamabroek. Tijd en initiatief om een wasje tussendoor te doen, is er vaak niet. Nieuwe spullen zul je sowieso zelf moeten regelen en tja, hoe doe je dat als je bedlederig bent, verward of in een rolstoel zit?

Er lopen heel veel mensen rond in het huis, verzorgenden, stagiaires, vrijwilligers, niemand die opmerkt dat je toch wel erg bent afgevallen de laatste tijd en als ze het zien dan gebeurt er niets mee. Omdat je niet in het restaurant wilt eten is er niemand die ziet dat je moeite hebt je vlees te snijden. Niemand die bijhoudt of je wel eet en wat je eet. Niemand die de klok luidt.

Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan maar ik doe het niet. Ik kom net terug van mijn vader. Hij is altijd blij mij te zien en ik ben blij daar te zijn, bij hem en met hem. Even samen een extra lekker boterhammetje eten - en gelijk de koelkast inspecteren en bijvullen. Even een wandelingetje doen, zijn bijzettafeltjes schoonmaken en de vloer rondom zijn stoel.

De garderobekast stond weer eens open en er lag geen washandje in de kast. De pedicure was nog steeds niet geweest maar de portemonnee was door de wasserette gevonden in de achterzak van de broek die ongecontroleerd met de was was meegegeven. Overmorgen krijgt hij hem terug. 'Wat is het vandaag voor dag?' 'Vandaag is het dinsdag.' 'Oh ja.'

Tien minuten later stelt mijn vader dezelfde vraag en een uur later nog een keer. Waarom zijn er geen klokken te koop die de tijd - duidelijk leesbaar - combineren met een Nederlandse dag- en datumaanduiding? 'Moet ik me scheren?' 'Nee pap, dat heb je vandaag al tien keer gedaan.' 'Ja, hè? Maar ik moet me scheren.' 'Nee, wacht maar even.' 'Wat voor dag is het vandaag?'

Toen ik aan het eind van de middag terugfietste naar huis reed ik bijna twee politieagenten op mountainbikes aan. Ik wilde rechtdoor en zij waren niet duidelijk over de richting waarin zij zouden gaan. Ze sloegen rechtsaf en ik zat aan de binnenkant. Ik riep dat het handiger was als ze aangaven waar ze heen wilden. Wat ik te zeuren had, vroeg die ene. 

Ik zei dat hij, zelfs als politieman, richting moest aangeven en ben snel doorgefietst. Te moe. Te emotioneel. Geen zin in heibel met een diender die de macht heeft mij een boete te geven voor het beledigen van een ambtenaar in functie of omdat mijn voorlicht gejat is of omdat meneer zijn bonnenquotum van deze week nog niet bereikt heeft. Zucht.

Thuis knipperde het antwoordapparaat. 'Kom je morgen?', vroeg mijn vader met schorre stem. Ik vulde de wasmachine met twee pantalons, een vest en het kussentje van de stoel bij de eettafel en op mijn boodschappenlijstje staat dat ik koffie, ossenworst en aftershave voor hem moet kopen. Morgen mag ik zijn huisarts bellen.

Nee, morgen ga ik niet naar mijn vader. Donderdag is het bingo in het huis en ik ben daar vorige keer ook al niet bij geweest. Ja, ik denk dat ik donderdag wel weer naar mijn vader toe zal gaan voor wat quality time en meer. 

Ik zeg je, ik zeg je, alleen ben je niets in zo'n huis en ik vraag me altijd af hoe dat zal gaan als ik zo oud en hulpbehoevend zal zijn als mijn vader...

Kate
15 maart 2011


De foto's zijn afkomstig van: http://www.corbisimages.com
Foto 1: Creative Westend61 (RF); 42-26259935; Senior women holding hands 
Foto 2: Creative Flame; CB107893; Hand on Cane
Foto 3: Creative Fancy; 42-19650636; Elderly man holding coffee cup
 

Opluchting

Eindelijk! Na weken of langer waarin niets leek te lopen, niemand mee leek te willen werken en Murphy volop aanwezig was in mijn leven, lijkt het erop dat we of ik in ander vaarwater terecht zijn gekomen.

Ik merkte het vanmorgen al bij het opstaan: vroeger dan anders, fitter dan normaal en actiever als in lang. Een vooruitgeschoven klusje was zo gedaan. Telefoontjes gingen goed - ditmaal geen verwarring of onbegrip door de lijn. Telefoontjes werden geretourneerd.

Het zal aan mijn energie gelegen hebben: je krijgt wat je uitzendt - is het credo. Wellicht is dit waar. Het zal aan de stand van de planeten hebben gelegen of gewoon aan het weer. Het zal ergens of nergens aan liggen maar ik ben zo opgelucht dat ik wel kan janken.

Ik was op het punt aanbeland - misschien daarom - dat ik het had opgegeven me nog actief met het onopgeloste, onaffe bezig te houden: dan maar geen thermostaat die functioneert zoals ik dat wens, dan maar geen getekend contract, dan maar een vader zonder stem. Ik gaf op, liet los, ademde uit.

Wat ik niet kan veranderen, kan ik blijkbaar niet veranderen. Als anderen niet klaar zijn te handelen, kan ik ze niet dwingen of verleiden dat wel te doen. Voor alles is een tijd en plaats en de wereld vergaat niet als ik niet op mijn wenken word bediend maar even (weken, maanden) moet wachten. Zucht!

Het was een test, dat durf ik te bekennen. Een die ik verloor - maar dat is te hard geoordeeld want alles zal goed komen ondanks alles. De prijs: slapeloze nachten, emoties die ik niet binnen kon houden en een algeheel gevoel van onmacht en machteloosheid.

Ik had beter moeten weten. Ik wist beter maar ik kon niet anders. Ik ben niet anders dan dit: een tobber die het liefste de touwtjes in handen heeft en tegen een muur knalt wanneer het niet loopt zoals ik denk dat het zou moeten. Mensen zijn mensen, en ik ben een van die mensen. We doen wat we doen.

Ik weet niet of ik geloof in de kracht van energie of in de stand van de planeten of in de goedheid van mensen. Ik weet dat ik zo nu een dan een grijze sluier over mijn hoofd en hart draag die niemand ziet of voelt dan ik - als ik er tenminste opmerkzaam genoeg voor ben. Hoe dan ook, de sluier is weg.

Nu maar hopen dat ik niet te vroeg juich en dat er inderdaad dingen afgerond en beantwoord zullen worden. Ik denk dat het zo zal zijn en ik kan u niet zeggen hoe opgelucht ik me voel.

Kate
14 maart 2011

Voorjaar op het landgoed

Dit is een van de twee soorten krokusjes die bloeien op het landgoed :-). Het zaaiseizoen is geopend en het enige sneeuwklokje uitgebloeid. Vandaag pootte ik aardappelen en herfstprei. Tuinieren is spannend - echt waar - en heel erg leuk :-).

Kate
12 maart 2010

Als los zand

Het glipt weg als zand door mijn vingers en ik weet: ik kan het niet tegenhouden. Een vuist maken, er tegen vechten heeft geen zin. 

Laat het maar gaan. Laat het maar los. Misschien leer ik eindelijk hoe gemakkelijk dat is: als een uitademing. Adem uit. 

Geef terug wat nooit het jouwe was en krijg lucht. 

Ik huiver te schrijven over dat gevoel van opluchting dat mijn deel werd eind november vorig jaar. Ik schreef er over maar niet hier. 

Ik huiverde mijn gevoel te delen, BDSM is al zo'n beladen term, SM zo zwart en de publieke opinie - ach die interesseert me al helemaal niet (wat wel?). 

Ik, moet ik zo nodig verkondigen hoe het is of ervaren wordt - door mij? Waartoe? 

Maar dit blog, k&k zoals ik het liefkozend noem, dat gaat over mijn schrijven - mijn strijd met dat schrijven - en over ketens mag best gaan over mijn strijd met die ketens - want die is er.  Nee, was er.

Als los zand is het verdwenen. De flonkering niet langer zichtbaar. Het zilte slechts zout - te zout. Niet langer cement dat ons verbindt maar individuele grilligheden - lees: grillen.

Het mooie van de metafoor los zand is dat er altijd wel een paar korrels achterblijven. Daarin schuilt hoop. Het gaat nooit helemaal over. Toch?

Kate
10 maart 2011


De foto komt van http://www.corbisimages.com: Sand grains falling through hand - Terra - 42-23926857

Gaat het ooit over?

Vele malen werd het mij gevraagd, soms angstig, andere keren hoopvol: 'gaan BDSM-gevoelens ooit over'? Altijd antwoordde ik: 'nee. Ze kunnen om wat voor reden dan ook minder prominent aanwezig zijn, het kan zijn dat je er niets mee doet maar over gaat het nooit. Je zult altijd deze gevoelens houden.'

Vandaag zou ik niet meer zo stellig antwoorden - wie ben ik om de waarheid te verkondigen en wat is dan die waarheid, bestaat die wel? Bovendien, de praktijk, mijn praktijk leert iets anders dan dat zeer besliste 'nee' want als die gevoelens nooit over gaan, waar zijn ze dan? 

Waarom voel ik niets, niets dan irritatie en afwijzing van dat wat men BDSM noemt? Waarom is mijn stroompje, als het dan eindelijk weer eens door mijn lichaam en ziel gaat, zo iel dat elk briesje haar stopt en ik het niet eens in de gaten heb tot ik maanden later omkijk en merk dat het er niet meer is?

En weet u, eigenlijk interesseert het waarom me niet eens - wat wel? Waarom, ik heb het zoveel jaren gevraagd, geroepen, gehuild - er kwam geen antwoord. Uiteindelijk moest ik concluderen dat het antwoord op mijn vraag uit zou blijven. Niet gegeven zou worden of misschien kon worden. 

Hoe kan een ander ooit een bindende uitspraak doen over iets dat zo vluchtig is als een gevoel? Een gevoel kan immers veranderen, wordt verschillend ervaren en verzwakt vanaf het moment dat het in woorden gevangen wordt. En, hoe kun je de toekomst duiden? Iemands toekomst of de jouwe?

'Gaat het ooit over'? Ooit? Wanneer je bijna negentig bent als mijn vader en in een verzorgingstehuis je dagen slijt onwetend van dag noch uur, als Brezjnev naar iedereen zwaait en dan aan mij vraagt: 'wie is die vrouw, wie is die man'? Is het Alzheimer of slechts dementie of kunnen we het "gewoon" verwardheid noemen?

Vragen zat maar ik stel ze niet. Soms moet je dingen niet willen weten. Nee, het gaat nooit meer over. Mijn SM-gevoel hoort bij mij, is deel van mij en wie ik ben. Nee, ik praktiseer niet dat wat men op sites of feestjes ziet. Ik denk niet dat ik het ooit zo - wellicht zelfs ooit nog - zal ervaren. 

Maar nee, het gaat nooit over. Ik weet zeker, de geschiedenis, mijn geschiedenis heeft me dat geleerd, ooit zal er weer iets stromen en wellicht dat dan de stroom breder zal zijn, onstuimiger, gevaarlijker. Het stemt rustig te weten dat het zo zal zijn.

SM is een van de zekerheden in mijn leven. Nee, het gaat niet, nooit over maar dat zegt geen ene moer. Het zegt namelijk niets over de kans dat dat gevoel vorm krijgt, de wijze waarop dat zou gebeuren of zelfs de wenselijkheid daarvan. Maar, het blijft bij mij en het laat mij af en toe weten er te zijn.

Ik heb geluk. Ik kan zonder de praktijk. Waarschijnlijk kan ik beter zonder dan met. Ik hoef geen spel of date of nacht om mij bevestigd te weten in dat gevoel dat er ontegenzeggelijk is ergens diep diep verscholen in de groeven van mijn ziel. Ik weet wat ik weet. Ik heb geluk.

SM is er, het bestaat, het mag er zijn, het is "iets" tussen twee volwassenen die dat met wederzijdse toestemming en instemming beleven. Wat het is, is voor iedereen anders. Ik weet niet hoe het is en ik weet niet of het bij mij of voor mij ooit nog terugkomt - vandaar mijn aarzeling bij de vraag: 'gaat het ooit over'.

Over? Nou, uhm... tja, wat zal ik daar eens over zeggen?


Kate
8 maart 2011

De foto komt van http://www.corbisimages.com: Two pieces of rope ending in knots - Terra - 42-26760757 (mijn zoekterm was 'endings')