Je gaat naar het buitenland en je neemt mee: de recepten van thuis :-). Onzin natuurlijk! Maar toch, het is altijd fijn, uit en thuis, om terug te kunnen grijpen naar beproefde, lekkere recepten.
Nooit maakte ik voor mezelf gehaktballen. Het lukte niet. Ze smaakten flauw, laf, niet lekker tot ik voor mijn moeder ging koken en opeens lukte het wel - wonderwel zelfs. Het vroeg om een vervolg en nog een keer en nog maar eens. Niet langer was gehakt er om bolognese te maken of preischotel of een prutje.
Van de week aten mijn broer en ik ze en ze smaakten zo goed, we aten bijna - wat zal het geweest zijn - elk drie balletjes van een niet te groot formaat. En ik dacht hoe ik hem ga missen en dat samen eten ook. De dagen erna aten we uit, onderweg naar huis van moeder of inkopen - je hebt heel wat nodig als je op reis gaat naar Verweggistan. Makkelijk. Gezellig.
Niets smaakte zo als de gehaktballetjes uit eigen keuken. Hoeveelheden? Geen flauw idee. Het was een pak rundergehakt van goede kwaliteit. Was het 300 gram of meer? Wie zal het zeggen. De ingrediënten woog ik niet echt af. Het gaat me met dit recept meer om wat erin gaat dan om precieze hoeveelheden. Is dat erg?
Hoe dan ook, ik gebruikte wat ik in huis had en dat was:
``` ``` ``` ```
gehakt / 1 gesnipperde sjalot / 1 eetlepel fijngehakte kappertjes / 2 tenen knoflook uit de knijper / 1 theelepel mosterd / 1 theelepel sambalvocht / 1 ei / 1 verkruimelde beschuit
zwarte peper / paprikapoeder / nootmuskaat / stukje verkruimelde runder bouillontablet / komijn / wat fijngesneden sprietjes groen: koriander, peterselie
``` ``` ``` ```
Leg het gehakt in een diep of op een groot plat bord en verdeel het in stukken met een vork. Voeg sjalot, kappertjes, knoflook, mosterd, ei, het vocht dat je uit een potje sambal schenkt en beschuit toe en kneed met een natte hand goed door. Kruid - dat had je natuurlijk ook al meteen kunnen doen.
Kneed opnieuw tot een homogeen geheel. Pak een kleine vuist vol vlees in je hand en vorm er een bal van. Leg die even apart op een bord en maak de overige ballen. Ik had er uiteindelijk zeven, een vreemd aantal maar geen zin om ballen te verkleinen of vergroten om er zes of acht te krijgen.
Belangrijk, denk ik, is dat je nu de ballen even - half uurtje, uur, hoelang je hebt - in de koelkast laat afkoelen. Hierdoor vallen ze niet zo snel uit elkaar tijdens het bakken. Bakken deed ik in margarine: half uur, drie kwartier, ligt een beetje aan de grootte.
Kan koud, warm, bij de borrel, op brood of met rode kool en een gekookte aardappel. Wij aten er spitskool bij: spitskool in reepjes snijden en koken in een scheut melk tot ze warm maar nog knapperig is. Snuif nootmuskaat erover. Heerlijk!
Een echte Hollandse maaltijd voor als de heimwee toeslaat.
Kate
24 februari 2014
Kun je bevroeden wat aan de einder ligt? Wat de toekomst zal brengen? Als redelijk nuchter, enigszins cynisch en behoorlijk wantrouwend persoon? Onderbewust, onwetend van het hoe of wanneer of waartoe, waarom? Ik denk het wel. Al in 2010 schreef ik hier in een blogbericht:
Ik weet wel dat dingen bekend zijn, al heb je ze nooit bewust meegemaakt. Ik weet wel dat ik dingen weet die ik niet weten kan. (1)
Gebeurtenissen rondom het overlijden van mijn vader deden ons - mijn broer en mij - vermoeden dat hij ergens wist dat zijn tijd op aarde erop zat: een blik op De Waag. Zijn laatste en misschien wel eerste in al die tijd dat hij er woonde. Nooit zat hij in de erker, maar de dag voorafgaand aan 11 februari wilde hij een blik naar buiten werpen. Een klein voorbeeld.
Mijn moeder zei altijd: 'als ik met een pop ga spelen dan geef je mij maar een spuitje'. Ze speelt (nog) niet met poppen en een spuitje zullen we haar niet geven wanneer ze blij en gelukkig zou poppen maar kinds - zoals we het niet mogen noemen - is ze net als haar grootmoeder waarvoor, als die op bezoek kwam, de voordeur op slot ging zodat ze niet kon weglopen.
En ik? Ik wist op de een of andere manier al vroeg ik dat geen kinderen zou krijgen. Vond het niet erg toen mij dat feit gepresenteerd werd. Vraag me niet hoe maar ik had altijd geweten dat het zo zou zijn. Ik wist niet de reden, de oorzaak en ik weet niet het waarom maar ik heb een hele tijd gevoeld dat het goed was dat 'het' - de moeder-dochter keten - zou stoppen bij mij. Tja...
Mijn broer en mijn moeder hebben altijd een heel speciale band gehad. Het gekke is, ik heb altijd geroepen dat, zodra onze ouders niet meer zouden leven, hij heel snel een gezin zou stichten. Dat is precies wat hij mij de dag na het eenjarig overlijden van onze vader heeft verteld.
Hij heeft iemand gevonden en het is zo serieus dat zij plannen aan het maken zijn voor een leven samen. Ik ben hartstikke blij voor mijn broer. Hij is een echte familieman en het is al jaren zijn grote wens vader te worden. Dat zal, zo verwacht ik ondanks grote obstakels op de weg, gaan gebeuren. Ik hoop het.
Maar zo heb ik in een jaar tijd door dood, Alzheimer en een aankomend huwelijk afscheid moeten nemen van mijn vader, mijn moeder en mijn broer.
Ik heb daarnaast afgelopen jaar ook na vele vele jaren van hartzeer eindelijk ervaren dat de ban van de Rattenvanger gebroken is.
Ik heb wel vaker gezegd te denken altijd alleen te zullen blijven. Ik heb geen idee of ook dat getuigt van een zekere voorkennis maar als het zo is dan is het nu wel even slikken.
Kate
15 februari 2014
(1) dat blogbericht staat hier en is een deel in een reeks van overpeinzingen over de keten van gedachtes, die soep van dingen op je pad, banden tussen het een en het ander die je verder brengen en mij doen geloven dat het verleden, het heden en de toekomst innig met elkaar verbonden zijn.
De foto's komen in originele of uitgesneden vorm van Corbis:
1. De oude vrouw met pop is gemaakt door Karen Kasmauski. De credits gaan naar © Karen Kasmauski/CORBIS
2. De foto van het huwelijks paar is gemaakt door JGI/Daniel Grill. De credits gaan naar © JGI/Daniel Grill/Blend Images/Corbis
3. Het beeld van een begrafenis is afkomstig van Russell Underwood. De credits gaan naar © Russell Underwood/CORBIS
Het is een heerlijk ontspannen ochtend, zeldzaam. Geen idee waarom of waardoor of misschien toch omdat alles weer langzaam vertrouwd wordt. Mijn moeder is niet ongelukkig in het verpleeghuis en mijn indruk is dat ze er toch wel op haar letten.
Dat het niet is wat zij wilde, wat ze verdient misschien zelfs is jammer maar aan de andere kant, thuisblijven was niet meer te doen dus haar vertrek, zonder val of grote complicaties anders dan heftige pijn, kwam op het juiste moment.
 |
| pont op het IJ |
Mijn broer en ik gaan nog elke dag naar haar toe, vaak samen, af en toe apart. Ik ben er laatst voor het eerst op de fiets heengegaan. Dat was te doen, een half uurtje uit en thuis. Beweging, even op het IJ uitwaaien, harinkje voor de deur van het huis. Laat de zomer maar komen.
Vandaag is het een stralende dag. Dat doet me ook goed. Zo'n dag om te luieren of je huis te poetsen - hetgeen ik al tijden niet gedaan heb, zaadjes te zaaien - veel te vroeg maar ach..., te schrijven. Hmm. Schrijven. Wat zal ik erover zeggen?
Met het afscheid van de Rattenvanger is ook het verlangen, de emotie van wachten en smachten, de hang naar harde liefde, pijn verdwenen. Ik was altijd al ambivalent over veel BDSM praktijken maar nu lijkt het of alle interesse weg is.
Ik vraag me af of ik er nog over kan of zal of zelfs wil schrijven maar ik realiseer me dat ik opnieuw uitvluchten aan het bedenken ben. Bovendien, als ik niet over deze gevoelens schrijf, waar moet het dan over gaan? En schrijven was toch - zo dacht ik ooit - wat ik moest doen?
Dit is echter niet een dag om daar dieper over na te denken, dit is een dag om te plukken. Genieten. Beetje gamen. Bonbonnetje snoepen. Balkondeur open. De straat op, lekker wandelen, paar bladzijdes lezen, toch maar wat voorzaaien alvast, pepertjes, aubergines, kan best...
Nadenken over de vakantie. Ik heb besloten op vakantie te gaan. Waarheen? IJsland? zuid Duitsland? Italië? Parijs? De wereld ligt aan mijn voeten. Het is gewoon een kwestie van stapje voor stapje. Misschien eerst toch maar even op de fiets naar Noord...
Kate
2 februari 2014
De foto van het pont komt van Shirley de Jong.
