Jij druk, ik druk en ergens in het midden is er tijd voor elkaar. Tijd om te delen wat er speelt, te voelen hoe het voelt en gewoon samen te zijn: lunchen, lezen, luieren tot jij iets zegt of ik - of is zelfs dat niet nodig? Het machtsevenwicht kantelt in slowmotion. Eerst voel ik het in mijn buik. Kippenvel vertelt het verhaal van dreiging en angst. Nog een stap en ik ben reddeloos verloren. Ik sluit mijn ogen, buig mijn hoofd, haal diep adem en laat het gaan als een diepe, bevrijdende zucht. Thuis.
Jij vraagt en ik antwoord. Schor. Zo zacht dat je mij toebijt luider te spreken. Het lukt maar moeizaam. Jij speelt ermee. Speelt met de emoties die ik ervaar nu ik jouw mindere ben. Ik voel het in mijn kut. Ik slik. Ik ril. Ik gloei. Ik luister.
Je bent een man die wat te vertellen heeft. Letterlijk en figuurlijk. Je bent ongeveer zo oud als ik en hebt wat van de wereld gezien. Je rookt niet, bent ongebonden en doet niet aan poly of pluri of overspel.
Je bent iemand naar wie ik luister. Eindelijk iemand om naar te luisteren. Het voelt goed, vertrouwd, veilig en bovenal vanzelfsprekend te doen wat jij zegt. Je vraagt niet meer maar instrueert.
Dit is hoe je het hebben wilt en niet anders. Kort maar niet kortaf. Duidelijk. Jij bent duidelijk en de situatie tussen ons is het ook. Niet omdat ik dom ben of debiel, niet omdat ik het alleen niet red - misschien juist daarom.
Als wij samenzijn zal ik misschien niet vaak op de grond zitten en knielen doe je in de kerk maar als wij samenzijn dan zal er iets zijn waardoor ons samen anders is dan dat van de buren.
Misschien verbied je het mij - die tegen niemand u zegt - je te tutoyeren. Misschien slaap ik altijd geketend. Misschien - nee, ik zal het niet kunnen voorspellen omdat jij nu eenmaal nooit doet wat ik verwacht en mijn fantasie niet nodig hebt. Jij trekt je eigen plan.
Maar er zal iets zijn, iets kleins of minder klein - daardoor niet makkelijker - waardoor ik voel en weet, wanneer wij samenzijn, dat ik jouw gelijke niet ben. Nooit ben maar als wij samenzijn dan zal het anders zijn, strikter, strenger, harder omdat het is wat jij wenst.
Je wens is het evenwel om deze ongelijkheid te punctureren door uren van gelijkwaardigheid. Uren, soms dagen of zelfs weken waarin wij als paar en partners van elkaar het leven leven behalve dan dat ik bij jou mijn aardappels koud eet of mijn wijn drink uit een kom.
Een zonnige dag. Jij speelt guitaar en ik dwaal door de tuin. In de oven suddert al het hoofdgerecht. Jouw kinderen komen eten en de avond wordt doorgebracht aan een lange tafel met bloemen en rode wijn in kristallen glazen.
Elke slok die ik neem, doet me beseffen hoe bijzonder het is uit een glas te mogen drinken. Jij kijkt terwijl ik drink. Ik zal betalen voor het privilege mijn lippen met glas te beroeren en ik weet het.
Ik ril. Je hangt mijn vestje over mijn schouders en brengt de vuile borden naar de keuken. Nog een paar uur en dan zal ik voor je staan. Naakt. Je zult mij vragen hoe vaak ik het glas aan mijn mond heb gebracht.
Ik zal een getal noemen, fout als het is. Jij zult het antwoord accepteren als het juiste en mij vrijuit laten gaan. Of niet. Schuld en boete.
Ik heb het druk. Jij hebt het druk. Jij houdt rekening met het feit dat de prioriteiten vaker bij ouders, kinderen en werk liggen. We delen wat er speelt, voelen hoe het voelt. Wat is is en wat niet kan moet wachten.
Ik huil over mijn vader die niet wil eten. Jij moppert over een probleem op de zaak. We lopen door de stad. Ik pas een jurk en jij koopt schoenen.
Je kijkt me aan, ik zie je blik. Het is niet nodig. Ik voel het in mijn buik. Mijn hart slaat over. Je geeft mij de tassen om te dragen. Ik open de winkeldeur voor jou.
'Jou?'
'Het spijt me. Voor u meneer. Ik open de deur voor u.'
'Loop.'
En ik loop.
Kate
9 januari 2013
p.s. lees ook eens: Aan een hele speciale Man :-).
De ballonnen vond ik op de tumblr The Gifts of Life. Als bron kwam ik tot Zsazsabellagio maar tijd om dieper terug te zoeken heb ik niet.
