We vreesden het ergste. 'Laat maar hangen', zei ik over de lange donkere jas die we eigenlijk terug zouden brengen naar de winkel - prachtig maar te formeel voor mijn huidige levenswijze.
Ik dacht haar daarin naar haar laatste rustplaats te begeleiden. Ik keek naar de schitterend wit bloeiende plant op haar terras en vroeg me af of we die op haar graf zouden kunnen planten. Ik dacht over wat ik nog wilde zeggen of horen. Ik huilde toen we langs een berm met klaprozen reden.
De arts aan het bed, de oncologisch verpleegkundige, ze waren somber gestemd. De tumor was agressief en 'u bent al bijna 90'. De kanker kan uitgezaaid zijn en opereren zal zwaar zijn of woorden van die strekking maar zeker met de intentie haar ergens toe te bewegen. Sukkels!
Het ging over en langs mijn moeder heen - net een weekje 88 en amper bijgekomen van de roes waaronder de coloscopie had plaatsgevonden en nog niet helemaal de oude na een delier dat te laat aan urineretentie was toegeschreven.
Men dacht dat mijn moeder niet meer zelfstandig kon wonen. Dat zij meer dan dement was en dat zij beter af was in het rijk der doden - al zei men het niet zo, wij kregen die indruk mijn broer en ik.
Wij consulteerden de huisarts. Hij beloofde te waken en bewaken dat gedaan zou worden wat gedaan kon worden en niet gedaan wat niet nodig was. Er volgde een longfoto en een CT scan van het abdomen.
De resultaten, opnieuw met grafstem en -woorden ingeleid, bleken positief. Er blijkt nagenoeg geen reden tot overmatige zorgen. De operatie staat gepland voor eind van deze maand.
Pre-operatie onderzoeken en gesprekken waren lachwekkend inefficiënt. Vier keer werd haar gevraagd of zij rookte, dronk, drugs gebruikte. Vier keer moest de medicijnlijst worden ingetypt. Vier keer bevestigde mijn moeder dat zij gereanimeerd wil worden, niet dood wil en vier keer hadden wij niets te vragen en kregen dus ook van de witte jassen geen informatie.
De indruk blijft dat het OLVG wellicht een geweldig ziekenhuis is met kundige artsen en verpleegkundigen maar dat zij van communicatie geen kaas gegeten hebben. Vandaag zaten wij opnieuw bij de huisarts. Hij luisterde en antwoordde en gaf informatie. Hij beantwoordde de vragen die door de gang van zaken in het ziekenhuis waren gerezen.
Na de droefenis van begin van deze maand mogen wij nu optimistisch zijn. Positief en opgelucht. Er kan van alles fout gaan als je geopereerd wordt. Dat is zeker zo als je oud bent maar de kans op herstel is goed. Er is geen reden te treuren of het ergste te verwachten.
Juni begon met de coloscopie van mijn moeder. Ik hoop en verwacht de maand af te sluiten met een succesvol verlopen darmoperatie en vooruitzicht op voorspoedig herstel gevolgd door nog een lange periode van samen genieten. Dat is mijn wens en die van mijn broer en mijn moeder en daar gaan we voor!
Kate
15 juni 2012
De foto komt van: Corbis: Doctor talking to a couple; Stock Photo ID: 42-15241861; Creator: Stephanie Carter; Copyright: © Images.com/Corbis
