Hoe wreed kun je, kon je zijn?
Maar het heeft mij gevoed, jarenlang. Niet zoals ik het iemand zou toewensen - of mezelf - maar het was niet voor niets.
Het is niet voor niets geweest. Ik ben er een beter mens door geworden. Een betere schrijver.
Mijn muze wilde je niet zijn maar je was het toch. Daar hadden jij noch ik iets over te zeggen.
En nu is het over. Voorbij. De bron van verdriet, van wachten en smachten, van liefdevolle wreedheid is opgedroogd.
Ik weet sinds een uur hoe het verder gaat met 236 Schakels. Een kort zinnetje uit het verhaal en opeens zag ik hoe ik verder kon. Hoe het verder moet.
Ja. Ik heb gezien in de nu nog toekomst van het verhaal, de verhalen. Hoe het precies zal verlopen dat weet ik nog niet en waar ik zal stoppen net zo min.
Schrijven dus maar omdat het het beste is wat ik kan, het mooiste dat ik te bieden heb. Doorschrijven want het verhaal verdient een einde en ik, een nieuw begin.
Kate
29 oktober 2013
De tekst vond ik op Quotediary.me.
Woorden rijgen, dat is wat ik deed als ik hem mailde. Zo noemde ik het. De ene keer rammelde ik op de toetsen en een volgende keer reeg ik woorden. Prachtige proza zat ertussen.
'Die mails moeten uitgegeven worden', zegt hij. Ik mompel dat er dan wel andere dingen geschreven zijn. Die wens een boek op mijn naam te hebben is minder vurig dan hij ooit was maar hij is er nog wel. Ergens. En hij weet het.
Ondertussen vind ik mijn schrijven - het laatste schrijven dat ik deed - middelmatig van kwaliteit en momenteel is de stroom weer helemaal weg hoewel ik erover denk het Kerstverhaal of Schakels of wat dan ook te herlezen.
Van lezen komt schrijven. Of ontzag. Zoals een tijdje terug toen ik Digging Deep las. Nee, het staat hier (nog?) niet integraal. Zo mooi. Krachtig, poëtisch. Zo te schrijven. Zo weer eens te kunnen schrijven.
Rammelend op de toetsen. Gevoed door emoties. Geïnspireerd door een man of vrouw. Ook vrouwen hebben mij tot schrijven gebracht. Een zin, een handvol woorden, een intonatie of gevoel en dan van daaruit schrijven.
Ik mis het. Net voor ik aan dit blog begon bladerde ik door de tumblrs die ik volg. Ook daar heb ik sprankeling gevoeld. Meermaals. En opnieuw want de foto bij dit blog zag ik gisteren voor het eerst en vandaag kan ik schrijven.
Woorden rijgen in de hoop dat er iets ontstaat. Het lukt de laatste tijd niet echt. Ik zie geen pakkende plaatjes - misschien volg ik te zoetsappige tumblrs. Verbeelding van een op nostalgie gefundeerd leven waar ik wellicht naar verlang.
Ongecompliceerd geluk. Huisje-boompje-beestje. Dat werk. Maar dat was nooit, zou nooit genoeg geweest zijn voor mij :-). Denk ik. Hoe kan ik het weten? Nooit gekend - maar dat klinkt zo definitief en dat is het niet. Ik was, ben goed zoals ik ben. Zelfs als de kracht van die woorden verbleekt is.
Ik weet, de ervaring heeft geleerd dat ik kan schrijven zonder gevoed te worden door anderen. Ook als ik geen plaatjes zie of vind, geen woorden hoor in mijn oor of hoofd, geen resonantie in mijn ziel, geen heimwee of verlangen, kan het gaan stromen.
Het is een kwestie van doen. Doen wat ik nu doe: rammelen op de toetsen, woorden rijgen, zinnen, alinea's. Mijn hoofd leegmaken, dat is het wellicht, gewoon mijn vingers volgen en dan komt de mystieke connectie tussen ziel en toetsenbord tot stand.
Mijn schrijven, het publiceren van delen van het kerstverhaal - en ik heb er nog een aantal liggen die zo het blog op zouden kunnen - stokte omdat ik vond dat ik beter kon. 'I can do better // So much better'.
Er is een blog dat niet geschreven is. Een keten van gedachtes, gevoelens over het samenkomen op metaniveau van een fragment van een lied, een tekst, een plaatje, mijn schrijven en de realiteit van alledag. Het zou mooi blog opgeleverd hebben en vooruitgang voor mij, in mij en mijn schrijven.
Het had misschien het einde van het Kerstverhaal en/of van Schakels geopenbaard. Dat blog is er niet gekomen. Afgezien van de rust die mij ontbeerde, was er natuurlijk angst. Een mens kent slechts een paar drijfveren, zo heb ik ooit gelezen en een van de grootste is angst. Ha! Laat het niet waar zijn!
Mijn schrijven kwam tot stilstand o.a. omdat ik meende dat er een einde moest komen aan het verhaal en ik wist niet hoe het zou aflopen of wist ik het wel en durfde ik het niet op te schrijven?
Maar in dit geval... Want wat als ik het einde van het verhaal, de verhalen, al die verhalen die gaan over Kate en Mark zou kennen? Wat dan? Waar zou ik dan daarna over schrijven? Is er op dit moment in mijn leven nog iets dat mij zo bezig zou houden, met passie en liefde en spanning?
'Jij bent een schrijver', zei mijn broer deze week. Hij was stelliger dan ik. Hij heeft me nooit zo benoemd, genoemd. Naar ik weet, heeft hij niets van mijn hand gelezen. Hij vindt het, zo denk ik te weten, een inbreuk op mijn privacy, misschien ook op de zijne en toch noemt hij mij schrijver.
Dat zijn dan twee mensen die kort na elkaar zeggen te weten waar ikzelf over twijfel: mijn schrijverschap. Mannen die weten wie en wat zij zijn en mij erkennen als dat waarvan ik ooit dacht dat het het beste was dat ik te bieden heb :-).
Teruglezend in Digging Deep, weet ik weer waarom ik dat dacht. Ik zou niet moeten twijfelen. Kill your darlings. Het verhaal, de verhalen verdienen een einde. Maakt niet uit of ik daar blij mee ben - elk einde is iets om blij mee te zijn.
Afronding. Dat is waarom ik vroeg om een koffie. Om eindelijk af te kunnen sluiten wat nooit een eerlijk of open of moedig einde kende. Maar ja. It takes two to tango. Hij wilde eerst bellen en ik brak nog voor we elkaar goed en wel spraken en vond dat ik geen koffie meer kon drinken.
En zo zag ik mij terug in de tijd: mailend. Huilend typen. Mijn vingers over het toetsenbord. Eindelijk kon ik weer woorden rijgen. Het is wat ik wil maar zonder de tranen, zonder het verdriet. Ik ben een verstandige vrouw. Ik heb genoeg zout gestort. De tranen stelpten. Een bron is opgedroogd.
Ik reeg mijn woorden en maakte nog één mail zoals ik er vele heb geschreven. 'Die mails moeten uitgegeven worden.' Ja. Testament van een periode die achter mij ligt. Afgesloten door de tijd. Op eigen kracht achter mij gelaten. Ik zal nooit begrijpen waarom het is gegaan zoals het is gegaan.
Kate zal verder moeten zonder Mark, hoewel de man nooit Mark was. Of gaat Mark verder zonder Kate? 'And I watch her slipping away'. Het echot mijn eigen wens naar een relatie in ongelijkheid. Ik moet misschien eindelijk eens erkennen dat ik mij niet wil laten slaan. Ik wil niet gepijnigd worden.
Ik verlang naar armen om mij heen. Geborgenheid. Ik wil lief gevonden worden en mij geliefd weten. Ik wil horen dat iemand mij goed vind zoals ik ben en leuk en grappig en mooi en begaafd en al dat wat men op die tumblrs laat zien. Misschien moet ik een streekroman gaan schrijven.
Vrouw zoekt landgoed met knappe, sterke, intelligente, grappige, leuke vent die zegt: 'jij bent een schrijfster en je verhalen zouden moeten worden uitgegeven en weet je, heel toevallig ben ik in mijn stadse leven uitgever van beroep en jij ligt met Kerst in alle boekhandels'. Dream on.
Live your dreams lees ik al weken op de diverse tumblrs en in mijn meest cynische bui denk ik er achteraan: wat als je geen dromen (meer) hebt? Maar die heb ik wel en ik geloof dat er een weg is waar een wil is en dat gebeurt wat moet gebeuren doch dat je dingen wel een beetje moet helpen, soms.
En dus, vooruit dan, laat ik een voornemen uitspreken. Vannacht slapen we een uurtje minder. Laat ik voortaan gewoon elke nacht een uurtje minder slapen en die tijd besteden aan mijn schrijven. Aan het afronden en samenbinden van de verhalen.
Laat ik proberen dat boek af te krijgen. Gewoon doen. Niet verzanden in redigeren en herschrijven maar voorwaarts. Op naar de Kerst in Kersttijd en dan dat een plek geven in Schakels. Of niet - dat kan altijd nog.
Verder schrijven. Kijken hoe het verder gaat nu ik me niet meer laat voeden door de bron uit het verleden. Laat ik aanvaarden dat ik niet meer ben wie ik ooit was. Dat ik mijn verlangen en heimwee heb afgelegd en met een nieuwe blik naar Kate en Mark kan kijken. Naar mijzelf ook. Mijn wensen en dromen.
Laat ik vroeg in de ochtend - zoals ik dat ooit deed in mijn oude huis - schrijven zoals een schrijver schrijft. Geen excuus, geen vlucht. Schrijven. Omdat het het beste is dat ik kan. Omdat het is wie ik ben. Omdat ik wil weten hoe het afloopt met Kate en Mark - afloopt of verder gaat. Daarom.
Kate
27 oktober 2013
De foto staat op de tumblr van Pappa Bear. Als bron werd een gedeactiveerd blog of tumblr genoemd dus geen idee wie de maker is.
 |
| bloeddruk en hartfalen |
Moe. Gespannen. Druk op mijn hart. Gloeien. Emotioneel. Maagzuur.
Onrustig, ongerust meld ik mij - na enig uitstellen en afstellen - bij mijn huisarts. Hij luistert, neemt de bloeddruk en nog eens en nog een keer. Veel te hoog.
Duizelingwekkend hoog maar 'het is zwaar, Kate wat jij doet'. Ik weiger de bloedverlagende tabletten en hij meent dat het gezellig is en goed als ik over een paar weken nog eens langskom.
De bloeddruk is iets lager maar mijn onrust niet weg. De klachten ook niet. Hij stelt en schrijft een maagzuurremmer voor. En verder? We kijken elkaar aan. 'Ik ga niet dood', verzeker ik hem - nog niet althans. Dat was tenminste niet het plan.
 |
| stress |
Stress is een makkelijke, misschien te makkelijke diagnose die ikzelf ook al gesteld heb. We praten nog wat. Hem maakt het niet uit dat het spreekuur uitloopt. Het gesprek is nochtans te kort.
Zou altijd te kort zijn als ik zou besluiten te vertellen. Ik was als kind al gesloten. Wat kun je ook zeggen? Ik ben een verstandige vrouw werd mij tweemaal in twee weken gezegd. Ja. Ongetwijfeld. Een goede eigenschap.
Mijn arts is een geweldige dokter, een leuke vent ook. Ik zou zomaar een biertje met hem kunnen drinken als hij niet was wie hij is. Ook die gedachte is deze twee weken al eerder voorbij gekomen.
Als hij niet was wie hij was en ik niet wie ik was... Misschien dat ik daarna mijn hart zo ben gaan voelen. Mijn huisarts zal ik niet uitnodigen en de man die ik wèl benaderde voor een korte her-ontmoeting na zoveel jaar van hartzeer belde in plaats daarvan op.
Dat bellen was geen succes. En toch ook weer wel want de ban is gebroken. Definitief. Niet langer mijn goeroe. Vriend noch geliefde of vertrouweling. Een schip dat voorbij gaat - dat ik zolang niet voorbij wilde laten gaan. Eindelijk.
Hij was okay. Hij is okay. Meer dan okay. Ik voelde mijn hart en mijn huisarts zond mij naar een cardiologisch centrum in de stad. Door de molen om uit te sluiten dat het hartfalen zou zijn. En inderdaad met mijn hart is niets mis.
De cardioloog oordeelde, na enige uren van onderzoek, dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen, dat elk grammetje minder vet winst is, dat mijn cholesterollen te hoog zijn maar niet zodanig dat ik aan de pillen moet en dat mijn hart helemaal in orde is.
 |
| menopauze |
Ondertussen gloei ik voort, ben emotioneel, moe, gespannen. Nichtje oppert dat ik ook wel eens last zou kunnen hebben van het begin van de overgang. Haar man knikt instemmend. Ik kom over als overgangerig. Tja...
Huisarts had dit weggewimpeld, cardioloog ook maar ik weet het niet. Het zou zomaar kunnen en zonder baarmoeder is dit wat lastig vast te stellen voor een leek als ik :-). Het zou heel goed kunnen dat de menopauze zich aandient.
Wat ook nog kan, is dat ik mij - naast de overgang en de stress - wat grieperig voel. Griep die niet doorzet. Al weken geleden, maakte ik kippensoep en dronk mij vol kippenbouillon met gember en knoflook. Zou het gewoon griep zijn?
Hoe dan ook, de druk op mijn hart is grotendeels weg. De man die mij zo'n hartzeer bezorgde, blijft stil. 'We bellen nog wel'. Zelfs ik weet dat er niet meer gebeld gaat worden en ik heb daar vrede mee. Het ga je goed, lief.
 |
| griep en verkoudheid |
Ik maak opnieuw een pan kippensoep. Ik heb zalm gekocht en noten en avocado en speciale margarine die de cholesterol zou moeten verlagen. Het soja toetje smaakt naar meer.
Ik slaap wat langer door in de ochtend. Het komt goed. Het is al goed. Ik mag moe zijn en hangerig en dat hart is misschien slechts aan het helen. De maagzuurremmers gooi ik aan de kant. Mijn lichaam past zich aan, aan een veranderende hormoonspiegel.
 |
| moeder en dochter |
Mijn moeder vraagt waar Kate is. 'Ik ben Kate.' 'Ben jij Kate?' Ze giebelt. Mijn broer en ik buigen ons - eindelijk - over een steen voor mijn vader. Ik mis hem.
Ik vraag de man om wie ik zoveel gehuild heb, een snelle koffie met mij te drinken. Het komt er niet van. Hij belt liever eerst. Ik jank aan de telefoon wanneer hij vraagt hoe het met mij gaat. Stom. Zwak.
En zo sluit het venster zich dat eventjes op een kier stond. Wat had ik gedacht of verwacht? Wat was het idee achter zo'n koffie? Even in zijn ogen kijken en hopen op een eerlijk antwoord naar het waarom van zijn, ons handelen in wat het verleden heet. 'Jij staat met je rug naar het heden.'
Nee. Het heden en het verleden en de toekomst zijn een. Wat ik vervolgens voelde was het helen van mijn hart. Het begin van de menopauze. De weerslag van stress. Een zeurderige griepje dat niet door wil of mag breken. Het moeten missen van mijn vader en eigenlijk ook al van mijn moeder.
Natuurlijk voel ik de gevolgen van dit al. Ik ben een geheel, deel van het universum. Het universum beschermt mij. Ik ben okay, meer dan okay en ik doe het goed. Ik luister naar mijn lichaam. Ik luister naar mijn hart. Ik raadpleeg mijn huisarts. Ik doe wat mijn intuïtie zegt dat ik moet doen.
Ik doe het goed. Het gaat inmiddels heel veel beter. Ben minder moe en gespannen. De druk op mijn hart is nagenoeg weg. Heb geen last meer van opkomend maagzuur. Ik gloei nog steeds en zal altijd emotioneel blijven. Ik ben tevreden - voor nu :-).
Kate
25 oktober 2013
De plaatjes komen van Corbis:
1. Montage about blood pressure and heart disease; Id stockfoto: 42-34722865
2. Reducing stress montage; Id stockfoto: 42-34722594
3. Menopause montage; Id stockfoto: 42-34722829
4. Montage about colds and flu; Id stockfoto: 42-34722516
5. http://www.corbisimages.com/stock-photo/royalty-free/42-34722816/young-and-elderly-woman-on-road-with; Id stockfoto: 42-34722816
In alle gevallen geldt:
Fotograaf: Visual Mozart
Credit: © Visual Mozart/ImageZoo/Corbia
Ik vond deze tekst, dit plaatje al dagen geleden op de tumblr With love and light. Een maker stond er niet bij. Wel een bron maar ik doe niet aan gezichtsboeken dus tja...
Maar vandaag zie ik het opnieuw en bij gebrek aan tijd en energie en inspiratie ofwel daadkracht om eigen teksten te maken, blogs te schrijven of af te maken, gedachtes te vormen...
Nee, dit is niet precies waar ik mee bezig ben at the moment maar het somt aardig op wat belangrijk is in het leven. Voeg er nog even schrijven aan toe en het zou zomaar mijn lijstje, een lijstje van mijn hand kunnen zijn.
Et voilà.
Kate
25 oktober 2013
Het mag dan zo zijn dat wij allemaal ons eigen pad bewandelen en dat er meer wegen zijn die naar Rome leiden en ieder pad voor ons afzonderlijk is neergelegd...
Ik geloof dat er uiteindelijk slechts één pad is, één weg - een brede weliswaar. Liefde is de weg en de weg is liefde. Al het andere is onbelangrijk. Alles is ondergeschikt aan dat doel, die weg en richting.
Toen ik mij dat opnieuw realiseerde, het ongeveer anderhalve week geleden mailde aan degene die maar bleef herhalen dat onze paden gescheiden zijn, gebeurde opnieuw een klein wonder.
Ik mailde, sloot af, ging in een stoel zitten - weg van de pc, weg van mijn telefoon. Ik zat zonder iets te doen of denken en baf daar kreeg ik een stroom van liefde over mij heen. Heerlijk!
Dit is een bijzonder jaar. Meermaals heb ik reeds die liefde mogen ervaren en ik ben helemaal niet zo heilig of goed of geweldig dat ik me steeds de liefde herinner of het als uitgangspunt neem, erin leef. Emoties gieren door mij heen en zo vaak ben ik op of over de rand van tranen.
Mijn huisarts merkte op, toen ik dat zei, dat het zonder emoties maar saai is :-). Hij was niet verbaasd dat ik moe ben en vol emoties. 'Het is zwaar, Kate, wat jij doet.' Ja, blijkbaar. 'Eerst je vader en nu je moeder.'
Ik vergeet dat het inderdaad niet niks is. Het is niet zo vreemd dat ik grom naar vreemden of snik door de telefoon als iemand, niet zomaar iemand, vraagt hoe het met mij gaat. Hoe het gaat is onvertelbaar, onvoorstelbaar.
Het is een bijzonder jaar, zeg ik regelmatig. Eigenlijk is dat niet waar. Dit zijn bijzondere jaren. Heftig, zwaar, slopend en vol liefde. En ja, dit is mijn pad en dat is of loopt vast anders dan jouw pad, uw pad, jullie pad.
Is dat belangrijk om te constateren? Ik vind van niet. Degene die ik om een koffie vroeg en die mij belde en met wie ik afgelopen weken - na jaren van stilte - enige mails wisselde, vond blijkbaar van wel.
Hij gaf mij daarmee een cadeautje want door zijn nadruk op onze separate wegen, besefte ik weer dat er maar één weg is, de weg van de liefde. En daarmee kwam ik terecht in een stroom van hemelse liefde. Ik heb die liefde al vaker gevoeld dit jaar - en ook wel eerder trouwens. Prachtig. Heerlijk.
Ik wou dat ik het vast kon houden dat gevoel en het besef dat liefde de weg is. Ik wou dat ik anders was en zo - met liefde als uitgangspunt - kon leven :-). Maar nee. Het is goed zo. Ik ben goed zoals ik ben. Zijn woorden van jaren terug die ik meenam al die tijd dat wij niet spraken. Liefde is wat hij voor mij was en is.
Maar ik heb in de tussentijd en vooral de afgelopen jaren ontdekt dat er in mij een eigen bron van liefde huist. Ik heb de gave, soms, hemelse liefde te voelen. Ik heb mogen ervaren, al jaren en jaren geleden overigens, dat wij allen verbonden zijn.
Wij lopen naast en door elkaar op de weg van de liefde. Liefde is de weg. De enige weg. Wees niet bang.
Kate
4 oktober 2013
De foto vond ik op de tumblr Live the moment waar geen bron of maker werd genoemd.
