Gek hoe je mensen uit het oog verliest. Niet zo gek natuurlijk. Het ene moment mail, spreek, zie je elkaar regelmatig en dan opeens gebeurt er iets, je zegt iets of hij of zij, je wordt ziek en beter, verhuist, je aandacht in de ander verslapt. Misschien is het niet natuurlijk dat het zo gaat maar zo ging het met ons.
Ik heb en had het druk en mijn dagelijkse rituelen veranderden afgelopen jaar. Fora en site bezoekjes, mailtjes van en aan 'virtuele' vrienden en kennissen droogden op. Vanochtend bedacht ik mij dat ik eigenlijk wel nieuwsgierig ben hoe het met een aantal van hen gaat. Zou ik een draadje openen?
Eerst maar eens zoeken op zomaar wat namen. Eerst maar eens die andere site bezoeken, mijn profiel reactiveren voor eventjes en kijken, lezen. En boem! Ik las over een overlijden. Vorig jaar. Ik zocht hier op het blog terug waar ik toen stond. Net rond de 'verjaardag' van het nieuws dat ik borstkanker had. Hmm.
De dood is een wonderlijk iets. Het is jammer dat er geen data op de nieuwsposts stond maar ik zocht verder, dieper en vond wat ik wilde weten. Een datum. Een advertentie. Een in memoriam. Ach toch. Het is snel gegaan. En er waren vrienden, een netwerk - dat doet goed om te weten. Ik wist het niet.
Het contact was opgedroogd. Geen reisjes meer naar het Noorden. Geen melige of mopperige of bezorgde mailtjes meer. Maanden eigenlijk alleen maar bezig geweest met mezelf, mijn broer en zijn vriendin, mijn huis en tuin en zwembad. Druk. Drukker. Drukst. Zelfs amper geschreven.
En nu, nu het herfstig is en de tuin mijn een kleine, korte adempauze gunt, ontdek ik dat er iemand al bijna anderhalf jaar niet meer is. Weg. Hemelen. Overgaan. Passeren. Zomaar na, wat ze noemen, 'een kort ziekbed'. Gek hoe het alsnog - na alle stilte tussen ons - een schok is dit te vernemen.
Gek, hoe ik voel dat ik erover moet bloggen - ook al iets dat erbij inschiet het laatste jaar of langer. Vanavond heb ik een glas gedronken op jou. Je naam genoemd. Je gezicht voor mij gehaald. Ik liep begin dit jaar nog door je stad, bijna langs je huis. Je was er al niet meer en ik wist het niet. Gek.
Farewell!
En, aan al die anderen die uit mijn leven gegleden lijken te zijn: hoe gaat het met jullie? Hopelijk net zo goed als het met mij gaat...
Kate
13 augustus 2016
De foto vond ik op het blog: Saint-Pompon.
