Voor de zoveelste keer vandaag - en ook wel enige keren gisteravond - schalt "Bloed, zweet en tranen" door de lucht - u weet wel dat lied van Hazes zaliger - gezongen door een of andere zanger die denkt dat hij kan zingen. 'Amsterdam, laat je horen'. Eindelijk breekt de hoofdpijn door na een avond, nacht van teringherrie van het net genoemde kaliber en een alom aanwezige dreun, niet te onderscheiden door de vier of vijf of meer podia op minder dan een vierkante kilometer rond mijn huis.
Ik kan niet schuilen. Achter is het erger dan voor in het huis, bleek toen ik gisteren uiteindelijk mijn bed in durfde te stappen. En nog ging het door. Ver na twaalven ging het door. Leve de Koningin. Ik ben zo moe. Ik wil zo graag rust en stilte. Geen feest. Geen geluid. 'Het is jammer en verdrietig' - woorden van de Koningin om de afwezigheid van een aantal leden van haar familie te kenschetsen. Het is hoe ik mij voel.
Ik zou weg willen van hier. Ver weg. Geen pret van anderen mee te beleven. Geen slecht gezongen liederen van overleden volkszangers te aanhoren. Weg. Ver ver ver weg. Helaas kan het niet. Dit is de plek waar ik moet zijn. Nu. Morgen. Overmorgen en hopelijk nog lange tijd. Ik zal moeten leren leven met de buurt, mijn buurtgenoten, stadgenoten, provinciale bezoekers die denken te weten "hoe het hoort".
Zo hoort het niet. Ook niet hoe ik me voel. Maar dit? Dit nepfeest ter ere van onze Majesteit die op elke dag verguist wordt behalve vandaag? Bah! Jammer en verdrietig dat mensen zo hypocriet zijn. Jammer en verdrietig dat ik niet vrolijk mee kan doen.
Het feestseizoen in Amsterdam is begonnen. Ieder weekend fijn buiten op je balkon de maan en sterren, mijn dromen verjagen met je gegil. Zodra het mooi weer is buiten zitten met je vrienden en lekker luid praten over niets. En overal moet die muziek bij, vooral hard want stel je voor dat anderen niet weten hoe gezellig je het hebt. Jammerlijk en verdrietig.
Kate
30 april 2012
De foto komt van Corbis; © Kirstie Tweed/Corbis; 42-22749388; Clown standing with her luggage
