Een maaltje bijeen scharrelen

The Kitchen Diaries

Regelmatig ga ik met Nigel Slater naar bed, d.w.z. met zijn boeken Tender I en II, en The Kitchen Diaries. Uit dat laatste boek heb ik nog nooit gekookt maar eens in de paar maanden pak ik het van de plank en sla het open bij de dan juiste maand van het jaar.

Slater schrijft uitnodigend over de maaltijden die hij bereidt en de moeite of het gemak waarmee hij ze bereidt. De avonden onder de vijgenboom, het maal waar zijn gasten stil van werden. Ik besef hoe graag ik mijn keuken en tafel en voedsel zou willen delen met geliefden.

De tafel die ik had in mijn vorige huis was erop aangeschaft al vertelde ik dat tegen niemand. Ik heb de afgelopen weken het fornuis overgenomen bij mijn moeder. Zij heeft koken nooit leuk gevonden. Ik wel. Het is geen enkele moeite simpele maar lekkere en gezonde maaltijden op tafel te zetten. Haar eettafel was even de mijne.

Vanavond was ik thuis rond het avondeten - hier thuis, mijn huis waar ik al weken niet meer gegeten heb. In het achterhoofd de opdracht van de buurtzorg man die me vrijdag jl. bijna hardhandig naar huis stuurde. 'Take up your life', zei hij, 'het gaat heel goed met je moeder. Ga naar huis en take up your life'!

Ik kan eigenlijk niet (meer) goed uitleggen wat het met me deed, die opdracht. Het was net alsof er een sleutel werd omgedraaid, of er schellen van mijn ogen vielen, bevrijding, toestemming. 'Dit is een heel bijzondere mantelzorg situatie', had hij eerder gezegd. Dat is het ook.

Mijn broer en ik kunnen veel tijd aan onze ouders besteden. Doen dat ook. Soms te veel. Ik zeker. Ik heb me zo vaak de afgelopen maanden verscheurd gevoeld om aandacht en tijd en zorg te delen tussen mijn moeder die zo hard geestelijk onderuit leek te gaan en mijn vader in het verzorgingstehuis.

Ik was zo moe. De kentering kwam voelbaar nadat ik mijn hart had gelucht bij mijn huisarts - die ook de huisarts van mijn moeder is. Dat gesprek waarin mijn broer en ik aangaven ons zorgen te maken over de snelheid waarmee zij leek te dementeren.

Nog tijdens dat consult pleegde de huisarts een telefoontje met buurtzorg om ons te ondersteunen door mijn moeder eens per week te douchen. Mijn moeder was woest toen ze het hoorde! Ze had zich altijd zelf gewassen en al durfde ze niet meer in het bad, bang er niet meer uit te kunnen, hulp was niet nodig.

De man van buurtzorg kwam en het was bijna direct goed. Alle boosheid was verdwenen. Hij zou terugkomen maar toen lag mijn moeder in het ziekenhuis voor onderzoek. Elk nadeel heb ze voordeel.

Darmkanker werd vastgesteld maar ook urine retentie - het niet kunnen ledigen van de blaas. Het kan verwardheid tot gevolg hebben. Mijn moeder is nu weer zoveel helderder, en na een bloedtransfusie ook weer zoveel fitter dan ze was. Het lijkt of we de moeder van een jaar geleden terug hebben.

'Het gaat heel goed met je moeder. Ga naar huis en take up your life'! Het kwam op een goed moment. Ik hou me vast aan het vertrouwen dat de chirurg en later de huisarts ons schonken: er is goede kans op herstel van de darmkanker. Ik kan mijn leven oppakken. Ik moet weer een eigen leven krijgen.

Vanavond zou ik thuis eten maar de koelkast was leeg en ik had geen zin in een rondje supermarkt. Opnieuw kon ik terugvallen op het landgoed. Niets leukers dan een maaltje bij elkaar scharrelen op het balkon. Daar vond ik naast tuinbonen ook nogal wat doperwtjes, rucola, pluksla, selderie en - binnen in de gemberbak - veel basilicum.

recept uit Tender I, blz. 99

Me afvragend wat ik ermee zou doen, herinnerde ik me dat Nigel Slater een soort van pesto met tuinbonen maakt. Bladerend door zijn boeken las ik zowel een recept van pesto als van humus op basis van tuinbonen.

Jamie Oliver heeft recepten waarin hij doperwten en tuinbonen combineert in een puree en een soort van prakje - hoe vertaal je smashed op smakelijke wijze? Het zijn recepten voor bij de borrel als dip of als voorgerecht op toast.

Ik las ook diverse gerechten waarin de zalf - of hoe noem je het - van zacht gemaakte peulvruchten op pasta werden geserveerd. In pasta had ik geen zin en ik had pita brood in de diepvries. De keuze was snel gemaakt.

Ik heb de ongekookte groentes - rucola, pluksla, selderie, basilicum, doperwtjes, tuinbonen met een flinke teen knoflook in de blender gedaan met wat olijfolie en limoensap (uit een flesje), wat zout en peper*. Het was een heerlijke doperwten-tuinbonen spread op het warme pitabrood.

Erna heb ik nog een paar boterhammen met aangemaakte tonijn (uit blik) gegeten en een appelpannenkoek als toetje. Het was geen haute cuisine maar smaakte niet minder. Ik denk overigens dat wat ik ook gegeten zou hebben me goed gesmaakt zou hebben. Ik ben thuis en overdenk mijn leven.

Zo vaak heb ik hier gestaan, op het kruispunt der wegen. Ik kan er nog niet over schrijven. Vrijdag jl. begon ik aan een blog - de foto's staan klaar - maar het werd een terugblik naar de eerste twee weken van juni. Vandaag gaat het over het genot, het goede van wat mijn landgoed me brengt en wat ik ermee bereidde: een doperwten-tuinbonen spread.

Ik ben niet meer waar ik was maar nog niet daar waar ik erover kan schrijven. Da's aan een kant jammer want het rammelen op de toetsen is een van de manieren om gedachtes, gevoelens, wensen en verlangen op te diepen uit het onderbewuste.

Aan de andere kant heb ik ook de behoefte concreet en zeer bewust met dat kruispunt aan de slag te gaan. Toch, misschien is dat niet eens nodig. Misschien weet ik ditmaal wel waar ik uit zal komen.

Ik weet wel ongeveer waar mijn passie ligt, passies mag ik wel zeggen. Ik weet wat is gebleven en waar de interesse verflauwd is. En ik heb een droom - de droom die ik afgelopen zomer zo mooi omschreef. Het is nog net iets te vroeg om die droom na te jagen maar hij is er wel :-).

Genoeg stof tot nadenken dus maar dat komt op een later moment.

Kate
16 juni 2012

* in veel Britse recepten gebruikt men munt en om het een pesto te noemen, zou je er - en doe je er - Parmezaanse kaas door - maar ach... doe wat je wilt en gebruik wat je in huis hebt en hoe je het dan noemt? Een kniesoor die daarop let! 

De eerste helft van juni

We dachten dat mijn moeder dood zou gaan. Opgegeven vanwege haar hoge leeftijd geholpen door het beleid dat stelt dat ouderen te lang doorbehandeld worden.

We vreesden het ergste. 'Laat maar hangen', zei ik over de lange donkere jas die we eigenlijk terug zouden brengen naar de winkel - prachtig maar te formeel voor mijn huidige levenswijze.

Ik dacht haar daarin naar haar laatste rustplaats te begeleiden. Ik keek naar de schitterend wit bloeiende plant op haar terras en vroeg me af of we die op haar graf zouden kunnen planten. Ik dacht over wat ik nog wilde zeggen of horen. Ik huilde toen we langs een berm met klaprozen reden.

De arts aan het bed, de oncologisch verpleegkundige, ze waren somber gestemd. De tumor was agressief en 'u bent al bijna 90'. De kanker kan uitgezaaid zijn en opereren zal zwaar zijn of woorden van die strekking maar zeker met de intentie haar ergens toe te bewegen. Sukkels!

Het ging over en langs mijn moeder heen - net een weekje 88 en amper bijgekomen van de roes waaronder de coloscopie had plaatsgevonden en nog niet helemaal de oude na een delier dat te laat aan urineretentie was toegeschreven.

Men dacht dat mijn moeder niet meer zelfstandig kon wonen. Dat zij meer dan dement was en dat zij beter af was in het rijk der doden - al zei men het niet zo, wij kregen die indruk mijn broer en ik.

Wij consulteerden de huisarts. Hij beloofde te waken en bewaken dat gedaan zou worden wat gedaan kon worden en niet gedaan wat niet nodig was. Er volgde een longfoto en een CT scan van het abdomen.

De resultaten, opnieuw met grafstem en -woorden ingeleid, bleken positief. Er blijkt nagenoeg geen reden tot overmatige zorgen. De operatie staat gepland voor eind van deze maand.

Pre-operatie onderzoeken en gesprekken waren lachwekkend inefficiënt. Vier keer werd haar gevraagd of zij rookte, dronk, drugs gebruikte. Vier keer moest de medicijnlijst worden ingetypt. Vier keer bevestigde mijn moeder dat zij gereanimeerd wil worden, niet dood wil en vier keer hadden wij niets te vragen en kregen dus ook van de witte jassen geen informatie.

De indruk blijft dat het OLVG wellicht een geweldig ziekenhuis is met kundige artsen en verpleegkundigen maar dat zij van communicatie geen kaas gegeten hebben. Vandaag zaten wij opnieuw bij de huisarts. Hij luisterde en antwoordde en gaf informatie. Hij beantwoordde de vragen die door de gang van zaken in het ziekenhuis waren gerezen.

Na de droefenis van begin van deze maand mogen wij nu optimistisch zijn. Positief en opgelucht. Er kan van alles fout gaan als je geopereerd wordt. Dat is zeker zo als je oud bent maar de kans op herstel is goed. Er is geen reden te treuren of het ergste te verwachten. 

Juni begon met de coloscopie van mijn moeder. Ik hoop en verwacht de maand af te sluiten met een succesvol verlopen darmoperatie en vooruitzicht op voorspoedig herstel gevolgd door nog een lange periode van samen genieten. Dat is mijn wens en die van mijn broer en mijn moeder en daar gaan we voor!

Kate
15 juni 2012


De foto komt van: Corbis: Doctor talking to a couple; Stock Photo ID: 42-15241861; Creator: Stephanie Carter; Copyright: © Images.com/Corbis

Wie de schoen past

Na alle spanning van de afgelopen tijd was het hoog tijd er even op uit te gaan. Ik had schoenen nodig, allang en steeds niets gevonden of geen zin te passen of geen rust.

Ja, een tijd geleden zag ik zwarte brogues - veterschoenen voor gewone stervelingen als ik - bij De Bijenkorf. Het halve paar dat er stond, paste en ik had ze al bijna gekocht. Nog even de andere schoen proberen.

Hoe moeilijk kan het zijn? Ook de schoenenafdeling van De Bijenkorf is veranderd in een voor de klant onoverzichtelijk moeras van "eigen winkeltjes" met "eigen verkoopstertjes" die zich het liefste in de kelder verbergen voor "klantjes met vraagjes".

Zo ook die zaterdag. Het was nog vroeg en een van de dames van een ander "winkeltje" riep dat er toch wel drie meisjes van het merk dat ik wilde kopen - Pied a Terre - aanwezig waren. Maar waar? 

Na meer dan lang genoeg gewacht te hebben, staand, zittend, met toenemend ongeduld en na de belofte van opnieuw een van de andere dames dat zij wel iemand zou sturen, verscheen een van de juffrouwtjes uit de kelder.

Hoorde mij aan, nam de schoen waar het om ging en verdween weer naar beneden. Kwam terug met een doos waarin schoenen zaten, verkeerd geveterd en wel zodanig dat ze onpasbaar waren. 

Dat hoorde zo, beweerde het meisje en toen ik tegenwierp dat dat niet zo was, ging zij hulptroepen halen. Ook die verkoopster vond het heel normaal dat de veters van de schoen van buiten naar binnen omhoog staken langs de tong.

Op mijn vraag of zij dan de schoenen even anders wilden veteren ving ik bot want de veter zat goed zoals die zat. Ik ben weggegaan. Wanneer ik schoenen koop van ca. €175,00 verwacht ik enige service en geen kleutergedrag.

Ik zei dat ik een klacht zou indienen. 'Moet u doen, mevrouw', jubelden de verkoopstertjes blij dat ze weer van een klant af waren en terug konden naar hun teaparty in de kelder.

Een klacht heb ik niet ingediend en met weglopen had ik niemand dan mezelf. Maar ja... Ik ging naar een andere Bijenkorf maar daar verkochten ze het merk niet.

Ik keek bij andere winkels en vond geen geschikte vervangers voor de stappers waar ik dag en nacht op loop, ren, vlieg. Ook andere schoenen in de collecties konden mij niet bekoren. Ik bleef denken aan die zwarte brogues.

Vandaag moest en zou ik schoenen kopen en daar er weken of langer verlopen waren sinds mijn nogal woeste vertrek van de schoenenafdeling van De Bijenkorf aan de Dam, deed ik een tweede poging die zwarte brogues aan te schaffen.

Ze waren er nog in mijn maat. Hoera! De veters zaten nog steeds of opnieuw onpasbaar in de schoenen en het trutje in haar zwarte verkoopsters outfitje was net zo onbehulpzaam als haar collega's van eerder.

Ze stond erbij en keek er naar hoe ik de veter uit de eerste schoen trok. Ik informeerde hoeveel de prijs ook weer was. Ik zat er zeker €50 onder. Ik ben opnieuw weggelopen. Niet zo boos als vorige keer. Berustend. Hier zal ik niet terugkeren voor schoenen. Jammer dan.

Ik ben naar de Heiligeweg gefietst waar Dungelman zit. Een schoenenzaak waar de sortering ruimer is en de bediening zoals die moet zijn en meer. Chapeau voor de jongeman die mij hielp. Wat een wereld van verschil.

Hij nam alle tijd, adviseerde, dacht mee en was gewoon professioneel bezig met zijn vak. Hulde! Zo zou het overal moeten zijn. Hij veterde de schoen, opende die, bood een schoenlepel aan, bevoelde mijn voet in de schoen. 

De jongeman bij Dungelman deed wat een goede schoenverkoper doet en hoort te doen. Zonder gepiep en gekreun, zonder tussendoor met zijn collega te beppen en te giebelen. Professioneel tot en met de afrekening en het advies over de behandeling van de schoenen.

Ik vertrok met een paar zwarte brogues die heerlijk zitten en goedkoper waren dan het gewraakte paar van Pied a Terre. Ook kocht ik nog een paar zwarte suède pumps met halfhoge hak die onder een rok zullen doen wat de brogues onder mijn spijkerbroeken doen.

Een wanstaltige en een heerlijke koopervaring rijker fietste ik naar huis. Schoenen kopen? Doe maar niet (meer) in De Bijenkorf. Loop, tram, fiets naar de Heiligeweg en koop bij Dungelman. Ik kan het u aanraden.

Kate
12 juni 2012

De foto van het paar gekochte schoenen komt van de site van Dungelman.

Wat niet gezegd mag worden

Men komt en zwijgt en door het niet-zeggen hoor ik wat maandag pas verteld zal worden. Het protocol. Opnieuw dat fucking protocol van medici waaraan ik me niet wil conformeren. Maar het moet.

Mijn moeder heeft darmkanker en morgen doen ze nog wat testen waarvan de uitslag misschien niet maar het gevolg wel al duidelijk is voor de witte jassen. Ook voor mij. Ook voor mijn broer. En toch spelen ze stommetje vanwege dat kut protocol.

Ik, Einzelgänger zonder vrienden, ben empathisch genoeg - is dat het woord? Als telepathisch heb ik mij benoemd. Onzin. Ik ben gewoon in tune met wat er speelt. Vraag me niet waarom maar ik weet en wist hoe dit gaat aflopen.

Bevestiging krijg ik niet. 'Wil je me nog wat zeggen?', vraag ik aan de lieve man van buurtzorg die er gisteren ook was. Monterder was hij en met visie en ideeën. 'Nee.' Hij heeft het al gezegd. Door zijn blik, zijn intonatie, de verandering van focus en de horizon die hij nu zo anders schildert.

Hij, gevangene van het protocol, zegt mij mijn ongeduld los te laten. Het woord protocol valt ditmaal niet. Toen het viel, vele jaren geleden was het geen kwestie van leven en dood hoewel het verlies van het vermogen leven te geven als een zekere dood gekenschetst zou kunnen worden.

Ik knalde er keihard tegenaan. Niet dat het hielp. Het helpt niet te willen vechten tegen het protocol. In het algemeen begin ik mij meer en meer bewust te worden van het feit dat vechten geen zin heeft.

Het gaat zoals het gaat. Soms valt het tegen en soms valt het mee. Het valt niet mee. Het valt niet mee omdat ik niet in de pas wil lopen met de drum van de medici. Naïef als ik ben dacht ik opnieuw dat je als patiënt of familie serieus genomen wordt, gehoord, gezien, beantwoord. Niet dus. Jammer dan.

Morgen nog wat testjes en maandag Het Gesprek. Dan resten nog de laatste vragen over het hoe kort en hoe erg en hoe verder zonder mijn moeder die niet dood wil maar dood moet. Dat is de volgorde en daaraan kan ik niets veranderen. En dan, het zal inmiddels rond 16:00 uur zijn, naar huis.

Haar huis dat dan een sterfhuis zal zijn geworden - zo mag ik hopen. Zij wil niet uit haar huis. Zij wil niet dood. Ik gun haar niet de dood maar als zij toch dood moet dan maar in haar eigen huis. En, mag ik even dromen, graag in haar slaap. Rustig en zacht.

Op engelenvleugels gedragen naar het licht waar haar vader haar zal omarmen in een lichtgeel shirt - hetgeen hij nooit bij leven droeg maar zoals hij aan haar verscheen, jaren terug. Eindelijk thuis. En wij? Mijn broer en ik zullen verder moeten zonder haar. Iedereen moet dood of men wil of niet.

Ik loop vooruit op zaken die niet besproken, uitgesproken of bevestigd zijn en ik zie van nature eerder een halfleeg glas dus wellicht ben ik abuis. Ik denk het niet. 

Het voelt als een verloren zaak. De blik van medeleven. De woorden die gesproken werden. En dat flipping protocol dat niet toestond dat de man van buurtzorg uitsprak wat hij wist - en ik.

Kate
6 juni 2012

p.s. 12 juni - de mens vreest het meest... Opluchting! Ja, het is darmkanker maar men gaat opereren en er is een goede kans op herstel. Daarbij natuurlijk de aantekening dat het opereren van iemand van 88 altijd risicovol is. Tot dusver is mijn nogal halflege analyse dus niet uitgekomen. Thank God!  

De foto komt van: Corbis: Solitary chair on misty day; Stock Photo ID: 42-33686723; Photographer: Helen King; Copyright: © Helen King/Corbis

Saying a little prayer...

Kate
4 juni 2012


De foto komt van: Corbis: Female hands on woolen background; Stock Photo ID: 42-33913974; Photographer: Arman Zhenikeyev; Copyright: © Arman Zhenikeyev/Corbis