Ja! Ik herinner mij de nachten, dagen dat ik droomde, bad, in gedachte uitkeek naar het huis waar ik nu woon. Een huis-met-een-tuintje :-). Het werd een huisje-met-een-tuin en ik ben er zo gelukkig als ik had gehoopt en waar ik om heb gebeden. Ja, echt.
De man van mijn surrogaatzus verzuchtte dat het zo leuk zou zijn als ik dat geluk met iemand zou kunnen delen. Ja. Hij heeft gelijk. En dus. Een kleine, ienie-mienie-kleine stap daartoe zou zijn het hier op te schrijven want ik weet zeker dat mijn blogs over dat huis-met-een-tuin hebben geholpen te vinden wat ik nu heb.
En ja, ik weet, ik weet, ik heb vaker om een man gevraagd, geroepen, gebeden. Ook hier. Maar hmmm. Laat ons eens kijken en beter kijken naar die zoekvraag. Altijd was die gericht op, of gedacht vanuit de BDSM beleving. En, heel eerlijk, die was er wel maar altijd meer op papier dan 'in het echie'.
Ik vond BDSM gewoon altijd te eng. Was of ben te zuinig op mezelf. En, ik vraag me af - en ik heb velen in deze wereld gesproken - toch, of het gezond is en voortkomt uit gezonde verlangens. En schiet mij maar lek en schop gerust tegen mij aan want wat zijn 'gezonde verlangens' en hoeveel vooroordeel spreekt hieruit?
En toch heb ik jaren gedacht, gewacht, gesmacht om die harde man aan wie ik gehoorzaam zou zijn en die mij zou lezen en bovenal die mij zou herkennen en erkennen als degene die ik was - ook was, ook ben of ben geweest (en nee, het gaat nooit over, dat zei ik zo'n vijftien jaar geleden als men het mij vroeg en ik geloof dat nog steeds).
Maar goed, die man aan wie ik zou gehoorzamen was er niet. Is er niet. En de vrouw die wil - de wil had of dacht te hebben - zich te onderwerpen aan haar man, bestaat even niet meer. Bestaat al heel lang niet meer. Heeft wellicht nooit echt bestaan want daarvoor was ik, ben ik veels te nuchter en eigengereid en sceptisch en cynisch.
Wellicht heb ik nooit genoeg zekerheid ontvangen om mij volledig te geven. Wie zal het zeggen. Nog steeds denk ik dat daten het niet zal doen voor mij. Zo'n site waar dan weer een foto op moet die menigeen niet zal doen reageren of gewoon met slechts een tekst - een hartstikke aansprekende tekst want die kan ik schrijven - waar wel complimenten maar geen afspraakjes uit voortkomen.
Geen zin in. Geen tijd voor. Geen geloof in. Gewoon niet. Bovendien, ik kan wel een tekst schrijven maar hmmm dan moet ik toch eerst weten wat daarin moet. Welke richting, vanuit welk gevoel? Niet meer dat wat hier ooit als zoekteksten hebben gestaan, mooi als ze waren. Eens kijken...
Handige man die van tuinieren houdt, no nonsense, lief, humor, niet roken, niet al te moeilijk (want dat ben ik al), beetje leuk om naar te kijken, niet gemaakt, puur, als je het leuk vindt te zwemmen komt dat goed uit want ik heb een bad :-), rustig (want ik ben het niet maar meer dan ooit tevoren), niet te ver weg (NH), niet heel veel ouder dan ik ('62), geen 12 kinderen :-), geen aanwezige ex of nog-net-niet-ex of minnares of andersoortige relatievorm. Brrrr.
Tja... Dit behoeft inspiratie of wellicht juist niet want dit is wat het moet zijn, is. Dit. Niet veel meer. Hmmmm. Ah well. What can I say? Dream on? Maar ik heb ooit gedroomd over mijn toekomstige huis. Ik heb erover gefilosofeerd. Ik heb het gevisualiseerd. Ik heb gebeden. Het is gelukt. Die man zal er komen. Wellicht gewoon doordat wij elkaar tegen komen in het dorp (moet ik wel uit mijn tuin komen hehehehe).
Het is nog niet zo heel urgent (en urgent genoeg want wij allen zijn mensen van de dag). Dit is een beginnetje. Of misschien is het al voorbij dat beginpunt want wat ik eerder zocht, is nog steeds waar, behalve dan dat ik mij niet onderwerp en niet onderwerpen wens te worden. Ik denk dat ik het BDSM sprookje ontgroeid ben - en al langer dan ik wil toegeven. Ach ja. Zo dan. Daar dan.
Kate
15 mei 2016
De tekst vond ik op deze tumblr en de bron schijnt ook hiernaar te verwijzen.
