Zo, ik heb twee oliebollen en vijf appelbeignets in huis. Een flesje bubbels staat ook al paraat. Medicijnen - lol - zijn ingeslagen. Mijn moeder zie ik op 1 januari weer en op een paar 'onderhoudsafspraken' voor het vege lijf na, is er rust om nog even terug te kijken op 2014.
Het was een vreemd jaar. Moeder naar het verpleeghuis, broer naar de tropen, ik naar de ziekenboeg. Het was niet het beste maar als men zegt, zei in oktober, dat de kanker uit je lichaam is dan is het zeker ook niet het slechtste jaar. Met de restschade van chemo en bestraling, lijkt het de goede kant op te gaan.
Mijn schouder was of is bij tijden min of meer pijnloos en mijn arm kan ik weer tot mijn oren optillen. Mijn voeten doen vervelend - doof, alsof je op kussentjes loopt - en mijn vingertoppen tintelen ook en dat is minder. Het is een bekend verschijnsel. Gaat over of niet, kost tijd. Zucht...
Maar de kanker is uit mijn lijf! Laat ik daar maar op vertrouwen. Mijn conditie is ook op de weg terug. Ik kom niet meer als een hijgende - wat hijgt? - boven wanneer ik even boodschappen gedaan heb. En hoewel al mijn wimpers nu wel gevallen zijn, geloof ik dat ik toch echt minuscule haartjes zie op mijn schedel.
Ik verwacht dat het nog een tijdje op en neer zal gaan. Zo is het hele leven dus ik klaag niet - ik mopper slechts maar dat ben ik (en is mijn moeder en was mijn oma, heel eigen dus). Op naar 2015. Geen idee wat ik ervan moet of kan verwachten. Ik hoop natuurlijk op veel goeds.
Maar ook op interessante, leerzame, uitdagende, sprankelende, liefdevolle ervaringen zoals ik ze kende in 2014. Nee, ik ga niets invullen. Geen wensen uiten op dit of op dat. Het gaat toch altijd anders dan je verwacht en misschien is dat maar goed ook.
Over ongeveer zesendertig uur barst het vuurwerk los. Ik kijk naar de BBC waar Queen + Adam Lambert het oude jaar uit- en het nieuwe jaar inluiden. Op 30 januari komen ze naar Amsterdam en ik ben erbij! Dat is alvast iets om me op te verheugen. Wow, dan is er alweer een maand voorbij. Ik ga te snel...
Heb een goed uiteinde als je dit leest. Geniet van de laatste dagen van 2014. Dank voor alle steun, liefde, mooie woorden en voor het lezen van mijn soms wel erg langdradige blogjes :-).
Veel liefs, alle goeds,
Kate
30 december 2014
De foto komt van: Girlscene.nl. De fotograaf en/of bron werden niet genoemd.
Vrede, liefde, vreugde wens ik u deze kerstdagen.
Kate
24 december 2014
De foto vond ik op Delta breezes.... De bron is Gather and feast maar wie de foto gemaakt heeft.... geen idee.
Nadat de eerste schok over het komende vertrek van mijn broer was gezakt en ik had uitgesproken niet mee te gaan naar het land van mijn aankomende schoonzus, bevond ik mij opeens op allerlei sites met kerstrecepten.
Irritant te merken overigens dat voor elke doelgroep wel een speciaal kerstmenu geschreven is maar geen voor de solo-eter! Dat is op zich geen probleem - ik zocht slechts inspiratie - maar het stemt wel tot nadenken.
Laat ik voorop stellen dat ik apert tegen de dictatuur ben die mij voorschrijft dat ik alleen op 'speciale' dagen 'speciale' gerechten mag bereiden. Als ik in mei kalkoendijen wil braden dan doe ik dat. Als ik morgen een krabcocktail wil...
Grappig! Toen ik ongeveer een maand geleden dit blogbericht begon, dacht ik - nee, wist ik zeker dat ik die route niet zou bewandelen. Dit jaar zou anders zijn. Ons traditionele kerstmenu zag ik mijzelf als solo-eter niet koken.
Ik dacht aan vissoep of witlof met ham en kaas of gewokte gamba's. Dingen die mijn broer niet eet. Ik zag een schotel met buitenlandse kazen, fijne vleeswaren, fruit, crudités, noten, lekker brood met smeerseltjes. Een fles wijn.
Ik keek uit naar mijn kerstdiner maar ergens hoorde ik de roep om feestelijker. Er was die herinnering aan een meergangenmenu opgediend in mijn mooiste glaswerk. Het was heel apart en erg lekker en niet eens kerst :-).
Waar bestond het diner ook weer uit? Dat was de kwestie die me dagen bezighield. Ik vond wel onderliggende recepten of ideeën maar niet wat ik uiteindelijk serveerde. Hoe serveer je een hoofdgerecht in een glas? En wat was het?
Dit blog stokte erdoor. Ondertussen kwam mijn smaak terug en leek ik minder geobsedeerd door eten en koken. Mijn broer vertrok. Mijn schouder speelde en speelt op. Het beperkt en vergt tijd. En toen, en nu is het de week van kerst.
Aanhoudende wind maakt me al dagen onzeker. Wat als mijn pruik afwaait? In stromende regen wil ik ook niet naar buiten en drukke winkels vermijd ik altijd al. Gisteren moest het dan toch gebeuren, de kerstinkoop. In een keer en snel.
Ik vond heerlijke kazen, kocht groentes voor in de vissoep en om lekker rauw van te snoepen. Ik nam ham mee en geraspte kaas maar toen ik buiten stond, realiseerde ik mij dat ik geen witlof gekocht had net zo min als vlees en/of vis.
Terug de supermarkt in was geen aanlokkelijk idee en dus liep ik door naar de poelier iets verderop waar het drukker was achter dan voor de toonbank. U voelt hem al aankomen, het kerstmenu wordt gewoon wat het elk jaar was.
Krabcocktail, bouillon - als er nog een doos in de diepvries ligt, een gebraden kalkoendij - de kleinste die er was - met verse groente en/of een salade, stoofpeertjes, cranberry's, aardappels en dit jaar een kaasplankje toe. Heerlijk!
Hoe het echt zal gaan overmorgen kan ik niet zeggen. Ik ben van harte uitgenodigd in het verpleegtehuis waar mijn moeder woont. Zonder dwang - geheel vrijblijvend. Dat spreekt aan en natuurlijk ga ik erheen.
Er zijn visschotels besteld, zo werd mij verteld en ik hoef niets mee te nemen. Ik denk dat ik er rond het middaguur zal zijn. Het zal vast net zo gezellig zijn als met Sinterklaas. Halverwege de middag verwacht ik weer thuis te zijn.
Thuis. Ik heb niet versierd maar wel opgeruimd. Er is plaats op tafel voor de legpuzzel die ik de laatste keer uit London meenam. Mijn schrijven kan ik uitleggen als ik zou willen. Lezen doet stromen doet schrijven.
Het zou zomaar kunnen dat het toch een schaal met hapjes wordt in de avond. Het zou me niet verbazen. Immers, het wordt hoe dan ook een andere kerst dan ooit tevoren. Ik zal klinken op het afgelopen jaar en genieten van het moment.
Ik hoop dat het voor u net zo'n tijd mag zijn van liefde en hoop en terugblikken en vooruitzien maar vooral van heerlijk genieten op de wijze die het beste bij u past.
Kate
24 november 2014 - 23 december 2014
De foto, zonder bronvermelding, vond ik o.a. hier.
Toen de sneeuw de bakken op mijn landgoed bedekte, steeg mijn broer op. Later die middag werd de wijsheid van mijn besluit niet mee te gaan naar het land van mijn aanstaande schoonzus bevestigd door de fysiotherapeute.
Oedeem - laat ik er maar even van uitgaan dat er een gerede kans is dat ik het heb of kan krijgen - betekent dat je beter niet naar de tropen kunt gaan i.v.m. de lange vliegreis, de hoge temperaturen, de insectenbeten die op de loer liggen.
Zelf had ik het als 'te vroeg' beoordeeld, zo'n reis. Broer heeft inmiddels een paar keer flinke voedselvergiftiging opgelopen en ik wil geen risico's lopen met mijn net herwonnen en momenteel - zo voelt het - wankele gezondheid.
Gek hoe het de afgelopen zes maanden zo goed ging en nu, nu het eigenlijk over zou moeten zijn, begint het feest van kwaaltjes en klachten. Behalve beperkte mobiliteit van de arm en schouder heb ik opeens dikke enkels. Vocht.
Oedeem. De oncologe meende dat het een bijproduct is van de chemoos en zij tilde er niet zo zwaar aan. De verzorgenden in het verpleegtehuis van mijn moeder waren bezorgd. De fysio was zeer serieus. Waarschuwde. Tapete. Wreef.
En zo zit ik hier te bloggen over gedoe terwijl ik ondertussen opsta en rondjes zwaai met mijn arm en nog een aantal oefeningen doe, ongerust toch wel want dit had ik niet ingecalculeerd. Naïef wellicht of gewoon dom of struisvogelig of...
Overbezorgd bekijk ik mijn enkels. Is de linker nu dikker dan de rechter? Als dat zo is, zou het kunnen wijzen op een trombosebeen en dat kan weer een bijwerking zijn van de hormonen die ik sinds afgelopen vrijdag slik. Oh zucht.
Het is wat. Het is gekloot. Het goede nieuws is dat ik weer, tot genoegen, wijn heb gedronken en dat koffie ook weer gaat - beiden zijn natuurlijk niet goed als je vocht vasthoudt :-) maar ergens denk ik dat het vocht over zal gaan.
Gun het nog een paar dagen. Gun de laatste chemo een extra herstelweek. Geef het tot vrijdag. Doe die oefeningen, zorg dat die schouder niet vast gaat zitten. Wees voorzichtig maar houd hoop en gezond verstand. Vertrouw op je lijf.
Ik zou er niet slechter uitkomen dan ik er inging en daar ga ik nog steeds vanuit. Bovendien, ooit, redelijk snel wil ik op datzelfde witte strand liggen als waar broer en verloofde nu genieten. En lymfoedeem of niet, dat gaat gebeuren!
Kate
9 december 2014
De foto: Woman barefoot in hammock, Maldives, Indian Ocean, Asia, het watermerk zegt het al, vond ik op Corbis met stockfoto id 42-28852142 en gemaakt door Sakis Papadopoulos. Het copyright rust bij © Sakis Papadopoulos/Robert Harding World Imagery/Corbis.
Overigens, mijn broer zit niet op de Maldiven maar waar hij is, is het water net zo blauw :-) - maar wat weet ik lol, was er nooit en het kan nog wel even duren voor ik er kom...
