Bloggen: had ik eergisteren mijn blog geschreven dan was mijn overheersende emotie er een van bevrijding geweest - is dat een emotie? Gisteren voelde ik me weemoedig. Vandaag ligt een hoofdpijn op de loer en ben ik gespannen. Vandaag heb ik tijd, een klein uurtje om te rammelen op de toetsen. Het plaatje gevonden dus geen excuus meer het schrijfwerk uit te stellen.
Mijn moeder had pijn in haar bil - een spiertje werd gezegd. Vreselijke pijn en zij is niet kleinzerig. Het werd erger ondanks fysio maar ze kon de trap nog op. Dinsdag jl. - goh, is het pas een week? - werd ik gebeld door buurtzorg dat ik maar moest vergeten met mijn moeder naar de fysio te gaan want dat ze veel te veel pijn had en dat men de trap niet met haar af durfde.
Ik ging erheen, kwam boven, zag en constateerde dat het was zoals me verteld. De huisarts kwam. Oudjaarsavond vierden we in haar slaapkamer. Nieuwjaarsdag kwam en ging voorbij op de slaapkamer. Op 2 januari kwam de huisarts opnieuw. Wij besloten voor alle zekerheid een foto te laten nemen.
Een ambulance vervoerde mijn moeder en mij naar het OLVG - ongelofelijk maar de weerman op de radio meldde dat het tien graden was. Uren wachten en diverse foto's later werd ons verteld dat er geen breuk te vinden was. Men weet de pijn aan een wervelverzakking - mijn moeder heeft osteoporose.
Grappig hoe men in zo'n ziekenhuis niet uit eigen beweging even kijkt of daar al eerder foto's van zijn gemaakt. Die zijn er nl. en de foto van 2010 was min of meer gelijk aan die van 2014 - daar kan deze heftige pijn dus niet van komen, denk ik met mijn boerenverstand.
Men wilde pijnstillers voorschrijven waar de huisarts en ik van huiveren. Ik wil geen gat dichten en een ander gat (in de maag of het bewustzijn) veroorzaken. Ik wees ze af. Men zei dat mijn moeder twee stappen had gelopen tussen ambulancebroeders en daarom niet naar huis zou worden gebracht, niet de trappen opgeholpen en blijven was geen optie.
'Red je er maar mee' - nee, zo bot nog net niet en uiteindelijk kwam er wel een zorgambulance. De bemanning was erg lief en had geen enkele moeite met de trappen. Ze liepen omhoog, wrikten aan het schuifraam op de slaapkamer, maakten een pad vrij en belden de brandweer. Die verschenen met spuit- en ladderwagen op de gracht en schoven mijn moeder zo haar slaapkamer in. Fluitje van een cent. Iedereen blij.
Mijn moeder wist er de volgende dag niets meer van. Ik belde de huisarts. Buurtzorg kwam. We hadden overleg en op 3 januari stond er weer een ambulance op de gracht. Dit keer om haar naar een verpleeghuis te brengen waar een noodbed voor haar geregeld was. En daar is ze nu. Helemaal ontspannen, vrolijk, grapjes makend en duidelijk op haar plaats - zo lijkt het.
Gek hoe groot de bevrijding is. We gingen haar bezoeken zaterdag en na afloop konden we doen wat we wilden. We hoefden niet meteen naar huis, er was niemand die vier keer belde waar we waren, ze had niet gevraagd waar de andere zoon was, er was geen boosheid omdat wij ons niet hadden afgemeld. Wij zijn vrij. Vrij om ons eigen leven op te pakken of opnieuw vorm te geven.
Gisteren tuigde ik de kerstboom af. De boom die we eerst niet wilden opzetten want wie weet hoe er gereageerd zou worden wanneer hij weg moest. We kochten er toch een. Dozen met kerstdecoraties werden doorgespit. Het werd een hele mooie boom. Ik ben blij dat hij er heeft gestaan. Voor mijn moeder was het de laatste kerst in eigen huis.
Straks, over een half uur gaan we praten over de toekomst. Waar zetten we op in? Waar zal mijn moeder het beste gedijen? Wat is het beste voor haar? Wat zijn de mogelijkheden? Hoe pakken we door nu zij het fijn lijkt te hebben, zich veilig voelt en niet meer alleen in het huis zit te verpieteren?
Ik voel me emotioneel, gespannen, er is de aanzet tot hoofdpijn en tranen maar het is goed wat we doen, hoe we het doen. Alles zal anders worden. Is het al. Ik kan weer plannen maken, met vakantie gaan, daten, schrijven, uitrusten, leuke dingen doen zonder de 24/7 zorg om mijn mams. Er is ongetwijfeld nog een weg te gaan voor alles definitief is.
Gelukkig lijkt mijn moeder er niet onder te lijden. Ik ben zo blij!
Kate
7 januari 2014
De foto is een uitsnede van de foto Christmas tree and christmas ornaments on floor; id stockfoto: 42-29060780; credit: © Tetra Images/Corbis
