zaterdag 28 februari 2015
vrijdag 20 februari 2015
Afwachten...
Mijn moeder is de meest sterke vrouw die ik ken en zij is bang voor de dood. Misschien komt ze dit te boven. Misschien niet. Niemand die het kan zeggen.
Zij is, denk ik, nog niet zover om te gaan. Wij ook nog niet om haar te laten gaan. Maar wie zijn wij? Wie is zij?
Wij wachten af. Dat is alles wat we kunnen doen. Bidden? Ik weet het niet in dit geval. Voor rust, zeker. Verder weet ik het niet.
Kate
20 februari 2015
De foto: Woman standing in office and looking through window vond ik op Corbis met stockfoto id 42-28680574. Hij is gemaakt door Drew Myers. Het copyright rust bij © Drew Myers/Corbis.
maandag 16 februari 2015
Leven - 3.
Jezelf opnieuw uitvinden, is moeilijk. Echt moeilijk. Er is niemand die je daarbij kan helpen. Ook in mijn geval niet. Ik had mijn leven terug, zo je wilt, maar er stond niemand op om dat leven in te kleuren. ‘Ga schrijven’, zei Mark hoogstens. Het lukte niet.
Het is raar hoe ontheemd ik mij voelde nadat ik mijn ziekte had afgeschud. Zonder het dwingende ritme van behandelingen, controles, nieuwe behandelingen en gesprekken was mijn leven van de ene dag op de andere onbegrensd.
Vrijheid was nooit mijn hoogste goed. Als jonge vrouw had ik om slavernij gesmeekt en het was me gegeven. Een harde stijl, gevoed door mijn noden. Een extreem regime van beperking, culminerend in een totaal verlies van mijn status en zijn.
In ziekte ben ik vrijgesteld van al mijn verplichtingen en nog steeds. Natuurlijk, ik kamp met naweeën van de behandelingen maar ik vind mijzelf in staat hem te dienen. Wat extra ongemak daarbij zal hem alleen maar plezieren. Maar hij doet niets, vraagt niets.
Mijn sterke, lieve, eigenzinnige man, wat heb ik het nodig je te voelen. Ik wil je slagen voelen branden op mijn lijf, pijn op het netvlies van mijn ziel. Het schrijnende gevoel te weten de mindere te zijn. Ik wist wie ik was, toen. Ik had een doel in mijn leven.
Misschien moet ik ervaren hoe het verleden was om van daaruit de toekomst te vormen. Mark wil er niets van weten. Een schone lei is een schone lei. Alles wat er ooit op heeft gestaan, draag je mee maar terug naar hoe het was, ga je niet. Uitgesloten. Verzin maar wat anders.
Anders? Het is al meer dan een jaar anders. Ons leven op zijn kop omdat ik... Overmacht heet dat in contracttaal. Ik kon mijn verplichtingen niet meer nakomen ten gevolge van een gevalletje overmacht. ‘Het spijt mij mevrouw, er is een tumor gevonden. De afdeling planning neemt binnen twee weken contact met u op.’
Hij wist het niet. Mark zat in het buitenland en was onbereikbaar toen ik een doorverwijzing kreeg, en nog een en nog een. Dat was het punt waarop ik Jane belde: vriendin, confidante, voogd. Zij bewoog hemel en aarde en kreeg Mark wel te pakken. Hij stond samen met Jane en haar man Clive aan mijn bed na de operatie.
‘En u bent?’, vroeg de zaalarts de volgende ochtend. ‘Ik ben haar man.’ Een doodnormaal antwoord zou je denken maar niet uit zijn mond. Toch reed hij mij wekenlang dagelijks naar het ziekenhuis voor bestralingen. Hij zat naast mij tijdens de chemo’s. Hij kookte, liet schoonmaken, zorgde, verzorgde. Hij kuste mij teder.
Mijn man. Zo trots op hem. Zou zo graag voor hem knielen. Mijn mond op de punt van zijn laarzen. Echt? Wil ik echt weer uit mijn, zijn bed verbannen worden? Kou, honger, pijn? Hoe kan ik terugverlangen naar hardheid waarvan ik mij bijlange na niet meer herinner hoe diep die ingreep in mijn gestel?
Bovendien, heb ik niet genoeg geleden? Is het niet tijd voor iets nieuws? Het besef ik dat ik niet gelukkig ben met alleen een ‘normaal’ leven groeit met de dag. Ik wil sidderen, kronkelen, stromen. Ik wil weer meer spanning in mijn leven: tintelingen van angst, vlinders van opluchting. Dat kan ik hem vast niet zeggen.
Of wel? Is het soms zo dat hij wacht tot ik hem... Moet ik dan, nu ik beter ben, zo beter als ik zijn kan, moet ik hem vragen, smeken zoals toen? Moet ik hem overtuigen van het feit dat ik klaar ben voor de toekomst. Is dat wat hij wil? En ik? Wat wil ik? En wij?
Er was nooit een wij. Wij waren vrienden noch geliefden. Een goede kennis was het hoogst haalbare als mijn aanwezigheid verklaard diende te worden en zelfs dat was te veel, te hoog gegrepen voor mij: bezit, slavin – ik wil het niet meer. Ik wil geen bezit meer zijn.
Ik wil gewaardeerd worden als vrouw, als zijn vrouw, als geliefde desnoods. Ik wil me niet meer hoeven afvragen met wie hij de nacht doorbrengt als ik niet achter hem aan de keten lig. Ik wil niet meer moeten toekijken hoe hij flirt met Tessa of die Italiaanse.
‘Wat is er lieverd, heb je pijn? Waarom kreun je?’
Fuck. Ik voel mezelf vloeien.
‘Praat tegen mij, Kate.’
Wat moet ik zeggen? Dat ik zijn liefheid verwerp? Onmogelijk. Moet ik bekennen dat het idee van hernieuwde hardheid mij opwindt en afschrikt en aantrekt? Dat ik ontdaan ben door de beelden die door mijn hoofd spelen maar dat ik er vreselijk geil van word?
Als alles normaal was, zou ik nu verplicht zijn mijn gedachtes en gevoelens met hem te delen. ‘Kate!’, er klinkt ongerustheid door in zijn stem. ‘Kijk mij aan.’ Mijn blik zal mij verraden. Ik adem in en uit maar mijn ademhaling schiet ogenblikkelijk weer omhoog.
Ik kijk hem niet aan. Pak zijn hand en laat hem voelen hoe het met mij gesteld is en dan vertel ik hem dat ik mij voorstelde dat ik moest toekijken hoe hij de liefde bedreef met een ander en hoe ik daarna weggestuurd werd zonder troost of geruststellende woorden.
‘Is dat wat je wilt?’
Nee, maar het is wat ik nodig heb.
‘Kate?’
Terug naar hoe het was, ga je niet. Uitgesloten.
‘Hebben wij, heb jij, is dit?’
‘Ja.’
Ik kijk hem aan. Ik zie hoe opgewonden hij is en hij ziet mijn tranen.
‘Oh, Keetje toch.’
Het is dus waar. Hij heeft mij op deze wijze pijn gedaan. Oh God, wat roep ik over mijzelf af? Dit wil ik toch niet? Of wel? Dit mag ik niet willen. Dat is niet waarom ik dit hele ziekteproces doorlopen heb. Ik? Wie ben ik? Wat ben ik? Ik ben geen vrij mens met vrije keuzes maar eigendom wil ik niet meer zijn – denk ik.
‘Ga schrijven’, het klinkt niet als een opdracht of een bevel maar dat is het wel. Mark wil dat ik ga schrijven. Vraag me niet waarom ik me opeens realiseer dat het is zo het is. Het licht om te schrijven is goed. Ik ben elke dag sterker. Het is tijd mijn leven op te pakken en Mark zegt mij te gaan schrijven. Dat kan ik dan maar beter gaan doen.
Kate
16 februari 2015
Het is raar hoe ontheemd ik mij voelde nadat ik mijn ziekte had afgeschud. Zonder het dwingende ritme van behandelingen, controles, nieuwe behandelingen en gesprekken was mijn leven van de ene dag op de andere onbegrensd.
Vrijheid was nooit mijn hoogste goed. Als jonge vrouw had ik om slavernij gesmeekt en het was me gegeven. Een harde stijl, gevoed door mijn noden. Een extreem regime van beperking, culminerend in een totaal verlies van mijn status en zijn.
In ziekte ben ik vrijgesteld van al mijn verplichtingen en nog steeds. Natuurlijk, ik kamp met naweeën van de behandelingen maar ik vind mijzelf in staat hem te dienen. Wat extra ongemak daarbij zal hem alleen maar plezieren. Maar hij doet niets, vraagt niets.
Mijn sterke, lieve, eigenzinnige man, wat heb ik het nodig je te voelen. Ik wil je slagen voelen branden op mijn lijf, pijn op het netvlies van mijn ziel. Het schrijnende gevoel te weten de mindere te zijn. Ik wist wie ik was, toen. Ik had een doel in mijn leven.
Misschien moet ik ervaren hoe het verleden was om van daaruit de toekomst te vormen. Mark wil er niets van weten. Een schone lei is een schone lei. Alles wat er ooit op heeft gestaan, draag je mee maar terug naar hoe het was, ga je niet. Uitgesloten. Verzin maar wat anders.
Anders? Het is al meer dan een jaar anders. Ons leven op zijn kop omdat ik... Overmacht heet dat in contracttaal. Ik kon mijn verplichtingen niet meer nakomen ten gevolge van een gevalletje overmacht. ‘Het spijt mij mevrouw, er is een tumor gevonden. De afdeling planning neemt binnen twee weken contact met u op.’
Hij wist het niet. Mark zat in het buitenland en was onbereikbaar toen ik een doorverwijzing kreeg, en nog een en nog een. Dat was het punt waarop ik Jane belde: vriendin, confidante, voogd. Zij bewoog hemel en aarde en kreeg Mark wel te pakken. Hij stond samen met Jane en haar man Clive aan mijn bed na de operatie.
‘En u bent?’, vroeg de zaalarts de volgende ochtend. ‘Ik ben haar man.’ Een doodnormaal antwoord zou je denken maar niet uit zijn mond. Toch reed hij mij wekenlang dagelijks naar het ziekenhuis voor bestralingen. Hij zat naast mij tijdens de chemo’s. Hij kookte, liet schoonmaken, zorgde, verzorgde. Hij kuste mij teder.
Mijn man. Zo trots op hem. Zou zo graag voor hem knielen. Mijn mond op de punt van zijn laarzen. Echt? Wil ik echt weer uit mijn, zijn bed verbannen worden? Kou, honger, pijn? Hoe kan ik terugverlangen naar hardheid waarvan ik mij bijlange na niet meer herinner hoe diep die ingreep in mijn gestel?
Bovendien, heb ik niet genoeg geleden? Is het niet tijd voor iets nieuws? Het besef ik dat ik niet gelukkig ben met alleen een ‘normaal’ leven groeit met de dag. Ik wil sidderen, kronkelen, stromen. Ik wil weer meer spanning in mijn leven: tintelingen van angst, vlinders van opluchting. Dat kan ik hem vast niet zeggen.
Of wel? Is het soms zo dat hij wacht tot ik hem... Moet ik dan, nu ik beter ben, zo beter als ik zijn kan, moet ik hem vragen, smeken zoals toen? Moet ik hem overtuigen van het feit dat ik klaar ben voor de toekomst. Is dat wat hij wil? En ik? Wat wil ik? En wij?
Er was nooit een wij. Wij waren vrienden noch geliefden. Een goede kennis was het hoogst haalbare als mijn aanwezigheid verklaard diende te worden en zelfs dat was te veel, te hoog gegrepen voor mij: bezit, slavin – ik wil het niet meer. Ik wil geen bezit meer zijn.
Ik wil gewaardeerd worden als vrouw, als zijn vrouw, als geliefde desnoods. Ik wil me niet meer hoeven afvragen met wie hij de nacht doorbrengt als ik niet achter hem aan de keten lig. Ik wil niet meer moeten toekijken hoe hij flirt met Tessa of die Italiaanse.
‘Wat is er lieverd, heb je pijn? Waarom kreun je?’
Fuck. Ik voel mezelf vloeien.
‘Praat tegen mij, Kate.’
Wat moet ik zeggen? Dat ik zijn liefheid verwerp? Onmogelijk. Moet ik bekennen dat het idee van hernieuwde hardheid mij opwindt en afschrikt en aantrekt? Dat ik ontdaan ben door de beelden die door mijn hoofd spelen maar dat ik er vreselijk geil van word?
Als alles normaal was, zou ik nu verplicht zijn mijn gedachtes en gevoelens met hem te delen. ‘Kate!’, er klinkt ongerustheid door in zijn stem. ‘Kijk mij aan.’ Mijn blik zal mij verraden. Ik adem in en uit maar mijn ademhaling schiet ogenblikkelijk weer omhoog.
Ik kijk hem niet aan. Pak zijn hand en laat hem voelen hoe het met mij gesteld is en dan vertel ik hem dat ik mij voorstelde dat ik moest toekijken hoe hij de liefde bedreef met een ander en hoe ik daarna weggestuurd werd zonder troost of geruststellende woorden.
‘Is dat wat je wilt?’
Nee, maar het is wat ik nodig heb.
‘Kate?’
Terug naar hoe het was, ga je niet. Uitgesloten.
‘Hebben wij, heb jij, is dit?’
‘Ja.’
Ik kijk hem aan. Ik zie hoe opgewonden hij is en hij ziet mijn tranen.
‘Oh, Keetje toch.’
Het is dus waar. Hij heeft mij op deze wijze pijn gedaan. Oh God, wat roep ik over mijzelf af? Dit wil ik toch niet? Of wel? Dit mag ik niet willen. Dat is niet waarom ik dit hele ziekteproces doorlopen heb. Ik? Wie ben ik? Wat ben ik? Ik ben geen vrij mens met vrije keuzes maar eigendom wil ik niet meer zijn – denk ik.
‘Ga schrijven’, het klinkt niet als een opdracht of een bevel maar dat is het wel. Mark wil dat ik ga schrijven. Vraag me niet waarom ik me opeens realiseer dat het is zo het is. Het licht om te schrijven is goed. Ik ben elke dag sterker. Het is tijd mijn leven op te pakken en Mark zegt mij te gaan schrijven. Dat kan ik dan maar beter gaan doen.
[.../4]
Kate
16 februari 2015
donderdag 12 februari 2015
Franse uiensoep
Uiensoep in dit geval want uien heb ik altijd wel in huis en mijn melk moest op - die had ik achteraf dus helemaal niet nodig voor dit recept.
Nodig voor deze makkelijke soep:
4 grote uien3 eetlepels bloem
9 eetlepels boter/margarine
6 dl bouillon (evt. van blokjes)
optioneel:
4 sneden brood
1 teentjes knoflook
200 gram geraspte kaas
Maak de uien schoon en snijd ze in dunne ringen. Fruit deze op een laag vuur in de boter zacht maar niet bruin.
Strooi er de bloem over en roer alles goed door elkaar. Schenk onder goed roeren geleidelijk de bouillon op de uien en blijf roeren tot de soep licht gebonden is.
Ik dacht dat er wel wat kruiden en specerijen bij moesten wellicht maar dat blijkt niet nodig. Ik kon het desalniettemin niet laten en hield de worcestersaus en tabasco eventjes boven de pan. Nootmuskaat en peper liet ik achterwege.
Dit is het punt waar ik meestal stop met het recept. Ik bestrooi mijn bord soep aan tafel ruim met geraspte kaas en als ik er iets van stokbrood bij wil dan ga ik daar niet eerst mijn oven voor ontruimen. Dat is teveel gedoe voor een soepje.
Soepje? Dat hangt van de binding af. Ik vind het meestal een stevige soep en ik at hem in december met stokbrood als maaltijdsoep. Dat ging goed :-).Enfin, verder met het recept dan maar: om het helemaal af te maken, wrijf je het stokbrood of de sneden brood in met een doorgesneden teentje knoflook en bakt of roostert ze bruin.
Giet de soep in vuurvaste koppen, leg in elke kop een stuk brood en strooi er de geraspte kaas overheen. Laat de soep in de oven gratineren tot er een mooie bruine korst op zit.
Smullen!
Kate
12 februari 2015
zondag 1 februari 2015
Queen + Adam Lambert
Vrijdag 30 januari 2015: Queen + Adam Lambert in de Ziggo Dome te Amsterdam. Ik was erbij en heb de avond van mijn leven gehad. Wat een show! Wat een zanger! Wat was Brian, ondanks zijn griep, goed!
Het was aan mijn broer te danken die, toen ik hem vertelde dat Queen kwam, stellig mijn 'niet willen gaan' weersprak: 'natuurlijk gaan we'. Zo geschiedde. Wij naar Queen.
Het sneeuwde harder en harder onderweg naar de Ziggo Dome. Vanaf het parkeerterrein was het een glibberige, gevaarlijke wandeling van minstens tien minuten met gladde loopbrug in het midden voor we in de rij mochten.
Het ging redelijk snel maar we waren nat en koud en nee, twintig euro voor een programmaboek is echt te veel, zelfs als er 'een paar hele mooie foto's' in staan. Toen we eenmaal zaten was alles goed en de rest direct vergeten.
De foto hierboven is gemaakt vanaf onze zitplaats op de tweede ring aan het begin van de show. Hoe zou het zijn? Wij, broer en ik, hebben Queen gezien en gevolgd vanaf hun eerste show in de Ahoy ergens in '75 of '76. De laatste keer waren we weer in Ahoy en was Paul Rodgers hun frontman. En nu...
Ik had me er niet mee bezig gehouden. Niet gekeken op YouTube hoe Adam Lambert het eraf bracht in eerdere optredens maar met Oud en Nieuw speelde mijn bandje met Adam het jaar uit, live op de BBC vanuit Westminster Hall en ik was onder de indruk.
Vanaf de opening gisteravond, One Vision, stelde Adam niet teleur. Wat een zanger! Hij heeft zich de nummers eigen gemaakt en haalde alle noten met gemak. Zong van begin tot einde alsof hij vers en onvermoeid was en met overduidelijk plezier.
Ik heb genoten! Wat een show! Queen was altijd al bekend om hun lichtshow maar gisteravond spande echt de kroon - er kan natuurlijk ook veel meer dan vroeger :-). Het was fenomenaal.
Hier stond, in tegenstelling tot Paul Rodgers indertijd, een echte diva, in staat om het publiek te entertainen met een buiging in dankbaarheid naar het verleden.
Een avond om nooit te vergeten. 'Je bent bijzonder tekstvast', zei mijn buurman na In the lap of the gods (rev). Ja. Het was heel bijzonder erbij te zijn, te zingen en klappen en zwaaien.
Wij hadden zitplaatsen maar toen Lambert gekroond en in panterkostuum opkwam kon ik niet meer blijven zitten. We are the champions! En hoe! Hij zong de sterren van de hemel en bracht iedere song met overtuiging.
Wat heerlijk mijn groepje in 2015 weer eens op haar toppen te mogen meemaken. Beter dan in lang. Beter misschien wel dan ooit - maar dat is heiligschennis :-) en ook flauw want Freddie en Adam zijn onvergelijkbaar.
Vanavond werd de documentaire The Great Pretender uitgezonden. Het is lang geleden dat ik Freddie live zag en ik was het bijna vergeten in mijn enthousiasme na gisteravond, maar Freddie Mercury kon er ook wat van. Wow!
Meer dan twintig jaar na zijn dood, vulde zich gisteren een zaal met 17.000 Queen fans. Dat alleen al is ongelofelijk en ook dat je tweeënhalf uur kunt vullen met louter hits. De jonge rockgod deed die nummers alle eer aan.
Adam Lambert was op dat podium in niets de mindere van de oude meester. Hij zong dan wel niet zelf gecomponeerd werk maar in zijn vertolking was hij wel degelijk eigen, authentiek. Chapeau!
Ik was blij erbij te zijn - maar dat moge duidelijk zijn - meer dan blij.
Kate
31 januari 2015
Foto verantwoording:
1. foto gevonden op twitter.
2. eigen foto vanaf onze zitplaats op de 2e ring.
3. van de facebook pagina van de Adam Lambert fanclub onder het kopje foto's ©ZiggoDome;
4. van de facebook pagina van de Adam Lambert fanclub onder het kopje foto's ©Miachihu
5. van de facebook pagina van de Adam Lambert fanclub onder het kopje foto's ©ZiggoDome
6. de foto hiernaast is een still van het slot applaus tijdens God save the Queen en komt van het YouTube kanaal van ©Lekker Poepie.
7. eigen foto vanaf onze zitplaats op de 2e ring.
Het was aan mijn broer te danken die, toen ik hem vertelde dat Queen kwam, stellig mijn 'niet willen gaan' weersprak: 'natuurlijk gaan we'. Zo geschiedde. Wij naar Queen.
Het sneeuwde harder en harder onderweg naar de Ziggo Dome. Vanaf het parkeerterrein was het een glibberige, gevaarlijke wandeling van minstens tien minuten met gladde loopbrug in het midden voor we in de rij mochten.
Het ging redelijk snel maar we waren nat en koud en nee, twintig euro voor een programmaboek is echt te veel, zelfs als er 'een paar hele mooie foto's' in staan. Toen we eenmaal zaten was alles goed en de rest direct vergeten.
De foto hierboven is gemaakt vanaf onze zitplaats op de tweede ring aan het begin van de show. Hoe zou het zijn? Wij, broer en ik, hebben Queen gezien en gevolgd vanaf hun eerste show in de Ahoy ergens in '75 of '76. De laatste keer waren we weer in Ahoy en was Paul Rodgers hun frontman. En nu...
Ik had me er niet mee bezig gehouden. Niet gekeken op YouTube hoe Adam Lambert het eraf bracht in eerdere optredens maar met Oud en Nieuw speelde mijn bandje met Adam het jaar uit, live op de BBC vanuit Westminster Hall en ik was onder de indruk.
Vanaf de opening gisteravond, One Vision, stelde Adam niet teleur. Wat een zanger! Hij heeft zich de nummers eigen gemaakt en haalde alle noten met gemak. Zong van begin tot einde alsof hij vers en onvermoeid was en met overduidelijk plezier.
Hier stond, in tegenstelling tot Paul Rodgers indertijd, een echte diva, in staat om het publiek te entertainen met een buiging in dankbaarheid naar het verleden.
Een avond om nooit te vergeten. 'Je bent bijzonder tekstvast', zei mijn buurman na In the lap of the gods (rev). Ja. Het was heel bijzonder erbij te zijn, te zingen en klappen en zwaaien.
Wij hadden zitplaatsen maar toen Lambert gekroond en in panterkostuum opkwam kon ik niet meer blijven zitten. We are the champions! En hoe! Hij zong de sterren van de hemel en bracht iedere song met overtuiging.
Wat heerlijk mijn groepje in 2015 weer eens op haar toppen te mogen meemaken. Beter dan in lang. Beter misschien wel dan ooit - maar dat is heiligschennis :-) en ook flauw want Freddie en Adam zijn onvergelijkbaar.
Vanavond werd de documentaire The Great Pretender uitgezonden. Het is lang geleden dat ik Freddie live zag en ik was het bijna vergeten in mijn enthousiasme na gisteravond, maar Freddie Mercury kon er ook wat van. Wow!
Meer dan twintig jaar na zijn dood, vulde zich gisteren een zaal met 17.000 Queen fans. Dat alleen al is ongelofelijk en ook dat je tweeënhalf uur kunt vullen met louter hits. De jonge rockgod deed die nummers alle eer aan.
Adam Lambert was op dat podium in niets de mindere van de oude meester. Hij zong dan wel niet zelf gecomponeerd werk maar in zijn vertolking was hij wel degelijk eigen, authentiek. Chapeau!
Ik was blij erbij te zijn - maar dat moge duidelijk zijn - meer dan blij.
Kate
31 januari 2015
Foto verantwoording: 1. foto gevonden op twitter.
2. eigen foto vanaf onze zitplaats op de 2e ring.
3. van de facebook pagina van de Adam Lambert fanclub onder het kopje foto's ©ZiggoDome;
4. van de facebook pagina van de Adam Lambert fanclub onder het kopje foto's ©Miachihu
5. van de facebook pagina van de Adam Lambert fanclub onder het kopje foto's ©ZiggoDome
6. de foto hiernaast is een still van het slot applaus tijdens God save the Queen en komt van het YouTube kanaal van ©Lekker Poepie.
7. eigen foto vanaf onze zitplaats op de 2e ring.
Abonneren op:
Posts (Atom)