woensdag 7 augustus 2013

Kersttijd - 15. Dilemma

Wij zijn niet over een nacht ijs gegaan. Allerminst. Er was geen haast slechts zorgvuldigheid. En ondanks dat, ondanks al mijn ervaring en alles wat wij voorafgaand aan mijn onderwerping aan Mark hadden besproken, hoe kon ik weten dat hij mij op een dag mijn keten zou ontnemen, de zwaarst mogelijke sanctie op één na?

Mijn bestaansrecht in de vuilnisbak geworpen omdat hij mij had aangetroffen voor de deur in gevecht met een stelletje Oost-Europeanen. Mark had mij weggetrokken van de Poolse om wiens keel ik mijn hand geklauwd had. Hij had mij naar binnen gewerkt en de trap opgesleurd.

Hij eiste dat ik hem vertelde wat de oorzaak van het gevecht was. Ik weigerde. Ik weigerde meerdere keren. Mark had daarna heel gemakkelijk - en conform zijn recht – gebruik kunnen maken van de ondervragingstechnieken waar hij als krijgsheer over beschikt.

Hij koos ervoor dat niet te doen. Dat getuigt van respect en ik ben hem er diep dankbaar voor. Ik heb er geen spijt van dat ik het meisje naar de keel ben gevlogen en ik accepteer de consequenties
(*) die Mark eraan verbonden heeft maar hoe kan ik mijzelf ooit vergeven voor de pijn die ik Mark aandoe?

Hij behandelt mij anders sinds ik ketenloos ben. Ongeketend neemt hij mij niet in zijn armen, nodigt mij niet in zijn bed, raakt mij slechts aan als het niet anders kan. Mark zegt er nooit wat over maar ik voel wat het met hem doet mij te moeten missen in zijn armen, in zijn bed, aan zijn keten. Mijn schuld.

Gelukkig heeft hij mij de mogelijkheid geboden de keten schakel voor schakel terug te verdienen. Hij waarschuwde vooraf: ‘het zal zwaar worden Kate. Voor jou en voor mij.’ Het is loodzwaar gebleken. Hoe gemakkelijk zou het zijn hem alsnog alles te vertellen? Hoe moeilijk. Met wat voor gevolgen?

Informatie achterhouden, zwijgen staat gelijk aan verraad. Op verraad volgt verbanning. Mijn keten is mij ontnomen daarmee sta ik al half buiten. Mark weet het niet maar spreken, klikken, openheid van zaken geven, is zo mogelijk erger. Hierop staat – niet aan denken. Gewoon niet aan denken.

Dit is het dilemma waarmee ik worstel: de keuze tussen kwaad en erger. Ondertussen probeer ik uit alle macht mijn keten terug te verdienen – schakel voor schakel maar het lijkt een verloren strijd en straks moet Mark op reis. Wat zal er gebeuren tijdens zijn afwezigheid. Wie zit of zitten er in de salon op mij te wachten?



Kate 



(*) Lees over de consequenties van het verlies van haar keten in 236 Schakels.