Elke dag, en vooral ook de nachten, tussen fysio- en ziekenhuisafspraken - want de een jaar-borstkanker-markering betekent controle en meer controle - zwijmel ik over tuinen die nooit de mijne zullen worden. Of wel.
Ook het mooiste-huis-ooit ga ik niet kopen. Het ligt te afgelegen. Een ander huis, Zaans groen geschilderd, zag ik tweemaal en het is een plaatje maar opnieuw staat de ligging mij niet aan.
'Hoelang gaat dit nog duren', vroeg mijn surrogaatzus die vaak heel lief met haar man gaat voorkijken maar ook zij zou bovenstaande woningen niet willen betrekken tenzij wellicht met een hond.
Ik ben geen hondenmens en het enthousiaste praatje over de aanschaf van een pup waarmee ik op les moet en die ik uit moet laten en waardoor ik dus mensen zou leren kennen, valt niet in vruchtbare bodem. Ik geen hond.
En dus speur ik verder: een vrijstaand huis met karakter en een grote tuin, nabij winkels, niet te dicht op de buren maar niet zo verlaten dat ik me er alleen met een waakhond veilig zou voelen. Niet zo moeilijk, toch? Wel!
Van de week dacht ik eventjes om het maar te laten gaan die hele zoektocht. Broer en surrogaatzus kennen onderhand mijn wensenlijstje en kunnen namens mij bezichtigen terwijl ik op reis ben. Weg. Gewoon weggaan en afstand nemen.
Goed plan behalve dat ik opeens weer in een medische molen zit. Spieren vanuit mijn nek liggen als kabels langs mijn schouderblad en 'je bent ook wat verminderd mobiel in deze arm'.
Het is de arm, de kant van de operatie maar heeft er niets mee te maken. Of wel? Volgens mij heeft alles met alles van doen. Tussendoor kreeg ik een mammogram en een echo wat weer leidde tot opnieuw een MRI.
Dat wilde ik toch al maar daar bleef het niet bij. Er werden kalkclusters in beide borsten geconstateerd. Rechts goedaardig en links, de behandelde kant, kan beide kanten opgaan. Schiet mij maar lek.
Afgelopen dinsdag lag ik dus weer op de tafel voor een biopsie - twee zelfs en volgende week dinsdag krijg ik hier de uitslag van. Men vond mij stoer, dinsdag bij de radiologie. Tja. 'Knap dat u dat kunt'. Knap? Ik kan niet bang zijn.
Als ik bang word, is het einde daar. Ik kan en mag niet bang zijn en dat ben ik ook niet. Ik sta er nog net zo in als vorig jaar: ik laat het over me heen komen en vertrouw op het beste.
Morgen ga ik opnieuw een woning bezichtigen. Dit huis zou het kunnen worden. Het heeft een hele grote tuin met kassen, fruitbomen en een zwembad :-). Wat moet ik met een zwembad?
Nou... dat wordt een zwemvijver danwel een vijver waar ik af en toe in kan zwemmen. En dus surfde ik gisteravond naar natuurlijke zwembaden en zat ik vanmiddag op mijn landgoed met een cappuccino en een stapel tuintijdschriften.
Het is leuk te denken over de toekomst. Waar zal ik wonen? Hoe zal het zijn? Broer en ik reden dinsdag tussen de twee ziekenhuisafspraken en een bezichtiging naar het dorp waar de woning van morgen staat. Het lijkt er leuk.
Het ligt op fietsafstand van een stad. Ja, met ziekenhuis en oncologische fysiotherapeut, treinverbinding, winkeltjes, restaurantjes, theater en groen. Ik denk dat het er niet te rustig is maar rustig genoeg :-).
Het huis zelf is toekomstgericht, zoals het zo mooi heet, met een werk-/slaapkamer plus badkamer op de begane grond. De woonkamer is ruim. De keuken deugt. Er zijn boven twee slaapkamers. En er is die tuin...
Hoe het morgen zal zijn, kan ik uiteraard niet zeggen. Ik heb genoeg mooie huizen gezien maar ik moet het voelen. De woning. De tuin. De buurt. Het totaalplaatje. Tot dusver heb ik niet gevoeld wat ik wil voelen.
Als het huis morgen opnieuw niet is wat ik zoek, overweeg ik inderdaad het maar even te laten rusten. Eerst dinsdag afwachten. Horen wat de oncologe te melden heeft. Daarna een huis of een reis :-).
En vooral, niet bang zijn. Dat huis komt er!
Kate
11 juni 2015
De foto vond ik hier. Vermelding van de bron of de maker ontbrak.
