 |
| The Kitchen Diaries |
Slater schrijft uitnodigend over de maaltijden die hij bereidt en de moeite of het gemak waarmee hij ze bereidt. De avonden onder de vijgenboom, het maal waar zijn gasten stil van werden. Ik besef hoe graag ik mijn keuken en tafel en voedsel zou willen delen met geliefden.
De tafel die ik had in mijn vorige huis was erop aangeschaft al vertelde ik dat tegen niemand. Ik heb de afgelopen weken het fornuis overgenomen bij mijn moeder. Zij heeft koken nooit leuk gevonden. Ik wel. Het is geen enkele moeite simpele maar lekkere en gezonde maaltijden op tafel te zetten. Haar eettafel was even de mijne.
Vanavond was ik thuis rond het avondeten - hier thuis, mijn huis waar ik al weken niet meer gegeten heb. In het achterhoofd de opdracht van de buurtzorg man die me vrijdag jl. bijna hardhandig naar huis stuurde. 'Take up your life', zei hij, 'het gaat heel goed met je moeder. Ga naar huis en take up your life'!
Ik kan eigenlijk niet (meer) goed uitleggen wat het met me deed, die opdracht. Het was net alsof er een sleutel werd omgedraaid, of er schellen van mijn ogen vielen, bevrijding, toestemming. 'Dit is een heel bijzondere mantelzorg situatie', had hij eerder gezegd. Dat is het ook.
Mijn broer en ik kunnen veel tijd aan onze ouders besteden. Doen dat ook. Soms te veel. Ik zeker. Ik heb me zo vaak de afgelopen maanden verscheurd gevoeld om aandacht en tijd en zorg te delen tussen mijn moeder die zo hard geestelijk onderuit leek te gaan en mijn vader in het verzorgingstehuis.
Ik was zo moe. De kentering kwam voelbaar nadat ik mijn hart had gelucht bij mijn huisarts - die ook de huisarts van mijn moeder is. Dat gesprek waarin mijn broer en ik aangaven ons zorgen te maken over de snelheid waarmee zij leek te dementeren.
Nog tijdens dat consult pleegde de huisarts een telefoontje met buurtzorg om ons te ondersteunen door mijn moeder eens per week te douchen. Mijn moeder was woest toen ze het hoorde! Ze had zich altijd zelf gewassen en al durfde ze niet meer in het bad, bang er niet meer uit te kunnen, hulp was niet nodig.
De man van buurtzorg kwam en het was bijna direct goed. Alle boosheid was verdwenen. Hij zou terugkomen maar toen lag mijn moeder in het ziekenhuis voor onderzoek. Elk nadeel heb ze voordeel.
Darmkanker werd vastgesteld maar ook urine retentie - het niet kunnen ledigen van de blaas. Het kan verwardheid tot gevolg hebben. Mijn moeder is nu weer zoveel helderder, en na een bloedtransfusie ook weer zoveel fitter dan ze was. Het lijkt of we de moeder van een jaar geleden terug hebben.
'Het gaat heel goed met je moeder. Ga naar huis en take up your life'! Het kwam op een goed moment. Ik hou me vast aan het vertrouwen dat de chirurg en later de huisarts ons schonken: er is goede kans op herstel van de darmkanker. Ik kan mijn leven oppakken. Ik moet weer een eigen leven krijgen.
Vanavond zou ik thuis eten maar de koelkast was leeg en ik had geen zin in een rondje supermarkt. Opnieuw kon ik terugvallen op het landgoed. Niets leukers dan een maaltje bij elkaar scharrelen op het balkon. Daar vond ik naast tuinbonen ook nogal wat doperwtjes, rucola, pluksla, selderie en - binnen in de gemberbak - veel basilicum.
 |
| recept uit Tender I, blz. 99 |
Jamie Oliver heeft recepten waarin hij doperwten en tuinbonen combineert in een puree en een soort van prakje - hoe vertaal je smashed op smakelijke wijze? Het zijn recepten voor bij de borrel als dip of als voorgerecht op toast.
Ik las ook diverse gerechten waarin de zalf - of hoe noem je het - van zacht gemaakte peulvruchten op pasta werden geserveerd. In pasta had ik geen zin en ik had pita brood in de diepvries. De keuze was snel gemaakt.
Ik heb de ongekookte groentes - rucola, pluksla, selderie, basilicum, doperwtjes, tuinbonen met een flinke teen knoflook in de blender gedaan met wat olijfolie en limoensap (uit een flesje), wat zout en peper*. Het was een heerlijke doperwten-tuinbonen spread op het warme pitabrood.
Erna heb ik nog een paar boterhammen met aangemaakte tonijn (uit blik) gegeten en een appelpannenkoek als toetje. Het was geen haute cuisine maar smaakte niet minder. Ik denk overigens dat wat ik ook gegeten zou hebben me goed gesmaakt zou hebben. Ik ben thuis en overdenk mijn leven.
Zo vaak heb ik hier gestaan, op het kruispunt der wegen. Ik kan er nog niet over schrijven. Vrijdag jl. begon ik aan een blog - de foto's staan klaar - maar het werd een terugblik naar de eerste twee weken van juni. Vandaag gaat het over het genot, het goede van wat mijn landgoed me brengt en wat ik ermee bereidde: een doperwten-tuinbonen spread.
Ik ben niet meer waar ik was maar nog niet daar waar ik erover kan schrijven. Da's aan een kant jammer want het rammelen op de toetsen is een van de manieren om gedachtes, gevoelens, wensen en verlangen op te diepen uit het onderbewuste.
Aan de andere kant heb ik ook de behoefte concreet en zeer bewust met dat kruispunt aan de slag te gaan. Toch, misschien is dat niet eens nodig. Misschien weet ik ditmaal wel waar ik uit zal komen.
Ik weet wel ongeveer waar mijn passie ligt, passies mag ik wel zeggen. Ik weet wat is gebleven en waar de interesse verflauwd is. En ik heb een droom - de droom die ik afgelopen zomer zo mooi omschreef. Het is nog net iets te vroeg om die droom na te jagen maar hij is er wel :-).
Genoeg stof tot nadenken dus maar dat komt op een later moment.
Kate
16 juni 2012
* in veel Britse recepten gebruikt men munt en om het een pesto te noemen, zou je er - en doe je er - Parmezaanse kaas door - maar ach... doe wat je wilt en gebruik wat je in huis hebt en hoe je het dan noemt? Een kniesoor die daarop let!
