Ik bleef vijf dagen in zijn villa.
Ik leefde er als slavin onder een strak regime met een minimum aan comfort, geketend. Pas op de laatste avond kreeg ik mijn japon terug en mijn schoenen. Die avond dineerden we bij kaarslicht en alleen die nacht deelde ik zijn bed: lepeltje lepeltje en ik, geketend, lag aan de binnenkant.
Nee, hij bracht mij niet naar het station, hij liet zich niet eens zien toen de taxi arriveerde maar toen ik door de achterruit keek aan het einde van de oprijlaan stond hij op het witte grind en keek mij na. Hij was in Amsterdam voor ik er was.
Hij haalde mij op van het station en bracht mij naar huis. Ik had nog een halve week vrij en hij bleef bij mij en zorgde voor mij. Hij gaf mij massages, kookte, maakte me aan het lachen. ’s Avonds hingen we op de bank en kletsen over van alles en nog wat of we zwegen.
’s Nachts droeg ik zijn keten en ieder uur van de nacht was hij bij mij. Zondagochtend maakte hij mij los, sloot de uiteinden van de keten met het hangslot aan elkaar en hing de sleutel bij het kruisje dat hij altijd om zijn hals draagt. Dat was voor mij het teken dat hij weg zou gaan.
Mijn vakantie was om en hij moest weer op reis.
Gisteren toen ik stond te koken heeft hij mij gebeld, en eergisteren ook. Hij vertelde dat hij het druk had en dat er verplichtingen waren waar hij niet onderuit kon. Ik vertelde over mijn nieuwste project en over het dagelijks leven zonder actieve slavernij. Ik zei dat ik het mis.
Hij luisterde aandachtig en vroeg mij hem te mailen hoe mijn agenda er in december uitziet, wanneer en hoelang ik eventueel vrij kan nemen. Het is nog lang geen december en ik hoop maar dat ik niet zolang hoef te wachten voor hij mij opnieuw die vraag, onze vraag voorlegt.
Kate
