Men komt en zwijgt en door het niet-zeggen hoor ik wat maandag pas verteld zal worden. Het protocol. Opnieuw dat fucking protocol van medici waaraan ik me niet wil conformeren. Maar het moet.
Mijn moeder heeft darmkanker en morgen doen ze nog wat testen waarvan de uitslag misschien niet maar het gevolg wel al duidelijk is voor de witte jassen. Ook voor mij. Ook voor mijn broer. En toch spelen ze stommetje vanwege dat kut protocol.
Ik, Einzelgänger zonder vrienden, ben empathisch genoeg - is dat het woord? Als telepathisch heb ik mij benoemd. Onzin. Ik ben gewoon in tune met wat er speelt. Vraag me niet waarom maar ik weet en wist hoe dit gaat aflopen.
Bevestiging krijg ik niet. 'Wil je me nog wat zeggen?', vraag ik aan de lieve man van buurtzorg die er gisteren ook was. Monterder was hij en met visie en ideeën. 'Nee.' Hij heeft het al gezegd. Door zijn blik, zijn intonatie, de verandering van focus en de horizon die hij nu zo anders schildert.
Hij, gevangene van het protocol, zegt mij mijn ongeduld los te laten. Het woord protocol valt ditmaal niet. Toen het viel, vele jaren geleden was het geen kwestie van leven en dood hoewel het verlies van het vermogen leven te geven als een zekere dood gekenschetst zou kunnen worden.
Ik knalde er keihard tegenaan. Niet dat het hielp. Het helpt niet te willen vechten tegen het protocol. In het algemeen begin ik mij meer en meer bewust te worden van het feit dat vechten geen zin heeft.
Het gaat zoals het gaat. Soms valt het tegen en soms valt het mee. Het valt niet mee. Het valt niet mee omdat ik niet in de pas wil lopen met de drum van de medici. Naïef als ik ben dacht ik opnieuw dat je als patiënt of familie serieus genomen wordt, gehoord, gezien, beantwoord. Niet dus. Jammer dan.
Morgen nog wat testjes en maandag Het Gesprek. Dan resten nog de laatste vragen over het hoe kort en hoe erg en hoe verder zonder mijn moeder die niet dood wil maar dood moet. Dat is de volgorde en daaraan kan ik niets veranderen. En dan, het zal inmiddels rond 16:00 uur zijn, naar huis.
Haar huis dat dan een sterfhuis zal zijn geworden - zo mag ik hopen. Zij wil niet uit haar huis. Zij wil niet dood. Ik gun haar niet de dood maar als zij toch dood moet dan maar in haar eigen huis. En, mag ik even dromen, graag in haar slaap. Rustig en zacht.
Op engelenvleugels gedragen naar het licht waar haar vader haar zal omarmen in een lichtgeel shirt - hetgeen hij nooit bij leven droeg maar zoals hij aan haar verscheen, jaren terug. Eindelijk thuis. En wij? Mijn broer en ik zullen verder moeten zonder haar. Iedereen moet dood of men wil of niet.
Ik loop vooruit op zaken die niet besproken, uitgesproken of bevestigd zijn en ik zie van nature eerder een halfleeg glas dus wellicht ben ik abuis. Ik denk het niet.
Het voelt als een verloren zaak. De blik van medeleven. De woorden die gesproken werden. En dat flipping protocol dat niet toestond dat de man van buurtzorg uitsprak wat hij wist - en ik.
Kate
6 juni 2012
p.s. 12 juni - de mens vreest het meest... Opluchting! Ja, het is darmkanker maar men gaat opereren en er is een goede kans op herstel. Daarbij natuurlijk de aantekening dat het opereren van iemand van 88 altijd risicovol is. Tot dusver is mijn nogal halflege analyse dus niet uitgekomen. Thank God!
De foto komt van: Corbis: Solitary chair on misty day; Stock Photo ID: 42-33686723; Photographer: Helen King; Copyright: © Helen King/Corbis
