Zo liepen we in de vroege avond van vrijdag 23 december naar de salon rechts van de voordeur, waar op mij gewacht werd. Meer wist ik niet. Meer was mij niet verteld. Wie kan weten, echt weten wat het betekent onwetend, in blind vertrouwen te moeten volgen? Geen zeggenschap te hebben en te leven bij de gratie van een ander?
Hier liep een elegante, intelligente vrouw die zich ogenschijnlijk kon meten met de besten maar ervoor had gekozen haar recht op zelfbeschikking op te geven om zich willoos en gehoorzaam te voegen naar de wensen en eisen van een sadist. Het is niet de makkelijkste weg die ik gekozen heb.
‘Ik zal je slaan iedere dag dat wij samen zijn. Is dat wat je wilt? Bij slaan zal het niet blijven Je zult je leven alleen leven. Leven om gepijnigd te worden op elke mogelijke wijze. Jij zult de mijne zijn onvoorwaardelijk zoals ik de mijne ben en daar zullen wij elkaar ontmoeten. Is dit wat je wilt? Echt wilt?’
Een leven in slavernij. Mijn wens. Ik heb Mark erom gevraagd dat leven vorm te geven. Hij hield de boot af en toen heb ik hem gesmeekt me alsjeblieft, alstublieft tot de zijne te maken. Zijn antwoord was dat hij daarover moest nadenken. Hij moest op reis maar luchthavens en hotelkamers zouden tijd en gelegenheid bieden om zijn gedachtes te ordenen.
Hij verdween van de radar. Maandenlang kwam hij niet naar Amsterdam en liet niets van zich horen. Vrienden informeerden mij over zijn scheiding, de zorg om en voor zijn kids. In de media las ik berichten over een prestigieus project, een grote internationale opdrachtgever en de vestiging van een nieuw hoofdkantoor in Nederland.
Het was duidelijk dat Mark het druk had. Jane merkte op dat hij zich begroef in zijn werk om niet over mij te hoeven denken, over mijn vraag, over zijn dominantie. Clive stelde dat het een vlucht was en dat Mark blijkbaar ruimte nodig had. Het advies was te wachten. Geen grote beslissingen te nemen tot Mark van zich had laten horen.
Ik wachtte.
